Ik denk dat het in geval van psychische aandoeningen moeilijk is om te zeggen, of iemand echt klaar is of dat het dan de aandoening is die spreekt. Mijn vader was depressief en alcoholist en wilde niet meer. Door de intensieve begeleiding en zorg in zijn tehuis is hij zo opgeknapt dat hij wel weer verder kan. Dat hadden hij en ik vantevoren niet kunnen bedenken dat dat mogelijk was.
Er zijn ook genoeg mensen die die begeleiding en behandeling al hebben gehad en die nog steeds de wens hebben om niet meer te willen leven.
Ja maar Beukenhaag zei juist “wat als iemand die behandelingen niet wil en toch wil stoppen met leven”, daar ging het scenario over. Als iemand niet behandeld wil worden hoe kun je dan beoordelen of het echt uitzichtloos leiden is of dat er nog vanalles aan te doen is?
Ah oké. Ja dat is gewoon ingewikkeld. Tegelijkertijd denk ik ‘wie zijn wij om voor een ander te bepalen dat hij/zij moet leven’.
Er zijn ook mensen met bepaalde ziektes (zoals kanker) die er niet van alles aan willen doen. Ook al zouden ze met behandeling misschien nog langer (en met kwaliteit) leven. Ik zie dat met geestelijke gezondheid net zo. Natuurlijk moet er zorg mogelijk zijn, en dat het in Nederland steeds slechter gesteld staat met de (geestelijke) gezondheidszorg is erg. Het moet niet zo zijn dat mensen geen goede hulp kunnen krijgen en dan zover afzakken dat ze geen andere optie zien dan euthanasie. Ik snap soms niet zo waarom we zo moeilijk over euthanasie doen. We gaan allemaal een keer dood, dat is niet te vermijden. Waarom er zo moeilijk over doen? Als iemand echt niet meer wilt, om welke reden dan ook, laat iemand dan waardig gaan. Het voelt voor mij meer als een probleem die de achterblijvers hebben met het verlies. Want natuurlijk hebben we de mensen waar we van houden het liefst zo lang mogelijk om ons heen. Maar tegen welke prijs? Misschien zouden we de dood wat meer moeten accepteren.
Ik vind het inderdaad wel heel belangrijk dat vrijwillige euthanasie nooit wordt gezien als reden om niet de beste zorg te moeten leveren. Andere opties moeten zijn uitgeput of door de persoon zijn afgewezen, maar ze moeten dus wel zijn aangeboden en beschikbaar zijn. En dat is natuurlijk heel lastig…
Ik denk juist aan het stukje van het onomkeerbare. Daarom vond ik het stukje van @cowgirl80 juist zo duidelijk. Er zijn veel meer van dat soort verhalen. Alleen sommige zijn niet meer te vertellen.
Dat klopt. Maar ik denk dat we ons moeten afvragen hoe erg dat is? Hoever wil je gaan om erachter te komen of er toch nog wat geluk voor iemand is of niet? En ik vind dat we dat voor onszelf mogen beslissen, hoever we willen gaan of dat we beslissen dat het genoeg is. Ondanks dat er misschien toch een kans is op ooit nog een tijdje gezond/gelukkig te leven. Soms voelt het voor mensen alsof het goed is zo. De dood is sowieso onoverkoombaar, laat mensen zelf het moment kiezen.
Mijn ouders zeggen dat ook nu ze allebei in de 70 zijn; laat ons het moment kiezen. Ze willen zelf kunnen gaan zodra ze klaar zijn, niet pas wanneer ze fysiek en/of mentaal zo erg zijn afgetakeld dat ze het als lijden ervaren.
Daar ben ik het mee eens, van mij hoeft een arts er ook niet aan mee te werken als deze er niet achter staat. Maar er zijn vast ook genoeg artsen die wel wat breder de mogelijkheden willen hebben dan er nu is.
Dit maakt het voor mij ook zo moeilijk hier een standpunt in te nemen.... in de reportage wordt gesproken over die CV voor euthanasie - zo triest... maar ik weet ook dat er mensen zijn die dólblij zijn dat ze die cv gestart zijn omdat bij poging 4 er ineens iets wat eindelijk aansloeg! En waardoor ze nu zo blij zijn dat ze nu nog leven. Ik vind het ook niet helemaal vergelijkbaar met een kanker bijvoorbeeld- omdat je daarbij lichamelijk ziek bent. Als je geestelijk ziek bent is het lijden niet minder - maar je vermogen om hoop te hebben, om lichtpuntjes te zien is wel verstoord. Maar dat het mogelijk moet zijn is een ding wat zeker is...
Ik vind m lastig. Aan de ene kant denk ik: iedereen heeft het recht hier zelf over te bepalen. Aan de andere kant staat er ook iemand aan de andere kant van de tafel, de arts die hier vervolgens verantwoordelijk is. Waar leg je de grens? Lijkt me een hele lastige keuze. Ik begrijp heel goed dat bij ondraaglijk psychisch lijden er geen uitzicht meer lijkt te zijn en iemand voor euthanasie kiest. Verder ervaring met wat @cowgirl80 zegt. Hier van heel dichtbij een zeer ernstige verslaving meegemaakt. Al 6 jaar behandeling in behandeling uit. Steeds bij thuiskomst direct een terugval en absoluut nul kwaliteit van leven meer. Deze persoon wilde echt niet meer leven omdat hij gewoon echt geen uitweg meer zag. Zeker 10 keer opgenomen in verschillende klinieken, zonder enig succes. En toch was daar ineens een moment dat de behandeling wel aansloeg. Nu inmiddels 13 jaar clean, een vriendin en 3 kinderen verder en hij zegt zelf heel gelukkig te zijn toch voor het leven te hebben gekozen, terwijl de dood echt voor de deur stond... Dus ja met dit soort verhalen in het achterhoofd vind ik het heel lastig te bedenken wanneer iemand echt uitbehandeld is...
Ik werk op een pg afdeling voor mensen met (vergevorderde) dementie. Vele hebben een euthanasie verklaring maar zijn niet meer wilsbekwaam waardoor deze niet meer geld. Ik vind het erg schrijnend om deze mensen te zien afglijden en uitleven terwijl ze eigenlijk al jaren niet meer de persoon zijn die ze waren. Met in mijn gedachte dat de zorg veel te duur word zou het erg mooi zijn als in sommige (zeker niet alle!!) Gevallen familie de keuze kan maken voor hun naaste. Maar het is zeker heel erg dubbel en moeilijk laat dat voorop staan! Gelukkig in mijn naaste omgeving weinig ervaring mee
Het gaat hier natuurlijk nadrukkelijk om euthanasie. Waarbij een arts het leven van de patiënt beëindigd. Maar hoe zit het dan met de opties voor zelfdoding. Hij blijft natuurlijk schrijnend wanneer jonge mensen zo ongelooflijk getekend zijn dat ze niet meer kunnen en willen leven. op het viva forum schreef een vrouw die uiteindelijk dmv euthanasie uit het leven is gestapt. Zij was ook te zien in de documentaire van Joanneke over jeugdzorg. https://forum.viva.nl/psyche/euthenasie-in-de-psychiatrie/list_messages/480443
Maar er zijn ook mensen die heel diep gaan en niet meer willen leven en vervolgens met de juiste hulp toch het leven weer de moeite waard vinden.
Ik denk dat je dat ook niet kan bepalen voor een ander. Maar als je hulp wil bij de dood dan zal je aan voorwaarden moeten voldoen. De persoon in kwestie wil er een einde aan maken maar kan of wil dat niet zelf doen. Jezelf doden kan immers altijd. Het is fysiek niet eens zo moeilijk. Het wordt alleen vaak een behoorlijke rotzooi en het is niet leuk voor de nabestaanden die jou dan zo vinden.
Goed punt. Ik hoor dat vaak, mijn moeder zegt dat ook. Maar ik vind dat zo ingewikkeld hè. Straks zijn er mensen 80 en niet meer mobiel en licht dementerend en gaat iedereen naar ze hinten van: zeg, wordt het niet eens tijd, zorg- en geldverslindend persoon?