Het is gewoon soms ook veel natuurlijk. Voor mij is school en stage eigenlijk mijn redding. Ookal zijn mijn stages terug zorgen voor een ander en is 8uur les met momenten pittig, het is voor mij wel een afleiding van alles wat speelt. Want het gewone leven kan al pittig zijn (gezin, huishouden, werk, ....) maar altijd wat nieuws, extra, te onderzoeken, therapie, .... Voor mij is dat deel toch nog wat anders, dan de gewone dagelijkse sleur. Ik kan mijn eigen doktersafspraken ( in overleg met school) heel vaak tijdens de middagpauze plannen of net een beetje vroeger vertrekken van de les en dat zorgt al voor wat minder gedoe op dat vlak. Ben ik wat later terug of vertrek ik vroeger dan zijn er voldoende medestudenten die willen bijhouden. De afspraken voor de psychiater ( 1 keer om de 2 weken) moeten we wel echt duidelijk plannen en is soms een echte puzzel ( partner met vergaderingen, ik die maar beperkt aantal lessen mag missen, stagemomenten die al gepland worden vooraf ). Soms is het van psychiater richting stage plaats ( niet altijd optimaal als je net 2uur zo gesprekken had maar kom). De therapie voor de middelste is iedere week ( therapie duurt een dik uur maar gaat door op 30 minuten van huis) dus daar steken we ook wel wat tijd in. En dan hebben we het eeuwige gedoe thuis. Oudste met adhd, ass, dyslexie, dyscalculie. Middelste voorlopig zonder diagnoses maar waarbij al duidelijk is dat ass en add zo goed als zeker zijn. Ik heb zelf een hele slechte voeler op vlak van hoe ver ik kan gaan. Ik heb in het verleden gemerkt dat ik veel te laat richting de dokter ga en mijn klachten, kwalen ( ah zwakke weerstand), vermoeidheid ( ah normaal, ik heb al jaren een ernstig verstoorde slaap architectuur), algemeen minder voelen al snel als NIET FLAUW DOEN ga benoemen richting mijzelf ( heeft ook zijn voordeel met momenten hoor). Ik ben mijzelf wel al tegengekomen in het verleden maar ga dan net op zoek naar afleiding en extra prikkels ipv het rustiger te doen( beeld u geen te grote dingen in hoor).
Dat van de dokter is herkenbaar. Maar ja, naar hem toe gaan heeft ook geen zin want alles komt doorvstress en dan krijg je antidepressiva mee tegen de pijn. Dochter ook, enorme vermoeidheidsklachten, keer op vitamine d geprikt maar waarde van 30 was prima volgens hun lijstje in de map dus werd er nietstegen ons gezegd. Later via kinderarts ontdekt dat ze op 11 zat, daar let je toch op als je juist voor vermoeidheidsklachten komt? Heeft wel 2 jaar gespeeld. Bij haar was ook alles stress of autisme... ze was blij dat er eindelijk een oorzaak was, ze dacht dat ze gewoon gek was ofzo...