Nee helaas niet. Ze heeft wel therapie, maar ook dat is ze vooralsnog sociaal wenselijk, dus komt de therapeut niet tot de kern. Dat heeft enorm veel tijd nodig, maar gezien de situatie thuis, hebben we die tijd gewoon niet meer. Super verdrietig, aangezien ze zelf eigenlijk niks aan haar gedrag kan doen. Maar er mee leven is ook geen doen, want de puberteit en adhd komt nog bovenop de hechtingsproblemen. Deze mentor is nog heel jong, en ik vermoed dus gewoon nog (te) onervaren.
Pffff jeetje, dat is ook naar… Zo jammer dat sommige mensen dan toch in het verkeerde vak zijn beland ofzo
Nee het is geen kwestie meer van, we negeren dit even zoals je bij sommige puberkwesties kan doen. Wat verdrietig allemaal.
Oh, wat erg! Zo’n opmerking is wel een melding/klacht waardig, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je daar de energie niet voor hebt. (Er is mij ook meerdere keren gevraagd of ik ergens een klacht over in wil dienen, maar daar heb ik meestal de energie niet voor, vooral omdat in mijn ervaring er vaak een heel traject op volgt en daar heb ik dan zeker de energie niet voor). Hier heeft de crisis manager van het zorgkantoor (wlz) ooit tegen de AVG arts van mijn zoon gezegd toen ze een crisisplek probeerde te zoeken: als ouders hem niet op straat zetten, is het geen crisis situatie . Over een 12 jarige jongen met een zware beperking! Of (iemand anders van het Zorgkantoor) tegen degene, die voor ons naar een logeerplek aan het zoeken was: Dan moet hij maar gaan wonen, dan kan hij in het weekend naar zijn ouders en dan hebben ze geen logeerplek nodig. Echt hoor, sommige mensen zouden wat anders moeten gaan doen, wanneer ze zo afgestompt zijn dat ze geen empathie meer hebben. Andere problematiek hier, maar als je de behoefte hebt om met iemand van gedachten te wisselen, dan mag je een pb sturen.
Wat heftig voor jullie. Wat zul je je machteloos voelen als uithuisplaatsing nodig is T zal idd wel goed bedoeld zijn van die mentor. Maar je hebt er natuurlijk geen klap aan. Heel veel sterkte voor je dochter. En voor jou ook natuurlijk.
Verschrikkelijk toch. Alsof je bepaalde trajecten zomaar moet of kan volgen. Onze zoon heeft een verplicht traject en wij kregen een vragenlijst om door te geven aan school. De leerkracht heeft die lijst ingevuld en terug meegegeven. Toen we 2 weken terug op het oudercontact overleg hadden was duidelijk dat ze dacht dit dit een vragenlijst voor diagnose was, want ja volgens haar had hij echt wel adhd hoor Ik heb haar toch maar eventjes gezegd dat ze de lijst ivm diagnoses al veel eerder invulde. Ik heb het gesprek heel snel afgerond want ik voelde dat ik nog net niet met mijn ogen draaide, zuchte en zei domme trees.
Ik mis nu eigenlijk het topic "waar valt je mond NIET van open. Zeker na bovenstaande te hebben gelezen. Ik was vanmorgen bij de huisarts. Doorverwijzing gekregen naar de psycholoog. Ik wist dat er 1 aan de praktijk was verbonden. Zegt de huisarts. Je bent niet alleen. Sinds kort hebben we een 2e psycholoog in dienst, want die ene kon de vraag niet aan. En die zit nu ook vol. 1e afspraak voor mij is 8 december Nouja... daar viel mijn mond dus niet van open.
Oh valt eigenlijk wel mee nog. Hier moest er 1 een afspraak maken met de neuroloog.... 12 februari eerste gaatje
Ik doe het nu even af onder onwetenheid en onervaren. Inderdaad geen zin om daar energie in te stoppen. Heb nu al vaker wat aan haar uitgelegd en het komt niet over. Schoot wel door me hoofd als ze ooit weer zoiets zegt, ik inderdaad een klacht in ga dienen, maar als het me meer energie kost, waarschijnlijk toch niet. Wat naar wat jullie ook hebben meegemaakt en te horen hebben gekregen. Onbegrijpelijk wat er af en toe in de jeugdzorg (om maar even een overkoepelende term te gebruiken) gebeurt. Sommige mensen kunnen beter rookworst bij de hema gaan verkopen Super lief aanbod trouwens! Het was al fijn dat ik hier even mijn frustratie kon dumpen. Moest het even kwijt en niemand in de buurt die het daarbij kon ontgelden. Ventileren helpt vaak al een hoop ❤️
Het voelt heel dubbel. Want aan de ene kant snak ik naar rust en weer meer gezelligheid in huis. En aan de andere kant voelt het alsof ik mijn kind ‘gewoon weg doe’. En ook voor dochter zo verdrietig, want ze kan gewoon niet anders dan ze nu doet. Het voelt ook wel als compleet falen als moeder, en helpt ook niet dat ik een pedagogische opleiding heb, want ik zou toch beter moeten kunnen. Maar zo werkt het helaas niet. Onze systeemtherapeut zegt ook dat ik veel te streng voor mezelf ben, maar dat heb ik nog niet helemaal van haar aangenomen. Wat de mentor betreft. Daar hou ik me ook maar aan vast: ze bedoelde het goed voor mijn dochter en het is natuurlijk prima dat ze proactief dan ouders opbelt om de vinger aan de pols te houden. De rest moet ze nog een beetje bij leren. Dank je ❤️
Wat moet je daar nou mee… Dodelijk vermoeiend dat soort dingen. Vaak is alles in een traject al zwaar en vraagt veel, als mensen dan ook nog niet meewerken en je moet overal acheraan is dat niet echt bevorderlijk. Geeft mij wel een eyeopener als lerares waar ik alert op moet zijn in gesprek met ouders. Wat kan je wel/niet zeggen en waar zit je precies in een traject, gewoon een beetje meedenken en inlevingsvermogen tonen.
Ik kwam er afgelopen weekend achter dat al mijn vriendinnen weleens therapie hebben gehadof hebben. Wist ik echt niet. Op zich wel goed dat de mentale gezondheidszorg voor mensen ook belangrijk is, maar wachtlijsten zijn dan weer gewoon k#t.
Niet als je bedenkt dat de praktijkondersteuners in principe direct beschikbaar zouden moeten zijn. "Vroeger" zat er 1. En als je die nodig had had je binnen een week een afspraak. Maar tot 12 februari moeten wachten op de neuroloog Dat is zwaar k** . Is wachttijdbemiddeling nog een optie?
Dit is idd van groot belang. Ook als je als leerkracht vragen hebt, ga in gesprek met de ouders. Staan ze open voor een gesprek dan zal je het wel horen, is dat niet zo dan is dat ook prima. Maar zomaar vanalles vragen en insinueren tja daar heb ik het zo niet voor. Zoals je zei: een traject is enorm vermoeiend en vraagt veel, die onzin kan je er vaak niet bijhebben uiteindelijk.
Oh ja dan is een maand wel lang. En neuh is niet nodig, het is een controle afspraak dus allemaal niet zo spannend voor ons. Mooie was: eerst een melding in het systeem: je moet een afspraak maken. Afspraak gemaakt in februari.. Melding: afspraak geannuleerd , de mri moet eerst worden ingepland. Okay.. Melding in het systeem: je moet een afspraak maken. Eh, maar die mri is nog steeds niet ingepland?
Ook apart idd Voor mij. Ach.. de afspraak staat. En ondertussen modder ik wel door en zijn jullie mijn therapie
Ja precies. Het zou eigenlijk een mooi samenwerkingsverband tussen ouder en leerkracht moeten zijn. Maar soms wrken de leerkrachten niet mee. Hoewel ik weer op een school werk waar onderzoeken juist not done zijn (vanuit ouders dan). Waarschijnlijk iets cultureel, maar soms ook zo zonde als je ergens tegenop loopt en ouders willen daar niks mee. En dan nog is het van belang om daar respectvol mee om te gaan.