Nee joh, als ze boven de 80 zijn is t toch geen tientallen jaren meer kosten immers. Daar ben ik niet zo bang voor. Mensen mopperen liever op de rokers, die t liefst ook nog zwaarlijvig zijn als t om kosten gaat.
Dit idd. Mijn moeder wou dood, als de ambu broeder haar ter plekke euthanasie had aangeboden op dat moment had ze het direct omarmt. Maar ze leeft nu weer. Niet overleven maar leeft. Met hulp van wat medicatie en onderhoudstherapie. (En ik kan ook in trauma therapie want die ervaring was enorm traumatisch, groepskorting zeiden we al voor de grap)
Ja, dat laatste is inderdaad ook waar ik bang voor ben. Ook als het gaat om bv chronische depressie waarbij telkens weer therapie geprobeerd wordt en mensen gaan denken;’Joh, jij houdt nu een plekje op de wachtlijst bezet voor de zoveelste keer, misschien moet je het gewoon niet meer proberen?’ Dat is de lastige ethische kant van het verhaal natuurlijk…
Iemand die echt dood wil moet hiervoor kunnen kiezen. Maar wanneer wil je echt dood ? Is dat als je een zelfmoord poging onderneemt bij een moment van kortsluiting en waarbij je eigenlijk ook wel zorgt dat je gevonden word of waarbij je weet dat de kans klein is dat je ook echt overlijd ? Hierbij zeg ik dan bijvoorbeeld neen, want een schreeuw om hulp is niet hetzelfde als echt dood willen. Is dat wanneer je verslaafd bent en nog volop vecht tegen de verslaving of wanneer je aan het afkicken bent ? Hierbij zeg ik dan bijvoorbeeld ook neen, want hoe helder denk je dan ? Maar er zijn ook personen waarbij je weet dat het eigenlijk wachten is op de moment dat ze zelf uit het leven stappen en vaak op vreselijke manieren ( zodat ze zeker geen kans meer hebben), vind ik dat het moet mogelijk zijn om te bespreken. Ik denk dus dat het van groot belang is dat het mogelijk is MAAR dat het geen zaakje word waarbij iedereen die in een dip zit het efkes vlug kan regelen.
Mijn collega zijn moeder is zo aan haar einde gekomen. Talloze jaren in behandeling maar ze kon gewoon niet leven. Heel zwaar en moeilijk besluit maar volgens hem was het het beste.
Ik denk dat je dit onderschat. Veel ouderen vinden het vooral een vreselijk idee dat ze hun kinderen zo tot last zullen zijn, en veel kinderen zien ook op tegen het mantelzorgen (ik kijk er zelf in elk geval niet echt naar uit). De zestigers van nu hebben er vaak zelf ruimschoots ervaring mee en mantelzorgen zich helemaal suf en hun kinderen hebben alvast gezien hoe zwaar dat is, en zo krijgen zij massaal het idee dat ze het zelf anders moeten doen. Terwijl het de maatschappij zelf is die anders ingericht moet worden qua ouderenzorg.
Ja dat is ook een ingewikkelde. Als de lat voor euthanasie steeds lager komt te liggen, komt de optie als je depressief bent ook steeds makkelijker een goede optie. Als je depressief bent wil je immers per definitie dat het allemaal stopt.
Ja op die manier idd, de nieuwere generatie. Ik heb zelf al een oudere moeder dus ik zit er al middenin. Het hele systeem van leunen op mantelzorg moet op de schop idd. Na veel gezeik komt mijn moeder nu in aanmerking voor een taxi pas.... ik doe al de administratie, financiën en kook elke avond (en gelukkig is ze gezond en fit en kan ze ook op de kinderen even passen als ik naar fysio moet, dus we hebben wel iets van balans nog) Mijn ouders hadden geen eigenlijk geen mantelzorg voor hun ouders; de generatie relatief jong en goed ter been en van verstand al in t bejaardentehuis kwam of aanleunwoning met alle zorg incl maaltijden en huishouding (mijn grootouders zijn meer dan een eeuw geleden al geboren en allang dood natuurlijk) Kan mij voorstellen dat mijn zoon denkt: nou nee dit is niet wat mij tof lijkt later...
Eigenlijk laat dat wel zien (en daar bedoel ik de toekomstige generaties volwassenen mee) dat de mens in Nederland een behoorlijk egocentrisch wezen is geworden.
En dat de totale last voor mensen anders is. Ik moet voor mijn kinderen bijna constant achter school aan ivm niet-passend onderwijs. Mijn man regelt met 2 zussen allerlei administratieve zaken voor zijn moeder, die notabene in een verzorgingshuis zit, maar toch zijn ze daar allemaal regelmatig meerdere uren mee kwijt. En daarnaast werken we allebei. Toen mijn moeder dit soort dingen voor haar ouders moest regelen, kon ze dat delen met 4 zussen en in geval van nood 2 schoonzussen. Mijn vader hoefde helemaal niets te regelen, want 9 broers en zussen waarvan 1 zus bijna naast zijn moeder en diens kinderen waren het huis al uit en ze werkte zelf niet. Die zus zorgt nu voor haar dochter en schoonzoon ivm ms en een herseninfarct en zij geeft aan dat ze veel meer tijd kwijt is aan regelen. Bij haar ouders kwam de gemeente op bezoek om een rolstoel of rollator af te leveren, nu moet ze voor alles meerdere formulieren invullen en achter van alles aanbellen. Alles moet 3-dubbel worden bewezen, iets wat ik ook ervaar bij het vragen om hulp voor onze kinderen, vergoeding voor reiskosten betekende 4 instanties mailen, meerdere keren bellen en per kwartaal formulieren invullen. Daarnaast is het bij mijn vader wel lang geweest (mijn grootouders werden 92 en 98, maar waren vanaf halverwege 80 deels hulpbehoevend), maar bij mijn moeder "slechts" 8 jaar, waarbij zijzelf de grootste tijd geen kinderen had. Bij mijn schoonmoeder zijn mijn man en zussen al bijna 10 aan het zorgen en ik verwacht (en hoop ook wel, want mijn schoonmoeder is een schat) dat het nog jaren kan doorgaan. Dat gecombineerd met kleine kinderen, werk en grote afstand (kortste afstand is minimaal 45 minuten exclusief file op een filegevoelige route), maakt wel een heel ander plaatje. Ik snap wel dat mijn kinderen daar niet enthousiast voor worden.
Maar dat is toch wel de maatschappij die we zelf gecreëerd hebben. Of eigenlijk de generatie die nu hulpbehoevend aan het worden is.
Ze hadden nooit de verzorgingshuizen moeten sluiten Maar goed er word in de toekomst verwacht dat familie steeds meer gaat doen Nu worden afspraken etc altijd geregeld door zorg personeel of familie die niet mee kan of de was, schoonmaken oid Met de enorme drukte nu kan dat niet meer familie zal veel meer moeten doen dan nu
Ik denk dat het al begint met het ethisch dilemma waarom we ernaar streven om mensen zo oud mogelijk te laten worden. Zelf mag je er nauwelijks over beslissen, maar de kinderen, betrokken artsen, maatschappij, opvolger Rutte, enz allemaal wel. Dat is toch raar? Waarom moeten we op weet ik veel hoeveel vlakken zelfstandig zijn en het zelf uitzoeken, maar op dit punt mag het ineens niet? Als iemand zegt dat het klaar is, dan kun je dat toch ook accepteren? Misschien dat die persoon nog gered had kunnen worden, maar dat weet je niet en om hier nu het hele beleid van af te laten hangen, waardoor een veel grotere groep onnodig lijdt, daar vind ik moreel wel iets van.
Ik vind dit nogal kort door de bocht en dit maakt ook dat mensen die ervoor kiezen om niet voor een naaste te zorgen, vaak veel oordelen en negatieve reacties krijgen. Ik heb er bewust voor gekozen wèl voor mijn moeder te zorgen maar het is ontzettend zwaar soms. Ik kan niet opeens verhuizen naar de andere kant van het land, kan nooit een lange reis maken, heb naast mijn eigen huishouden ook dat van haar ernaast en dan nog de zorgen: gaat het wel goed? Is ze niet suïcidaal? Zit er een psychose aan te komen? Mijn leven is eigenlijk nooit helemaal van mij. Ik heb alleen maar ontzettend veel respect voor mensen die voor zichzelf durven te kiezen, al koos ik zelf anders.
Of dat er teveel van gevraagd wordt en men minder kinderen heeft. Kijk in de tijd van mijn grootouders fokten ze als konijnen. De last kon verdeeld worden. Maar tegenwoordig is dat niet meer zo en krijgt men ook later kinderen. Ik moet een heel jong gezin combineren met oudere ouder omdat ik de pech had een nakomertje te zijn. Eigenlijk is t juist gek dat de generatie ouderen die juist veel mantelzorgers hadden, al met 70 gezond en wel in t verzorgingshuis kon en de pootjes omhoog konden doen. T is gek dat mijn tante van 75, zoveel moet doen om haar man te verzorgen die dement is en tig gezondheidskwalen heeft. Man is te goed voor verzorgingshuis/verpleegtehuis maar te slecht om ook maar 10 minuten alleen te kunnen laten. Haar kinderen werken: zijn alleenstaande ouders elk die rond bijstandsniveau leven met kinderen die nog naar de basisschool gaan. Je kan niet alles als kind. Ik ben zelf heel traditioneel naast mijn ouders gaan wonen. Met oog op mantelzorg. Maar t is nu wel pittig met een moeder die psychisch niet oke is en ik fysiek geen afstand kan nemen. Op dit punt woon ik liever 1 straat verder terwijl ik 10 jaar lang geen spijt heb gehad van deze constructie zoals we nu wonen.
Vroeger woonde familie veel meer bij elkaar in de buurt. Nu zwerft iedereen meer uit, waardoor je ook niet even langs kunt gaan. Ik woon ook op ca 45 min van mijn moeder. Even eten brengen bijv zou mij bijna 2 uur kosten. Ik zou echt niet weten hoe ik dat zou moeten combineren met gezin, werk, sport, sociale contacten. Ik maak me daar nu al druk om eigenlijk.
Verpleeghuizen zijn er nog maar daarvoor moet je wel een redelijk hoge zzp (zorgzwaarte ) hebben om in aanmerking voor te komen de normale verzorgingshuizen bestaan niet meer Denk wel dat als ze die terug halen de woningmarkt ook weer wat beter gaat lopen ( andere discusssie )