Mijn moeder en stiefvader zouden me ook echt voor gek verklaren. Vind dit echt heel raar hoor. Goed dat je naar de juf bent gegaan!
Als ik jouw berichten lees over dit gezin heb ik wel een idee hoe het komt dat dit kind zo zelfstandig is. En ja. Ik ben voor het stimuleren van zelfstandigheid. Maar dit lijkt me niet de beste weg.
Het kind zal wel moeten met dat soort ouders Ik ben helemaal voor zelfstandige kinderen. Mijn 3 jarige kan prima beneden zelf een boterham smeren. Maar het is te zot voor woorden dat je een 15 jarige hebt die een huishouden draaiende houd, en niet alleen voor zichzelf zorgt maar ook nog voor een afhankelijk broertje. Dit soort gedrag van ouders zou bij mij onder verwaarlozing vallen
Nav het verhaal van @tuc. Ik zat mij net te bedenken. 2 weken mijn kinderen niet zien. Al had ik de beste oppasoma ter wereld in huis. En wist ik 100% zeker dat dat goed zou komen. Ik stond binnen 3 dagen weer op de stoep hoor. Ik ga af en toe alleen weg. Weekendje naar mijn moeder, of echt iets in mijn eentje. Om bij te komen van het moeder-zijn. Of toen mijn moeder zorg nodig had na operatie. Maar de max is echt 2 nachten. Daarna wil ik de jongens knuffelen. Wordt nog een dingetje als ze op kamers gaan
Waarschijnlijk omdat ze dit al veel vaker heeft gedaan. Zou me niks verbazen als dit meisje het huishouden ook mag runnen als papa en mama er wel zijn.. Absurd dit zeg
Nou ja Wat een lef om zo je mond open te trekken en zo te beoordelen. Neem dan eerst de tijd om in te lezen over de leerling en daarna over de problematiek. Snap best dat grt lastig is maar ouders ook nog eens een schuld gevoel geven slaat nergens op. Als ik lees wat je doet voor de kinderen dan zit ze er ver naast. Je lijkt me een enorm geduldige lieve moeder die alles doet voor de kinderen!
Ze heeft ‘alleen’ adhd en een hechtingsstoornis. Maar geen fijne combinatie. De adhd versterkt de hechtingsproblemen zeer negatief. Zo is ze heel impulsief en vanuit de onveilige hechting altijd bezig om in haar eigen behoeftes te voorzien, ongeacht de consequenties. De impulsiviteit vanuit de adhd maakt dat ze daar ook echt geen seconde over nadenkt. Wat naar wat jullie hebben meegemaakt. En bizar dat er zo’n weg moet worden afgelegd voor je op het goede pad kwam te zitten. Wat fijn dat ze nu weer thuis is!
Ik was ook wel pissig, maar vooral omdat ik het zo bizar vond dat ze al zo weinig inzicht leek te hebben en toen ook nog zoiets over haar lippen kreeg. Maar tegelijkertijd kon ik het wel van me af laten glijden, want ze snapt er gewoon niks van. Dus hoef ik haar ook niet serieus te nemen. Lief van je! Dank je!
Het was een vrijwillige kader. Toen er onenigheid en gevaarlijke situatie was voorgevallen hebben wij haar vervroegt weg gehaald. We waren al aan het afronden hoor maar ze is ongeveer een maand eerder weg gegaan. En ook in convid periode dus een keer hebben wij haar 2 weken niet gezien. Was echt een naar en ingewikkelde gedoe toen. Maar voor haar heeft het wel goed gedaan. Is er wel iets wat haar kan remmen of is het iets dat blijft? En heb je al zicht op waneer of zit je nog heel erg in de wacht Nogmaals sterkte
Ik geloof helemaal dat dat een hele pittige tijd was. Hoe sneu dat sommige kinderen het zo moeilijk hebben met opgroeien. Je gunt het ze zoveel makkelijker. Er is niks wat haar kan remmen. Ja, ze krijgt medicatie (methylfenidaat) al vanaf dat ze 5 jr was en dat helpt natuurlijk wel iets om haar impulsen meer onder controle te houden. Maar niet genoeg. Ze leert wel van haar fouten, maar op een negatieve manier. Dus als ze nu met iets betrapt wordt of iets niet op haar manier gaat of wat dan ook, dan bedenkt ze een ‘betere’ manier om ergens mee weg te komen. Gelukkig voor ons is ze niet zo goed in liegen en soms gewoon niet slim genoeg. Maar duidelijk is dat het niet op korte termijn beter gaat en waarschijnlijk, ook door de puberteit, zal verslechteren. Ze heeft wel therapie, maar daar moeten we pas resultaten over 2 jr verwachten ofzo, als er al resultaten behaald kunnen worden. En ik ben op, dus die tijd heb ik niet meer, hoe pijnlijk ook. Er is nog niks concreets. Volgende week overleg met alle partijen (therapeuten, pleegzorgbegeleider en wijkteam) en ik denk dat bij mijn pleegzorgbegeleider nu langzaam wel duidelijk wordt dat er een oplossing moet komen. Ze heeft nog iets te veel vertrouwen in ons. Gelukkig gaat de systeemtherapeit daarbij helpen, want ik vind het heel moeilijk in deze om op mijn strepen te staan. Juist omdat alle gevoelens zoingewikkeld zijn. Maar dan is de volgende optie, denk ik, een gezinsvervangend huis. Pleeggezin is vrijwel geen optie, want die zijn er gewoon niet voor pubers en zou uiteindelijk dezelfde problemen gaan geven. Professionals is dan een betere weg. Maar ook daar zijn wachtlijsten. Dus nog een hoop onzeker, maar ik heb nu in ieder geval aan mezelf durven toegeven dat het niet meer gaat en dat is stap 1 denk ik. Van hieruit gaan we verder. En jij bedankt voor je reactie ❤️
Zoon en ik liepen net in het donker terug van de training. Zelfde route als we vaker lopen. Al kletsend lopen we rustig. Komt er zo in eens een zwarte rottweiler uit de poort met een brede man. De hond gromt, blaft en staat op zijn achterpoten. Zoon gilt en schrikt zich compleet wezenloos, barst in huilen uit. Had hem optijd naar achteren getrokken. Geen enkele sorry of gaat het. Gaverdamme wat een rot vent. Had al een hekel aan in het donker lopen/fietsen en nu al helemaal.
Lieve adje, Ik ben een meelezer, maar kon niet meer niet reageren. Als (mede? Ik lees pleegzorgbegeleixer, dus ik verwacht van wel) pleegmama heb ik "kennis" hechtingsproblematiek. Wat een akelige combinatie en wat een akelige, nare situatie. Zou deeltijd pleegzorg nog een vorm zijn dat jullie een beetje lucht zou kunnen geven? Niet als oplossing, maar als overbrugging. En dan geen netwerk, maar echt bestandsgezin
Dank voor je reactie ❤️ Dat is nu wel ons idee. Dat dochter nog regelmatig thuis zou komen in weekenden en met vakanties. We hebben nu weekendpleegzorg voor onze dochter, maar zouden dat dan zelf gaan doen. Dat zou haalbaar zijn. Lucht geven en tegelijkertijd hopen dat het contact niet compleet verstoord raakt. Misschien juist zorgen voor herstel van wat nu kapot is. Wij willen wel haar ouders blijven. Ze is bij ons sinds ze 2,5 jr is en wij zijn ook echt haar papa en mama, naast de (biologische) moeder die ze al heeft natuurlijk. Het liefst zou ik zien dat ze een kans krijgt bij haar biologische moeder, die nu haar leven wel op orde heeft. Maar helaas woont ze in een compleet andere tijdzone.
Hoe lang de wachttijd is bij oogheelkunde in t ziekenhuis. (Ik moet naar de oogarts dus dan vallen dat soort dingen je ineens op) 6 tot 9 maanden van aanmelden tot eerste keer gezien worden. Je zou maar een iets minder vriendelijke variant (met niet direct andere issues) als reden hebben voor slecht zicht. Ik blijf wel bij t oogcentrum in t rijtje staan. Half december is nog ff uitzingen maar te overbruggen (en excuses alvast voor typo's in de tussentijd, wat wel een uitdaging gaat worden met mn werk met database queries).
Dat we vannacht gewoon 10!!! muggen hebben gevangen! Hoe dan? Elke keer als t lampje weer uitging was t binnen 2min weer raak.
Mijn man had de zelfde werk diagnose als kind, zijn pleegouders hebben hem naar een internaat gedaan en dan hij in het weekend daar. Voor hem voelde het heel erg, als weer niet goed genoeg zijn op dat moment. Heeft hem ook echt heel veel gedaan. Echter was het voor pleegouders niet meer haalbaar en stonden zij met de rug tegen de muur. Later, heeft hij het wel een plek kunnen geven. En snap hij het ook wel vanuit de positie van zijn pleegouders. Nu hebben wij heel goed contact nog met zijn pleegmoeder, is ook de oma van de jongens. Alles is uiteindelijk goed gekomen. Maar op dat moment was het voor zowel pleegouders als mijn man verschikkelijk. Heel veel sterkte met jullie keuzen!