Zowel je man als jij moeten leren je persoonlijke grenzen aan te geven en te bewaken. Je hebt geen invloed op haar en kunt haar niet veranderen. Wel kan je naar jezelf kijken. Kijk dus wat het maakt dat energie kost. Komt ze te vaak langs, zeurt ze teveel of bemoeienis met jullie leven. Benoem vanuit jezelf wat onprettig is in het gedrag voor jou. Beperk het contact of laat je man vaker naar haar gaan ipv dat ze bij jullie komt. Het is immers zijn moeder niet die van jou. En jij mag natuurlijk ook een persoonlijke grens trekken die wellicht anders is dan bij je man. Ook daarin kan hij wellicht meer verdragen omdat het zijn moeder is. Maar dat moet geen excuus zijn om ver over jou heen te gaan. Hou het beheersbaar. Ook niet ingaan op medische klachten. Begin over andere onderwerpen. En ik zou niet meegaan naar artsen etc. Laat haar dat zelf regelen en geef aan geen tijd te hebben als ze dat zou vragen. Jij hoeft je verder ook niet te verdedigen.
Ex van een vriend van ons was (nouja is) hypochonder. Er was altijd wel wat. Je wordt er doodmoe van, in een relatie is t nog pittiger. Naar de huisarts dat dan weer niet. Dr was altijd wel een golfbeweging, in de donkerdere periode was het veel heftiger dan van midden lente tot en met zomer. Maar soms was er serieus wat (1x dr afgevoerd met een blinde darm ontsteking) en dan moet je eerst schiften of dit weer een "bui" was of dat je serieus actie moest ondernemen. Internet is de slechtse uitvinding voor mensen die daar tegenaan lopen. Enige respons wat wij nog konden geven was aanhoren en vragen wat de huisarts er van vond.
Ja dat vind ik inderdaad erg lastig. Overigens komt sm juist heel graag bij de huisarts, ze hopt van ziekenhuis naar ziekenhuis, van specialist naar specialist en vindt het haast fantastisch als ze in het ziekenhuis mag overnachten. Dat vind ik ook erg moeilijk om mee om te gaan. Ik weet niet goed waarom dat mij zo triggert maar ik kan maar moeilijk begrijpen dat je het leuk vindt om in een ziekenhuis te liggen. Het is een beetje zoals vroeger, dat je het als kind 'stoer' vond om je arm in het gips te hebben.
Hmm ja, kun je het contact niet op een heel laag pitje zetten? Alleen het minimale wat voor je man acceptabel is?
Ik herken dit heel erg vanuit iemand in mijn omgeving. Het begon met iets dat kwaadaardige zou kunnen zijn. Eenzaam en er kwam natuurlijk zeeën van aandacht opeens. Sinds dien gaan we van het ene naar het anders. Echt vervelend voor hem. Maar ook voor de mensen er om heen. Want als er echt was is denk je ook... Het zal wel.
Heeft ze geen hobby? (Ja vreemde overgang) Maar iets van breien, haken, sport, you name it. Dat je dat uitlicht en misschien t positieve lampje aan laat gaan. Want misschien is t puur de aandacht/verzorging dat ze "gezien" wordt. Wat zich in een sombere bui uit in huisarts/ziekenhuisrondjes. Eigenlijk t enige wat ik verder nog kan bedenken is overleggen met je huisarts, of haar huisarts. Die zal niets over haar dossier mogen zeggen ivm beroepsgeheim, maar allicht wel een route weten dat jij en je man een hoek krijgen hoe hier mee om te gaan. Anders dan contact tot t minimum beperken weet ik niet, maar als er nog een schoonvader in beeld is, die gaat t dan zwaar krijgen.
Lastig dat het niet wordt gesignaleerd vanuit de zorg dat er een keer iemand anders mee kan kijken en ze alleen richten op t medische aspect Hele andere situatie maar ik heb wel een afspraak bij de huisarts van mijn moeder gemaakt om mijn zorgen te uiten. Tevens heb ik zelf een psycholoog die mij helpt ermee om te gaan en is tevens mijn uitlaatklep.