Momenteel houdt het mij dagelijks bezig en dat is om eventueel voor een derde kindje te gaan. Ik vind het heel erg moeilijk omdat ik niet weet waarom dit mij zo enorm bezig houdt. Vaak denk ik ook: waarom ben je niet gewoon gelukkig en tevreden met hoe het nu is? Je hebt 2 fantastische kinderen. Het is praktisch om twee kindjes te hebben en het aller belangrijkste: ze zijn gezond. En niets is zo onzeker om opnieuw te beginnen… Mijn kinderen zijn 5 en 2.5 en ik ben onwijs dankbaar dat ze tot nu toe gezond en een goed leven hebben. Ik ben vrij ´´angstig´´ dat ik alles op de kop gooi. Zijn mijn kinderen wel gelukkiger met een broertje/zusje in hun leven? Is het leeftijdsverschil niet te groot met de kinderen straks? Wat als het kindje niet gezond ter wereld komt? Wat als het een tweeling is… Financieel hebben we een stabiele situatie en kunnen we drie kinderen opvoeden. Alleen is ons huis niet heel erg groot. En school is ook niet op loopafstand. Als ik op het schoolplein kijk, dan zijn er eigenlijk alleen maar gezinnetjes met twee kinderen. En het idee dat ik helemaal weer opnieuw moet beginnen vind ik ook best moeilijk. Het zijn vooral de eerste 4 maanden (plus een zwangerschap) die mij vrij onzeker laten voelen. Al met al is dat natuurlijk wel een lange periode. Ik heb zelf niet familie waar ik op kan terugvallen dus er zal een groot deel op mij en mijn man terecht komen. Kunnen we dit wel? En hoe houd je die eerste periode vol van korte nachten/borstvoeding en naar school brengen/halen, speelafspraakjes, je mentale gezondheid etc. Van mijn man hoeft het niet zo, hij is gelukkig zo met twee gezonde kinderen en ziet zijn vrijheid ook wel weer terug. Ik kijk meer naar de lange termijn, 3 kindjes die elkaar hebben, maar ik ook hen! Uiteraard heb ik met mijn man wel eens deze gesprekken en het boek is nog niet gesloten. Maar soms begrijp ik mijn eigen ontevredenheid niet… Waarom blijf ik een leegte voelen, maar ook een ‘’angst’’ die mij doet besluiten er niet voor te gaan? Herkent iemand dit?
Ik had dit ook na mijn 2e. Het gevoel dat het nog niet klaar was. Man vond 2 kinderen ook goed, maar kon zich wel in mijn verplaatsen. Financieel, huis, omgeving ed was allemaal ruimte voor een 3e. Na een verbouwing zijn we ervoor gegaan en toen de andere kinderen 8 en 5 waren is de 3e geboren. Ze is de meest makkelijke van de 3e. Slapeloze nachten zijn maar tijdelijk natuurlijk. Ze gaat mee in het ritme wat we hebben, is altijd vrolijk en is het cadeautje binnen ons gezin. De andere 2 meiden zijn er helemaal gek mee. Natuurlijk is het afhankelijk van het kindje wat je krijgt maar ik hoor vaak in mijn omgeving dat een 3e makkelijk mee gaat. Bij ons op het schoolplein veel gezinnen met 3 of 4 kinderen.
O ja, en na de 3e heb ik wel het gevoel dat het klaar is. Ik heb geen moeite om spulletjes weg te doen, wat ik bij de anderen wel had. Mocht mijn man nog een 4e willen zeg ik geen nee, maar 3 is ook oké Succes met de beslissing.
Hier is school ook niet op loopafstand maar goed, toen nr2 werd geboren ging nr1 naar school (leek mij ideaal, maar iedereen weet hoe 2020 verliep). Dus dat gesleep ach, dat valt mij mee. Wel vind ik de gebroken nachten heftig. Man en ik leven langs elkaar en overleven vooral. Juist omdat je zo door moet gaan... naar school, sport, zwemles, vriendjes die spelen of kind ophalen daar terwijl ik écht kapot ben. T is voor de oudste ook niet altijd even leuk. Hij heeft wel gezegd dat hij echt geen baby 's meer wil in huis. Als ouders worden we er niet altijd leuker op. We hebben geluk dat nr 3 gezond is. Nr2 was tot recent een enorm zorgenkindje met medische problemen en de tol die dat trekt op t gezin pfoe. Nr 1 is daar ook echt door opstandiger geworden om zijn aandacht op te eisen. Ik vond 2 kinderen echt wel makkelijker dan 3. Die 3e doe ik er niet ff bij met 3 voedingen in de nacht Ruimte is er in ons huis. Maar we hebben geen slaapkamer kunnen maken nog voor de oudste. Dus tijdens de kerstvakantie gaan 1 en 2 op 1 kamer. De baby krijgt dan de kamer van nr2. T is tijdelijk, we hebben wel een zolder met dakterras om een mooie slaapkamer voor de oudste te kunnen maken En oppas regelen voor 3 sucks ben ik achter Maar ik zou t zo overdoen
Metde geschiedenis van jouw 2e snap ik dat het allemaal heftiger was / is. Het scheelt dat mijn oudste nu 10 is en zich zelf door het dorp kan bewegen. Haar hoef ik dus niet op te halen van speelafspraakjes ed. Ze komen zelf naar huis vanuit school als de jongste ligt te slapen (200 mtr zonder drukke weg) Ze begon vorige week nog over een broertje (2 jaar geleden maakten we tijdens de kerst bekend dat ze een broertje of zusje kregen) maar ik denk het niet. Oppas hebben we nooit maar ik denk dat dat inderdaad wel lastiger is ja.
Vond je het niet lastig om weer '''opnieuw'' te beginnen, terwijl je net veel vrijheid weer terug kreeg door de zelfstandig/naar school gaan de kinderen? Wel prettig dat bij jullie op school veel grotere gezinnen zijn. Dat is bij ons totaal niet het geval . Het voelt dan misschien ook een beetje 'gek' om weer zwanger te zijn tussen alle mensen die al lang klaar zijn...
Ja dat snap ik inderdaad. Maar mijn hoofd gaat de ene keer van :'ja dit wil ik', naar 'nee dit is ook goed zo'.. Die nee is vooral gedreven op angst en beperkingen en dat vind ik enorm jammer. Ook omdat mijn man er niet echt op zit te wachten...
Oh wat pittig inderdaad, maar mooi om te horen dat je het zo over zou doen . Hoe deed jij het met speelafspraakjes/brengen&halen? En kom je er ook nog bij werken?
Tja alles mee op de fiets. Baby in de maxicosi in de fietskar vanaf 6 weken. Hele optocht. Ik werk helaas niet dus ik zit ook elke dag alleen met ze. Ik moet wekelijks naar de fysiotherapie maar dat is best een geregel om een tijd te vinden en dag waarop ik dan even oppas heb. Ik kan niet kijken bij de oudste met sport: de jongste moet slapen dan. Ik zet de oudste af en ga door. Ik vind dat wel lastig; ik kan niet er altijd voor elk kind zijn. Ik ben overdag alleen met 3 of met meer als er een vriendje meekomt. De aandacht moet wel nog meer verdeeld worden en met zoveel nachtvoedingen nog maakt t mij vaak te moe. Tijd voor mijzelf mis ik wel.
Bij ons was M eentje met afwijkingen, de hele bende stond ineens op zn kop. Bij G keurige scores gehad met de 20wkn, en dan ineens hoppa T21 met zwaaaaare orgaanschade. Dat werd vroegtijdig gesignaleerd maar je moet dan ook nog een keer die knoop doorhakken, wat ondanks hoe erg het kindje er aan toe is enorm klote is. Die last werd uiteindelijk ons uit handen genomen omdat zijn hartje er alsnog mee stopte bij net 15 wkn. Maar t hele traject hakte er flink in. Toen R zich aandiende, compleet onverwacht op de valreep vóór mn 36e verjaardag (mijn grens), was de eerste reactie dan ook "niet weer!". We wisten wel dat NIPT die T21 er prima uit kon trekken en ze waren bezig met die 14wkn echo. Garanties heb je nooit, maar ik begrijp ook wel je angst. M was een pechgeval en een hele kleine kans, maar toch overkwam het ons. Mijn leeftijd telt nu zeker ook mee in een verhoogd risico en voor ons, met de ervaring die we hebben is het goed zo. Ik heb ook maar 2 handen en heb ze al hard nodig met 2 projectielen want die oudste is me er ook eentje, ondanks dat ze inmiddels bijna 7 is.