Je hebt ook kamers die je deelt met jong werkenden. Mijn neef van 23 heeft dat nu: hij deelt zijn huis met andere jonge werkenden. Juist omdat alleen ook zo alleen is en dit gezelliger én betaalbaar is.
Wij hebben onze oudste al voorbereid dat zo lang hij niet een fulltime baan heeft, het waarschijnlijk een appartementje boven onze schuur zal worden. Daar hebben we zelfs al op voorgestorteerd. Nu heeft hij geluk, als het loopt zoals hij wil heeft hij na zijn studie werk voor het oprapen en een startsalaris waar je u tegen zegt. Dus wie weet kan hij wat sneller iets vinden. En anders lekker een eigen plek boven de schuur. Hij weet zelf ook goed dat op kamers tijdens studie bijvoorbeeld ook bijna onbetaalbaar wordt. Sowieso wil ik eigenlijk niet dat hij meteen op kamers gaat, hij is pas 16 als hij gaat studeren(als hij dit jaar over gaat en daarna ook nog slaagt in 1 keer). En er zijn 2 van de 4 scholen die voldoen aan zijn wensen op trein- en zelfs fietsafstand dus een logische keus. Als hij perse op kamers wil, het zelf regelt en financieel redt zal ik hem niet tegenhouden, maar ik moedig het niet aan. Overigens zijn in ons kleine stadje zeker wel kamers te vinden voor 400 a 500 euro. Maar dan woon je op 10 m2 met gedeelde keuken en badkamer. Als je dan maar 1000 euro aan inkomsten hebt lijkt me dat erg karig, wat er overblijft naast zorgverzekering enzo. Maar rondvragen in de omgeving is misschien wat? Vaak gaat dat van mond tot mond, als er ergens plek is.
Dank allemaal voor de reacties. Uiteraard gaat ze nu niet zomaar 1, 2, 3 uit huis. Eerst zal ze een stabiel inkomen moeten hebben en sparen. En ook moet blijken dat ze dat vol kan houden. Al heb ik daar wel vertrouwen in, want de gezondheidsproblemen die eerder speelden, zijn inmiddels in significante mate afgenomen. Ik weet niet of het in mijn OP duidelijk genoeg was trouwens, maar het gaat over mijn stiefdochter, niet mijn eigen dochter! Ik heb dus ook niet zoveel te zeggen over of zij wel of niet nog een opleiding moet volgen. Ik vind daar ook voordelen aan zitten, maar haar vader (mijn man) is er zo één die nooit een opleiding heeft afgerond en het toch ver geschopt heeft (wel door knoerdhard te werken, maar toch). Hij vindt het dus niet zo interessant of ze wel of niet een opleiding afrondt. Ik ben zelf op mijn 19e uit huis gegaan toen ik met mijn studie begon. Ik ken ook niemand die niet rond die leeftijd uit huis ging, ook al studeerden we in de stad waar we zelf vandaan kwamen. Mijn man ging ook met 18 uit huis. Ik merk dat ik er daardoor zelf dus ook 'gekleurd' in sta, en het als vanzelf stimuleer dat ze uit huis wil. Ik vind het daarnaast maar moeilijk om me voor te stellen dat zij (en haar broer) nog jaren bij ons zouden wonen. Ik vind het ergens ook niet helemaal gezond ofzo. Maar misschien komt dat ook omdat ik zelf met net 25 getrouwd was, en echt al jarenlang een compleet leven los van mijn ouders had. Maar zoals meerderen hier al zeggen: tijden zijn veranderd, en het is allemaal een stuk lastiger tegenwoordig. Wat toen normaal was, is nu niet meer zo normaal. Voor nu de tips die ik aan haar door ga geven: antikraak en woning voor werkende jongeren. Wat betreft een ruimte in huis maken tot een 'huisje' bij ons thuis: als dat mogelijk was geweest zou dat een super oplossing zijn, maar 1) we wonen zelf in een huurhuis, 2) we hebben sowieso geen ruimte om zoiets te realiseren, en 3) dan wil haar broer hetzelfde Dat gaat jammer genoeg niet!
Grappig, dat is dan wel echt de omgeving waarin je opgroeit. Ikzelf, maar ook vriendinnen en vrienden die gingen studeren bleven allemaal thuis wonen, tenzij het een studie was met een te lange reistijd. Ik had op mijn 22e mijn eerste koophuis. Ik zou toch goed in gesprek gaan met je man en haar motiveren tot een studie. Alleen al voor je ontwikkeling is het zo goed. Hoe pakken haar vriendinnen het nu aan?
Ja, zo zie je maar wat voor invloed je sociale omgeving op je heeft! Ik heb vanmiddag nog een goed gesprek gehad met mijn man, maar zal idd nog eens beginnen over een opleiding. Evt werk-leer traject of deeltijd opleiding. Er was laatst ook iemand van de gemeente langs geweest omdat ze nog geen startkwalificatie heeft (van 3 HAVO naar MBO over gestapt en vervolgens gestopt). Zou mooi zijn als ze die op zijn minst kan behalen. Wat betreft haar vriendinnen weet ik het niet zo goed. Ze heeft wel sinds kort een vriendje die een opleiding doet. Wie weet inspireert dat haar.
En ook gewoon heel persoonlijk. Ik nam met 17 mijn koffers en ging samenwonen. Ik ging nog volop naar school maar kon wel netjes meebetalen aan alles door mijn inkomsten via vakantie en weekend werk. Mijn zussen deden het ook verschillend. De 1ne bleef thuis, studeerde en spaarde en de andere woonde bij een vriend in en leefde volop Allen samen opgegroeid maar toch heel verschillende keuzes.
Misschien, ik weet niet wat de overweging was van iedereen, maar omdat je aangeeft dat je het ergens niet helemaal gezond vindt, wilde ik een tegengeluid laten horen. We zijn allemaal meer dan prima terecht gekomen. Ik zou het belangrijk vinden dat ze een opleiding doet en als ze dat niet doet wel een baantje heeft.
Ah, zo! Ja, dat zal ook vast hoor. Het was voor mijzelf op dat punt heel gezond om uit huis te gaan. Maar dat hoeft inderdaad niet te betekenen dat het voor anderen die dat op dat punt nog niet doen, ongezond is.
Oei, dat is niet best. Ik zou er wel op inzetten dat ze haar MBO afmaakt, heb je de rest van je leven ellende van als je niet eens een middelbaar school diploma hebt. Lijkt me ook niet dat het een goed moment is om op jezelf te gaan wonen als je dat zo niet op orde kunt krijgen, dan zou ik er goed zicht op houden en ook echt je man toespreken.
Ik vind het trouwens ook niet problematisch om met 19 nog thuis te wonen, dan begin je vaak net met een studie, verschillende universiteiten zijn makkelijk te bereiken van waar wij wonen. Getrouwd wordt er nauwelijks onder de 30 in mijn omgeving dus dat is ook weer anders.
Die heeft mijn man ook niet Maar ik ben het verder met jullie eens hoor. Alleen al voor de ontwikkeling is een opleiding doen goed voor je. Werken kan je je hele leven nog.
En ook voor haarzelf, dat je iets hebt afgerond. Ze heeft zo te lezen geen middelbaar schooldiploma (want na 3 Havo > MBO) en ook geen MBO diploma (want voortijdig gestopt) Mijn ervaring is dat het behalen van dat eerste papiertje mij wel geholpen heeft. Geeft toch een zekere mate van voldoening dat je iets hebt afgerond! En wat je man betreft, fijn dat hij zelf zonder enig diploma zo ver is gekomen. In de huidige markt zal zijn dochter ongetwijfeld werk vinden, maar hou wel voor ogen dat de tijden echt wel weer gaan veranderen en als je dan wat anders wilt, ze wel weer gaan kijken wie welk papiertje heeft, zo werkt het nou eenmaal als er meer dan genoeg sollicitanten zijn voor een functie.