Tsja die kledingvoorschriften... het duurt wel even voordat je dat door hebt De eerste keer bij schoonfamilie in mans geboorteland snapte ik er helemaal niks van. Die kuste die wel, en die niet, die droeg een hoofddoek in het gezelschap, die niet... dat was bij het gezin van tante thuis, waar de generaties door elkaar lopen. Dus voor 2 even oude jongens kon hetzelfde meisje de tante van de een (wel mahram - je kan er ook in theorie niet mee trouwen, dus kan er vrij mee omgaan en hoeft je niet te bedekken), en de nicht van de ander (niet mahram) zijn. In zo'n gezelschap is het vaak niet moeilijk om de mater familias te spotten: de oude vrouw die van iedereen in de kamer (schoon)moeder, tante of oma is, die dus zonder hoofddoek zit. De echte aparte kamers zie ik niet vaak. In grote gezelschappen eet je vaak schouder aan schouder op de grond rondom een tafelkleed, in traditionele kringen zorgt iedereen er dan voor niet direct naast een niet-mahram te zitten. Groepsconversaties met niet-mahram zijn eigenlijk nooit een issue. Na het eten zie je dan weleens dat de vrouwen zich terugtrekken in een kamer waar ze hun hoofddoeken en lange blouses uitdoen, en in t-shirtjes gaan zitten kletsen. Dus dan zonderen ze zich af om "vrijer" te zijn. Een man in dit milieu zal ook nooit zomaar een kamer binnen vallen, maar altijd aankondigen dat hij er is, en wachten op de bevestiging dat hij binnen kan komen. Alles hierboven kan uiteraard enorm wisselen afhankelijk van achter welke voordeur je komt En gehoorzaamheid? Nee, luisteren naar elkaar.
Dat wel. Maar ik vind gehoorzaam niet perse het juiste woord in een gelijkwaardige relatie. Hoe lief hij ook is. We beslissen samen over belangrijke zaken.
Ik ben zo Hollands als het maar kan dus of het een cultuur ding is of weet ik niet maar hier kan iedereen altijd blijven mee eten: ik voel me zeer ongastvrij mensen weg te sturen rond etenstijd. Ik deel liever wat ik heb en als er nog honger is achteraf neemt iedereen een extra toetje of nog een broodje maar iemand wegsturen nee! Denk dat ik van oma en moeder een bijl in mijn rug krijg zo ben ik niet opgevoed.
Het voelt voor mij ongastvrijer mensen de deur te wijzen met etenstijd dan een samengeraapt menu samen te stellen.
Ik heb er ook een hekel aan, echt Hollands, en dan de schaal met blokjes kaas en plakjes worst die rond gaat! Hier gelukkig geen kringetjes verjaardagen.
Klopt dat is idd niet pasen. We herdenken zijn dood en niet zijn opstanding. Wij geloven dat de paasgebruiken niet aanvaardbaar zijn voor God omdat ze hun oorsprong vinden in oude vruchtbaarheidsriten. God vraagt om „exclusieve toewijding”, en aanbidding waarbij praktijken betrokken zijn die hij afkeurt, is kwetsend voor hem
Andere vraag: in veel culturen is familie zeer belangrijk, er wordt veel tijd doorgebracht met familie. Hebben jullie dan minder behoefte aan tijd voor jezelf? Ik moet er bijvoorbeeld echt niet aan denken om elke week op familiebezoek te gaan. En in het verlengde hiervan: voor veel mensen uit andere culturen is de moeder de belangrijkste persoon voor iemand. Is dat dat onvoorwaardelijk? Mijn moeder heeft mij dan wel gebaard, maar wij zijn zo verschillend en ik heb ook wel wat aan te merken op mijn opvoeding dat ik mijn moeder niet op handen en voeten draag.
Ik wijs niemand de deur uit, maar ik word er wel enorm gestrest van alleen al bij de gedachte aan onverwachte mee eters. k ik moet wel zeggen: in de praktijk gebeurt het hier weinig. Vrienden en familie komen niet onverwacht, op eentje na, maar die is kok en trekt zelf mijn kasten open en flanst wat in elkaar van wat ik heb liggen haha. De kinderen hadden er wel een handje van om ineens vriendjes te weten te vragen, maar daar hebben we nu afspraken over. Dus dat komt in de praktijk ook niet veel voor. Dus het is voor mij meer een theoretisch vraagstuk dan iets wat ik dagelijks mee worstel.
Hier weer over Hollands maar tijd met mijn familie is me heel veel waard. Elke zaterdag met de hele familie soep eten bij mijn oma. Familie staat voor mij op nr. 1. Ik draag mijn moeder op handen en voeten en mijn neefjes en nichtjes zijn net zo belangrijk voor mij als mijn eigen kinderen.
Als ik er over nadenk ik dat gastvrije en iedereen mee te laten eten (en schoenen uit te laten doen) wel iets heel erg Jordanees. Op zaterdag met de hele familie samen komen. Vrouwen koken en zorgen voor lekkere dingen. Mannen spelen spelletjes. Kinderen spelen samen buiten. Saamhorigheid. Familie op nr. 1. Ik zal dit mijn kinderen ook altijd mee proberen te geven. Er komt iemand aanwaaien die zin heeft in gezelligheid en trek in een warme maaltijd. Eind van de avond ruimen de vrouwen samen op. Word er muziek gespeeld en gezongen. Ik zou deze jeugd voor geen goud willen ruilen en hoop dat mijn kinderen dit ook nog jaren mee mogen maken!!
Het is een soort vijfpuntsschaal Wajib - verplicht, bv bidden, vasten etc. (En nee, voor de duidelijkheid, zaken als anderen bekeren of gewapende strijd horen daar NIET bij) Mustahhab - aanbevolen. Bijvoorbeeld sommige extra gebeden, extra dingen doen voor de mensen om je heen Halal - "neutraal", alles wat niet in andere groepen valt Makrooh - afgekeurd maar niet verboden. Haram - verboden.
Wat ik wel eens mee maak op het werk is dat er geprobeerd wordt de prijs omlaag te krijgen. Ik werk in de horeca van een grote keten, en dingen kosten wat ze kosten. Ik kan daar weinig aan doen en kan niet zomaar korting gaan geven als iemand daar om vraagt. Toch komt het wekelijks voor. Ik vind dat zelf heel gek. Ik weet dat ze dat in andere landen wel doen maar dit zijn allemaal perfect Nederlands sprekende mensen die ofwel hier geboren zijn, ofwel al heel lang hier wonen. Vraag me af waarom dat toch gedaan wordt
Hier hebben we wel veel familietijd maar het is allemaal wat makkelijker ofzo. Wij zijn in het weekend vaak bij mijn schoonouders te vinden maar ik doe daar gerust een dutje ergens in een kamer als ik moe ben of ga een potje spelletjes spelen met de helft van het gezelschap en de anderen rommelen ook maar wat aan. Het is niet precies zoals thuis maar ik voel me ook niet 'op bezoek'. Hetzelfde heb ik dus ook in meer of mindere mate bij andere familieleden. Dus het voelt meestal niet als een verplichte nummer of dat ik mijn me-time opgeef. Heel soms wel, dan blijven we korter, of ik ga eerder weg en ook dat is oke. Ik ben het met mijn ouders of vooral schoonouders vaak oneens, in heel dingen. Maar zolang er geen sprake is van schadelijk gedrag stap ik daar over heen en is het een kwestie van respectvol met elkaar omgaan. Het is wel een moeilijke kwestie, je moet aan de ene kant je eigen grenzen bewaken, aan de andere kant wil je het goed doen als zoon/dochter. Maar dingen als contact verbreken of de frequentie drastisch minderen is geen optie voor mij. We hebben het wel een tijdje bij schoonouders gedaan dat we minimaal contact hadden (wat in ons geval een uurtje of 2 per week betekende) omdat ze onwijs over onze grenzen heen gingen. Dat was heel heftig en echt niet leuk. Gelukkig zijn ze na een paar maanden wel gaan inzien dat het zo niet kon, dus daarna konden we weer lekker opbouwen.