Zeker maar dan kom ik toch weer terug op die hele fijne familie die ik graag wekelijks zie. En daarnaast hou ik zoveel van mijn oma dat ik graag dagelijks voor haar zorg. Ik kan me bijvoorbeeld niet voorstellen dat mensen er voor kiezen die zorg uit handen te geven (als ze net als ik de tijd hebben en 3 minuten wandelen verder wonen). Ik vind dat je tot die oudjes zorgt net zolang tot zij of jij erbij neervalt.
Waarom zou een man of vrouw dat doen? Ik ken werkelijk niemand waarbij hun "huwelijk" zo werkt hoor. Je bent tenslotte geen gevangene ofzo. Bedoel het verder niet lullig ofzo, maar vraag me eigenlijk af of je nu oprecht vragen stelt om iets te leren of om een discussie uit te lokken. Dus ik laat het gewoon hierbij: dat naar mijn weten niemand (die ik ken iig) zo'n "huwelijk" heeft waarbij normale alledaagse dingen door één van de partners wordt "verboden".
En dan kom ik weer terug op omdát ze lief is. Als jij een vreselijke oma had gehad die jou heel naar behandeld/mishandeld of wat dan ook. Dan hadden zelfs 100 paplepels niet geholpen. Bij wijze van..En dan had jij niet voor haar gezorgd omdat het familie is.
Ik wil er serieus iets van leren. Maar er wordt door iedereen om mijn vragen heen gedraaid (bijv: waarom zou een man dat doen?) Het gebeurd wel degelijk dat er vrouwen zijn die niet naar buiten mogen van hun partner. En ik weet heus wel dat dat niet bij iedereen gebeurd. Vaker niet dan wel denk ik. Maar er zijn landen waarin dit wel veel gebeurd. En het waarom zou een man dat doen daar gaat het niet om. Het gebeurd. Dus in sommige landen/culturen is het wel normaal dat de vrouw gehoorzaam moet zijn aan de man (niet naar buiten gaan in dit geval is binnen de regels van de Islam) Ik ben gewoon benieuwd hoe moslims zoals jij, waarbij het thuis heel anders gaat, hier over denken. Een beetje discussie vind ik ook helemaal niks mis mee. Zolang het met respect gaat.
Van 'gordijnen open' naar 'onverwachte mee eter' naar berichten over het geloof. Dames, topics over religie zijn niet toegestaan. Dus zorg er voor dat dit onderwerp niet die kant op gaat.
Eens, maar soms gaat het gewoon niet. In het geval van dementie bijvoorbeeld is het onmogelijk om voor iemand te zorgen. Dan moet je 24/7 de tijd hebben. Zelf ben ik mantelzorger geweest van iemand met dementie en dat is ongelooflijk zwaar en stressvol. Was erg opgelucht toen ze in een tehuis terecht kon maar tegelijkertijd ook teleurgesteld in mijzelf dat ik het niet meer aan kon. Overigens heb ik echt super veel respect voor de culturen waar ze dit soort dingen wel zelf oplossen. Dus dat bijvoorbeeld oma in huis komt wonen en er wel 24/7 een familielid beschikbaar is. Hier in Nederland zijn er volgens mij in verhouding een stuk minder mantelzorgers omdat het niet echt in de cultuur zit, maar ook omdat de meeste mensen moeten werken.
Maar komen er dan weleens mensen langs rond etenstijd, die verwachten mee te kunnen eten? Hier niet hoor. Iedereen is druk met werk en gezin enzo. Ik heb wel regelmatig in het weekend een eter erbij qua vriendinnen dochter, maar ook in het weekend valt er niemand binnen rond etenstijd. Zo wel, zou ik er hetzelfde in staan als jij hoor. Er valt altijd wel wat op tafel te zetten.
Het is fijn dat je zo'n band met haar hebt. Ik heb dat niet op die manier. Je hebt het over verdienen, dan vraag ik me bij mijn moeder af. Ze heeft zich niet speciaal ingezet voor ons zeg maar. Ik ben haar kind, daarmee zijn we met elkaar verbonden, maar ze is niet mijn steun en toeverlaat. Daarom zal ik niet zonder nadenken zeggen dat mijn moeder voor mij op nr 1 staat. Maar in andere culturen is dit onbetwistbaar: wat er ook is, je moeder is nr 1.
Het zou een stuk makkelijker zijn in ieder geval. In mijn geval hebben mijn ouders me letterlijk groot gebracht, maar niet echt opgevoed zeg maar. niet iets meegegeven, niet het gevoel gegeven dat ik altijd voor alles bij ze terecht kon. Ik was gewoon haar kind en ze gaf me eten en drinken en onderdak zeg maar. Dan voelt het niet als een wederkerig iets dat ik haar dan wel helemaal zou moeten verzorgen. Die sterke band hebben we niet.
Toch gebeurt het wel gewoon. Vooral in landen waar geen verzorgingstehuizen e.d zijn, wat moet je dan anders... Dan moet de familie het wel op zich nemen lijkt mij. Maar vaak is het niet eens een kwestie van 'moeten' en wordt het echt met liefde gedaan. Mijn man had een oom die een aantal jaren voor zijn overlijden dement was geworden. Hij was nooit getrouwd geweest en woonde bij de broer van mijn schoonvader in, dus die broer en zijn kinderen zorgden fulltime voor hem. Ik weet wel zeker dat het een zware periode was maar ze deden het gewoon zonder erover na te denken. Hij is ook wel eens opgenomen geweest in het ziekenhuis en dan verbleven mijn schoonvader, zijn zus en broer omstebeurt bij hem.
Ik ben geen moslima maar ook ik kreeg een vervelende vibe. Ook in Vlaanderen waar ik woon zijn er vrouwen die onderdanig moeten zijn van hun man (Vlaamse vrouwen, los van religie), niet omdat hun geloof dat zo wenst, maar omdat die man dat zo wenst. Er zijn vrouwen waarvan ik weet dat ook al is hun man aan het werken, die man liever heeft dat ze niet alleen met de kinderen een uitstap maakt. Ik zou mij hier als vrouw echt heel slecht bij voelen maar zij is niet anders gewoon en leert ermee leven. Ik denk dat je in alle culturen mannen tegenkomt die graag de plak zwaaien thuis. Net als dat er ook soms vrouwen zijn die echte tirans zijn binnen de 4 muren van het huis (hangt nog veel meer taboe rond). Ik, als vrijgevochten persoon, zou hier niet mee kunnen leven, heb ik zo ook al tegen die andere vrouw gezegd. Maar om dit nu aan geloof te hangen vind ik niet zo netjes.
Ik denk dat beperkingen die je partner oplegt bijna nooit met cultuur of geloof te maken hebben. Ik denk (heb het helaas zelf meegemaakt en daar zat niks religieus of cultureels bij) dat het gewoon met de persoon in kwestie te maken heeft. Eerlijk gezegd denk ik dat het vaker ‘schuilen achter’ religie en/of cultuur is dan dat het ook daadwerkelijk zo is.
Naar mijn idee is dit verschil hetgeen wat er bedoeld wordt met 'met de paplepel ingegoten worden'. De thuissituatie en de opvoeding is bij sommige gezinnen heel warm, wederzijds respect, veel liefde, zorgzaam zijn naar elkaar, enzovoorts. Bij andere gezinnen is dit soms niet zo, is er weinig liefde en genegenheid, weinig wederkerigheid in respect, leren de kinderen niet om hun gevoelens te uiten, vul maar in. Uiteraard heb je nog heel veel soorten manieren tussen deze twee uitersten in. Als ouders ben je een voorbeeld naar je kinderen, je leeft ze voor, dat is naar mijn idee wat we 'met de paplepel naar binnen gieten' bedoelen. Een liefdevolle opvoeding met respect naar elkaar en ruimte voor jezelf lijkt me altijd in je voordeel en neem je meestal (onbewust) mee in je verdere leven. Voorbeelden als de familie op de eerste plaats en altijd voor ze willen zorgen lijken mij vooral voor te vloeien uit een liefdevolle jeugd. Ik kan me absoluut indenken dat je dit op latere leeftijd totaal niet ambieert wanneer je dit zelf al mistte in je eigen jeugd. Naar jezelf toe en als voorbeeld van je ouders naar hun eigen familie toe. Zeker als je je later bewust wordt dat je dingen gemist hebt in je eigen jeugd, zal je dit meestal liever vermijden. Dit laatste lukt dan weer niet iedereen en soms komt iemand erachter dat hij of zij exact hetzelfde doet op latere leeftijd wat je eigenlijk zo afkeurt uit je eigen opvoeding. Ook dat is dus eigenlijk 'met de paplepel ingegoten'. Alleen wil je het dan liever niet, wanneer je je hier bewust van wordt. Als kind heb je uiteraard ook nog invloeden van buitenaf, school, vrienden, werk, later evt schoonfamilie waarbij je ook weer dingen meekrijgt en wat je in de loop van je leven vormt.
Er komen geregeld mensen langs rond etenstijd. Ze verwachten denk ik nooit om mee te eten maar ik bied het wel altijd aan. Ik kan niet rustig lekker eten als een ander zit te kijken zonder eten.
Het gebeurt regelmatig dat een man geheel wil bepalen wat zijn partner doet. In het algemeen is het in bijna de gehele wereld veel meer akkoord voor een man om het gedrag van zijn vrouw te bepalen dan andersom. Ook in Nederland wordt er regelmatig gezegd dat mannen onder de plak zitten of dat de vrouw de broek aan heeft als men vindt dat de man misschien ergens beperkt zou worden. Andersom is dat soort terminologie veel minder standaard. Nederland scoort trouwens ontzettend slecht op de ranglijst qua femicide en in de pers wordt het regelmatig afgedaan als familie-drama, crime passionel of vlaag van verstandsverbijstering. Interessant genoeg noemen we het regelmatig eerwraak als het een islamitische man betreft. Maar het zijn niet echt religieuze zaken. Als je naar de wetten van de 3 grote mono-theïstische religies kijkt, dan is daar meestal heel goed de liefde en waarde voor de mens in terug te zien. Binnen het jodendom mag een man zijn vrouw bijvoorbeeld 6 weken na de bevalling of zolang zij vloeit niet aanraken. Als je daar heel puur naar kijkt is dat een prachtige regel. Zolang een vrouw na de bevalling vloeit kan seks namelijk letterlijk levensgevaarlijk zijn. Maar als je de regel verder gaat interpreteren wordt het een manier om een vrouw uit te sluiten. De basis is dus liefde, maar de uitwerking kan haat zijn. Dat zie je bij ontzettend veel religieuze regels, de basis is liefde, is de wens om te streven naar een veilig hecht gezin, een warme relatie. Maar de teksten kunnen altijd worden uitgelegd op een negatieve, hatelijke wijze. En dan vermoorden mensen met de bijbel in de hand abortusartsen of ze blazen met de koran in de hand een kerk op. Of ze sluiten met de Torah, bijbel of koran in de hand hun vrouw op in huis. Dat is geen religie, maar vrouwenhaat met religie als excuus. En dat zijn 2 verschillende dingen.
nee dat zou ik ook niet doen. Hier valt er nooit iemand zomaar binnen. Zeker niet rond etenstijd. Maar zou iemand wel even langs komen om wat te vragen ofzo zou ik ook niet zo snel vragen of hij/zij blijft eten. Als ik ergens binnen zou lopen tegen etenstijd en ik zou die vraag krijgen zou ik hem opvatten als: "we willen gaan eten, dus tijd om weer te gaan" Ik zou er namelijk behoorlijk gek van op kijken als mijn man even bij kennissen of vrienden langs zou gaan rond etenstijd om wat te vragen ofzo en hij komt pas weet ik hoeveel later thuis. Ik zit met het eten te wachten en hij meld dat hij daar eet. Komt er visite en we hebben niet echt afgesproken hoe en wat en het wordt etenstijd, dan vraag ik wel gewoon of ze blijven eten. En dan vind ik dat ook prima.