Nou, ik vind dat met samenwonen de dynamiek erg kan veranderen hoor. Dan wordt pas duidelijk hoe iemand ECHT in het dagelijkse leven is. Zie je of iemand wel of niet wat in huis doet. De vervelendere trekjes zeg maar. Het is voor mij al eens reden geweest de relatie na samenwonen te verbreken.
Ja, dat snap ik wel, maar ik snap niet zo waarom getrouwd zijn (met huwelijkse voorwaarden) heel anders is als samenwonen(met een gezamenlijk huis enzo)
Wij zijn ook op ons 20e getrouwd rechtstreeks vanuit het ouderlijk huis. Samenwonen was echt not done in onze kringen destijds en na 3,5 jaar verkering wilden we dat toch wel graag. Bovendien was men altijd bezorgd over hoe lang je de vleselijke lusten kon blijven weerstaan, dus trouwen werd ook actief aangemoedigd. Achteraf denk ik wel, wat waren we jong! Maar toen vond ik het heel normaal en leuk. Het samenwonen zelf is niet heel anders dan wanneer je dat als gewoon samenwonen doet denk ik. Behalve dat wij ook nooit op onszelf hebben gewoond vooraf, dus en uit huis en gelijk samen met iemand anders. Maar het gaat al bijna 25 jaar goed inmiddels
Maar de ouders weten t wel dan vooraf, of alleen vermoedens? Weglopen is dan op vakantie samen en dan kom je terug…..? Voor jou wellicht heel logisch maar ik vind t een wondere wereld
Gebeurd niet veel meer hoor, maar vroeger gingen ze op vakantie kwamen ze thuis en gingen ze samenwonen. En ja de ouders weten dat. Het is in onze cultuur heel erg ons kent ons. En de keuzen word dus ook echt wel een soort van goed gekeurd. Als goed heb kom het meer van vroeger uit. Ze kochten een wagen en gingen samen op 'reis' als man en vrouw.
mooi, zijn er inmiddels wel weer meer plaatsen beschikbaar of moeten jonge stellen toch vaak in een huis gaan wonen?
Maar stel dat je gaat trouwen, omdat je vanwege bijv. je geloof niet mag samenwonen/seks mag hebben, dan is dat natuurlijk wel een hele verandering in één keer. Dan kan het zo maar gebeuren dat je in je hele relatie dus nog nooit zo intiem bent geweest, of dat je nog nooit samen geslapen hebt, altijd bij je ouders bent geweest en elkaar enkel in het weekend hebt gezien. Terwijl als samenwonen geen probleem is, dan heb je waarschijnlijk al regelmatig bij elkaar geslapen. Samen in bed gelegen, wakker geworden, samen een paar dagen een huishouden gedraaid zonder dat er ouders bij zijn. De vervolgstap naar echt samenwonen is dan veel makkelijker. Je kent elkaar net wat beter op dat gebied, je hebt net wat meer geproefd van hoe het is om samen te wonen. Je hebt dan al geoefend bij wijze van spreken en weer wat beter wat je kunt verwachten. En dan is er wel een groot verschil tussen samenwonen of trouwen.
Dat is zeker een heel groot verschil ben ik met je eens. Maar ben ook van mening je leert elkaar pas echt kennen als je onder 1 dak leeft. Want hoor bovenstaand best vaak ook al haddeb ze al maanden of jaren een relatie
Lastig, ja, wel een beetje... Vooral een eigen plekje maken, maar dan samen, je weg vinden in al het nieuwe. Maar ik denk niet dat ik het anders zou ervaren hebben als ik zonder te trouwen zou samenwonen. Trouwen is in mijn ogen ook helemaal niet zo groot, gewoon de stap die je zet als je serieus bent met iemand en islamitisch gezien ook je enige optie om in een relatie ook op lichamelijk vlak verder te gaan.
Ik denk ook dat het er heel erg aan ligt hoe je daarin staat. Ik vond het het mooiste wat er is om puur te zijn voor elkaar voor het trouwen. Ik betreur het ook dat we voor het trouwen verder waren gegaan daarin dan we wilden. Maar ben dankbaar dat ik dat enkel met mijn man heb gedeeld. Ik snap vanuit hoe ik er naar kijk juist weet niet dat mensen willen 'uitproberen' bevalt het niet, prima dan op naar de volgende..
Het is ook gewoon een periode van wennen, elkaar (en jezelf) leren kennen en al het nieuwe ontdekken. Daarbij gaat het, als je eerst trouwt en daarna gemeenschap hebt en/of samen gaat wonen allemaal wat serieuser vanaf het begin. Als je allebei al met de intentie om te trouwen tegen over elkaar zit op date nummer 3-4-5, dan heb je het ook over hele andere dingen als dat je date met 'we zullen het wel zien' gedachte. Wij hebben al erg vroeg in onze relatie over kinderen gesproken, over onze verwachtingen, onze families. Sommige dingen zijn idd precies zo geworden als besproken, sommige dingen zijn juist helemaal niet, en daar hebben we van geleerd. De verliefdheid in combinatie met het weten waar je aan toe bent heb ik als een groot voordeel ervaren. En de onervarenheid die we op lichamelijk gebied meebrachten was juist heel fijn, vertrouwd en voelde vooral veilig. Maar daten met een 'we zien wel' intentie en dan gaan trouwen vanwege samenwonen, gemeenschap etc. is vaak wel gedoemd te mislukken! Dan mis je vaak echt de serieuze gesprekken die juist bevestigen of 2 mensen bij elkaar passen of niet.
Grappig, ik ervaar het dus precies andersom! Ik ben opgegroeid met de gedachte dat je dus geen seks voor het huwelijk mocht en niet mocht samenwonen. Ik ben daar uiteindelijk vanaf gestapt en ben daar heel blij om. Had het juist nodig om langzaam aan elkaar te wennen; van een paar uur naar een dag naar een week bij elkaar zijn. En uiteindelijk samenwonen. Ik vond het juist heel moeilijk dat mijn ouders zo streng waren. Ook toen ik al lang en breed volwassen was, riepen ze nog dat ik de deur open moest houden als we op visite kwamen naar mijn ouderlijk huis. Dat heeft echt pijn gedaan. En wat je zegt over die belangrijke gesprekken: mijn ouders kaartten dat dus meteen de eerste keer aan toen ik een relatie had. Ze hadden het in die eerste maanden direct over trouwen, kinderen krijgen, inkomen, waar we wilden gaan wonen, etc. En dan wilden ze weten hoe wij daarin stonden. Daardoor werden we gedwongen om hier in al heel vroeg keuzes te maken en werd het voor mijn gevoel zó ontzettend serieus en beladen! Want vervolgens bleek mijn ex helemaal geen fijne jongen te zijn, maar ik ben nog ellendig lang bij hem gebleven. Onder andere omdat de weg terug voor mij zó groot was geworden. Er was al zo veel over trouwen gesproken (terwijl ik nog maar 19 jaar was), dat ik niet meer terug durfde. Uiteindelijk wel gedaan, en ik heb me nog nooit zo bevrijd gevoeld! Dus in mijn huidige relatie heb ik juist ontzettend rustig aan gedaan. Maar ook veel samen geweest om te ervaren of ik dit wel wilde en of we bij elkaar pasten. Ik heb hem pas na een jaar daten voorgesteld aan mijn ouders, en in het tweede gesprek gaven ze al christelijke boekjes mee over trouwen e.d Hoe lief mijn ouders ook zijn, in die zin ben ik echt wel ergens beschadigd...
Ik vond de stap samenwonen groter dan de stap trouwen. Trouwen was echt puur voor de leuk en de romantiek. (En omdat we geen samenlevingscontract hadden en wel dingen geregeld wilden hebben) De stap daarna (huis kopen) vond ik ook spannend en ingrijpend. En de allergrootste, mooiste en meest ingrijpend was de stap kindjes maken.
Zo goed als altijd. De wachtlijsten zijn gigantische. Zelfs na dat er uitgesproken werd dat het uitsterft beleid tegen de rechten van de mens was. In principe mogen gemeente het niet meer gebruiken. Maar helaas willen nog steeds heel veel burgers gewoon geen woonwagenkamp in hun buurt en word alles steeds met een hoop ophef van tafel geveegd. In onze gemeente is er een woonwagenkamp bij gekomen. Maar alsnog veel te weinig natuurlijk. Het zure is dat er dan wel overal tiny huisjes de grond uit komen. En er daar wel plek voor is. En niet een hoop mensen bezwaar maken. Wij hadden/hebben het geluk dat ik de straat uit van mijn ouders en opa en oma een huis gekocht hebben. Mijn tante woont ook in onze wijk. Vroeger is mijn vader daar geboren, toen er nog geen huizen stonden en het een regionaal woonwagenkamp was.
Inderdaad! Wij zijn ook niet getrouwd dus, haha. Dat we samen een kind hebben zegt veel meer dan zo'n papiertje.
Bij ons was trouwen eerder een papier ding. Het was toen praktischer ivm de aankoop van een huis en lening gericht. We hadden toen al 2 kinderen samen en dat is idd veel belangrijker dan dat papiertje.
Dat vond ik zelf niet, maar wij waren ook wel erg jong (16 en 17) en zaten nog op de middelbare school en zijn daarna nog gaan studeren. Pas toen man afgestudeerd was en ik bijna klaar konden we een flatje kopen en zijn we getrouwd, ruim 5 jaar later. Uiteindelijk vond ik dat wel lang, misschien wel te lang. Het trouwen zelf vonden wij ook niet zo boeiend en hebben we redelijk klein gehouden (voor zover dat gaat als je allebei uit een groot gezin komt). Het getrouwd zijn/samen wonen vond ik zelf niet erg wennen, maar wij kenden elkaar al heel goed. Wel bewust nog een poosje gewacht met kinderen. Ik heb schoonzusje die 9 maanden na hun trouwen al bevielen van de eerste. Als je dan net samenwoont en gelijk zwanger bent (en ook niet jezelf qua hormonen enzo) leek mij niet fijn.
Herkenbaar. Zo waren mijn eerste schoonouders ook. Heel streng tegen samenwonen. Va dag 1 moest het serieus. Na drie mnd begon iedereen om hem heen al over de toekomst, ik was destijds 17!! Ik zelf ben niet zo opgevoed van huis uit, dus dat werd bij mij thuis ook gedoe omdat mijn ouders daar ook niet blij mee waren Bij hem thuis was het, dat als er op tv gezoend werd in een film werd daar de tv al op ander net gezet. het vervelende is dat ik onder druk gezet werd door mijn inmiddels ex-man om dan maar te gaan trouwen. De relatie met mijn moeder was heel erg slecht op dat moment. Ik wilde best uit huis, maar samenwonen kon dus niet. Ik ben dus met net 18 getrouwd. Terwijl ik dat ook niet wilde, ik heb nog op het punt gestaan om het huwelijk af te zeggen, maar dat lukte onder de druk ook niet.