Als je de kampen tegenwoordig ziet dan is daar ook weinig woonwagen aan. Meer een klein woonwijkje met huizen in woonwagenstijl. In elk geval die hier in de buurt ligt. Ik kan me niet voorstellen dat je die huizen kunt verplaatsen. Daarop een vervolgvraag. Want ik kende dat weglopen ook helemaal niet. Wil zo'n jong stel dat wel bij de familie in hetzelfde kamp nlijven wonen doorgaans (even lis van plek)? En nog een vraag. Zou een buurtje met een x-aantal tiny houses voor jullie hetzelfde samen-gevoel kunnen geven?
Halal vraagje aan de experts om even te dubbel checken. G moet trakteren en in haar klas zit een islamitisch meisje. De gelatine (tenzij plantaardig) valt sowieso af. Ik heb nu: Kitkat Smarties (is nu bietenrood geen carmine meer) Bros Wat ik aflees zou ze die wel mogen, maar bepaalde productieprocessen die geen dierlijke oorsprong hebben kunnen ook weer haram zijn. (Bijv als bij t produceren van een kleurstof (als grondstof) alcohol wordt gebruikt). Staan deze bij jullie op de radar als haram? Anders maak ik t meissie blij met een dooie mus en ik geloof niet dat anderen in de klas al doorhebben dat zij halal eet. (Dus die krijgt al heel veel traktaties mee die haram zijn) Edit: Ingredientenlijst toegevoegd.
Zo zonde he. Het is een stukje dat heel veel mensen niet snappen. Het is een dorpje iedereen past op iedereen. Helaas door de foute imago wat gecreëerd is willen mensen geen kamp in de omgeving. Douchen ze nog steeds in een schuurtje of is dit naar binnen gegaan. Vond het zo koud in dat hok haha. Laatste keer dat ik er een van binnen zag was ruim 20 jr terug. En zo mooi he haha
Ik ben persoonlijk heel erg voor eerst jezelf ontwikkelen en ontdekken en dan samen ontwikkelen. Ik zal mijn kinderen dus sterk ontraden om gelijk vanuit huis te gaan samenwonen/trouwen. Hopelijk is dat tegen die tijd ook nog mogelijk om eerst op jezelf te gaan. Wij kregen wat in 5 Havo. Daarna gingen we allebei aan de andere kant van het land studeren. Allebei op kamers gezeten. Ons los van elkaar gaan ontwikkelen. Na 3 jaar zijn we samen gaan wonen in zijn studentenstad waar ik mijn afstudeervakken en pre master volgde aan de universiteit. We hadden daar een heel klein huurhuisje en waren allebei nog student. Na 2 jaar gingen we naar een eengezinswoning toen ik inmiddels aan het werk was. Na nog 2 jaar gingen we trouwen en na nog een jaar kochten we een huis op de dag van de positieve test van de oudste. Ons leven samen hebben we heel rustig opgebouwd en uitgebreid. Nu ruim 20 jaar later nog heel gelukkig samen en echt het gevoel het goed en verstandig te hebben aangepakt. Ik gun dat mijn kinderen ook heel erg. Maar mochten zij ondanks wat ze meekrijgen van ons zou ik ze steunen in alles. Ook dat geven wij ze mee..
Nee. Ik volg sowieso een andere mening m.b.t gelatine, stremsel en minuscule percentages alcohol e.d. Maar dat zegt natuurlijk niet zoveel over hoe anderen daarin staan. Al moet ik wel zeggen dat ik eigenlijk maar weinig moslims ken die deze dingen bewust vermijden, dat is overigens grotendeels wetschoolafhankelijk. Wij nemen alleen geen traktaties aan met verjaardagen of eten dat specifiek is bereid ter gelegenheid van feestdagen zoals kerst, ongeacht de inhoud. En volgens mij zijn de meeste "dogmatische gelatinemijders" (klinkt vast onaardiger dan ik het bedoel) daar weer veel makkelijker in, even heel zwart/wit gesteld hoor, maar dit is wat ik zoal heb ervaren.
Ik denk niet zozeer het imago, maar echt vanwege nare ervaringen. Wij hadden ook een kamp aan het eind van de straat en daar woonden echt een aantal behoorlijk asociale mensen, moest regelmatig politie bij komen. En vooral tegen ons als "buitenstaanders" ging het er vaak vijandig aan toe. Dus mijn ouders zijn niet per se positief over zo'n kamp in de buurt, puur gebaseerd op hun eigen ervaring.
Geloof dat ze wel redelijk relaxed er in staan, moeder draagt geen hoofddoek en het meisje zit op een christelijke school. Als het heel strikt was had het ook wel breder bekend geweest verwacht ik. Maar het zijn hele stille ouders (en dochter) dus je hoort het pas als je het navraagt.
Gelatine en karmijn zijn denk ik de enige waar op gelet wordt en natuurlijk alcohol. Maar jouw keuzes zijn prima. Alcohol is verboden als je dat product waarin het zit in grote getale inneemt je er dronken van zou kunnen worden. Dus niet als het bij het bewerkingproces gebruikt wordt. Er schijnt zelfs in frisdranken een heel klein percentage Alcohol te zitten.
Wat onwijs jammer dat je dat zo ervaren hebt! Het lijkt me erg moeilijk om over zo'n beladen onderwerp niet op dezelfde lijn te zitten als je ouders. Als ouder vind ik het heel erg belangrijk om bepaalde grenzen mee te geven maar ik weet dat er heel veel mensen zijn die vergelijkbare ervaringen als die van jou gemaakt hebben. Dus ik probeer heel bewust mijn oordeel niet afhankelijk van deze grenzen te maken en ik hoop ook echt mee te geven dat mijn kinderen ons altijd als steunpunt in hun leven zullen zien, ongeacht hun keuzes. Mag ik vragen (als je zou willen antwoorden natuurlijk) of je dat gevoel beschadigd te zijn ook in andere aspecten in je opvoeding zo ervaren hebt? Of was het vooral dit onderwerp wat zo beladen was? Ik denk dat het verschil het in 'opgelegd krijgen van je ouders' en 'zelf bewust een bepaalde keus maken' zit. Mijn ouders kwamen veel later in het spel, ik kreeg die vrijheid (en daarmee een soort van 'we vertrouwen jouw oordeel) van hun. Sowieso begon het serieuze daten ook pas op het moment dat trouwen ook daadwerkelijk een optie voor mij was. Daarvoor heb ik puberale verliefdheden gehad en tijdens de puberteit leer je ook je eigen overtuigingen en grenzen kennen. Je moet keuzes maken, soms zijn dat de verkeerde, soms de juiste. Maar ik zou met een 16-jarige niet perse over trouwen praten terwijl dat vroeger natuurlijk gangbaarder was. Ik zou eerder over hoe met al die gevoelens om te gaan, wat de islamitische grenzen zijn maar ook in hoever hij/zij wil gaan, of er een bewustzijn is over de gevolgen en ook, wat wil je nou echt praten. In de islamitische seksuele voorlichting in families van nu zie je vaak dat het lichamelijke aspect volledig genegeerd wordt, dat het vooral bestaat uit grenzen aangeven. En dan deal with it. Dat is vragen om problemen en je ziet ook dat kinderen (ongeacht achtergrond) die alleen een opsomming van grenzen, of juist geen grenzen krijgen, veel minder of niets weten over (zelf)respect, eigen regie over lichaam, soa's, anti-conceptie en vaak een heel onrealistisch beeld hebben bij seksuele handelingen. Maar dat is dan weer een heel ander onderwerp natuurlijk.
Met name je eerste stukje ben ik het erg mee eens. Mijn eerste serieuze relatie ging daarop stuk. Ik had gestudeerd en jaren op kamers gewoond. Hij werkte in de tijd en woonde nog bij zijn ouders. Dus toen we gingen samenwonen viel heg hem viel tegen hoeveel werk een huishouden runnen eigenlijk was. En op zich deed hij zijn best. Hij kende mij intussen ook wel en wist dat ik dat niet, zoals zijn moeder, allemaal alleen ging doen. Maar vooral de kleine dingen waren continu discussiepunten. Wie er aan de beurt was om koffie te zetten bijvoorbeeld. Thuis werd hij bediend. Nou... bij mij niet dus. Nadat die relatie was verbroken kreeg ik een relatie met mij man. Hij woonde al jaren op zichzelf. Na 2 maanden waren we al meer samen in 1 van onze appartementen. Dus toen hebben we ons maar ingeschreven voor een huisje. En binnen een half jaar woonden we samen. Nooit problemen gehad.
Wij zijn beiden vanuit ouderlijk huis getrouwd en hadden nog nooit op onszelf gewoond. Ik heb juist de ervaring dat het fijn is dat we er samen in gegroeid zijn. Ik vond het wel heel stil in huis in het begin. Nog altijd blij dat we het zo gedaan hebben.
Wij zijn ook gelijk samen gaan wonen. En heb dit nooit als vervelend gezien. Misschien was het wel beter geweest als ik op mijn 18e er uit was maar dat heeft andere redenen.
Zou het zo zijn dat wanneer je pas gaat samenwonen nadat je getrouwd bent daarvoor serieuzer nadenkt over een leven samen? Ik weet dat dat, helaas, niet overal gebeurt hoor in (streng) christelijke gezinnen. Maar wij hebben dat wel zo ervaren. We hebben in onze 2 jaar verkering heel serieus gekeken of we dachten dat we samen 100 konden worden. Daardoor hebben we boeken gelezen over bijv. de talen van de liefde, hebben we hulp gezocht bij punten waarvan we dachten dat we het anders niet zouden redden samen, heel erg veel gepraat met elkaar. Nu zijn we 16 jaar getrouwd en hebben nooit een moment gehad waarop we dachten: wil ik nog wel met jou verder? Nu is dat ook gewoon veel 'geluk' (ik als christen noem het God die ons zo'n mooi leven samen geeft) hoor, maar ik merk wel dat onze voorbereidingen, 18 jaar geleden, wel echt een positief effect hebben gehad, voor ons. We waren overigens wel een paar keer samen op vakantie geweest, geen idee of dat hielp,maar we kenden elkaar echt heel erg goed toen we trouwden. Het was voor ons vooral een geweldig moment, om na onze trouwdag samen thuis te komen in ons eerste zelf gekochte huisje, waar we hard geklust hadden. Het voelde direct helemaal goed. En nogmaals, ik weet dat het niet overal zo gaat hoor, en dat wij geluk hadden met vooral mijn ouders die altijd een fantastisch voorbeeld zijn geweest. Maar serieus voorbereiden inclusief de moeilijke gesprekken met elkaar en verder proberen te kijken dan je verliefdheid is denk ik wel belangrijk.
We kenden elkaar al jaren en waren al 2 jaar verloofd toen we samen gingen wonen. Ik woonde al 4 jaar op een studentenkamer, man kwam bij zijn ouders vandaan. Het verschil merkte je vooral bij het boodschappen doen. Niet dat zijn ouders van die luxepaardjes zijn. Maar als hij bij mij kwam, zorgde ik altijd wel voor lekkere dingetjes, wat uitgebreider koken. Man gooide vrolijk alles in het karretje toen we samen gingen, had geen idee van prijzen. Dat heeft hij even moeten leren
Wellicht dat het verschil juist niet matchte. Ik wel de ervaring van op jezelf wonen. Hij altijd in de watten gelegd door zijn moeder. En daarbij ook dat voorbeeld van moeder en zus die samen het huishouden runnen. En vader en hijzelf die nog niet eens de moeite deden om ook een keer koffie in te schenken. Gewoon wachten tot moeder de vrouw het ging doen
Haha dat zal zeker niet geholpen hebben denk. Is ook mentaliteit mijn man mocht thuis niets doen maar vanaf dag 1 deed hij wel vanalles ook al moest hij sommige dingen (zoals koken) echt nog wel vanaf de basis leren. (Maar hij deed dat dus wel gewoon)
Bij een vriendin van mij deden ze het ook altijd zo, alles netjes op volgorde van het verhaal, tot 6 januari dan alles compleet is.
Dat denk ik ook. Wij hebben ruim 4,5 jaar een relatie gehad voor ons trouwen. Het was voor ons ook idd de vraag of ze samen 100 willen worden. En ja dat wilden we toen en nu, bijna 25 jaar later, nog steeds. In onze verkeringstijd hebben we steeds de weekenden bij elkaar thuis doorgebracht. We draaiden gewoon mee in het gezin. Ik ben ook meerdere keren met hun gezin mee geweest op vakantie. We leerden elkaar op die manier ook echt wel kennen. En nee we sliepen niet bij elkaar. Ik sliep bij mijn schoonzus op de kamer en mijn man bij mijn broer. Voor ons was/is dat heel normaal. Wij werden niet door onze ouders in een bepaalde richting gedwongen. We kregen gewoon in alle rust de tijd om onze relatie op te bouwen. We zijn helemaal niet het huwelijk in gepusht. Vind het oprecht jammer dat er zijn die dat wel hebben gehad. Voor ons is het echt onze eigen keuze geweest om te trouwen voor we gingen samenwonen. Daar waren onze ouders blij mee, maar als we dat niet hadden gedaan had dat geen ruzie oid opgeleverd. Het was voor ons na onze trouwdag alleen maar een feest om eindelijk zonder steeds afscheid samen te kunnen blijven. Allebei van huis uit, dus echt samen het wiel uitvinden. Samen lol om dingen die fout gingen. Samen genieten van de dingen die goed gaan. En net voor we 1 jaar getrouwd waren werd onze oudste dochter geboren.
Ik vind het wel een heel leuk idee, maar doe het zelf niet. En de reden daarvoor is dat ik een hele mooie kerststal heb waar ik bijzonder trots op ben. Een erfstuk dat ik echt koester. Als ik het op die manier zou doen, zou ik de drie koningen amper zien. En we proberen wel zoveel mogelijk de boom, met stal, tot 6 januari te laten staan, maar soms komt dat gewoon niet handig uit. Het opruimen is een dingetje voor in het weekend omdat we dat, net als het opzetten, altijd samen doen. Veel te veel werk als je het alleen moet doen vinden wij. Gisteren ook weer de hele middag samen bezig geweest: man gaat over de boom en ik over de kerststal en alle andere versiering. Als 6 januari bijvoorbeeld op een maandag valt, dan zou alles dus pas de zaterdag erna op zijn vroegst opgeruimd kunnen worden. En tegen die tijd ben ik al dat extra spul in mijn woonkamer toch wel weer zo moe dat ik er snel na 6 januari weer vanaf wil. Dus hier staat de hele kerstgroep van begin tot eind uitgestald zodat ik van alle beelden kan genieten. Vroeger bij mij thuis was dat ook zo. Overigens hadden wij er toen als kinderen nog een door mijn oma gehaakte kerststal bij waar we mee mochten spelen, omdat dat met de beelden uiteraard niet mocht. Daar hebben mijn kinderen ook weer mee gespeeld toen ze klein waren.
Voor mij niet, wij hebben tijdens onze verkeringstijd gehad over allerlei belangrijke zaken die horen bij het huwelijk. Natuurlijk is het net als samenwonen zonder trouwen wel wennen, vooral als je zoals ik uit een groot gezin komt. Mijn man heeft tot een aantal jaren terug ook nachten gewerkt en dan vond in de avonden erg stil.