Dat mijn kinderen net zo gelukkig en gezond mogen blijven zoals ze nu zijn. Een onbezonnen leven kunnen hebben zonder al teveel grote shit load. Ik heb zelf een flinke rugzak vol en wat maakt het mij ontzettend gelukkig om te zien dat hun dit op deze jonge leeftijd allemaal zo bespaard is gebleven. Gewoon kind, jong kunnen zijn zonder al die ellende. Dit hebben ze vast in the pocket. mbt materialistisch zou ik echt een andere auto willen maar daar is gewoonweg geen geld voor, helaas
Dat ik langer leef dan mijn moeder en dat mijn kinderen niet het grootste deel van hun leven zonder moeder hoeven op te groeien
De standaard: Kinderen en dierbaren gezond, gelukkig en oud mogen worden. De minder standaard: Dat mn hoornvlies weer normaal doet (en geen dubbel zicht meer met links) 15k in de staatsloterij (mag ook meer, geen bezwaar) stort ik mn studieschuld af. Bucketlistings: Een keer naar disneyland parijs met de kinderen , man en mn moeder. Met mn moeder, man en de kinderen een totale zonsverduistering bekijken. Een keer noorderlicht bewonderen in t hoge noorden (met mn moeder, man en de kinderen) Fjorden cruise (is van mn moeder dr wensenlijstje, ik ben panisch voor water laat staan zo'n drijvend crematorium) wil dr best helpen die droom te vervullen al ben ik erg blij als die klaar is. Kinderen en man gaan dan niet mee, ben al blij als ik t er zelf levend afbreng.
Dat mijn oudste dochter niet meer zo hoeft te struggelen Dat ik veel kilo’s af mag vallen Dat mijn dierbaren gezond mogen blijven Dat ik ooit naar Amerika kan gaan met het gezin
Een rijbewijs is zooo belangrijk. Ik heb de mijne nu zo'n 13 jaar. Dus pas op mijn 32e gehaald. Maar ik ben er nog elke dag blij mee en dankbaar voor. Inderdaad hier ook een fulltime werkende man en met 5 kinderen nogal eens hier of daar een afspraak. En ook wat ouder wordende ouders. Anders kan je gaan voor een automaat. Dat schijnt wat makkelijker te zijn.
Dit inderdaad. We hebben ons hier laatst thuis nog beseft dat dat tegenwoordig echt een privilege is. Zoveel landen waar een oorlog is of natuurrampen. Ook generaties voor ons hebben nogal wat meegemaakt.
Dat mijn kinderen gezond blijven en gelukkig zijn in het leven Dat mijn vader (84) nog lang zo vitaal mag blijven en gelukkig in het leven. Ondanks het verlies van mijn moeder haalt hij nog steeds alles er uit wat er in zit en heeft hij een hele leuke partner gevonden Ik hoop dat het gaat lukken om promotie te maken en dan een hoger salaris te krijgen. Zodat ik wat minder continu hoef na te denken over geld. Uiteraard gezondheid voor al mijn geliefden Een partner vinden is ook een wens. Ik ben al zo lang alleen. Wellicht dat afvallen daarbij ook zal helpen. Vrede op aarde…gezien de conflicten die er nu spelen geen overbodige luxe. En ook met het oog op de toekomst..dat er besef komt bij mensen en wereld leiders dat we maar 1 aarde hebben en dat we er echt heel zuinig mee om moeten gaan.
ik lees hierin vooral de wens om met je moeder nog veel mooie momenten mee te maken! Dat vind ik prachtig! dat is ook een van mijn wensen! Dat mijn ouders en schoonouders nog veel mooie momenten met ons en hun kleinkinderen kunnen hebben. En wij met hun!
Er is voor mij 1 intens grote wens en dat is gezond contact herstel met mijn oudste 3 kinderen waarbij de giftige invloed die nu heersend is volledig is verdwenen. Ik werk hard aan mijzelf om de toekomstige hernieuwde relatie met mijn kinderen gezond te mogen laten slagen en heb vertrouwen dat onze basis van alle jaren die we samen hebben gelegd voldoende fundament bevat om verder te kunnen bouwen. Voor nu even volledig gescheiden om de lessen te kunnen leren die nodig zijn zonder elkaar in de weg te lopen, hoe verdrietig dit ook is. Voor later heb ik vol vertrouwen dat we samen gelukkige (en soms minder gelukkige) momenten gaan delen. Daaruit voortvloeiend hoop ik dat de rest van mijn gezin ook mag groeien in deze pittige levensles en uiteindelijk kan terugkijken op een heftige maar leerzame ervaring. Verder wens ik mijn oma haar eeuwige rust toe. Het klinkt zo gek en wens niemand ooit de dood toe maar haar lijden is niet menswaardig. Ruim 2 jaar geleden overleed best onverwacht, ondanks zijn respectabele 90 jaar, mijn opa. Mijn opa en oma waren 70 jaar samen en onafscheidelijk van elkaar. Samen hadden ze een goedlopend bedrijf opgebouwd, en de dagen dat ze niet samen waren zijn op 2 handen te tellen. Het psychisch lijden van mijn oma is groot. Ze mist haar liefde van haar leven zo intens. Nu begint haar lichaam vele klachten te krijgen, is ze echt niet meer dan vel over bot. Eet en drinkt net genoeg om niet te sterven maar te weinig om lichamelijk prettiger te kunnen leven. Leven is echt lijden. Ik zie haar iedere week krimpen, letterlijk. Zowel in de lengte als in haar bouw. De jongste van 7 is bijna even groot! Het enige wat nog enigzins body heeft zijn haar onderbenen door de oedeemvorming. Haar hart laat falen zien. Toch blijft ze overeind. Wat een kracht in dat kleine, 91 jaroge lichaam. Aan de ene kant een geschenk want ziekte kent ze niet. Mijn opa overigens ook niet. Beiden hebben op een paracetamol na geen medicatie nodig gehad in hun leven. En nu lijkt die kracht, die grote gezondheid, meer op een last. En dan een stuk minder zwaar maar ik hoop mijn rijbewijs te mogen gaan halen volgend jaar. Eindelijk de stap genomen dus deze wens wordt uitgevoerd.
Naast goede gezondheid voor mijn dierbaren en mezelf. wens ik nog weer een keer echt fit te worden. Fijn kunnen bewegen en echt fit te voelen. Ik moet daarvoor meer trainen, en afvallen. Verder wens ik dat ik makkelijker hulp durf te vragen. Voor allerlei zaken. Praktisch, mentaal etc. Ik wens weer meer plezier te ervaren, afgelopen tijd voel ik me wat down.
Ja, bijzondere dingen in sterrenkunde land enzo deden en doen we altijd al samen (en waar haalbaar neem ik G ook mee). Zonsverduistering in Frankrijk destijds was mn oma ook mee. Die fjordencruise zou ze met mn vader doen, mja samen "als ze beiden met pensioen waren" bleek hij terminaal en fysiek al dermate slecht dat hij nergens meer toe in staat was. Eind april pensioen, 9 mei de woorden die eigenlijk alleen maar het vermoeden konden bevestigen. Dus als die studieschuld nou ff weg is, kan ik die wens nog ff helpen te vervullen. Zij wordt er ook niet jonger op. En net zo goed geldt dat voor mijn bucketlist dingen, ik ga niet uit van een "later als we samen oud zijn". Als je t al haalt moet je je maar afvragen of je t fysiek uberhaupt nog kan. 1 CVA kan al die dromen al flink verpesten is de ervaring. Wat je écht wilt doen, wat verantwoord kan, moet je niet wachten tot "later", misschien wordt later namelijk wel nooit. En denk je dan "had ik maar".
Naast alle clichés die iedereen wenst (gezondheid, ouders, kinderen): Dat het me lukt om een gezonde, stabiele liefdesrelatie aan te gaan.
Mooie wensen allemaal! En inderdaad, oorlog hoop ik ook nooit mee te maken. Dat gevoel dat ik als meisje kreeg toen ik beelden van oorlog op tv zag, krijg ik nu als volwassen vrouw nog steeds. Die angst en onveiligheid hoop ik nooit in het echt mee te maken. En terwijl ik dit typ vecht mijn veertig jarige buurman voor zijn leven in het ziekenhuis. Hij heeft een hartstilstand gehad en wordt kunstmatig in coma gehouden. Voorheen altijd gezond en 2 ('kleine') kinderen. Zo zie je maar weer.. Jaag je dromen na!
- Een huisje in het dorp waar zoon ook op school zit. Mn eerste echte eigen plekje en hij kan eindelijk met klasgenootjes spelen - Dat mijn zoon het niet te lastig krijgt in de toekomst. Hij is transgender en het pad dat hij moet gaan volgen wens je niemand toe. En dan ook nog te bedenken hoeveel gemene mensen er zijn die niets van zijn gevecht begrijpen... - Dat mijn moeder zich mentaal beter gaat voelen. Ze vecht al twee jaar tegen een zware depressie en ik zou haar zo graag weer eens gelukkig willen zien
Ja ik wou ook gaan lessen in een automaat inderdaad! Vond jij het moeilijk om wat later nog je rijbewijs te halen? Ik merk dat mijn hersencapaciteit niet is wat het geweest is nieuwe dingen leren gaat niet bijzonder soepel.
Ik had er toen geen moeite mee. Theorie heb ik de eerste keer gehaald en mijn praktijk de 2e keer. In totaal 35 lessen gehad, dus best netjes. Tegenwoordig is mijn hersencapaciteit ook niet meer wat het ooit is geweest. Dus wat ik er nu van zou bakken, geen idee haha. Maar motivatie is ook belangrijk. Als je dat hebt, heb je al de helft binnen.
Ik heb hem ook pas op m’n 31e gehaald, ging prima. Misschien kan je zoeken naar een rijschool die gespecialiseerd om mensen met angst rijles te geven. Zal vast wel bestaan. Je kan ook nog faalangst examen aanvragen, is iets duurder maar dan kan je tussendoor een time out nemen.
Wat lief, dankjewel! Ik word ook altijd een beetje boos van mensen die zeggen/denken dat transgenders het gewoon makkelijk vinden, ff een ander geslacht aannemen. Of zoals Wilders zegt: "Kinderen willen iedere dag wel iets anders zijn, dan word ik morgen wel een kameel ". Mensen hebben geen idee hoe ontzettend zwaar dat traject is... Daar kiest een kind echt niet voor hoor. En nu wordt het misschien alleen nog maar lastiger omdat Wilders niet wil dat gemeentes betalen voor therapie of behandelingen. In dat geval zal hij straks geen psychologische hulp en een diagnose kunnen krijgen. Mijn zoon zou doodongelukkig worden als hij borsten en een vrouwelijke stem zal gaan krijgen. Ik houd mijn hart vast... Gelukkig hebben we heel veel begripvolle en lieve mensen om ons heen hoor!