Maar net alsof dat het belangrijkste gedeelte van je man is. Ik moest denken aan een documentaire die ik eens heb gezien van een man die een dwarslaesie opliep als jongen. Zijn toenmalige vriendin wilde alsnog met hem trouwen ondanks de handicap. En ja de seks was dus ook een enorme aanpassing. Maar als je van iemand houdt...Dan is dat toch geen big deal?
Ik denk niet dat het ‘het belangrijkste deel van de man’ is, maar dat het wél een onwijs belangrijk deel van de man en van een relatie is. Prachtig hoe dat stel uit die documentaire het samen hebben weten te redden, maar stel dat mijn man nu ineens niet meer in staat zou zijn om op een normale manier met mij te vrijen dan zou dat ook effecten op mijn (psychische) gezondheid hebben. Ik denk dat ik in dat geval echt iets zou missen. Mogelijk dat ik op termijn dan behoefte zou krijgen aan het maken van goede afspraken. Ik geloof nl niet dat wij mensen, zolang we gezond zijn, gemaakt zijn om (langere tijd) geen voldoening van onze seksuele behoeftes te krijgen Maar dat is denk ik een verschil met als je als maagd het huwelijk in gaat én nooit goede seks zou hebben gehad. Wat je niet kent mis je wellicht niet. Wellicht dat je dan een micropenis of een onwijs slechte minnaar of een andere seksuele beperking niet als zodanig en/of gemis zou herkennen???
Nou... weet je.. Je hebt natuurlijk wel ergens gelijk.. Je weet niet beter. Hier ook pas seks na het huwelijk, met de reden dat we geloven dat God het zo bedoeld heeft. Je trouwt, hebt samen voor het eerst seks(bedenk je dat ook he, het is als het goed is voor allebei de eerste keer. Dus wat een gestuntel). Je ontwikkelt je ook op seksgebied allebei binnen het huwelijk. En uiteindelijk hangt je seks-niveau af van wat je samen tot stand brengt. En het is fijn dat we allebei niet beter weten zeg maar. We hebben allebei samen kunnen bedenken wat fijn of leuk of lekker was. Zonder daarbij aan iemand anders te denken of weet ik veel wat. Dus nee. En als verpleegkundige heb ik meer referentie dan de gemiddelde sekswerker vrees ik zo
Het is wat de anderen ook zeiden. Je weet niet beter, je hebt geen vergelijkingsmateriaal. Wij allebei niet. Samen hebben we er een mooi, bij ons passend iets van gemaakt. Hoe het met een ander zou zijn geweest? Geen idee. Dat is voor ons niet belangrijk. Dit stukje van onze relatie is een mooie aanvulling op wat we verder hebben. Ik heb er dus echt 0,0 spijt van dat ik niet eerst wat geëxperimenteerd heb ofzo met anderen. Ik ben er juist blij mee dat dit iets is wat echt exclusief van ons is. Dat vind ik nu juist het mooie van wachten tot het huwelijk.
Maar hoe zou dat voor jou overkomen, als je door wat voor reden dan ook niet meer kunt vrijen als voorheen, en je man zegt; 'sorry schat mijn behoefte is erg groot, vind je het erg dat ik het bij een ander zoek?'
Dit helemaal plus dat je dus ook samen seksualiteit kunt ontdekken met iemand waarvan je weet dat hij van je houd en bij je blijft.
Jammer. Dit is het begin van de mijne. Het hoofd van jozef heb ik net gevuld en is nog niet af. Volgens zoon zijn dat zijn hersenen
Vraag is niet aan mij gesteld. Maar ik zou mijn man dat gunnen (en hij mij ook als hij niks meer zou kunnen). Er even vanuit gaan dat vrijen helemaal niet meer gaat, of ik er gewoon geen zin meer in zou hebben. Maar we zouden daar wel goede en duidelijke afspraken over moeten maken. Zo zou ik het niet oke vinden als hij gevoelens krijgt voor een ander. Zou ook niet willen dat ze eerst leuk op date gaan, lekker uit eten etc. daar heeft hij mij dan voor. Maar prima als hij puur zijn lichamelijke behoefte dan elders zou vervullen (veilig, niet in mijn huis). Maar goed, ik vind het ook niet zo'n probleem als hij een avondje gaat stappen en daar een andere vrouw zoent. Of op zakenreis is en daar met een andere vrouw het bed zou delen. Zou het wel vervelend vinden als het ten koste van mijn tijd met hem gaat. Of dat hij dus op date gaat, er veel geld aan uit zou geven en mij op de bank achter laat met 2 kinderen. Maar nu ik zwanger ben, is de afspraak dat het sowieso niet gebeurt.
Nou idd, je wil niet weten hoeveel relaties hier spaak op lopen... Sex tss mijn ex en mezelf stond ook op een héél laag pitje - vooral langs mijn zijde was de behoefte zo goed als nul geworden. Hoe vaak we daardoor geen ruzie hadden? De woorden van mijn ex: ik ben te jong om de rest van mijn leven sexloos door te gaan. Dus is hij het op een ander gaan zoeken. Er zat natuurlijk wel meer fout tussen ons dan enkel sex, maar dit was echt een van de belangrijkste punten. En daar waar ik er een hekel aan had met hem (op het punt van gruwelen), zoveel geniet ik ervan met mijn nieuwe partner
Om nog even terug te komen op trouwen voor samenwonen/gemeenschap etc. Mijn vriend is ongedocumenteerd en een van de dingen waar we tegen aan lopen is dus dat trouwen niet kan. Nu zijn we niet religieus dus daarom “hoeft” het niet. Maar we zouden het wel leuk vinden en fijn omdat alles dan goed is geregeld etc. Ben wel benieuwd hoe hier vanuit is de dames tegenaan wordt gekeken die trouwen in een relatie/samenwonen etc noodzakelijk vinden. Zou mijn partner dan eeuwig vrijgezel moeten blijven? (Want binnen Nederland mag je niet trouwen voor de kerk/moskee als je niet wettelijk getrouwd bent). Ik snap dat t een lastige situatie is hoor. Maar ben gewoon benieuwd welke ideeën er over zijn. Het gaat in Nederland alleen al om 20.000 tot 60.000 mensen. Dus best een flink aantal ook.
Maar dan heeft hij bv ook jullie kind niet kunnen erkennen? Lijkt me een heel lastige situatie. Weet je, als ik voor mezelf praat is het niet per se het trouwen op zich, dus de handeling zelf, die belangrijk is. Uiteraard als het gewoon kan is dat wel wat je zou moeten doen, zoals wij het zien. Maar in een situatie als die van jullie, waarin het voor de wet trouwen niet gaat door omstandigheden, geloof ik wel dat je mekaar trouw kunt zijn. Het trouwen is vooral een teken van je eenwording als partners. Maar voor God ben je al één als je gemeenschap met elkaar hebt.
Ja hij kon haar gelukkig wel erkennen. Was even wat extra werk maar dat is wel gelukt. Hij heeft wel een vaste verblijf en werkvergunning, hij is hier niet illegaal. Dus dat maakt veel wel makkelijker. Alleen helaas oa trouwen niet mooi antwoord verder! Zo voelt het ook wel een beetje hoor. Je kiest voor een leven samen (met gezin, samenwonen etc). Dat papiertje is meer formaliteit.
Hier sluit ik mij bij aan. Uiteindelijk gaat het niet om het papiertje, maar om de intentie dat je voor elkaar gekozen hebt en elkaar trouw beloofd, dat kan ook tegen elkaar zonder iemand erbij.
PS Ik wist ook niet beter toen ik voor het eerst met manlief naar bed ging Dus wat dat betreft snap ik je wel. Al had manlief al wel dingen uitgespookt voordat we elkaar leerden kennen. Hij was dus m’n eerste maar zou er niet aan hebben moeten denken om het juridisch alvast helemaal dicht te hebben getimmerd voordat we ooit gingen vrijen
Ik leerde mijn man kennen vlak voor mijn 15de verjaardag. Hij was 17. Ging met hem samenwonen op mijn 19de, na ruim 4 jaar elkaar enkel in de weekenden gezien te hebben Ivm 2 uur reisafstand. Trouwden op mijn 21ste en zoon werd geboren toen ik 22 was. Wij zijn niet gelovig en hebben niet gewacht met samenwonen of seks tot na een huwelijk maar wij waren ook elkaars eerste in alles. Ik ben ook niet iemand die liever had willen experimenteren, en meerdere vriendjes had willen hebben. Dat zit niet in mijn karakter en hoe ik ( ook toen al) tegen relaties aankijk. Maar daar hoef je dus niet religieus voor te zijn
Ik denk dat ik dat (meer dan) zwaar ruk zou vinden. Ik zou er ongetwijfeld ook heel verdrietig om worden. Maar ik vind ook dat seksualiteit iets heel belangrijks is. Het houdt je lichamelijk en geestelijk gezond. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat we volledig seksloos door het leven zouden gaan. Ik ben nu herstellende van een operatie waardoor ik minimaal zes weken geen seks mag hebben. Mocht hij in deze zes weken zich niet kunnen inhouden dan zou ik hem echt een enorme eikel vinden en dan zou dat echt wel gevolgen voor ons huwelijk hebben. Maar stel, stel dat we straks na die zes weken ontdekken dat ik vreselijke pijn van seks zou hebben. Of dat ik 0,0 zin meer heb of kan maken. En dat gaat niet weg. Ook niet met hulp van artsen. Of psychologen. Of seksulogen. Of wat dan ook. Ja, dan denk ik dat ik hem uiteindelijk (haha en nee, echt niet direct na die zes weken) een ‘vrijbrief’ zou geven. Juist omdat ik zo veel van hem houd en mij realiseer hoe belangrijk het is om ook op dat gebied een vervuld leven te hebben. Ik zou het kapot moeilijk vinden. En zou denk ik ook willen dat hij mij niet de details zou vertellen. Maar ik vind niet dat het aan mij zou zijn om hem de rest van z’n leven seksloos door het leven te laten gaan. Ik zou het dan denk ik oké vinden als hij dat stukje van z’n behoeftes buiten de deur zou zoeken. Mét goede gezondheidsafspraken en afspraken die mij psychisch gezond zouden houden. Maar poe, ik hoop niet dat mij dit ooit zal overkomen. Ik zou stuk gaan van verdriet. Maar mijn leven is niet belangrijker dan dat van hem. Of dat van hem belangrijker dan dat van mij.
Ik kom net dit artikel tegen: https://www.vriendin.nl/persoonlijke-verhalen/lauras-man-heeft-een-laag-libido-hoe-kan-het-dat-hij-nooit-zin-in-mij-heeft/?utm_medium=Social&utm_source=Facebook&fbclid=IwAR3cHH6NYZgdM9D63i_efTEVpTW5ZMrGbpE2MmCoMw6z9fkos8rq7RupnQI_aem_AVB5HJifMTrad1-ptYnd5vzZg9lsfCQ7A-zd55J4UJ4uv1NtsXQ-mK57TaNhj0of85w#Echobox=1701680822 Als mijn man, toen nog vriend, dit zou hebben dan zou ik echt doodongelukkig worden en blij zijn dan als we dan nog niet getrouwd zouden zijn geweest…