Oh oh oh... ik weet dat we een temperamentvolle dame hebben maar jemig.. ik herken haar op sommige momenten niet eens. Alles maar dan ook alles is strijd op het moment. Aankleden is huilen, schone luier aan doen is huilen, eten is huilen, nee zeggen is huilen. Ik hoop dat deze fase gauw voorbij is, want de nachten zijn ook echt één groot drama. Ze zat een paar weken op 1 slaapje en dat ging prima. Vorige week is ze ziek geweest en sindsdien hebben we echt horrornachten en is het slapen overdag ook prut. Heel eerlijk, ik doe maar wat voor mijn gevoel. Breng haar naar bed als ze moe is, maar de dutjes zijn ineens maar 45-60 min. In de avond en in de nacht wordt ze overstuur wakker en is ze niet meer weg te leggen. Maar in ons bed wil ze ook niet liggen... Vandaag zelfs bij de huisarts geweest, maar hij kan niks zien aan haar oren etc. Net een enorme krijspartij omdat ze uit bad moest en ik haar moest aankleden. Alleen maar huilen krijsen gillen. Ik weet niet wat ik met dit verhaal wil, maar ik vind het zo pittig op het moment, zit ook de hele dag met een steen in mijn maag omdat ik zo tegen alles op zie. Ik zit zelf in een depressie dus dat helpt ook niet mee... Maar pfff laat deze fase heel gauw voorbij zijn...
Zonder verdere strikken: je kindje reageert op jou. Zit je niet lekker in je vel, dan komt er een reactie, naast de reguliere sprongetjes. Het is gewoon tijd om aan jezelf te werken. Elke keer een topic dat het zo zwaar is, doet uiteindelijk niets. Ja je krijgt even steun, maar er is meer nodig om je permanent sterker in je schoenen te laten staan. Dus werk aan jezelf, aan wat er (naar ik vermoed) in je jeugd gebeurd is en klim uit het dal. Dan gaat je dochter vanzelf vrolijk mee.
Dit... En kijk even of je haar soms even een ochtendje of dagje bij iemand kan brengen. Kan je zelf even ontspannen. Hier ook een pittige tijd om onze jongste, al vanaf de geboorte en ik moet er echt om denken dat ik mezelf niet voorbij loop. Daarin moet je zelf keuzes maken, want het gedrag van je kindje gaat niet zomaar veranderen. Dus ik laat soms de boel de boel en ja soms ligt ze een poosje te krijsen in de box (verlatingsangst) want ik moet ook wel eens naar de wc of de was ophangen of wat dan ook. Erna even een extra knuffel en dan doen we weer wat samen. Een enkele keer breng ik d'r wel eens naar oppas of oma zodat ik even echt kan ontspannen, zonder continue aan te staan, ze slaapt namelijk ook niet altijd makkelijk. Merk je dat het je even teveel wordt, zet je dochter in box of bedje en loop even weg. Of even in de kinderstoel en een filmpje aan, zelf rust uitstralen en rustig blijven is moeilijk maar o zo belangrijk. En probeer ook de mooie/lieve kanten van je kindje te zien en daar bewust aandacht aan te geven.
Rond 15/16 maanden zat dochter ook in zo'n fase, was echt verschrikkelijk. Was altijd makkelijk kind. Maar toen op grond liggen krijsen, continu uitdagen, om elk dingetje een groot drama maken. Werden er echt moe van. Las toen ook in oude topics dat veel kinderen er doorheen gaan. Hier heeft het denk ik n maand geduurt en ging toen weer beter. Succes
Grappig hier hebben wij nu ook zo'n fase en hij is nu ook 15 maanden. Ik denk dat het bij ons ook te maken heeft met tandjes en meer willen dan hij kan.
Is een fase. Ik heb 3 kinderen en allemaal hebben ze van die fases gehad. En mijn peuter van nu 2 heeft ook bij tijd en wijle weken waarin je denkt jeetje zeg hoe kom ik met al dit drama de dag door en dan weer een week dat je denkt nou, wat is ze zen!
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben me er van bewust dat dit ook spiegelgedrag is, over 2 weken heb ik mijn eerste therapiesessie bij de psycholoog. Dus daar word al aan gewerkt Ik hoop dat het idd ook een fase is in combinatie met kiezen krijgen. Slapen 's nachts gaat de laatste 2 nachten weer goed, maar overdag is het nog veel huilen helaas.