Zit net een artikel te lezen bij nu.nl over dames met overgangsklachten. En dan vooral de comments hoe werkgevers en leidinggevenden daar mee om gaan...het kan zoooo veel anders. Ik heb dan nog geen overgangsklachten maar mn leidinggevende is me heilig en mn werkgever ook. Zou ze ook voor geen goud willen ruilen. En ja het is hard werken, ja er wordt veel gevraagd, ja menig avond ben ik nog aan t puzzelen om dat ene tóch nog voor elkaar te krijgen (is ook mn aard), maar je bent mens en familie staat eerst. Niet alleen loze kreet maar ook ECHT zo. Ookal beloofd de buurman gouden bergen, dat is toch een ding waar ik voor geen goud mn werk voor zou verruilen. En comment voor comment denk je "ja zo een (hork 3.0) heb ik in t verleden ook gehad, dat gun je niemand". En nee geen wervingscampagne maar vooral gewoon verdrietig om het feit dat er nog zo veel horken (m/v/o) blijken te zijn, terwijl je met minimale inzet en kosten zo vreselijk veel verschil kan maken.
Dat artikel heb ik ook gelezen ja. Maar na "ja logisch toch, dat er een loonkloof is met heel de tijd ziekmelden vanwege menstruatie en andere onzin" ben ik maar snel gestopt met lezen Stond er niet letterlijk zo, maar dat vatte het wel zo'n beetje samen. Moet de eerste man nog tegenkomen die naar zijn werk gaat met een buik alsof er een bom in ontploft
Ja, of dat hun wormvormig aanhangsel ineens spontaan in de knoop is geschoten (zo voelen mijn baarmoeder en eierstokken ongeveer aan dan). Alhoewel ik vrees dat bij dat soort types het wormpje te kort is om überhaupt wat te kunnen buigen...
Of gewoon met de migraine-aanvallen die ik ervan kreeg. Na de geboorte van de eerste ben ik erom ontslagen. Ok.. ik kreeg een aantrekkelijk aanbod, voor ontslag met wederzijdse instemming. Ze hadden geen klus voor me binnen 1,5 uur afstand rijden (files niet meegerekend). En ze hadden ook best vaak ziekmeldingen gezien van mij (door die hormoongestuurde migraine dus). En daaruit konden ze afleiden dat het werk mij niet echt lag. Dus ... Maar achteraf het beste wat ze voor me konden doen. 1 jaar met mijn zoontje thuis, dankzij 8 maanden vrijstelling van werk met behoud dienstverband tot het einde van die periode) en daarna een veel fijnere werkgever (waar ik nog steeds werk).
Kan hier niet slapen door ineens acute oorpijn. Had eerst flinke griep, toen begon ik last te krijgen van mijn holtes en nu dit. Echt super zo voor de feestdagen ben er klaar mee met het ziek zijn.
Jup toen had ik ook zoiets van "oeeeeeh ik hoop dat je t een jaartje mag ervaren". Verderop zat nog een vrouw die ook achter t behang mag met stucwerkmet een (niet letterlijk) " nou ik ben vrouw en heb helemaal nergens last van en dat gezeur over zwangerschapsklachten, menstruatie en overgang slaat helemaal nergens op, a.k.a. aanstellerij" Kreeg gelijk flashbacks. Zou soms willen dat we zo'n Vulcan mindsharing konden doen, heb nog wel een lijstje momenten staan.
Verplicht alle mannen aan zo'n weeën apparaat om menstruatiepijn na te bootsen. Maar dan wel de 2.0 die ook bijkomende klachten geeft als hoofdpijn, duizelig, diarree, verstoorde warmteregulatie...
Meestal worden dat soort grote operaties juist langer van tevoren gepland omdat ze lang duren. En idd korte operaties kunnen kort want die kunnen ergens makkelijk er tussen worden geschoven.
Ik hoop met je mee, m’n vader heeft een keer 5 dagen moeten wachten met een gebroken bovenbeen… toen zijn we redelijk stennis gaan schoppen dat dat echt niet meer kon.
Toen mijn vriend zn ongeluk kreeg heeft ie dagen met een gebroken nek en rug gelegen. Zaterdag ongeluk, dinsdag oorspronkelijke OK (vonden we al laat, maar ok). Door spoedgeval werd dat pas woensdag. En nu herhaling wat dat betreft. Planning is niet bereikbaar op vrijdag, we horen waarschijnlijk volgende week pas wat. Dat vind ik nog een slechtste. Al een week van tevoren afbellen, en dan niet meteen een nieuwe datum door geven. Had dan een dag later gebeld, maar dan wisten we tenminste wat. Het gaat hier over een man die sinds de zomer niet meer zn normale uren kan werken, fentanylpleisters gebruikt en het beïnvloed ons hele leven. Sommige dagen ligt ie alleen maar te slapen. En dan kijk je zo naar zo'n operatie uit en kun je waarschijnlijk weer weken wachten. Ik vind het onmenselijk.
Ik hen een nlp spaapmeditatie op YouTube aangezet. Daar werd ik wel lekker rustig van. Helaas schrok ik weer wakker door de reclame van het volgende filmpje Maar wel het hoofd leeg, dus daarna in slaap gevallen met het geluid van harde wind en regen.
Yep helemaal met je eens. Maar gok dat dit in een academisch ziekenhuis moet plaats vinden? En evt nog de polikliniek bellen of zij duidelijkheid kunnen verschaffen dat jij ze niet kan bereiken betekend niet dat ze intern geen contact kunnen leggen.
Yep, het Erasmus. Ja, ik zou eens kunnen bellen. Vriend moest gisteren voor een extra CT-scan en liep langs de poli, maar die konden niks doen zeiden ze. Dus denk dat we gewoon niks kunnen. De gedachte dat dit nog weken tot maanden gaat duren... Ik heb gisteren zoveel zitten huilen. Het is gewoon echt zwaar aan het worden, eigenlijk al maanden. En ik ben altijd positief en zit niet snel bij de pakken neer. Maar er brak gisteren echt even iets in me.
Het is ook gewoon onmenselijk. Mijn ingreep werd 2 dagen verplaatst en ik vond dat al niets ( was omwille van punctie resultaten die niet gingen binnen zijn, dus niets met anderen te maken) . Maar zoals bij uw partner, eerst lang wachten als het gebeurd en dan omdat het geen spoed is maar schuiven en dit zonder enig vooruitzicht ? Kan echt niet in mijn ogen.
K uffel ❤️ Je zit er ook al zo lang in. Het einde was in zicht. Daar kon je je aan vasthouden. En nu ineens is je eindpunt verdwenen. Ik snap dat je het even niet meer ziet zitten.