Bij een bekende zou ik het al vervelend genoeg vinden om uberhaupt te vragen, laat staan bij iemand die je niet kent.
Toen we aan mijn familie vertelden dat we een kindje zouden krijgen vroeg mijn vader aan mijn man of het wel van hem was
Ik heb de opmerking zelf niet gehoord,mijn man zei hij later thuis tegen mij. Volgens mijn moeder was het een grapje omdat hij zich ongemakkelijk voelde maar daar trap ik niet in..
Ik denk wel dat het een grapje was hoor. Kan me niet voorstellen dat een vader zoiets over zijn dochter zou zeggen
Ik vraag me vooral af wat je wilt bereiken met die vraag aan een vreemde. Dan reageert iemand met ja of nee... en dan? Wat kun je vervolgens met die informatie?
Kan wel. Genoeg mannen die dit als grapje zouden brengen. Ligt beetje aan de toon hoe het gebracht is. zo denkt een groot deel van de vriendengroep van mijn zwager volgens mij dat mijn jongste van hem is. Hebben meerdere keren die vraag gekregen of wij samen soms het bed hebben gedeeld, omdat mijn jongste meer op zijn oom lijkt dan op zijn vader. Maar hij is echt 100% van mij en man.
Mee eens dat sommige mensen zo'n 'grappige' opmerking zouden kunnen maken. Al blijft het een heel raar grapje als het uit de mond van een vader komt... Maar in jou geval vind ik het zelfs absurder ofzo? Het is toch heel normaal dat een kind op zijn oom lijkt of tante of opa etc. Als hij op jouw broer zou lijken, zou zo'n opmerking toch ook super misplaats zijn? Zou me wel ongemakkelijk voelen als ik meerdere keren zo'n opmerking krijgen denk ik.
Nou dit. En bij een bekende zou ik de vraag ook veel algemener stellen. Als een oprechte "hoe gaat je met je?" Dan is het aan hem wat hij wel of niet kwijt wil.
Uiteraard hebben wij dit ook gezegd en weten wij wel beter, het is ook raar omdat kinderen behalve op hun ouders ook op ooms, tantes of opa en oma kunnen lijken
Toen ik chemotherapie kreeg zag ik er even heel ziek uit (logisch!) ik had geen wimpers en wenkbrauwen en mutsje op. Meestal tekende ik wel heel licht wenkbrauwen maar ja je zag wel dat ik ziek was. Komt er in een winkel een vrouw op me af en vroeg hoe lang ik nog te leven had Alsof iedereen met kanker daar aan dood gaat! ‘Ik hoop nog heel erg lang want ik word weer beter’ heb ik gezegd. Ook belachelijk dat ik mezelf nog soort van ging verantwoorden ook.. Dat vraag je toch niet. Voor hetzelfde geldt ging ik idd snel dood, dat wil je toch ook niet met een vreemde bespreken.
Tja mijn zwager had na zijn scheiding dus ook zoiets... Zijn ex (een heel gestoord mens, is ook niet voor niets zijn ex nu) had hem blijkbaar wijs gemaakt dat zij en mijn andere zwager het bed hadden gedeeld. Dat geloofde hij oprecht een tijdje En dat terwijl alle kinderen stuk voor stuk op haar lijken
Een recente: toen ik met 40+ weken zwangerschap (en dus een hele dikke buik) de supermarkt uit liep en een vrouw op een bankje aan mij vroeg: ‘mevrouw, heeft u een sigaret voor me?’ Geen hele rare vraag, maar ik moest inwendig wel lachen haha.