Mijn moeder heeft vrijwel altijd gewerkt, jaren 70/80 ook al. Ze is er een paar jaar tussenuit geweest tussen mijn 6e-12 e maar daarvoor en daarna werkte zij. Mijn vader was toen ik klein was thuis met de kinderen, hele moderne ouders dus. Overigens mijn broer net zo. En ik min of meer, want ik ben de hoofd kostwinner
Dat deed mijn moeder ook! Later werkte ze bij de thuiszorg, vervolgens een zorginstelling voor mensen met verstandelijke beperking, wat ze helemaal geweldig vond omdat ze bij een soort van atelier werkte (ze heeft ooit kunstacademie gedaan).
Mijn moeder deed vrijwilligers werk op school. Eerst alleen het overblijven maar daarna ook als een soort conciërge. Dat heeft ze later nog betaald gedaan als een soort Melkert baan tot ze volledig afgekeurd werd. Mijn schoonmoeder poetste bij mensen thuis als de kinderen op school waren, en afhankelijk van het seizoen plukte te appels en peren in de boomgaarden, of werkte ze in kassen. Toen de kinderen groter werden is ze gaan werken/ leren tot verzorgende in een verzorgingstehuis. ik had als kind wel juffen met jonge kinderen, denk dat die door oma’s werden opgevangen. Maar onze school had in verhouding ook veel meesters! Dat is nu veel minder heb ik het idee. moeders van klasgenootjes waren of thuis, of ze werkten tijdens schooluren. Een enkel kind ging ‘s middags naar oma.
En met de lunch was het dan heel soms overblijf maar veel vaker dat wij dan op dinsdag bij een vriendinnetje aten, en dat vriendinnetje op woensdag bij ons ofzo. Woonde ook een goede vriendin van mijn moeder naast school, daar ging mijn zusje ook vaak heen met de lunch, ik zat toen op de middelbare.
Mijn moeder was de eerste in de gemeente (best een redelijk grote stad in oost Nederland) die een verzoek deed tot het behouden van haar eigen achternaam (1985) bij het trouwen. De ambtenaren moesten daarvoor naar Utrecht en Amsterdam bellen, omdat ze niet wisten hoe dat moest. Mijn extreem katholieke oma heeft het huwelijk van mij ouders daardoor nooit als volwaardig gezien. Dat ze ook nog parttime bleef werken was natuurlijk helemaal dramatisch.
Ah vandaar mijn ouders zijn in 86 getrouwd. Ma doet nog niets, wel achter mijn vader aan gaan. Zonder pa is ze niets. En ja dit is echt zo. Heeft nooit gewerkt. Kwam nooit uit haar zelf hier heen. Moest altijd gevraagd worden, door mij (smeken dus) Maar waneer pa zei kom we gaan daar heen (anderen) wist ze niet hoe s el ze klaar moest zijn. Hard maar ja daarom zie ik hun ook niet meer. Dus ja geen goede voorbeeld dus. Ik doe het anders en wil echt niet die moeder zijn. En zou dus niet draad opkijken dat dit ook in hun boekje staat.
Mijn ouders hadden een eigen bedrijf. Mijn vader werkte bizar veel en mijn moeder zo'n beetje fulltime. Maar het bedrijf zat bij ons in de straat, de school was 1 straat verderop en wij gingen na schooltijd gewoon buiten spelen met alle buurtkinderen, of als het regende in het bedrijf op zolder stripjes lezen of zo. Tussen de middag aten we gewoon thuis, mijn moeder kwam dan even naar huis vanuit het bedrijf, denk ik. Op de basisschool heb ik er niet veel van gemerkt dat ze zoveel werkten, behalve dat ze nooit hielpen op school. Ik denk dat mijn moeder dat ook helemaal niet leuk vond om te doen, haha, ik zelf ook niet namelijk. Wij speelden altijd buiten en er waren zoveel kinderen in de straat, dat we ons nooit hoefden te vervelen of alleen thuis rondhingen of zo. Ze waren ook gewoon bereikbaar, omdat ze zo dichtbij waren. Pas op de middelbare vond ik het eigenlijk echt irritant dat ze zoveel werkten, omdat ze nooit energie hadden om iets leuks te gaan doen en altijd maar liepen te mopperen en te zuchten 's avonds. Zelfs als we op vakantie gingen, was mijn vader vaak nog aan het werk of hij sliep heel veel. Toen zat het bedrijf ook op een andere locatie, dus dan waren ze echt weg en pas laat thuis.
Dat idee heb ik ook ja. Op mijn lagere school (dus nog voordat de kleuters erbij kwamen en dus maar 6 klassen), hadden we 2 juffen en 4 meesters. De basisschool van mijn jongste heeft 2 meesters en volgens mij wel zo'n 20 juffen. En het hoofd is een man die eerst ook als meester voor de klas stond. In de begintijd van mijn dochter op die school was er slechts 1 meester (het huidige hoofd). Mijn moeder ging ook poetsen bij andere mensen thuis tijdens schooltijd toen ik op de basisschool zat. Later heeft ze nog weleens gezegd dat ze het zo leuk zou hebben gevonden om bij de buurtsupermarkt te werken, achter de kassa bijvoorbeeld. Maar daar heeft ze nooit durven solliciteren omdat ze haar middelbare school niet eens had afgemaakt (dat kon toen nog, van school gaan en gaan werken zonder verder ook maar enig diploma te hebben).
Dit idd. Hij was degene die ik om advies vroeg. Hij was degene bij wie ik me altijd veilig en vertrouwd voelde. Hij was degene bij wie ik mijn hart kon uitstorten. Altijd. En als er een hemel is, dan is hij daar. En zit hij samen met zijn broer en vader op een bankje in de zon met een glas rode wijn. Waarschijnlijk zijn ze over politiek aan het discussiëren Of herinneringen van vroeger aan het ophalen.
Ik heb een vraag, misschien is dit hier al gesteld, sorry voor het dubbel vragen dan. Mijn kinderen hebben onlangs bij vriendjes gespeeld. En toevallig waren dat allebei islamitische kinderen en ook allebei kinderen waarvan de ouders niet in Nederland geboren zijn (volgens mij gevlucht). Mijn kinderen gingen bij hen spelen en iedere keer kregen ze enorm veel te eten! Hele (voor NLse begrippen) avondmaaltijden. Soep, rijstgerecht, patat en weet ik allemaal nog meer. Mijn kinderen houden van eten en als er gevraagd wordt of ze iets willen eten dan zeggen ze eigenlijk ook altijd ja. Hier thuis krijgen ze smiddags gewoon een koekje of iets anders en later in de middag nog een snack en dan gaan we avondeten. Maar daar kregen ze zo veel te eten dat ze nadien helemaal geen trek meer hadden in avondeten. Misschien stomme vraag maar is dit gebruikelijk in sommige culturen? Moet je je gasten altijd eten blijven aanbieden totdat iemand vol zit? Of is dit gewoon puur toeval?
Nee herkenbaar. Mijn moeder was ook altijd boos op mij omdat ik bij mijn vriendinnen te eten kreeg en dus thuis niks meer wilde
Mijn moeder heeft ook altijd gewerkt, 36 uur op 4 dagen. In het zomerseizoen werkte ze ‘maar’ 32 uur. Dan was het rustiger. Mijn moeder heeft ons alle 5 ook echt meegegeven om altijd voor jezelf te kunnen zorgen en nooit afhankelijk van wie dan ook moet willen zijn. Mijn oma werkte trouwens ook, 4 dagen in de week bij de Sinres (nu DSM). Ik kom uit een behoorlijk feministische familie, die ook nog eens bestaat uit heel veel vrouwen
Wat leuk! Ik kom ook uit een heel feministische familie! Mijn oma ( geb 1917) is zelfs gescheiden van mijn opa, wat in die tijd echt een schande was. Ook ik heb van huis uit meegekregen dat je zelf voor je brood moet kunnen zorgen indien nodig. Dat doe ik dus ook en hoewel mijn man 40 uur werk en ik 32 ben ik de hoofdkostwinner. mijn man heeft daar trouwens ook geen moeite mee, integendeel; hij zegt het rustig tegen zijn vrienden. ik vind het zelf ook gewoon prettig. Ik kan financieel doen en laten wat ik wil (uiteraard grote uitgaven in overleg) maar als ik vandaag zeg dat ik morgen met vriendin weg ga zal mijn man echt nooit iets zeggen qua financiën. Andersom trouwens ook niet.
Haha ja mijn dochter had op de basisschool een Turks vriendinnetje, ging ook zo. Maar of ze het nu bij ons om 17.30 at of bij hen eerder op de middag maakte mij niet uit. Als man thuiskwam en vroeg waar de oudste was, dan zei ik: o die is bij E. spelen, en dan reageerde hij met: ah dan hoef ik voor haar niet te dekken Ze heeft trouwens ook een vriendin vanaf groep 1 waarvan de moeder in Polen geboren is, daar gaat het net zo
Dat zou mijn man ook nooit doen, ondanks dat ik minder geld binnenbreng dan hij. Hij vindt de dingen die ik voor ons gezin doe, zoals het onderhoud van het huis, de boodschappen, koken, de was en dingen voor de kinderen, net zo waardevol voor ons gezin dan werk buitenshuis waar je wél geld voor betaald krijgt. Zijn salaris is absoluut niet van hem en mijn salaris van mij, ons geld is van ons samen. En we doen beide werk buitenhuis en binnenhuis, de één wat meer van het één en de ander meer van het ander. Ons geld is van ons samen en we voelen beide nooit dat de één er meer recht op heeft dan de ander, gewoon echt nooit, het is volledig gelijkwaardig.
Dat zou ik dan niet erg vinden, ze hebben in feite al gegeten, alleen net op een eerder tijdstip dan normaal. Dan eten ze thuis nog maar een toetje en wat fruit ofzo. Leuk dat ze dan ook met ander soort eten in aanraking komen .
Maar zo hoort het ook. Mijn man grapt wel eens tegen mensen, dan zegt hij; ik verdien het geld en zij ( ik dus) geeft het uit. Sommige mannen beamen dat dus, totdat mijn man erachter zegt: maar ik mag niet klagen want mijn vrouw brengt het meeste in! dan zie je die mannen kijken, heel grappig. maar eerlijk is geld bij ons nooit een ruzie geweest. Het is van ons samen en wij beslissen samen over het uitgeven. In elk geval de grotere uitgaven
Dit idd. We hebben een gezamenlijke rekening waar beide salarissen op gestort worden en waar we alles van doen. Van de vaste lasten, tot leuke dingen samen tot een weekendje weg of uitje van een van ons apart. Grote bedragen overleggen we. Nu lopen de salarissen van ons ook niet ver uiteen. En de persoonlijke uitgaven ook niet. Financieel afhankelijk zijn van je partner wordt ook pas een probleem wanneer je ut elkaar gaat.