hai lieve dames, Ik weet niet of dit op de goede plek staat maar ik hoor heel graag jullie verhalen en wil graag mijn verhaal kwijt. Mijn partner en ik hebben een dochter van ruim 5 jaar en er is in die jaren ontzettend veel gebeurd. Ik heb een nare zwangerschap (prenatale depressie, galstenen en 20 weken misselijk) gehad en een pittige bevalling. Toen mijn dochter één jaar was ben ik ingestort en heb ik met een burn out thuis gezeten. Jaren van therapie verder ben ik nu op een oké plek in mijn leven. Dat betekent paar uurtjes per week werken ivm chronische vermoeidheid en hele slechte weerstand en grote taak als mantelzorger voor familieleden en als nasleep van de burn out flink snel overprikkeld. Ik heb jaren gedacht ooit komt er een tweede kindje maar ik kreeg al bijna een paniekaanval bij het idee dat dit binnenkort zou zijn en ineens zijn we 6 jaar verder sinds mijn laatste zwangerschap en wil mijn partner een keuze maken. Ik ben nu begin 30 en we hebben bewust gekozen voor jong kinderen als het ons gegund was maar nooit met het idee dat er maar één kindje zou komen. Mijn partner wou altijd minder tijd tussen de kinderen wat ik begreep en ik had niet echt een mening hierover. Hij staat nu op een punt dat hij het graag zou willen of het anders echt wil afsluiten. Hier hebben we het afgelopen jaar over gehad dat 2024 dan het jaar zou zijn dat we een keuze maken. Dus we hebben binnenkort een gesprek bij de verloskundige om mijn ervaring van vorige keer goed te bespreken voor een stukje verwerking en voor eventueel hulp bij een volgende zwangerschap en ik heb een afspraak bij mijn therapeut staan om te kijken of het alleen angst is wat mij tegenhoud of dat het ook gewoon een realistisch beeld is en ik gewoon niet meer aankan. Ik snap dat jullie geen keuze voor mij kunnen maken maar mijn hemel wat vind ik dit moeilijk. Op dit moment zegt het meeste in mij: nee, ik durf niet. Ik ben zo bang dat ik het leven met twee kindjes te zwaar ga vinden en dan niet meer terug kan. Dat ik me weer zo slecht ga voelen. Ik heb dus een zware mantelzorg taak van familieleden waarbij flinke psychiatrische klachten bij komen kijken (autisme, ADHD, bipolaire stoornis etc.) die veel bij ons in de familie voorkomen. Dus de angst voor een kindje die hetzelfde mee gaat maken of mijn dochter een flinke taak later ga geven is groot. Maar het idee dat ik dit moet afsluiten en dat het boek echt dicht gaat geeft me ook zoveel verdriet. Maar ik weet oprecht niet of dat het verdriet is van iets omdat ik gewoon nooit verwacht had dat het leven zo zou lopen en ik anders het graag bewuster had willen meemaken of dat het echt nog een kinderwens is onder al die angsten. Zijn er hier mensen die het (on)bewust bij één kindje hebben gelaten en hoe ging dit? Hoe weet je of je gezin klaar is en hoe ga je om als het voelt alsof het voor je besloten is?
Voor een groot deel erg herkenbaar. Als het even wat beter gaat dan denk ik soms weer: misschien toch een 2e. Maar het idee om weer door een hel te moeten.. En wie weet kom ik er dan niet meer uit. Mijn belastbaarheid is ook lang niet wat het was, en als het nog minder wordt dan is een beetje leuk leven er niet meer bij. Laat staan de zorg dan voor 2 kindjes. En dat wil ik hen niet aan doen. Bij ons speelt erfelijkheid op meerdere vlakken ook een rol, zover dat we beide dingen eigenlijk niet willen doorgeven. Wij houden het (voor nu) bij 2. Ben langzaam eea van onze dochter aan het verkopen. En ergens geeft het me ook rust, dat die ellende niet nog eens hoeft. De deur is nog niet helemaal dicht, maar wij zitten er ook nog wel een beetje in en het is niet al jaren terug. Wie weet veranderd het nog. Maar ons verstand zegt het is goed zo (gevoel niet altijd) maar het leven moet voor jezelf en je kind(eren) ook leefbaar blijven.
Bedankt voor je lieve reactie. Heel herkenbaar wat je zegt. Hier is die erfelijkheid dus ook een ding dus heel herkenbaar wat je zegt. Hoe staat jou partner erin?
Ingewikkeld hé?! Deze keuze is zo moeilijk. Gevoel versus verstand en dan weer die tweestrijd. Heel herkenbaar. Wij zijn inmiddels ook bijna 5 jaar verder en wij zouden eigenlijk dit jaar een keuze maken. Dit hadden we dan in 2022 bedacht. Niet wetende dat ik toen van m'n fiets zou worden gereden en nu nog steeds hier herstellende van van. Licht traumatisch hersenletsel met grote gevolgen. Daarbij was de zwangerschap niet makkelijk. Dit kostte mijn lichaam zoveel energie, ik werd opgevreten door de zwangerschap. Dysmature baby met een veel te lage glucosewaard, postnatale depressie, huilbaby en 4,5 genroken nachten. Alles wat ik niet nog een keer zie zitten. Nu is ook nog eens mijn gezondheid heel anders. Red ik het wel qua energie/prikkels? Wat als de 2e ook zo pittig is? Overleeft ons huwelijk dit wel? Zoveel vragen en onzekerheden. En nu komt de laatste tijd steeds vaker de vraag naar boven bij mezelf. Sinds ik traumatherapie heb gehad en hierdoor de postnatale depressie en huilperiode hebt kunnen verwerken lijkt het wel weer een keuze te zijn. Dan daarbij de wens van dochter voor een broertje of zusje die regelmatig wordt uitgesproken. Voor haar moet ik het niet doen, dat weet ik. Maar je blijft er daardoor steeds aan denken. Wanneer is de deadline? Wanneer sluit je het af? Geen idee! Wij parkeren het nog even, maar de deur staat op een kier. Eerst zelf nog werken aan herstel en balans kunnen houden. Je verdriet mag er zijn en is normaal als je dit echt afsluit. Succes met deze moeilijke keuze!
Die vindt het jammer maar is het ermee eens dat voor ons 1 kindje (sorry zag dat ik 2 typte bij mijn vorige post) beter is. Hij trekt het ook niet als een groot deel van de zorg op hem terecht komt omdat ik niet functioneer. Tijdelijk is al pittig maar stel dat de belastbaarheid blijvend nog lager wordt.. Is voor hem niet te doen naast zijn baan. En het is ook niet fijn voor onze relatie als ik zo slecht in m’n vel zit. We denken er gelukkig wel hetzelfde over. Maar jammer en verdrietig is het natuurlijk wel.