Hoi, Misschien dat het mij helpt om mijn verhaal hier neer te schrijven. ik heb in juli een miskraam gehad op 13 weken, plots van de ene op de andere dag buikpijn en bloedverlies. Helaas geen goed nieuws op spoed gekregen, het hartje was gestopt met kloppen. Met behulp van medicatie het vruchtje laten afkomen. Dit heeft wel enkele weken in beslag genomen, eerst een week moeten wachten als het spontaan kwam, daarna de medicatie, dan te horen krijgen dat er nog veel bloed in de baarmoeder was achtergebleven. Een hele klap in mijn gezicht, even thuis van het werk geweest om alles te verwerken van juli tot september. 1 oktober terug aan het werk gegaan, 2 oktober moest ik opnieuw op controle bij de gyno voor te kijken of mijn baarmoeder nu effectief leeg was en er geen bloed meer was. op die dag kreeg ik van de gyno terug groen licht, alles was gelukkig in orde .. Begin november moest ik mijn maandstonden opnieuw krijgen, maar kort daarvoor had ik al miniem licht bloedverlies. Een paar dagen later een early test gedaan en zonder dat ik het beseft heb meteen opnieuw zwanger. Ik ben aan 1 kant blij, maar aan de andere kant komen alle bange gedachten dat het kan misgaan terug naar boven. Ik heb schrik op het werk om iets mis te doen (zorg), durf niet van stapel lopen, .. iedere dag buikpijn van de stress dat het misschien terug de slechte kant op kan gaan. Hou er momenteel alleen maar negatieve kopzorgen aan over morgen mag ik op 6 weken echo, om mij misschien wat gerust te stellen.. ik hoop op goed nieuws maar besef weer maar eens dat het de keer erop weer mis kan zijn bij de volgende echo Nog mensen die met een enorme angst leven om een miskraam te krijgen?
Ik ben nu 8 a 9 weken zwanger maar ben ook zo bang dat het mis gaat. Heb 1 goede echo gehad maar ja dat zegt niet zoveel, het is echt afwachten en ik vind het vreselijk! Dus je bent niet alleen met deze angst! ❤️
Hoi snoepdoos.. Bij mijn vorige partner heb ik jaren geleden op 11 en 7 weken een miskraam gehad. Bij beide ook medicatie gehad voor het te laten afkomen. Maar dat bleek niet voldoende en ook 2x een curretage gehad. Inmiddels al jaren samen met mijn man. Na enkele maanden proberen zijn we in een fertiliteitstraject beland. (Gezien leeftijd en lage eireserve). Gelukkig heel snel wel zwanger. Maar evengoed angst om een miskraam te krijgen. (Desondanks ik het naar mijn gevoel; het al een plaats gegeven had). De eerste weken waren best pittig. Om die angstige gevoelens te kaderen. Maar zoals jezelf aangeeft is constant stress ook niet goed. (Wel heel begrijpbaar) Ik heb mezelf proberen op te trekken aan de gedachten: - dat ik er geen controle over had - of ik nu stress of niet: het loopt zoals de natuur het laat lopen - als het mis zou gaan is het niet mijn fout - de vorige ervaringen zijn niet de uitkomst voor deze zwangerschap. Het vergt heel veel en het is makkelijker om in de negatieve (mss indirect zelfbeschermende) gedachte te laten gaan. Maar het maakt het alleen moeilijker. Ik hoop dat je een heel mooie echo hebt en je beetje vertrouwen in vindt. Dikke knuffel
hoe je het omschrijft kan ik mij helemaal in vinden! Ergens denk ik ook wel dat ik van geluk mag spreken dat ik snel terug zwanger ben geraakt, dat wil ergens zeggen dat mijn lichaam er toch wel klaar voor is. de echo van 6 weken was gelukkig wel goed, wat mij toch een kleine geruststelling geeft. Het hartje klopte voor nu perfect. het is ook wel gelijk je omschrijft, wat ik ook voel of denk, de natuur beslist toch.. Bedankt voor je woorden, die doen mij zeker goed!
Ohh ik ben blij dat je een goede echo had ♡ Vertrouwen in je lichaam hebben en de goede moed erin houden Veel succes
Hier ook ervaring met meerdere miskramen waarvan 2 missed abortions waar we eerder kloppend hartje zagen. Deze zwangerschap vond ik de eerste weken hels na 4 eerdere miskramen in een jaar. Wat hier hielp was sowieso om er met een paar dierbaren over te praten. De gedachten dat ik 0 invloed heb hielp voor mij niet voor partner wel. Wel helpend voor mij was dat als het weer mis zou gaan wij dit als stel en gezin aan zouden kunnen. Dat het heel verdrietig zou zijn maar dat we het ook weer te boven kunnen komen. En ik deed elke +/- 10 dagen een echo. Langer ertussen trok ik slecht. Pas vanaf 16/17 weken durfde ik te gaan vertrouwen dit keer .. Ik hoop dat jullie de volgende keer weer een prachtig kloppend hartje hebben!
Ow, wat heftig om het zo vaak mee te maken! Hebben ze verder onderzoek gedaan bij je wat de oorzaak zou kunnen zijn? ik heb niet veel zwangerschapskwaaltjes wat het moeilijk maakt, dan denk ik vaak het is niet meer oké want ik voel mij gewoon fysiek goed. ik hoop dat ik het niet opnieuw moet meemaken, maar weet dat ik er idd niets aan kan veranderen. mijn partner loopt ook niet van stapel nu, hij zegt ook continu dat hij pas iets blij zal zijn als de 12 weken voorbij zijn
weinig kwaaltjes zegt niet veel hoor. Als ik hele duidelijke had en opeens was het weg echt meerdere dagen dan was dat een slecht teken maar weinig kwalen (had ik bij eerste goede zwangerschap ook) of wisselende kwalen is allemaal ok. Hier alleen bloedonderzoek laten doen naar stolling en auto immuun dingen dat was allemaal ok. Duimen draaien maar voor jullie!
Kleine update: 8 weken echo was ook in orde, kloppend hartje te zien en ook wel goed beweeglijk. Zaterdag mag ik even terug voor een echo om mij verder gerust te stellen dat alles dit keer hopelijk goed blijft gaan. Nu word het echt wel met de dag spannender
lief dat je het vraagt! ondertussen 15+3 weken zwanger, alles verloopt gelukkig goed! Nu is het iedere keer spannend afwachten op de echo