Bedankt voor jullie reacties. Het geval waar ik het over had is gewoon man en vrouw die allebei 4 dagen werken. Alleen de een doet toevallig veel beter betaald werk dan de ander. Lees: modaal tegenover 3x modaal. In principe zouden ze allebei voor zichzelf kunnen zorgen, alleen de minstverdiener zou het wel minder goed krijgen dan tijdens het huwelijk natuurlijk. Dan moet er toch nog steeds alimentatie worden betaald? En als de minstverdiener degene is die weg wil, moet hij of zij dan nog steeds gecompenseerd worden voor het inkomensverlies?
Het ligt er ook aan hoe je getrouwd bent. Wij hebben een beperkte gemeenschap van goederen. Daarbij delen we wel pensioen als er kinderen zouden komen (zijn er nu), maar hebben geen van 2 recht op partneralimentatie.
Recht heb je er wel op. Dat staat los van wie de keus maakt. Ik heb er vanaf gezien. Wil niet meer van hem afhankelijk zijn. Kinder alimentatie wel gewoon goed geregeld.
Ik ken helaas ook een voorbeeld dat de man helemaal krom moet liggen voor de partneralimentatie van de vrouw. En waarvan de advocaat van de vrouw, de vrouw adviseerde niet teveel te gaan werken omdat dit anders gekort werd op de partneralimentatie dus ze kon ipv meer gaan werken het beter van haar man ontvangen . Man kon hierdoor amper rondkomen en de vrouw had het financieel veel beter dan hij omdat zij allemaal toeslagen kreeg en hij niet. Het is Nara mijn idee dus goed dat er door de politiek wel wat veranderd is tov vroeger. Ik ben zelf echt geen tegenstander van partneralimentatie voor enkele jaren. In ieder geval voor de situatie wanneer je samen voor een gezinssituatie koos waarbij er een ongelijke verdeling van externe inkomsten was, en daarnaast ook geen sprake is van een co-ouderschap naderhand maar een bezoekregeling. Is er namelijk een prettige vorm van co-ouderschap dan zijn beide ouders, los van elkaar, makkelijker in staat om werk buitenshuis te kunnen combineren met de zorg voor de kinderen.
Mijn broer is zo iemand. Zijn ex blijft hem maar voor de rechter slepen omdat ze nog meer geld van hem wil, waardoor hij super veel geld kwijt is aan een advocaat (zij krijgt subsidie en hij niet), hij ligt krom voor de alimentatie, heeft co ouderschap dus moet ook gewoon kleding en andere kosten betalen voor zijn kind. Zelf werkt ze steeds minder zodat hij steeds meer moet bijleggen. Heel raar geregeld allemaal.
Ik vind dat het niet van belang is wie de relatie verbreekt. Ik vind dat er goed gekeken moet worden hoe men voor de scheiding kon leven en hoe dat erna geregeld kan worden. Dus de minstwerkende/verdienende hoeft het niet slechter te krijgen, de ander ook niet door het moeten betalen van partneralimentatie. Vaak kiezen partners er samen voor dat er 1 minder gaat werken/verdienen en daar dien je na een scheiding ook samen voor op te draaien. Dus de alimentatie moet ervoor zorgen dat beiden gelijkwaardig uit de scheiding komen. Dit is mijn mening he, niet hoe het wettelijk geregeld is, want dat weet ik niet.
Dit is echt niet waar. Toen ik ging scheiden heb ik afstand gedaan van partner alimentatie, wel kreeg ik kinder alimentatie, dit was maar 150 euro per maand voor twee kinderen. Dat was berekend op 450 maar doordat mijn ex man de woning kon houden gingen zijn maandlasten fors omhoog, daarom samen overeen gekomen dat de alimentatie voor de kinderen naar beneden ging. Het spande er om of hij de woning kon houden, had dat niet gelukt dan was de woning verkocht en waren we beide naar de scheiding gestart met een schuld. Mijn ex man wou dit absoluut niet voor mij omdat de kinderen meer bij mij zijn. Maar met met loon voor 24 uur, 150 alimentatie, alle toeslagen en de kinderbijslag had ik een maand bedrag waar ik heel goed van rond kon komen. Het was eigenlijk absurd wat ik kreeg. Ik ben het dus echt niet met je eens dat vrouwen slechter uit een scheiding komen. Ik had echt een mooie woning, en kon alles ruim betalen. Daarintegen zie ik soms vaders die compleet krom moeten liggen omdat de ex vrouw maar geld blijft eisen. Ik vind dat zo erg. Prima dat je uit elkaar gaat, maar ga fatsoenlijk met elkaar om voor de kinderen. Ik ben inmiddels tien jaar gescheiden en mijn jongens zijn nu 15. Ze zeggen geregeld dat ze zo blij zijn dat wij als ouders zo goed met elkaar overweg kunnen. Dat is toch meer waard dan al dat klote geld en elkaar kapot maken
https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/5256084/echtscheiding-vrouwen-verlies-koopkracht-inkomen-wonen-koophuis Er zijn absoluut uitzonderingen, maar in het algemeen gaan vrouwen er veel meer op achteruit gaan. Jouw situatie is niet de algemene situatie.
Ik ben van mening dat de vrouw er over het algemeen beter vanaf komt dan de man. Ik heb meerdere voorbeelden dat de man het slechter heeft dan de vrouw. Degene die een kind op het adres ingeschreven heeft (over het algemeen de vrouw) krijgt zoveel toeslagen, combinatiekorting, kinderalimentatie en soms zelfs partneralimentatie.
Wat mij betreft schaffen ze de partner alimentatie volledig af. Echt niet meer van deze tijd. Het is al aangepast. Maar er zijn nog wel uitzonderingen voor ouderen (vrouwen die altijd thuis zijn geweest en verder geen werkervaring of vaardigheden meer hebben). Maar ik ken situaties waarbij sprake was van langdurig vreemdgaan. Of een ex die het gewoon vertikte te gaan werken en de ander volledig het leven zuur maakte. Of situaties waarbij er al jaren een andere partner is die zogenaamd elders woont tot de alimentatieperiode voorbij is. Er zijn zelfs rechtszaken waarbij iemand eindelijk mocht stoppen met betalen voor een vrouw die hem oa bedreigde en smaad en laster over hem heenbracht. Maar betaling is gewoon afdwingbaar (desnoods met loonbeslag). Zorgen dat je als vrouw financieel zelfstandig bent. En niet van een ander afhankelijk of een ander van jou (dat kan natuurlijk ook). Kinderalimentatie heb ik het niet over. Dat moet altijd wat mij betreft! Maar je handje ophouden bij iemand die jou niet meer wil? Of waar je zelf vanaf wilt?
Nee, want zoals ik schreef kan ik een pensioengat nooit meer recht trekken, hoe hard ik ook werk. Het minder werken (en dus minder pensioen-opbouw) was een gezamenlijke keuze voor de kinderen. Dan vind ik dat je ook gezamenlijk de gevolgen ervan mag dragen. Ik ben het er trouwens niet mee eens (weet niet wie het schreef) dat gescheiden moeders er financiële slechter voorstaan dan vaders. Die KGB, ik vind het echt bizar hoeveel ik krijg.
Ik snap je reactie geloof ik niet helemaal. In een huwelijk wordt er vanuit gegaan dat je gezamenlijk pensioen opbouwt. Er is dus geen zijn pensioen/jouw pensioen. Bij een scheiding heb je recht op de helft van het pensioen wat er gezamenlijk is opgebouwd, dat heet pensioenverdeling. Daarmee is het gat in ieder geval minder groot als het goed is. Althans het gat van je ex-partner in ieder geval even groot als dat van jou.
Ik vind dit lastig. Ik zou er denk ik niet vanaf zien wanneer er een kind in het spel is, anders vind ik het een ander verhaal. Maar ik ken genoeg stellen waarvan de vrouw alles op de achtergrond deed en parttime werkte zodat de man kon studeren, ontzien werd wat betreft de zorgtaken in huis en voor de kinderen enz enz. In dat geval vind ik dat de man best ook mee kan delen in de toekomst. Het is niet enkel nemen. overigens geldt dit net zo goed wanneer de vrouw meer buitens huis heeft gewerkt en carrière gemaakt terwijl de man thuis bleef. Als er geen kinderen zijn, jammer dan. Ieder voor zichzelf.
Precies, en er zijn ook nog eens situaties waarbij er voor beide ouders weinig te kiezen viel. Met onze kinderen was het onmogelijk om beiden buitenshuis te werken. We hadden kunnen kiezen voor beiden een parttimebaan waarbij we dus gelijkwaardig zouden verdienen. Maar voor ons gezin en financiële situatie was het beter dat mijn man gewoon fulltime bleef werken en ik vanuit huis zodat er elke dag iemand was uit school.
Yep, hier precies die situatie. Jarenlang was onze keuze dat ik minder werkte zodat hij kon studeren naast zijn werk en zich op kon werken om carrière te maken. En ja, hij is in de afgelopen jaren alleen maar hoger op die ladder geklommen met zijn inkomen, mede dankzij mijn inzet voor ons gezin. Tuurlijk ben ik na de scheiding ook meer gaan werken, maar feit is ook dat nu nog steeds de zorg voor de kinderen het meest op mijn schouders neerkomt. Dus ja, ik vind partner alimentatie zeker passend in mijn situatie.
Ligt ook een beetje aan welke keuzes je gemaakt hebt. Wij werken beide bewust 32 uur. In de praktijk verdien ik meer dan mijn man. Ik zou hem partneralimentatie moeten betalen. Maar dat zou ik vreemd vinden omdat het feit dat ik meer verdien niet komt omdat hij minder is gaan werken om meer bij de kinderen te zijn (dat zijn we beiden even veel) maar omdat ik andere keuzes heb gemaakt in carrière (en ik dat ook wil en hij niet, wat prima is) Wij kunnen in principe financieel onafhankelijk van elkaar leven en ik zou het dan ook raar vinden als ik hem dan partneralimentatie zou moeten betalen in dit geval. Was de keuze geweest dat hij thuis bleef en ik fulltime ging werken dan vind ik er wel wat voor te zeggen. Dan hebben we samen gekozen voor de situatie en heeft hij in elk geval de tijd en ruimte nodig om ook weer werk te vinden, financieel ruimte te krijgen. Dus ik vind an sich partneralimentatie niet perse iets slechts maar wel situatie afhankelijk.