Alimentatie

Er is natuurlijk altijd een keuze. Veel vrouwen vallen automatisch terug in hun zorgrol door thuis te blijven en hiermee een blijvende achterstand op te bouwen (op het gebied van financiën, pensioen maar ook carrière en vaardigheden). Uit onderzoek blijkt dat ze die vaak maar zelden meer inlopen. Als het vervolgens misloopt zijn ze opeens in paniek over hun achterstandspositie. Maar daar heb je zelf voor gekozen. Vaak zie je dit bij vrouwen met wat minder opleiding en een kleinere baan.

De positie van mannen is gelukkig aan het veranderen. Steeds meer moderne mannen willen wel betrokken zijn bij hun kinderen en ze daadwerkelijk een doordeweekse dag (of dagen) in de week opvoeden en verzorgen. In combinatie met het huishouden. In plaats van de situatie van vroeger waarbij ze op zondag het vlees kwamen snijden. Want heel leuk dat ze om 6 uur aanschuiven voor 2 uurtjes spelen en naar bed. Maar dat is natuurlijk niet hetzelfde als een volledige dag. Je hebt er natuurlijk nog conservatieve types bij.

Een gelijkwaardige verdeling is in veel gevallen toch beter. Dan kan iedereen zich redden. Een partner kan immers ook overlijden of arbeidsongeschikt raken.

Als volwassen mens moet je jezelf kunnen redden.

 

Ik vraag me in zulke situaties echt af waarom iemand dit doet. Als je samen kinderen hebt wil je toch ook het beste voor hun vader. Ik kan me nog enigzins indenken dat je tijdens of vlak na de scheiding vanuit emoties handelt. Maar na verloop van tijd zou je verwachten dat het verstand zijn werk gaat doen. Helaas ontbreekt dat dan toch bij sommigen. Super triest voor jouw broer en hun kinderen deze situatie.

 

Ja ik begrijp er ook niks van. Zeker niet omdat we inmiddels 8! Jaar verder zijn en ze een nieuwe man en kindje met die man heeft. Op een gegeven moment moet het toch een keer klaar zijn.

 

Ah, precies dit. Ik verdien met evenveel uur werken ook meer dan mijn man en we werken beide 32 uur. Hij verdient niet per se minder door zijn keuzes, maar wel door zijn kunnen. Maar ik vind dan ook niet dat ik daar dan na een scheiding nog verantwoordelijk voor zou moeten zijn.

Betaalt de meestverdienende partner altijd aan de minder verdienende? En als de kinderen dan bij de meestverdienende wonen, gaat er dan partneralimentatie de ene kant op en kinderalimentatie de andere kant op?

 

Als je zelf rond kan komen, zou ik altijd van partneralimentatie afzien - ook als het een groot verschil is. Als je niet zelf rond kan komen, dan zou ik alimentatie overwegen tot het niveau dat je het wel redt. Dus ook niet per se maximaal. Ik denk dat het zeker na een scheiding namelijk ontzettend belangrijk is om financiële afhankelijkheid zo klein mogelijk te maken, en het liefst dus geen enkele financiële afhankelijkheid (maar dat is niet altijd realistisch). Dat het nog bestaat, begrijp ik wel - soms geeft de ene partner zijn/haar carrière (gedeeltelijk) op zodat juist de ander zijn/haar carrière kan maken. Als de een bv altijd alles rondom de kinderen heeft moeten regelen en doen, meer zorg op zich nam, meer huishoudelijke taken, etc etc, zodat de ander een promotie kon nastreven… dan vind ik dat daar best een compensatie voor mag staan. Maar of je dat dus moet aannemen, is een tweede

 

In onze relatie is het eigenlijk ook gewoon een gespreksonderwerp; wat gaan we doen als het mis gaat? Aangejaagd ook door onze notaris en accountant.

Mijn man begon aardig te verdienen sinds wij kinderen hebben. Daarvoor hebben we samen een financiële basis gestart maar die veranderd nog wel eens; tijdelijk minder werken door de kinderen, mindere financiële tijden bedrijfs technisch. En gewoon dat ik 5 banen kan nemen en nog niet verdien wat mijn partner verdient terwijl hij zelf beweert mij nodig gehad heeft om te komen waar hij is.

Ik krijg elk jaar weer wat aandelen in zijn bedrijf erbij. Dus als het stopt tussen ons heb ik daar een additioneel inkomen uit wat grotendeels ten goede komt aan de kinderen. Dat inkomen heb ik al maar spaar/ beleg ik. Het enige wat ooit uitgesloten is, is dat ik zijn bedrijven kan besturen zolang hij nog leeft of niet meer gehuwd is met mij.

Goed voor elkaar zorgen als je genoeg hebt vind ik niet meer dan normaal.

 

Maar partneralimentatie stopt toch sowieso wanneer je met een nieuwe man samenwoont?
Partneralimentatie vervalt bij trouwen, geregistreerd partnerschap of samenwonen voor degene die het ontvangt.

 

Precies. Maar ook van dat recht kun je afzien. Net als van partner-alimentatie. Maar dat heb ik dus niet gedaan om de reden die ik noem (partner-alimentatie wel).

 

Sommige mensen komen er nooit over heen. Wij dealen nog steeds met gescheiden ouders. Waarbij ma een ongelovelijke haat heeft naar pa. 25 jaar verder zeurt ze nog over de caravan waar ze naar haar zeggen gebruik van mocht blijven houden. Het gaat zelfs zover dat de kleinkinderen opa niet kunnen benoemen zonder een bak gal die weer uitgestort moet worden. "We mogen niet over opa praten" zeggen de kids.

Bij ons is het daarom ook geen taboe om te praten over: wat als. Ten eerste: mocht er iets gebeuren waardoor ik mijn man ga haten. Daar wil ik mijn kinderen nooit mee opzadelen. Daarnaast hebben we samen dingen opgebouwd en ook dingen gelaten voor ons gezin. Daar moeten we elkaar ook voor compenseren. Maar het is natuurlijk geen vrijbrief. Als we gaan scheiden zal ik meer moeten gaan werken. Daar staat tegenover dat mijn man minder zal moeten werken en dat zal ook hem zwaar vallen.

 

Ja, klopt. Maar zij blijft het proberen. Zo heeft ze een tijdje geprobeerd geld te krijgen door te zeggen dat ze de jaren daarvoor te weinig had gekregen en dat ze bewijs had dat hij meer verdiende dan hij zei (was niet zo, hij werkt al 15 jaar bij dezelfde baas in dezelfde functie, en had geen gekke extra beloningen gehad de afgelopen jaren). Toen ze dat niet voor elkaar kreeg gooide ze het weer op iets anders. Wat ze doet is voor hem de advocaat kosten zo hoog te houden elke keer dat hij helemaal niks meer kan. Niet op vakantie, weinig leuks met zijn kind etc etc. Ik begrijp ook niet waarom een advocaat hier steeds mee akkoord gaat om zulke rechtszaken te starten want ze verliest ze ook steeds.

 

Ja dat bovenste is echt een pijnlijke situatie voor iedereen. Zonde dat het zo moet lopen.

Waarom zou jij meer moeten werken en je man minder bij een eventuele scheiding? Je kunt er ook voor kiezen dat hij meer alimentatie betaalt en jij meer zorgtaken voor de kinderen op je neemt. Co-ouderschap lijkt de standaard te zijn geworden, maar ik geloof niet dat het altijd de beste keus is.

 

Ik zou het zelf voor de kinderen wel veel beter vinden als het gelijk verdeeld is qua zorgtaken.

 

Klopt, dan zien ze beide ouders ook ongeveer evenveel.
Toch kan het soms uitkomen dat het met een iets andere verdeling beter werkt. Ligt er wellicht ook aan wat voor werk je doet bijvoorbeeld. Iemand die onregelmatig werkt met vroege, avond en nachtdiensten zit natuurlijk een stuk lastiger met evt opvang wanneer je er alleen voor staat. Vooral met professionele opvang, omdat dit vaak niet op die tijden gaat. Normaal in een gezin met beide ouders, los je dat samen op. Dat gaat niet altijd wanneer je het alleen moet doen.

 

Ik denk dat dit op geen enkele manier afhankelijk is van wie de scheiding wenst.

De situatie die he schetst is zuur. Maar hoe zuur is het als je in he relatie als voetveer wordt behandeld, maar je kan niet weg vanwege financiën?

 

Het is nu wel een erg fictief gesprek (hoop ik) maar ik denk dat het voor de kinderen wenselijk is om zoveel mogelijk de situatie aan te houden zoals die was voor de scheiding qua zorg. Ik heb een vriendin die mediator is bij scheidingen en zij geeft ook aan dat co-ouderschap het beste werkt als voor de scheiding de rollen al 50/50 waren.

 

En daarom kan het financieel heel gunstig zijn om niet op papier te gaan samenwonen. Krijg je maximale toeslagen als alleenstaande (ouder) en daarnaast alles aan alimentatie. Niemand die gaat controleren waar je nieuwe partner feitelijk verblijft. Als die zich op een adres bij familie of vrienden laat inschrijven. Of voor de vorm ergens een kamer of zolderkamertje huurt woon je officieel niet samen en mag de ex blijven betalen. Terwijl iemand er feitelijk gewoon bij in kan wonen. Wil je dit als ex aanpakken dan mag je, op eigen kosten, een prive detective inschakelen en een dure rechtszaak beginnen. En dan nog is het heel erg lastig. Indien je partner inkomen vanuit een uitkering heeft kan je hen een tip geven.

Vaak zie je dat er na beëindiging van de alimentatieperiode wel "opeens" kan worden samengewoond.

 

Maar als overheid kun je niet teveel in verschillende scenario's inrichten. We kunnen nog heel veel verschillende manieren bedenken waarom het soms wel, soms niet, soms deels terecht is. Maar als je dat in een wet gaat gieten dan zul je nog een miljoen andere manieren tegenkomen waarom het weer net niet eerlijk is. Dus is er een wet die uitgaat van algemeenheden en dan kunnen in sommige gevallen rechters individuele keuzes maken in het belang van kinderen of dergelijke.
Dat is een beetje het probleem met dit soort discussies, iedereen komt met individuele voorbeelden terwijl regelgeving uitgaat van algemeenheden.

 

Er is altijd een keuze. Je kunt toch gewoon gaan werken? In het ergste geval krijg je een uitkering met tal van toeslagen, kwijtscheldingen en andere zaken. Geen vetpot maar massa's mensen kunnen zich gewoon redden hoor.

En niemand hoort een ander slecht te behandelen. Maar uiteindelijk kies je er ook zelf voor in zo'n slechte relatie te blijven en je zo te laten behandelen.

Na een scheiding ben je gewoon verantwoordelijk voor jezelf. Volwassen mensen houden hun handje niet op.

 

Er was bij dat voorbeeld ook al een kind tussen hen geboren, lijkt me in die situatie dus niet aan de orde.
Overigens zal dat wat je zegt vast weleens gebeuren, er is voor alles wel een gek te vinden natuurlijk. Lijkt me overigens wel vreemd hoor. Want die partner staat dan ergens anders ingeschreven en de woning staat dan alleen op naam van diegene en niet de nieuwe partner. Lijkt me dus totaal niet in iemands voordeel, behalve dan voor het geld van je ex. Denk dus niet dat het heel vaak voorkomt.
Echt, dat mensen zich daartoe verlagen. Je zou hopen dat iemand met een nieuwe relatie gewoon zijn aandacht daarop richt, zichzelf loskoppelt van een expartner en gelukkig gaat proberen te zijn met z'n nieuwe partner.