In situaties waarbij mensen elkaar later in het leven leren kennen komt het natuurlijk vaak voor dat iemand al een eigen woning heeft. Waarom zou je een nieuwe partner dan ook eigenaar maken? Zeker als je al eens een scheiding hebt meegemaakt ben je waarschijnlijk veel voorzichtiger. En ben het volledig met je eens hoor. Je hoort alleen vaak genoeg dat een nieuwe partner er niet automatisch voor zorgt dat problemen met een ex opeens verdwijnen. Zeker als er kinderen zijn blijf je natuurlijk in elkaars leven.
Er zijn ook massa's die flink in de financiële problemen komen na een scheiding. Precies daarvoor is die wet van alimentatie ook bedoeld. Niet iedereen kan zomaar even gaan werken. Zeker niet als er ook kinderen in het spel zijn. En dat ieder mens anders is, en iedere scheiding anders maakt het niet makkelijker om daar goede regelgeving op te maken. Maar ik vind het dan belangrijker dat de financieel zwakste beschermd wordt, dan dat de man met de mooie baan zich misschien belazerd voelt.
Maar dat is dan toch ook gewoon een gevalletje fraude? Triest dat mensen dat doen. Maar het zegt weinig over de algemene regels.
Na een scheiding ben je niet verantwoordelijk voor de financiële problemen van je ex. Dat is zijn of haar probleem. En ook met kinderen kan je gewoon gaan werken (ziekte uitgezonderd). De overheid geeft bescherming door middel van uitkeringenen en tal van toeslagen en regelingen. Voor je kinderen moet je zorgen. Maar die ex is niet voor niets een ex. Van een volwassen persoon mag zelfstandigheid verwacht worden. Gelukkig is de regeling al flink aangepast en teruggebracht (12 jaar betalen was echt belachelijk). Maar in deze tijd is afschaffen de volgende stap.
Sommigen kunnen zich gewoon niet indenken dat het leven niet zo simpel is. Vast in hun eigen perfecte simpele leventje.
Daar ben ik het niet mee eens. In een situatie waarin beide partners ongeveer evenveel betaald werk deden gaat jouw redenering op. In de situatie waar partner 1 zich op werk-niveau heeft kunnen ontwikkelen en doorgroeien naar een mooi salaris, terwijl partner 2 dit voor hem/haar mogelijk heeft gemaakt door thuis te blijven en voor huishouden en kinderen te zorgen is een heel ander verhaal. Partner 2 heeft nauwelijks werkervaring, en wat er aan ervaring is, is vaak niet echt relevant. Ja je kunt gaan werken, maar beslist niet op het niveau waarop je had gezeten wanneer je de 15 jaar ervoor ook had gewerkt, en eventueel cursussen etc had gevolgd. En in die situatie vind ik het wel degelijk een goed plan als de ex een tijdlang bijdraagt. Zodat de ex-partner ook de kans krijgt voor om- of bijscholing. En de mogelijkheid om iets op te bouwen.
Wanneer word jij is wakker uit je droom? Jij leeft zo’n onrealistisch leven, vraag me echt af in wat voor gezinsleven jij zit? Of je echt wel een man/vrouw en kinderen heb?
Voornamelijk omdat ik mijn kinderen hun vader gun. Maar wij hebben sowieso een hele complexe situatie, waarbij we samen een bedrijf runnen. En ik dus onder schooltijd werk en man met gemak de 60 uur per week aantikt. Gelukkig vooralsnog ook een heel gelukkig huwelijk. Dus hopelijk komen we nooit voor die complexe materie te staan.
Maar daar is die partner toch zelf bij geweest? Als je bij de supermarkt of bij een kruispunt onderweg anderen onnodig voor laat zul je zelf langer moeten wachten. Dat is het gevolg van je eigen keuze. Ja, ook als je het samen besluit. De ene partner heeft zelf ooit de keuze gemaakt om minder te gaan werken zodat de andere partner meer kon werken. Gevolg is dat die partner zelf verantwoordelijk is voor de gevolgen daarvoor. Of zou je in de supermarkt ook gaan lopen klagen wanneer je langer moet wachten omdat je een ander hebt voorgelaten? @Hier: we werken beiden evenveel uren. Als ik straks aan het eind van m’n schaal zit verdien ik ruim 1000 per maand meer dan hij, bij hetzelfde aantal uren. Dat komt doordat ik mezelf verder heb ontwikkeld (werk en baan) zonder dat dat ten koste van hem is gegaan. Ik zou het bizar vinden als ik hem na een hypothetische scheiding geld zou moeten betalen.
Dit is dan toch jullie beide keus en verdien jij toch ook genoeg om jezelf en kinderen als je die heb te onderhouden. Wij hebben wel de keus gemaakt dat m’n man zich verder kan ontwikkelen en ik even ‘’stil sta’’. Maar goed onze intentie is ook niet om te leven naar als wat? Geen idee hoe wij het anders zouden moeten doen. Man gaat over 2 maanden beginnen met school 5 dagen en moet daar ook nog is 2 avonden voor weg, na die periode gaat hij ook 24 uurs diensten draaien. Wij hebben zelf voor kinderen gekozen, en kiezen er ook voor om ze dan niet 4/5 dagen bij een ander te zetten. Prima als andere dat wel doen, maar laat elkaar daar vrij in. Tegenwoordig is de maatschappij heel erg dat je maar rekening moet houden met stel je voor dat je gaat scheiden wat dan? Zo staan wij gelukkig niet in ons huwelijk.
Hier hetzelfde, en ik ervaar dat ook als heel vrij - ik kon er voor kiezen hem de ruimte voor zijn carrière te geven, en zelf wilde ik heel graag veel thuis zijn voor de kinderen. Als we zouden scheiden, heeft dat veel gevolgen voor mij, maar daar sta ik wel achter. Nu is dat hier verder niet aan de orde, gelukkig. En we zijn sowieso van elkaar afhankelijk, bij een scheiding zou alles op z’n kop staan en moeten we bv ons huis verkopen.
De realiteit is dat waanzinnig veel ouders uit elkaar gaan. Zowel mijn man als ik gaan er vanuit dat onze inmiddels bijna 22 jarige relatie zal blijven bestaan tot dat 1 van ons komt te overlijden. De realiteit is echter dat er van alles kan gebeuren in je leven waardoor er een situatie komt te ontstaan waarin de feiten anders gaan worden. Dat heet geen pessimisme, maar realisme. https://www.nji.nl/cijfers/scheiding Wat ik me nog afvraag. Je zegt: “Tegenwoordig is de maatschappij heel erg dat je maar rekening moet houden met stel je voor dat je gaat scheiden wat dan? Zo staan wij gelukkig niet in ons huwelijk” Heb je dan ook geen inboedelverzekering? En heb je je als gewetensbezwaard laten inschrijven wbt een zorgverzekering en autoverzekering? En heb je geen reisverzekering als je met vakantie gaat?
Volgens mij leef jij in een droomwereld. Vrij geïsoleerd thuis met de kinderen en het huishouden. Er zijn ook vrouwen die zichzelf wel willen blijven ontwikkelen. En die niet afhankelijk willen zijn van een ander. Gelukkig heb ik een partner die wel betrokken wil zijn bij de kinderen en niet continu afwezig is (zoals bij jou het geval is). Wij hebben zorg, huishouden en werk gedeeld zodat we gelijkwaardig onszelf ontwikkelen. En hij wil ook gewoon die verantwoordelijkheid voor zijn kinderen en het huis op zich nemen.
Er is gelukkig nog veel mogelijk tussen hoe jullie het geregeld hebben (hij 100% focus op werk en jij 100% focus op zorgtaken) of je kinderen fulltime bij anderen onderbrengen. Iedereen moet die keus inderdaad zelf maken. Maar wat Maartje zegt, de cijfers liegen er niet om. Veel huwelijken eindigen in een scheiding. Niemand stapt een huwelijk in met de gedachte te gaan scheiden. Niet werken aan zelfredzaamheid vind ik een naïeve keus. Feit is gewoon dat als jullie huwelijk stopt jouw partner een paar jaar later niet meer verantwoordelijk voor je is. Dan kun je elkaar nu nog zo lief vinden en beloven er altijd voor elkaar te zullen zijn.
Ontwikkeling kan ook zonder dat je er voor betaald krijgt. En misschien is het voor jou tijd je sociaal wat verder te gaan ontwikkelen?
Misschien eindigen veel huwelijken in een scheiding, omdat er zo op gehamerd wordt dat je beiden onafhankelijk van elkaar moet zijn, en je "eigen leven" moet houden etc. Misschien zou het wel beter gaan als partners wat meer van elkaar afhankelijk waren (op allerlei gebieden)
Wat een slechte vergelijking. Maar buiten dat, sommige partners maken die keuze echt samen. En daar ontwikkeld de ene partner zich wel "ten koste" van de andere. Dan is het in mijn ogen wel zo fair om dat te compenseren zoals je bij een scheiding alles verdeeld. Partneralimentatie is een goed instrument om dit stuk dus ook te verdelen.
Dat zou wel kunnen maar is zelden het geval. Vaak gaat alle tijd in het huishouden en de kinderen zitten. Als iemand er daarnaast nog een opleiding of cursus etc bij doet is het natuurlijk wat anders. Maar feitelijk staat 1 partner gewoon volledig stil in zijn of haar ontwikkeling, pensioenopbouw, sociale contacten en carrière. Dat is zeer onwenselijk want scheidingen komen voor net als overlijden en arbeidsongeschiktheid. En je kunt nog zoveel afspreken maar tenzij jij als huisvrouw zelf een groot eigen vermogen hebt ben je gewoon totaal afhankelijk van een ander. Wat mij betreft ook niet een voorbeeld voor je kinderen in deze tijd. Los daarvan vraag ik mij ook af waarom je als man zijnde kinderen wilt om vervolgens grotendeels afwezig te zijn. En alles aan de ander over te laten. Je wilt er zelf toch ook betrokken bij zijn? En ik mag hopen dat de man ze ook wel daadwerkelijk wilde (hoewel dat bij sommige mannen wellicht de vraag is).