Jij hoeft het toch helemaal niet te begrijpen? Dat is toch de zaak van die mensen. Overigens denk ik dat het niet uitmaakt wat die mannen tegen jou zouden zeggen als uitleg, je zou het nog niet begrijpen.
Volgens mij hebben heel veel ouders, vooral moeders hier last van. En mijn mening wordt ondersteund door cijfers, bijvoorbeeld de hoge burn-out cijfers van jonge vrouwen. Ik heb geen mening over jouw specifieke situatie, als in, het past niet bij mij, maar het is ook niet mijn leven, dus leef vooral jouw leven. Waar het mij om gaat is dat er een grote groep vrouwen kapot loopt op het regelen van zorg en werk en dat er een aanzienlijke groep vrouwen enorm in inkomen en bezit achteruit gaan als hun relatie stuk loopt of hun partner ziek wordt of overlijdt, wat hun en hun kinderen enorm beïnvloedt. En dat we een overheid en samenleving hebben die aan de ene kant zegt: let erop dat jij het goed regelt, maar aan de andere kant zegt: maar los het wel lekker zelf op, lekker niet ons probleem. En dat is geen reële boodschap. Daarom vind ik dat er veel betere ondersteuning zou moeten komen voor gezinnen, omdat dat in het geheel beter is. En individueel kunnen er andere keuzes gemaakt worden, maar over de hele breedte moet er meer mogelijk worden omdat dit over het algemeen zal zorgen voor betere gezondheid, zorg en samenleving. Het gaat mij dus niet om individuen, maar om algemeenheden. De meeste dames die hier op ZP reageren waarbij ze financieel afhankelijk zijn van hun partner hebben dat om goede begrijpelijke redenen gedaan. Het merendeel heeft zelfs zaken geregeld waardoor belangrijke levensgebeurtenissen hun niet of veel minder financiële schade zal opleveren. En dat vind ik dus alleen maar lovenswaardig en slim. Dan heb je een thuisfront wat werkt en ook goed voor jezelf gezorgd, helemaal super. Maar in Nederland zijn het de uitzonderingen die dat gedaan hebben. Daarin is ZP gewoon geen goed voorbeeld. De inkomens hier zijn hoger dan gemiddeld, de opleidingsniveaus zijn hier hoger dan gemiddeld. Dat maakt dat ik me zorgen maak over de alimentatie aanpassingen, minder werkende vrouwen, financiële afhankelijkheid, enz. Niet voor jou, niet voor mij, maar voor het algemeen. Niet als oordeel over jou of @suus1983 of @toch3, maar als mogelijkheid dat onze dochters en zoons echt kunnen kiezen ipv zijn altijd moeten verantwoorden voor elke keuze. Als jouw keuze jouw keuze is, helemaal prima. Als jouw keuze is afgedwongen door situaties waar jij geen invloed op hebt, maar wel graag anders had gezien, dan is dat niet hetzelfde als een keuze.
Maar is andersom ook zo. Toen ik aan een paar buurvrouwen vertelde dat ik meer ging werken, naar 34 uur, waren de opmerkingen ook niet van de lucht. Ik heb ze terug gepareerd: jouw man werkt 5 dagen, waarom? Waarom wordt dat normaal gevonden? Maar ik die 4 dagen werk, zou teveel zijn? Daar hadden ze dan weinig antwoord op.
Mijn kinderen gaan naar school. Elke dag. De oudste 2 allebei bijna elke dag tot 16 uur. Daarbuiten sporten ze allemaal veel en spreken ze nog af met vrienden. Wat is dan de meerwaarde van een dag thuis zijn? Kids zijn er niet voor 16 30 uur tegenwoordig. De jongste wel om 14.30 uur, maar die speelt dan met een vriendje. Wat is er dan zo belangrijk dat mijn man dan thuis moet zijn? Hij komt meestal rond 18 uur en heeft dan onverdeelde aandacht voor de kids, heeft ie ook tijd voor, want alles in huis is al aan kant immers. De jongste gaat om 20.45 uur naar bed en de andere 2 rond 22 uur. Ik snap het punt echt niet. Buiten dat vindt mijn man zijn carrière belangrijk. Het zou wellicht in 4 dagen kunnen, daar is hij ook wel mee bezig, maar het is een heel specialistische functie en ze zijn al lange tijd op zoek naar iemand, maar nog niet kunnen vinden. Het werk blijft dus sowieso hetzelfde, alleen moet hij het dan in 5 dagen doen ipv 4. Vroeger werkten wij allebei, hij 4 en ik 3, zag hij de kids niet veel langer dan nu hoor. Alleen misschien op zijn vrije dag, maar de rest van de dagen hadden we juist minder tijd samen, omdat de kinderen toen eerder naar bed gingen en al het huishouden en koken ook nog in de avond gedaan moest worden. Buiten dat denk ik persoonlijk ook echt niet dat nu die ene dag zoveel verschil maakt, het gaat om kwaliteit, niet kwantiteit. Ik vind mijn man de beste vader die kinderen kunnen wensen. Hij is betrokken, lief, streng waar nodig, maakt huiswerk met ze, maakt uitstapjes met ze, haalt zoon om 3 uur s' nachts op indien nodig, is er altijd voor ze, dan kun jij daar niet over oordelen dat jij die ene dag zo belangrijk vindt. Jij ziet ons leven niet. Ik kan je met 100% garantie beloven dat iedereen van ons gelukkiger is dan toen wij allemaal nog werkten. Waarom moet jij daar dan iets van vinden of waarom moet jij dat eigenlijk snappen? Ik vraag toch ook niet aan jou al dit soort details? En nu zit ik me weer te verantwoorden. Zo stompzinnig.
Ik weet niet of ik sommige leden ben. Maar wat ik fout vind is de verwachting van "de maatschappij" in dit soort keuzes. En vooral de verwachting over werkende moeders dat zij ook thuis alles perfect in orde hebben. Anders ben je geen goede moeder. En het werk mag er beslist ook niet onder leiden. Terwijl van werkende vaders gewoon wordt verwacht dat ze hun werk goed doen, en klaar. Individuele keuzes over rolverdeling zijn precies wat ze zijn. Individuele keuzes. En daarin is iedereen vrij (of zou iedereen vrij moeten zijn/zich vrij moeten voelen). En daar ga ik dus ook niet over oordelen. Maar ik geloof er dus geen bal van dat het zo vaak de vrouw is die minder/niet werkt omdat dat allemaal volledig vrije Individuele keuzes waren. Daarin zit heel veel traditie, externe verwachtingen, ongelijke behandeling op de werkvloer (ja dat glazen plafond bestaat gewoon nog steeds) en ongelijke lonen. Plus vaders die niet willen (of mogen van hun baas) minderen icm opvangperikelen.
Dat dus inderdaad. Als je de keuzes van anderen wilt begrijpen moet je daar wel voor open kunnen staan. Uit de berichten haal ik dat vooralsnog niet.
Maar hoor je die hier? Hoor je @tuc of mij die opmerkingen maken? Of iemand anders die niet werkt? Nou ik niet hoor en heb alles gelezen. Maar andersom mag het altijd.
Nou geloof mij, in deze tijd tbm worden is een keuze waarbij je ontzettend sterk in je schoenen moet staan, want het is eerder andersom naar mijn idee. Externe verwachtingen waren in mijn geval juist onafhankelijkheid. Mijn moeder heeft ook altijd gewerkt. Ik vind persoonlijk dat je met zo'n opmerking mensen (vrouwen) ook tekort doet. Alsof ze niet voor zichzelf kunnen nadenken.
Maar ik loop me hier toch ook te verantwoorden? Keuze is keuze, niet alleen de keuze om te werken, ook de keuze om niet te werken. Het maakt niet uit wat je doet, je wordt hoe dan ook beoordeeld of zelfs veroordeeld. Begin dan bij jezelf (niet jou specifiek nu hoor) en stop met het geoordeel over hoe andere mensen dat doen. Dat is de eerste stap in mijn ogen. De druk is enorm, de maatschappij zou ook anders ingericht moeten worden om die druk eraf te halen, zoals in Scandinavië bijvoorbeeld, maar tot die tijd zou het al heel veel schelen als mensen respect voor elkaars keuzes zouden hebben. Iedereen kiest voor zijn/haar gezin wat het beste werkt, vertrouw daar gewoon op.
Gewoon uit pure interesse, ook omdat ik meer dan gemiddelde interesse heb in waarom mensen iets doen of besluiten. Als ik mijn studiekeuze opnieuw had moeten doen, was ik vast hierin terecht gekomen. Het is niet per se een individueel iets. Wat @femkes zegt, het is zichtbaar in de hele maatschappij, hoe er wordt gekeken tegen mannen die ook deels zorgtaken op zich (willen) nemen, waardoor keuzes in veel gevallen geen vrije keuzes zijn. Ik oordeel niet op individuele gevallen, ik had het nl ook over intrinsieke keuzes. Niemand hoeft zich te verdedigen. Ik heb dus alleen de vraagtekens of keuzes anders gemaakt zouden zijn als de overwegingen gemaakt konden worden op basis van zaken waar je nu geen invloed op lijkt te hebben (zoals bedrijfscultuur)
Je weet toch helemaal niet waarom die vrouwen een burnout hebben? Daarnaast komt de druk die sommigen volgens jou voelen in mijn ogen vooral, omdat er maar gehamerd wordt op dat we op geen enkele manier afhankelijk moeten zijn. Dat komt grotendeels van andere vrouwen zoals dus hier op het forum. Maar ook in het dagelijks leven kom je die tegen. Ik ben niet zo onder de indruk wat een ander vindt, maar een TBM die wat gevoeliger is op dat gebied en continue hoort dat ze dom is dat ze afhankelijk is van haar man en geen goed voorbeeld geeft aan haar kinderen zou daar een burnout van krijgen ja. Niet vanwege de situatie waar ze in zit, want dat is voor haar ws prima. Maar om het feit dat anderen hier iets van vinden. Waar jij en anderen hier dus aan bijdragen met de inhoud van je posts hier.
Je zegt dat je vraagtekens hebt, maar volgens mij komen die vooral voort uit hoe jij denkt dat het ingericht zou moeten zijn. Wellicht als je iets meer open zou staan, dat je ook minder vraagtekens hebt.
Maar dat zeg ik toch ook. Vrouwen worden hoe dan ook beoordeeld en veroordeeld. Beide kanten op, je doet het nooit goed. Ik denk dus dat tbm net zo moeilijk is als fulltime werken qua verantwoording. Aan de ene kant ben je een profiteur, aan de andere kant dump je je kinderen. De keuze voor een parttime baan is het minst bekritiseerd denk ik, maar dan wel weer afhankelijk van hoeveel opvang en of je regelmatig genoeg bij de vieringen van school bent. En het gaat er niet om dat vrouwen niet zelf kunnen beslissen, het gaat erom dat mensen heel erg beïnvloed worden door hun omgeving. Daarom gaat er miljarden om in reclame, in mode enz. Omdat we zo ontzettend beïnvloedbaar zijn. Niet alleen vrouwen, iedereen.
Jij vindt jezelf echt perfect he? Of ben je stiekem misschien gewoon jaloers dat het ook anders kan? Afgestompte huisvrouwen zonder enige vorm van ontwikkeling, waar haal je het vandaan? Alsof ontwikkeling alleen kan via werk? Over vroegere tijden gesproken... Wij kiezen er voor om ons niet alletwee af te laten stompen door werk, en te focussen op wat onze kwaliteiten zijn. Lijkt mij een prima voorbeeld voor onze kinderen die zich prima ontwikkelen tot zelfstandige zelfdenkende wezens vanuit een stabiel warm nest. En troost je, met eigen bibliotheek dus met het ontwikkelen zit het wel goed. Maar jij zult ze vast zielig vinden als hun ouders echt tijd en aandacht voor ze hebben en ze ook materieel niets tekort komen. Voordeel van op wat latere leeftijd aan kinderen beginnen. Over een paar weken 25 jaar gelukkig getrouwd dus we zullen vast wel iets goed doen... Wel vervelend voor jou trouwens dat je niet zo'n betrouwbare partner hebt gevonden waardoor je je steeds over dit soort zaken druk moet maken...
Ik geloof direct dat het voor tbm-ers die zulke opmerkingen krijgen slopend kan zijn en een ontzettend effect op hun mentale gezondheid heeft. Ik betwijfel wel of mijn posts ze dat gevoel geven, zo wel, mijn excuses, want dat is allesbehalve wat ik wil zeggen. Die druk op vrouwen is zoveel meer dan alleen maar onafhankelijkheid, want geloof me, als je onafhankelijk bent, dan weet iedereen heel goed te benadrukken dat je niet genoeg betrokken bent omdat je niet vaak genoeg bij schoolactiviteiten bent en dat soort zaken. Dat is dus juist het grote issue, het is linksom en rechtsom niet goed.
Zooo herkenbaar! Ik heb super bewust gekozen voor tbm toen en werken puur onder schooltijd nu, heb ik ontzettend vaak moeten verdedigen - want dat kon toch niet écht mijn keuze zijn? Dat werd toch zeker opgelegd door ‘de maatschappij’? De maatschappij waarin ik ben opgegroeid is juist enorm gericht op volledige financiële onafhankelijkheid van vrouwen, dus mijn keuze week daar erg van af.
Ja dit! Het voelt bijna als MOETEN. Ik MOET mee gaan draaien in de maatschappij, want nu sta ik er buiten. Nou mensen ik MOET niks! Helemaal niks! Fijn voor de feministen onder ons die het zo belangrijk vinden dat pa net zoveel luiers verschoont als zijzelf, maar duw dat een ander niet door zijn strot! Mijn man houdt zielsveel van zijn kinderen en is een zeer betrokken vader, maar hij heeft geen behoefte aan een papadag. Dat zorgen en luiers verschonen is nou niet zijn ding. En het huishouden is ook niet bepaald iets waar hij nou om staat te springen. Hij heeft wat dat betreft ook twee linker handen. Maar geef hem gereedschap in handen en hij maakt wat ik vraag Terwijl ik als tiener al dacht: ik wil later ZELF voor mijn kinderen zorgen. En dat is blijkbaar iets raars en middeleeuws geworden. Want daar is zo hard voor gestreden, daar moet ik blijkbaar in mee gaan. Nee, ik moet niks. Net zo min dat ik vind dat een andere moeder meer thuis moet blijven, omdat ik vind dat ze wel erg veel van huis is. Zo dat moest er even uit
Eens ja, en andersom bij vaders ook overigens. Enerzijds is betrokkenheid goed, maar te veel is weer niet ‘stoer’ ofzo. Gewoon gezinnen het zelf laten bepalen