Maar dit is dus wat ik bedoel met intrinsieke keuze. Niemand die een vrouw verplicht in de zorg te gaan werken namelijk. En misschien dat er best mannen zijn die ook in de zorg zouden willen werken, maar het niet 'durven' om wat voor reden dan ook. Dus dit is wat ook hier weer terugkomt: bestaat de vrije keuze?
Oh dat is simpel. Jouw kinderen, jouw probleem. Ik werkte bij semi-overheid, maar kreeg zelfs commentaar als ik mijn extra ingekochte vakantie uren wilde inzetten voor een ziek kind (ook al ging dat roosterrechnisch prima). Ik werkte 24 uur, maar toen ik een nieuwe leidinggevende kreeg, kreeg ik te horen dat ik dan op mijn vrije dagen wel mobiel bereikbaar moest zijn (en ik werkte op het secretariaat, waar altijd bezetting was, dus totaal onnodig). Heb toen gelijk aangegeven dat ik dat dan als thuiswerken zou zien en ook die uren zou declareren. Nou dat was natuurlijk belachelijk. Als ik echt had willen blijven werken, had dat echt wel gekund, wel bij een ander bedrijf. Als man echt 4 dagen had willen werken, had dat ook vast gekund, hetzij ook bij een ander bedrijf. Maar wij wilden dat dus allebei duidelijk niet graag genoeg en ik was er ook gewoon spuugzat van na 8 jaar bij zo'n shit werkgever. Mijn man was flexibeler dan ik met zijn fulltime baan. Hij 'moest' dan wel 40 uur werken, maar of hij dat nu thuis deed, of om 11 uur begon of in de avond nog wat werk deed, maakte niet uit. Maar zelfs als je alles voor 100% inregelt en alles gelijk hebt verdeeld, weet ik vrij zeker dat er meer dan genoeg vrouwen zouden zijn die niet fulltime zouden willen werken en genoeg mannen die dat wel zouden willen. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, maar niet gelijk en ik denk dat dat nog wel eens vergeten wordt. Doordat de focus zo op de emancipatie ligt (wat goed is uiteraard) vergeet je denk ik wel een grote groep die wel heel graag thuis zou willen blijven, maar waarbij dat financieel niet mogelijk is. Dat vind ik jammer. Want keuzevrijheid werkt beide kanten op.
Die discussie is al eeuwenoud en kan denk ik niet zomaar beantwoord worden. Aan de ene kant betwijfel ik het, gezien biologische verschillen én maatschappelijke verwachtingen. Aan de andere kant als je zegt dat er geen vrije keuze zou zijn, dan zouden we allemaal wel hetzelfde doen toch? Dan was deze discussie er ook helemaal niet. En in hoeverre trek je dat dan door? Is er oom geen sprake meer van vrije keuze als iemand een misdaad begeeft? Is een lastige en een interessante. Mijn zus begon 20 jaar geleden als taxi chauffeur te werken, grotendeels toch echt een mannenwerel. Zelfde geldt voor haar huidige werk als machinist. Zou je denken dat er sprake is van keuze, aan de andere kant, ze heeft nooit kinderen gewild, vond ze vreselijk, je kunt je dan ook afvragen of haar keuze voor werk ook een biologische achtergrond heeft.
Het is niet aan mij gericht, maar ik heb ook dochters dus reageer toch ) Míjn wens om (veel) thuis te zijn bij mijn kinderen, hoeft niet ook hún wens te zijn. Mijn moeders wens was carrière maken, met naast haar fulltime baan en gezin ook meerdere masters. Ik heb zelf gestudeerd, cum laude afgestudeerd, een tijdje in dat werkveld gewerkt en toen volledig tbm geweest, om daarna weer te gaan werken in een totaal ander werkveld. Mijn dochters mogen zelf bepalen wat zij willen, daar laat ik ze vrij in, zoals mijn moeder mij ook vrij liet in mijn keuze.
Jij bent echt niet wijs....Alsof moeders die thuis voor hun kinderen zorgen dom en onontwikkeld zijn, alleen maar omdat ze niet gericht zijn op status en rijkdom. Mijn dochter gaat net als ik studeren om een bepaald niveau te halen en gewoon bezig te zijn met wat ze interessant vindt op deze leeftijd. Wat ze daarmee gaat doen mag ze helemaal zelf weten. Kans is groot dat dat zeker geen hoge vaste betrekking wordt, daar is ze te creatief voor. Ze wil later trouwens pertinent geen kinderen en valt op vrouwen dus wordt ze geen moeder.
Ouders horen gewoon lief te zijn voor hun kinderen. Uiteraard te stimuleren zich te ontwikkelen etc maar het kind moet het uiteindelijk zelf weten. Wel werken of niet werken. Nul kinderen of 10. Veel geld of weinig geld. Natuurlijk zijn er verantwoordelijkheden financieel etc maar zolang dat binnen de acceptabele kaders zit is alles goed en gaat het om het geluk van het kind.
Ja en nee. Ik denk niet dat er veel vrouwen worden gedwongen, maar wel dat de gehele maatschappelijke situatie het veel vrouwen lastig maakt om meer te werken of om een werkkeuze te maken die ze gelukkiger zou maken en mannen moeilijker maakt om minder te werken. Denk bijvoorbeeld aan niet kunnen combineren met brengen en ophalen, niet kunnen combineren met andere afspraken rond de kinderen. Of andersom dat mannen het niet durven doorzetten omdat er negatief over wordt gesproken of niet geaccepteerd in bepaalde bedrijfsculturen. En dat blijkt ook uit onderzoeken. En dat er ook vrouwen zijn die zouden willen stoppen met werken, maar dat financieel niet rond krijgen, dat geloof ik ook. Ik denk trouwens ook dat die mannen er zijn. Hele belangrijke redenen om minder te werken zijn de kosten van kinderopvang, problemen omtrent regelen van (mantelzorg) en de mentale workload die vrouwen ervaren. Dat komt gewoon uit onderzoek. Daarnaast is bijvoorbeeld een belangrijk issue dat het belastingsysteem door toeslagen en dergelijke zorgt dat iets meer werken nauwelijks leidt tot meer inkomen. En een en ander versterkt zichzelf ook gewoon. De kans dat het alleen biologie of alleen rollen is, is beperkt. De grootste kans is een wisselwerking op deze verschillende aspecten. En dat op zich is helemaal niet erg, maar het wordt wel erg als er daarom waarde aan het een of ander wordt gehangen. Er is bewijs dat een beroep minder waardevol wordt gevonden als er meer vrouwen in gaan werken. Dat op zich is vrij zorgelijk en dat moet gewoon wel aangepakt worden. Daarin moet worden uitgegaan van de waarde van mensen, ipv de waarde of niet waarde van gender.
Ik denk dat er gradatie aan vrije keuze is. Niet iedereen maakt dezelfde keuzes, maar weinig mensen maken echt andere keuzes. En daarin is de maatschappij heel leidend. Dat is dus ook waarom er nu andere keuzes worden gemaakt dan 50 jaar geleden door grotere groepen mensen. Maar roze was heel lang een jongenskleur terwijl nu een groot deel van de jongens het een stomme kleur vinden. Dat is dus niet sekse-gerelateerd, maar wel gender gerelateerd op basis van maatschappelijke voorkeuren.
Ik ben opgegroeid binnen een gezin waar zowel moeder als vader aan het werk waren. Mijn moeder meestal halftijds en mijn vader voltijds. Ik ben de enige van de kinderen die het ook zo doet. Mijn zussen werken voltijds en ze hebben allemaal een partner die minder werkt. Dus uiteindelijk doet iedereen toch wat hij/zij wil. Ohja nog een kleine toevoeging. Ik vind het voor mijn zussen super dat ze meedraaien op hoog niveau en 1tje aan de top zit MAAR ik zou niet met hen willen ruilen en dat is omgekeerd exact zo. Mijn zussen zouden niet gelukkig worden van aan de schoolpoort staan en cake staan bakken op woensdag middag. We zijn totaal andere types maar hebben het alle 3 heel goed en doen het goed
Parttime werken kan bij ons ook niet. Net als onverwacht verlof voor een ziek kind. Simpelweg omdat er dan niet gevaren màg worden. Als ze zelf ziek zijn is het meestal geen probleem, voor de politie tellen ze mee dus mag je varen. Of ze dan op bed liggen of aan dek werken maakt niet uit. Voor een bruiloft etc, dingen die op tijd aangevraagd kunnen worden krijgen ze uiteraard gewoon vrij, en dan ook de mogelijkheid om goed op tijd en uitgerust daar te zijn (daar hebben wij helaas ook andere ervaringen mee). Dan zorgen wij dat er vervanging is. Een begrafenis is zakelijk gezien stuk lastiger, ook nog niet aan de hand gehad, dus weet niet hoe we dat dan oplossen. Maar een matroos die zegt dat hij 4 dagen per week wil werken kunnen wij niet mee werken. Dan moet zo iemand systeemvaart gaan doen, bijv 2 weken op/2 weken af. Of gewoon totaal ander werk gaan doen maar niet bij ons. Misschien later, als ik zonder kinderen naar boord kan dat het mogelijk is, nu niet
1 Ik denk dat er een flinke groep is waarbij de ouderwetse rolverdeling nog sterk gepromoot wordt (de sgp-kringen zeg maar) 2 En ik denk dat er een grote groep is waarbij de verdeling is gemaakt op basis van salaris. En dan valt dat heel vaak uit naar man meer werken en vrouw minder omdat beloningen voor werk en carrière mogelijkheden nog steeds niet gelijk zijn verdeeld. 3 En ik denk dat er onder de werkende vrouwen veel meer stress is over het verdelen van de aandacht tussen werk en gezin, waardoor er dus ook meer vrouwen kiezen voor minder werk of stoppen. Punt 1 komt voort uit geloofsovertuiging. Werd hiervoor weg gelachen, maar ik denk dat dit wel degelijk bestaat. (Zonder oordeel, want evengoed kunnen deze mensen perfect gelukkig zijn met de verdeling) Punt 2 ligt mi een taak bij de overheid en bedrijfsleven om mannen en vrouwen werkelijk dezelfde kansen te geven. Punt 3 zijn de onderhuidse opmerkingen over al dan niet gevlochten haar bij kleuters, de juf die altijd eerst moeder belt als er wat is, de moeder die als vreselijk wordt gezien als vader een keer alleen bij een oudergesprek aanwezig is. En daartegenover de vader die complimenten krijgt als hij zijn dochters haar vlecht of (samen met moeder) altijd bij oudergesprekken aanwezig is. Willekeurige voorbeelden voor het algemeen maatschappelijk beeld dat moeders toch vooral op de eerste plaats moeders zijn. Altijd.
Bij mijn huidige functie is parttime toegestaan tot 32 uur. Ik heb dat naar 28 onderhandeld op voorwaarde dat ik dan 4x7 werk. Maar minder is gewoon geen optie (en ook echt niet handig, dus ik snap de regel) Bij mijn vorige werkgever kregen partners op hun verjaardag altijd een bloemetje. Omdat zij het mogelijk maken dat hun partner zo veel van huis is. Die gingen gewoon uit van de ouderwetse rolverdeling en dat hun medewerkers nooit iets hoefden te doen thuis. Mijn man werkte daar ook (zo heb ik hem leren kennen). En die wisten niet hoe snel ze van me af moesten nadat ons eerste kind werd geboren. (Tijdens de zwangerschap kon dat niet, dus dan maar direct na het bevallingsverlof )
Ik zeg toch nergens dat dat niet zo is? Ik zeg dat er een heleboel zijn waar de omstandigheden (overtuiging van wat ern vrouw zou "moeten", salaris, maatschappelijke oordelen en stress tav verdeling werk/prive) ze sterk in die richting duwen.
Mwah maar dan nog steeds is de vraag waarom in NL dan zoveel vrouwen parttime werken natuurlijk. Biologisch verschil fine, dat geldt dan overal maar het is wel degelijk zo dat in NL ten opzichte van andere landen veel vaker parttime werkt en dat zal eerder door inkomens/cultuurverschillen komen dan door het feit dat vrouwen biologisch gezien liever op het nest zouden willen zitten. Uiteraard zijn er vrouwen die daar wel bewust en vrijwillig voor kiezen maar evengoed vrouwen die er voor kiezen omdat door cultuur / inkomen / zorgtaken etc het niet anders mogelijk is.
Ja maar ik vraag me af of dat echt zo is. Waarschijnlijk deels maar toch ook deels niet. Ik hoor toch meer vriendinnen om me heen die meer thuis zijn omdat: mijn man toch meer verdiend (ik werk voor de opvang) mijn man niet minder mag werken want dat kan niet bij zijn werkgever of ja, mijn man vindt het niks om een dag thuis te zijn met de kinderen dus dan moet ik wel een extra dag minder werken. Ik denk dat er heus vrouwen zijn die er vrijwillig voor kiezen maar ook dat er vrouwen zijn die toch om de een of andere reden zich in die richting geduwd voelen.