Verlangens naar een dochter…

Ik denk dat in elk geval het in gesprek gaan met de man belangrijk is om te kijken of zijn verlangen ook zo groot is, maar ook bij jezelf af te vragen of je inderdaad even blij zou zijn met nog een zoon.

 

Ik herken het. Ik vind het jammer dat ik nooit zal meemaken hoe het is om een dochter zal hebben. Maar aan de andere kant... ik wil geen kind puur omdat ik een ander geslacht wil hebben. Wij gaan dus niet voor een vierde; ik kamp ook met bekkeninstabiliteit en revalideer nog steeds. 3 is logistiek al pittig, maar 4 maakt t niet beter. Ik gun mijn lijf rust en de kinderen niet weer een moeder die maar telkens nee moet zeggen en moet rusten en niet kan lopen...

Ik zou met liefde nog een 4e willen. Maar het verstand zegt duidelijk nee.

 

Bij ons was het andersom. Ik riep al meteen dat ik hoopte dat ik 1 meisje zou mogen krijgen. En nadat we hoorden dat we een 3e meisje kregen, gingen we net 11 dagen op vakantie. Daar kwam een 4e ter sprake. Mijn man begon erover en ik zei meteen dat de kans heel groot was dat het weer een meisje zou zijn. Tuurlijk hoopte hij (en ik ook) op een jongen dit keer, maar we zouden net zo gelukkig zijn met een meisje. En toen kregen we ons 4e meisje en was het voor ons klaar. Totdat ze 2,5 was en het bij mij weer begon te kriebelen. Ik vroeg voorzichtig aan mijn man hoe hij over een 5e dacht en hij gaf aan niet te weten of hij dat wel zou willen.

Maar goed, echt voorzichtig waren we ook niet en door een verkeerde berekening van mijn cyclus was die 5e op dat moment al in de maak. Mijn man moest even aan het idee wennen, maar was zo om. En toen bleek bij de 2e echo het hartje niet meer te kloppen. We waren er beide kapot van. We waren inmiddels zo aan het idee gewend dat we besloten om toch nog voor die 5e te gaan.

We waren allebei blij verrast (ik had al een voorgevoel en mijn man geloofde het bijna niet) toen we te horen kregen dat dit een jongen was. Hij is inmiddels bijna 9 maanden en hij is echt de kers op onze toch al zo grote taart. Zijn zussen zijn allemaal ontzettend dol op hem.

Mijn man zou zich laten helpen, maar omdat Noah via een geplande keizersnede is geboren, heb ik mijn meteen laten steriliseren. Ons gezin is nu echt compleet.

 

Ik zou nooit voor een extra kind gaan omdat je een meisje wil.

Bedenk je ook wat je voor verwachtingen hangt aan een geslacht. Leuke jurkjes, roze, theekransjes. Een meisje hoeft natuurlijk helemaal niet aan je verwachtingspatroon te voldoen.

je hebt 3 zoons, ieder met zijn eigen karakter. Een 4e kind is weer een individu met eigen karakter, daar maakt het geslacht maar een heel klein deel van uit.

mij begrijp die drang ook niet om een meisje te willen, het lijkt de laatste jaren steeds meer een ding te worden. Omgeving helpt ook niet echt mee met waardeoordeel over het geslacht van je (ongeboren) kind. ‘Wat leuk een meisje dan ben je compleet’ etc.

 

Ik denk ook dat het een ideaal beeld is die wij hebben. Mijn man draagt zn moeder op handen. Mijn oma had 8 (!) Zonen en hun moeder was alles voor ze. Ze was dementerend en zat in verpleeghuis 8 jaar. En haar jongens kwamen allemaal minimaal 1x per week langs. Dus ze had wekelijks veel bezoek.
Geslacht zegt niets over een band. Persoonlijkheden wel.
Mijn beste vriend heeft met zn broer een geweldige band met zijn ouders: het hele gezin heeft gebroken met de enige meid. Moeder ziet haar dochter niet meer. Bewuste keuze vanuit de moeder (dochter is heel naar). Vriendin van mijn moeder ziet haar 2 zonen vaak, maar haar eigen dochter al jaren niet door een conflict (ze zag haar dochter onverwachts op de uitvaart van mijn vader weer, maar ze spraken elkaar niet). Idem voor mijn vriendin, die zelf ervoor heeft gekozen om haar ouders amper te zien/spreken (ze kampt met psychiatrische problemen).
Onze eigen ervaring, heeft weinig met geslacht te maken. Mijn vader en ik waren 1. Maar met mijn moeder loopt t stroever. Probleem heeft mijn zus ook. Die band die mijn moeder voor ogen heeft en denkt te hebben vanwege moeder-dochter, voelen wij als dochters totaal niet.... pa was alles, onze held. Maar dat ervaart mijn broer net zo.

Ik denk echt dat geslacht niet zaligmakend is voor de band. Mijn zus heeft de jongens volwassen en ze is zo ontzettend hecht met 2 vd 3 (3e is ook dol op haar hoor maar is meer een introvert die zn eigen weg gaat). Leuke is dat de 3 broers onderling samen optrekken.

En het klopt, we zullen nooit kunnen delen hoe t is om ongesteld te zijn of hoe t is om zwanger te zijn. Maar we kunnen zoveel meer delen 3 gezonde jongens. Wat een rijkdom!

 

Dit is echt niet iets van de laatste jaren, maar van alle tijden hoor . Gewoon mens-eigen, dat wat je niet hebt daar gaan veel mensen (uiteraard niet alle) over nadenken/dromen/wensen. Niets raars aan, gewoon menselijk.
Dat je de laatste jaren dit hoort van zóveel mensen ligt meer aan het feit dat we door social media en overige zaken op internet duizenden verhalen onze schoot ingeworpen krijgen. Tot een jaar of 20 geleden hoorde je verhalen alleen vanuit je eigen sociale kring en via via, een enkel keer via de Libelle. De verhalen waren er dus wel, ze bereikten ons alleen niet .

 

Een goede band tussen moeder en dochter is helaas ook niet altijd gegarandeerd.
Ik heb 3 zussen en 1 broer en ik ben het enige meisje die een goede band heeft met haar moeder.
Met mijn zussen heb ik ook geen goede band ,buiten verjaardagen om zien we elkaar niet. En 1 zus komt 9 van de 10 keer ook niet op verjaardagen.
Met mijn broer en schoonzus heb ik een betere band. We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar gaan sowieso 1x per jaar een dagje uit met beide gezinnen en rondom gaan mijn schoonzus, nichtje van 18 en ik altijd wat gezelligs doen.

 

Maar zo’n band kun je toch ook met een zoon hebben? Mijn partner is veel closer met zijn moeder dan zijn zussen. En als ik naar mijn eigen kinderen kijk is mijn zoon de knuffelkont en het mama’s kindje.

En ik heb wel het idee dat tegenwoordig een meisje voor een moeder als het ultieme geluk wordt gezien. Ook afgaande van opmerkingen die ik kreeg toen ik zwanger was van een meisje en verhalen die ik hoor van vriendinnen met meerdere zonen. Maar goed die ervaring zal voor iedereen anders zijn.

 

Ja dat zal ook wel zo zijn. Ik zit nu ook in een levensfase met veel geboortes om me heen en het valt me op. Ik ken meerdere vrouwen die voor een derde zijn gegaan in de hoop voor een meisje, en geen enkele meisjesmoeder die het verlangen naar een jongen uitspreekt. Hier op het forum lees ik ook vrijwel alleen het gemis van een meisje. Ik kan me er gewoon zo weinig bij voorstellen. Wat verwacht je dan bij een dochter wat een zoon je niet brengt. Je baalt toch ook niet dat je alleen blonde kinderen hebt en geen een met bruin haar. Ieder kind is anders en uniek, en niks geeft garanties op een fijne ouder-kind relatie als ze volwassen zijn.

 

Hier altijd de hoop gehad op jongens(met een meisje net zo blij geweest alleen gunde haar bepaalde lichamelijke dingen niet)

Ben echt super blij met mn 2 jongens zou nooit anders willen maar als je hoort hoevaak ik de vraag krijg van en niet nog een 3e voor een meisje. Vind zelf dat mensen vaak minderwaardiger doen als je alleen jongens hebt alsof het niet goed genoeg is. Nou voor mij is het helemaal goed zo.

Zelf ben ik wel altijd blij als ik ouders om mij heen heb met jongens die snappen het om jongens te hebben. Het fysieke enz.

 

Ik zou er voor gaan en je zegt zelf als het een jongen is ook helemaal okee!
Enige lastige is die klachten en zwanger zijn maar als je er zo sterk over droomt en zelfs je man komt ermee denk ik dat die 4e wel komt

 

Misschien herkenning van jezelf?
Geen idee. Ik heb zelf overigens ook wel de andere variant gehoord. Vrouwen die zichzelf echte jongensmoeders vinden en hopen op een jongetje. En zich überhaupt geen voorstelling kunnen maken van zichzelf met een dochter. En ook wel mensen met twee of meer dochters die later hopen op een jongetje.

 

Ik heb er zelf echt moeite mee als mensen nog een kindje willen krijgen omwille vh gewenste geslacht. Ik denk dat het ook heel goed/waardevol/belangrijk is, dat je in het leven leert te waarderen en accepteren wat je is gegeven. In het geslacht van en 4e kindje heb je geen keuze. Ook heb je geen keuze of dit een gezond kindje is ja/nee. Of dat een gezellige, makkelijke baby/kind is, of misschien een heel temperamentvol kindje, of waar er zorgen over bestaan, die jullie gezin vooral zal opschudden

Zelf heb ik helaas maar 1 kindje mogen krijgen (zie onderschrift). Een zoon. Ik ben dolgelukkig met hem. Onze kinderwens was er nog voor een 2e kindje. Dat is ons niet gegeven. En toch kan ik oprecht zeggen dat de dankbaarheid en het genieten van 1 kind, onze zoon, voorop staat. Ondanks dat ik een 2e kindje met vlagen kan missen, en dat ik ook ' typische meiden' dingen kan missen. That's life! Je kan niet alles krijgen wat je wil

 

Hier ook drie jongens. Ik moet zeggen dat ik wel graag een meisje had willen hebben. Mijn zus heeft dochtertjes en het is toch wel anders dan alleen maar jongens.
Maar toen onze derde onderweg was, maakte het me eigenlijk niets meer uit. Iedereen zei dat we vast wel graag een meisje wilden, maar op dat moment was dat gevoel eigenlijk al weg. We wilden het ook bewust niet weten tijdens de zwangerschap, gewoon omdat het ons echt niets meer uitmaakte.

Toen de derde geboren was, wisten wij ook heel zeker dat we klaar waren met kinderen krijgen. Hij was niet echt gepland, we twijfelden toen nog heel erg of we wel een derde wilden en toen kregen we hem. Maar meer hoeft echt niet, ook niet voor een meisje. Sterker nog, ik zou er nu geen meisje meer bij willen. Geeft toch een hele andere dynamiek dan een gezin met alleen maar jongens.

Heel soms vind ik het wel eens jammer dat ik geen dochter heb. Ik heb zelf een hele goede band met mijn moeder en dat zal ik nooit hebben met een eigen kind. Maar misschien krijg ik nog een hele leuke schoondochter

Dus hier op zich herkenbaar, maar ook weer niet, omdat ik heel blij en tevreden ben met mijn mannengezin.

 

Met 3 zoons heb je een grote kans dat je één of meerdere schoondochters krijgt, die zie je natuurlijk niet opgroeien maar misschien wel volwassen worden en daar kun je wel een sterke band mee opbouwen, er voor haar zijn tijdens de zwangerschap etc. En wie weet, misschien komt er ooit een kleindochter.

Is natuurlijk niet hetzelfde, maar misschien wel een troost.