Gisteren hebben we onze pup opgehaald. Een lang gekoesterde wens ging in vervulling.. we hebben haar met zorg uitgezocht, we hebben ons ingelezen, spulletjes in huis gehaald. Toen we thuis kwamen met de pup snuffelde ze uiteraard aan alles en ging op onderzoek uit. Ze is echt heel lief, maar ook echt en pup, met puppystreken (bijten in spulletjes, naar plekken toegaan waar ze niet heen mag, soms janken etc) Dezelfde avond dacht ik echt... Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen. Het overviel me dat gevoel... Ik heb de eerste nacht op de bank geslapen, de pup in de bench ernaast. 2x in de nacht ben ik eruit geweest om de pup haar behoefte te laten doen. Eigenlijk ging het best wel goed. Nu op avond 2 zit ik er helemaal doorheen. Ik ben moe en onzeker. Kunnen wij dit wel? Wat als ze niet alleen kan blijven als ze wat ouder is? Wat als ze straks gaat blaffen en de buren gaan klagen, wat als mijn schoonvader straks toch de hond niet wil uitlaten als we even wat langer weg moeten, wat als straks ons hele huis stinkt naar hond en ik die geur niet weg krijg... Wat als... Het huilen staat me nader dan het lachen. Kunnen we dit wel? Wil ik dit wel? De kinderen hebben zich er super op verheugd... Wij ook... maar ik had niet verwacht dat haar komst zo'n impact op me zou hebben.. Pff is dit herkenbaar voor iemand? Komt dit nog goed?
Ik heb geen ervaring maar lees je verhaal met herkenning. Ik heb eerder een soortgelijk topic hierover gelezen en hierin werd gepraat over babyblues, dat je deze gevoelens kan ervaren bij het hebben van een pup. Je hebt letterlijk een nieuw leven in huis wat letterlijk ook rauw op je dak voelt omdat ze (ondanks voorbereiding) toch ineens in huis is en direct veel van je vraagt. Hoop dat je hier tips krijgt hier, geruststelling vindt.
Inderdaad puppyblues. Is heel normaal. Een pup is ook niet het leukste aan het hebben van een hond. Maar het gaat snel beter!
Geef het tijd! Het was geen onbezonnen beslissing. Dus ik geloof echt wel dat dat goed komt. Zie het maar als een soort van kraamtranen. De eerste weken met je baby zijn ook zo onwennig, en dan ga je je ook ineens afvragen of je het wel aankan etc. Oh... en ik wil een foto zien
Een pup in huis is echt niet altijd leuk nee. Ik heb dat hier in huis juist vantevoren continu benoemd , ik had het al vaker gehoord en gelezen namelijk dus ik dacht dat gaat de insteek worden haha. Het viel (daardoor?) gelukkig mee, althans die echte dip hebben we niet gehad, wel vonden we hem niet altijd even leuk. We hebben hem ook echt veel in de bench gedaan de eerste tijd, hij vond z'n rust niet goed erbuiten dus hij ging elke keer na plassen/poepen, even spelen, evt eten weer in de bench. En dan ging hij weer een poos slapen. Het wordt écht beter, steeds een beetje meer. Het is iets wat veel mensen ook zo ervaren, dus vreemd is het zeker niet, het hoort er helaas bij.
Ahh komt echt wel goed! Geef jezelf de tijd om te wennen. Het is ook best intens hè. Wat voor ras is ze?
Mijn zus had exact hetzelfde en is nu dolblij met haar hond. Echt niets voor haar om zo te reageren, behalve na haar laatste bevalling, ze voelde zich echt ongelukkig. Het is helemaal goedgekomen. Probeer vooral te zien wat wel allemaal leuk is❤️
Het is inderdaad bikkelen en afzien soms. Maar echt het komt goed. Je krijgt er zoveel voor terug. Gefeliciteerd met jullie vriendinnetje
Dat heb ik ook gehad. Het zijn de puppy blues, een soort postpartum depressie maar dan vanwege een puppy. Komt veel vaker voor, dus schaam je niet! Hier is het uiteindelijk goed gekomen. Wat hier hielp, was het een beetje loslaten. Mijn man heeft me op een gegeven moment verplicht om gewoon boven te slapen ipv bij de puppy en om af en toe gewoon even bij haar weg te gaan en dat hielp echt. En het wordt best wel snel makkelijker. Probeer de zorg voor de pup af en toe even aan iemand anders over te laten als dat kan, dan voelt het ook wat minder benauwend! Succes! Ik ben ook benieuwd naar een foto!
Jup , de puppyblues zijn gearriveerd! Wij hebben een pup van nu 6 maanden maar herken enorm je verhaal. Ik had t alleen na 1 week dat ik echt brak, letterlijk brak (enorme huilbui). Had dat echt nog nooit meegemaakt, bij de kids nooit gehad! Man, ik kon niet wachten tot die eerste weken voorbij waren & wat ben ik blij dat die voorbij zijn Ik heb al gemerkt dat ik geen puppy mens ben. Niet eens zozeer de nachten en zindelijk maken, dat weet je van te voren. Maar meer al het andere: het overdag rust pakken/slapen, snel overprikkeld en hoe ga je daarmee om, het alleen leren laten etc. Bij een baby kan je gewoon goed je gevoel/instinct volgen, bij een pup vind/vond ik dit veel lastiger! Mede doordat je op internet 100 verschillende adviezen leest. Toen ze 4a 5 weken bij ons was verbeterde het heel snel, dus echt even volhouden! Het komt goed, echt waar!
Heel erg herkenbaar maar het wordt beter en dan is die niet meer weg te denken. Ik kan me nog heel goed herinneren dat wij onze hond ( nu bijna 6 jaar) als pup kregen en ik was ook doodop en dacht echt bij mezelf van waar zijn we in godsnaam aan begonnen. Overal in bijten, waaronder happen in onze handen en voeten, krabben ( mijn oudste dochter haar armen stonden onder de krassen) janken in de bench, steeds naar buiten moeten, plassen en poepen in huis man man, een pup is echt heftiger dan een baby haha. Een goede kennis van mij raakte echt een soort half overspannen van haar pup destijds, te intens, pittig karakter maar ook dat is goed gekomen. Mijn kinderen zeggen voor de lol weleens van zullen we er nog een puppy bij nemen? Nog een labrador pup, zo'n blonde dikke en dat leuke kontje en dat staartje, uhh nou nee nu even niet. Maar echt het komt goed. Ik zat precies zo de dag nadat we hem hadden opgehaald en nu is die echt niet meer weg te denken. Iedereen is dol op hem en het geeft zoveel geluk en plezier en we blijven lachen om zijn irritante streken
Nog nooit van gehoord van de puppyblues. Maar het doet me goed om te horen dat dit wel eens vaker voorkomt. Fijn dat jullie me hierin wat gerust stellen. In de bijlage een fotootje. Ze is ook heel lief, dat is het niet... Het is meer dat nu pas echt het besef er is wat voor impact dit op ons leven gaat hebben en de verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt. Dat wisten we natuurlijk van de tevoren wel, maar het overvalt me gewoon. Hoe erg ik me verheugd had op de komst van de pup.. hoe verdrietig ik me nu voel. Hopelijk zie ik het morgen weer wat rooskleuriger in..
Oja dat overprikkeld zijn van zo'n pup herken ik nog heel goed. Dan kwamen hier vrienden van de kinderen en die wilde dan puppy aaien en knuffelen maar dat beest sloeg dan helemaal op tilt, rennen, happen, rijden op iets, poeh zeg. Hier ging het na een goede maand ook beter.
Wat een dropje en een lekker eigenwijs snoetje. Ik heb er een beeld bij hoe dit gaat. Bereid je ook voor op de dolle 5 minuten aan het einde van de dag. Onze pup ging dan zeker 5 minuten rondje rennen door de woonkamer, hilarisch maar de eerst keer zaten we echt te kijken van wat is dit nu weer
Wat een leukert!! Was hier ook, ik was van te voren de dagen echt enorm aan het aftellen. En toen na die eerste week is er serieus door mn hoofd geschoten om haar terug te brengen naar de fokker & toen dacht ik echt bij mezelf : doe is normaal joh! Het was echt een kinderdroom van mij, wil al mn hele leven een hond. Echter kon het niet omdat mijn moeder mega allergisch is & zei ik dus altijd : later als ik groot ben... Dus hoe je je nu voelt zegt echt niks over hoe goed en hoelang je erover nagedacht hebt hoor. Komt echt goed Hier is ze nu dus 6 maanden en vind ik het super leuk!
Ja dit, je krijgt er zoveel voor terug. Ik loop regelmatig op onze hond te mopperen als die weer eens niet luistert maar hij komt werkelijk overal mee weg, je kan er gewoon niet boos op worden en al helemaal niet blijven want ze snappen het toch niet haha
Puppy's zijn dan ook helemaal niet leuk. Ja bij een ander, maar zelf heb je er zo veel werk aan. Verschrikkelijk. Ik ben dan ook altijd blij als honden bij ons weer pup af zijn. Die van ons is nu bijna 9 maanden en daar kan ik soms nog steeds niet mee lachen met mevrouwtje haar streken. Maar ik weet ook als ze straks volwassen is het beter is want dan is al die tijd, moeite, liefde en aandacht die je erin hebt gestoken het meer dan waard geweest.
Heel normale gevoelens! Het is heel intensief en het kost je ook nog eens slaap, dat is gewoon de perfecte context voor dit soort gevoelens. Maar echt, dat gaat weer over, de pup wordt ouder en leert meer, jullie wennen aan elkaar Komt goed!
Wat fijn om te lezen al jullie berichten. Dat geeft me vertrouwen!! Nog een ander vraagje. Morgen moeten onze kids voor het eerst naar school gebracht worden. Ze moeten met de auto gebracht worden (school ligt op 15. min rijden afstand) Ik ben dan een half uurtje weg. Doe ik er goed aan om de pup een half uurtje alleen in de bench te laten of is het beter om de pup mee te nemen. Ik heb gelezen dat ik het weggaan beter kan opbouwen, maar dat hebben we nog niet eerder gedaan. Wat denken jullie? Of denk ik teveel na?