Ramt hier ook nog geregeld binnen, dan ben je 3,5 jaar verder. Zo was ik vorig weekend bij mn moeder met t hele span en R zat op t plekkie waar mn vader altijd zat met de afstandsbediening te mikken op de tv zoals mijn vader exact zo deed. En vervolgens een bijdehandte grijns naar ons. Heb er foto's van, maar mijn hemel wat mis je hem dan. En even later "opa auto" wijzend naar de auto waar nu mijn moeder in rijdt die inderdaad van mijn vader was. Toen keken G, ik, mn man en mn moeder elkaar toch even verbaasd aan. Hij kent maar 1 opa, die andere "bestaat" niet dat besef heeft hij gewoon nog niet dat daar nog iemand bij hoort, die heeft hij immers nooit meegemaakt. Maar allicht heeft G het hem ingefluisterd, al stond die ook verbaasd te kijken. Een jaar of 1,5 geleden liepen man en ik naar school, kwam er een oudere man ons tegemoet. Wel anders dan mn vader maar we hadden allebei t gevoel een lopende herinnering te zien. Gewoon door de houding, de manier van bewegen, dezelfde lengte en bouw, ongeveer dezelfde leeftijd wel ander gezicht maar dat viel in t niet met de gelijkenissen. Hij was ook wel aanzienlijk grijzer dan t gitzwarte haar van mn vader, waar hij reuze trots op was en grapte dat t van al die olie was. Was blij met de extra arm om me heen, maar mn man had ook de tranen in zn ogen.
Nee dat groeit niet aan elkaar omdat er geen wondranden zijn. Wel heel rot zeg Ze kunnen het wel weer mooi maken maar daar heb je nu niks aan
Heb je niet een breed oorringetje oid wat je om dat randje heen kan klemmen? Dat je dat gerafelde stukje niet ziet zeg maar. Kan het niet goed uitleggen.
Ik snap wat jij bedoeld. @Iertje81 Als je googled op oorversiering dan vind je allerlei mooie “klemmetjes” voor om je oorschelp. Daar kan je het goed mee verdoezelen denk ik.
♡ wat mooi gezegd. Dank je en wat fijn dat je die vrouw toen naast je had. Dat je ook echt even bij je eigen verdriet kon zijn. Ik hoop vooral dat verjaardagen weer lichter zullen worden. Zijn eigen geboortedag heb ik dan weinig moeite mee, hij heeft zn leven geleefd. Maar zoals vandaag dat we de verjaardag van onze 2e zoon vieren wel. Dat bitterzoete gevoel. Ik mis dan pa die zoooo blij en trots is op zn kleinkind en op mij. Die echt intens genoot van die verjaardagen van zn kleinkinderen. Het meest van iedereen misschien wel. Grootste verschil dat ik merkte dit 2e jaar, dat ik zo'n zin had om t huis in kerstsfeer te brengen. Kerst was nog steeds stom maar de aanloop ernaar was gewoon goed. Huis versieren voor verjaardagen vind ik ook weer leuk. Verjaardagen zelf en de dag waarop we t vieren voel ik nog steeds zo'n blok op mijn maag. Ben benieuwd hoe de 1e verjaardag van de kleine zal zijn. Misschien dat die toch anders voelt omdat mijn vader uberhaupt geen onderdeel is geweest van zijn leven. Ik kan niet teruggrijpen naar de herinnering van toen hij er wel was.
Ik ben zo bang 'opa auto' tegen te komen(zo heet t hier ook haha, auto van mijn schoonouders heet opa 'naam schoonvader' auto). Auto is naar een dealer gegaan in de buurt. En gek is dat he om iemand tegen te komen die zo leuk op je vader. Die man die ik zag had ook echt wel een ander gezicht en totaal andere stem. Maar o die uitstraling, manier van lopen, gewoon alles.... jeetje. Dat doet zo zeer dan. Vader had er moeten lopen.
Lekker in de sauna de virussen eruit zweten. Klinkt als een goed plan! Beterschap. Heb je emla pleister ook voor hem? Bevalt ons t beste met bloedprikken. Hopelijk rolt er iets uit dat makkelijk is op te lossen vooral. Spannend hoor.
Crue is/was als hij niet zo'n zorgmijder was geweest had t prima gekund. Hij overleed aan uitgezaaide prostaatkanker, iets wat een lange aanloop heeft.
Dit is ook wat de schoonmoeder van mijn broer deed... alleen had ze dat tegen niemand gezegd. Ze zei dat ze wel medische hulp had. Lag dagen dood op t balkon bleek dat ze zoveel al mankeerde. Maar nooit gezegd. Zelfs doktersdienst die ze toch maar dag voor haar dood belde, heeft ze toch weggestuurd. Haar kinderen zijn heel kwaad geweest na haar dood. Wat jij ook zei: het had niet gehoeven. En helemaal niet op deze manier. Achteraf in t medisch dossier lezen dat er zoveel potentiële aandoeningen verwaarloost waren (huisarts ging ze sporadisch wel heen maar weigerde medicatie of doorverwijzing) en fataal werden. En natuurlijk mag dat een keuze zijn en dat zouden ze ook zeker respecteren maar ze zadelde daarmee wel haar zoon op met een gigantisch trauma. Dokterdienst had nog zo gezegd: bel je kinderen nu. Dan had ze niet dagen dood daar gelegen Moeilijk hoor, zorgmijders... (Ik 'zie' zijn schoonmoeder in veel vrouwen. Ze was vriendin van mijn moeder en ik kende haar ook al meer dan 30 jaar. Voordat ze in de familie kwam) En ja prostaatkanker is wel een trage sloper. Pa had t maar geen enkele klacht. Maar goed vanaf 75 zag de patholoog meer mannen op zn tafel met prostaatkanker dan zonder en t was zelden doodsoorzaak. Dus dan liep jouw vader er echt heel lang rond mee
Hij had idd pleisters erop gekregen, maar met afhalen vond zijn huidje al niet fijn helemaal rood. En met prikken zo bewegen dat naald ook bewoog voelt ook niet fijn. En stroomde ook niet lekker eruit
Ik moet 2 dagen in de week met de trein en op mijn traject is er nooit wat. Mijn reistijd is 4 minuten
Van de situatie dat onze dochter bij de schoolexamens een paar weken geleden een 4,7 gehaald heeft, dat zij daarmee het hoogste cijfer van de klas had en dat nu blijkt dat wij de enige ouders zijn die zich hadden ingeschreven bij de economiedocent.
Van het verschil in behandeling door huisarts tussen mij en mijn man. Bij mij wordt alles op stress gegooid. Terwijl ik gewoon lichamelijke klachten heb. De stress die ik wel ervaar wordt precies daardoor veroorzaakt. Bij mijn man blijven ze graven en zoeken naar lichamelijke oorzaken voor zijn stress-gerelateerde klachten Tel daarbij het gesprek wat ik vanmorgen met een collega had. Zij is terug aan het komen na een zware operatie. Na het herstel lukte terug asn het werk gaan niet goed en daarbij kreeg ze zware overgangsklachten. Bedrijfsarts schrijft op: burn out Eh waarom? Tja... overgang is niet medisch. Maar verder is de emancipatie best geslaagd
Er stond een paar weken geleden een artikel online bij RTL nieuws. Dat vrouwen vaker niet dan wel serieus, worden genomen. Stres dit en stres dat. Maar jij en man hebben toch het zelfde? Sa de en gaan dan maar (met die artikel uitgeprint) wat een oetl.l
Toevallig had ik het hier vanmorgen ook met een collega over: dat je als vrouw snel geclassificeerd wordt als “overspannen” “gestrest” terwijl er totaal niet verder wordt gekeken. Bizar hoezeer wij nog in een mannen maatschappij leven.
Nou.. het lijkt erop dat man lichamelijk behoorlijk hersteld is. Heeft gisteren ruim 7 km gewandeld zonder problemen. Heeft wel veel stress van het werk. En de combi werk en heel veel taken van mij overnemen, omdat mij dat niet lukt.
Wat dat betreft heb ik echt een goede praktijk. Zelfs toen ik een x 9 weken niet ongesteld werd hoorde ik niks over stress. Wel werd ik binnenstebuiten gekeerd (en bleek ik pcos te hebben). En de x dat de arts zei "je zit tegen een burn out aan" kon ik me daar ook in vinden. Ik ging om bloed te mogen prikken ivm moeheid. Arts geloofde dat niet maar heeft wél het formulier gegeven om bloed op verschillende dingen te checken (en daar kwam niks uit)