Een vriend met een gouden hart... Trans vriendin (van man naar vrouw) was al bij ons en vertelde wat er was gebeurd die week. Was best emotioneel daar onder. Vervolgens komt op dat moment nog een vriend binnen met nog een verrassing. Hij had ook nog speciaal even de grote blahay gehaald voor dr. (Die was eerder niet leverbaar waar hij behoorlijk van baalde maar had toen de kleine meegenomen). Dat wisten we al, maar in dit geval was de timing wel perfect. Al schoten de emoties wel even alle kanten op. Sommige mensen zijn een lintje waard, hij is er echt een van.
Mijn oudste dochter had gisteren haar proefles streetdance. Na jaren kon ze eindelijk weer op dansen. Toen ze de les uit kwam kwam de dansjuf naar me toe en zei: Ze stond alleen maar te stralen! Ze vond het zo leuk! C zei ook gelijk dat ze het echt heel leuk vond en of ik der wilde inschrijven zodat ze nu elke week kan. Zo fijn dat ze dit leuk vind! En der energie raakt ze er wel mee kwijt, mensen wat een tempo qua dansen werd al moe toen ik er naar keek.
Hoe anders jongste is nu hij met andere hb kinderen kan spelen. Energiek, enthousiast. Zelf is hij 5 maar hij speelt met kinderen van 7-10 en dat gaat super goed. Er is ook gebleken dat hij sociaal-emotioneel 2 a 3 jaar voorloopt dus dat is op zich logisch. Maar toch, om het dan zo te zien.. Het doet hem echt goed, we zien een ander kind. Energiek, enthousiast, vol zelfvertrouwen. Mijn gevoel wisselt van trots en blij dat het kan naar verdrietig en bang, omdat hieruit zo duidelijk blijkt dat er weer stappen nodig zijn op school. Want na schooltijd is hij een zielig moe jongetje, helemaal uitgeblust. Stof tot nadenken.
Dan heb je meer mazzel dan ik heb nr5 is ook ziek (koorts) maar zoooo onrustig. Daar gaat mn shoppingplan voor morgen
Wat een verschil dat kan maken! Zoon is ook hb. Op zijn oude school kwam er niks meer uit, deed ook niks meer behalve tig keer naar de wc gaan. Na schooltijd boos verdrietig en moe. Sinds zijn nieuwe school vooral enthousiaste door de verschillen leuke opdrachten. Komt weer met verhalen thuis. Heeft je zoon nu plusklas?
Auch sterkte en beterschap daar! Altijd balen ukkies die ziek zijn en ook nog eens een planning doorkruisen (wat hier al een gegoochel is, maar bij jullie vermoed ik nog wat lastiger).
Ik vond mijn planning zo mooi he nr1 heeft de eerste 2 lesuren vrij omdat hij moet bloedprikken. Start dus pas om 10:20 en 12:50 is hij weer uit. Dus ik dacht dan breng en haal ik hem een keertje, kan ik ondertussen naar de schoenenwinkel/stad. Zijn we weer ruim op tijd terug voor nr4 en nr5. Dat word alleen bloedprikken denk ik, dan moet ze maar even mee. Maar de stad als ze zo is is niks
Oef nee, lekker zo veel mogelijk thuis in vertrouwde omgeving. Ja dat zijn die mooie gaatjes dat je denkt nét ff de kans te kunnen grijpen om dingen te combineren en weer wat gedaan te hebben...dat zijn een van de zuurste. Tegenwoordig heb ik een runninglist van dingen/activiteiten. Valt de dag mee en heb ik handen vrij-ish pak ik daar wat vanaf. Scheelt me in elk geval aanzienlijk qua humeur. Het voelt alleen zo doellooooooos. Voor de kinderen was alles zo gepland en georganiseerd. Een runninglist is dan welliswaar het enige praktisch werkbare, maar voldoening haal je er ook niet echt uit.
Ik heb sinds kerstdag al 4 hertjes in het wild gezien word daar altijd zo vrolijk van en stiekem denk ik dat die geluk brengen. Het eerste wat ik ooit zag was onderweg naar en mondeling examen wat erna echt super goed ging.
Grappig, ik dacht dat ik de enige was die zo blij was van een hertje te zien. Ik heb ook het idee dat het geluk brengt. Ik zie ze helaas veel minder dan jij
Ik word zo meteen in het ziekenhuis verwacht en merk een nerveus gevoel op. Toen ze de vorige keer een vermoeden van K hadden verliep alles zo anders en nu vind ik het zo chaotisch en ik kan daar zo slecht tegen