Een gezin wat dichtbij ons staat heeft vergelijkbare problematiek met hun dochter. Dochter zit inmiddels al enige tijd in een gezinshuis en dat heeft niemand goed gedaan. Aan de andere kant was de thuis situatie echt onhoudbaar. Dat had ook niemand goed gedaan als die situatie was gebleven. Onvermijdelijk dat er alleen maar verliezers zijn. Maar hun dochter zit er wel veilig. Hoe zeker ben je ervan dat ze dat in een onbekend land ook is? Hoe goed ken je Canada qua zorg en hoe zeker ben je ervan dat de biologische moeder op tijd aan de juiste bellen gaat trekken? Wat als het daar escaleerd en de moeder uit schaamte niets durft te zeggen? Canada is ver weg dus de vraag is hoeveel zicht je op de situatie behoud. Lastig hoor. Onmogelijke keuzes waar je nu voorstaat. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.
In dat geval zou ik er misschien ook voor kiezen. Hoe kijkt dochter er tegen aan? Ik kan me voorstellen dat zij niet staat te springen.
Dank je voor je warme reactie Ik denk zelf dat ze zich meer afgewezen voelt als ze in een groepshuis oid terecht komt. Ze weet overigens al dat ze daarvoor is aangemeld. En we hebben haar verteld dat we vooral hopen dat we onze band kunnen houden en in de toekomst weer hopen te herstellen. Dat ze bij ons gezin hoort, alleen hier niet kan wonen. Ik vermoed dat ze zelf wel graag naar haar moeder zou willen, maar dat hebben we nartuurlijk nog niet besproken. Dat doen we alleen maar als dat ook echt een reële optie blijkt te zijn. Ik zie ook wel de nadelen in van terug naar moeder, maar we willen toch niet wegkijken van de voordelen. En verdient een kans om onderzocht/bekeken te worden.
Geen tips of kennis hiervan, maar wel dikke knuffel en veel sterkte. Wat een moeilijke en verdrietige situatie voor iedereen. ♥️
Op je vraag weet ik het antwoord niet maar had wel nog een 'succesverhaal' over uit huis plaatsen. De dochter van een vriendin van mij is ook tijdelijk uit huis geplaatst (in een woongroep] omdat het echt niet ging vanwege haar gedrag. Sindsdien gaat het super goed met die dochter en is de relatie met haar moeder ook verbeterd.
Dank voor je woorden! Ik denk dat we niet meer zicht op haar hebben als wanneer ze hier in een groepshuis woont. Ik ga er niet vanuit dat de groepsleiding ieder wisse wasje bespreekt, alleen als er beslissingen genomen moeten worden, want ik blijf haar voogd. En daarbij is met alle digitale mogelijkheden de afstand al wat ‘kleiner’ dan het vroeger was. Moeder heeft wel een netwerk in Canada, veel familie die kan helpen. Ik denk niet dat ze zich voor mij zou schamen, we hebben tenslotte al het nodige meegemaakt en met elkaar besproken omtrent ‘onze’ dochter. We zaten vandaag ook allebei te janken bij het facetimen. Twee moeders die een mind delen en op zoek zijn naar de beste hulp voor hun kind. Gezondheidszorg in Canada heb ik natuurlijk geen zicht op. Dat is dan een stukje vertrouwen wat we moeder zouden moeten geven. En inderdaad eigenlijk zijn er alleen maar verliezers. Dus we moeten hier onze weg in vinden en uitzoeken wat het beste is van alle slechte opties.
Bij moeder wonen hebben we nog niet besproken. Dat zou ze onmiddellijk willen! Maar we gaan natuurlijk alles goed afwegen, eer we zelf die knoop doorhakken. En dan gaan we het pas aan haar voorleggen. Ze weet wel al dat ze is aangemeld voor een groepshuis. Pubers worden tegenwoordig heel erg meegenomen in de besluitvorming.
Van die verhalen word ik altijd blij! Geeft een mens hoop! En ook het feit dat wij niet de enige zijn (hoe naar ook), want het voelt soms een beetje alleen. En het wordt nog lastiger als mensen op je verhalen reageren met opmerkingen als ‘tja, pubers’ (even gechargeerd). Lastig voor veel mensen om voorte stellen hoe intens zwaar zoiets kan zijn.
In de tijd dat ik pleegmoeder was heeft voor mij ook altijd voorop gestaan dat het doel terugkeer naar de ouders zou moeten zijn. Ook al hield ik van haar, de hereniging stond bij mij op 1. Zover is het nooit gekomen maar toen ze uit huis ging had ik het daar erg moeilijk mee. belangrijkste voor mij was dat ik het pleegkind het beste gunde. Mijn gevoel daarin komt op de tweede plaats. als dit voor jou net zo is en dat denk ik wel , moet je doen waar je achter staat en waarvan je denkt goed te doen. ik wens je enorm veel sterkte en wijsheid met je beslissing en vooral veel kracht om het uit te voeren. Ik weet dat het enorm pittig is om los te laten en bedenk: je hebt niet gefaald als ouder, maar je wilt het allerbeste voor je pleegkind
Dit zou een oplossing voor 3 jaar zijn toch? Waarbij ik niet zeg dat 3 jaar kort is maar over 3 jaar is het meisje toch helemaal vrij om te gaan wonen waar zij wil. Wat wil ze zelf?
Pff wat een moeilijke situatie. Je moet gaan kiezen uit dingen waarbij je niet echt zal weten wat de gevolgen zijn voor jullie dochter. Ik heb er geen ervaring mee, maar er komen een aantal vragen bij mij op: Jullie dochter heeft hechtingsproblemen, waardoor zou het bij bio-moeder wel goed gaan? Terwijl het bij jullie niet goed gaat. Zal die problematiek niet net zo goed daar gaan opspelen? Hier in Nederland is ze bekend bij de instanties, in Canada zal ze een volledig nieuwe casus zijn voor de hulpverlening. Zou dat haar geen achterstand geven als er hulp nodig is? Ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Het lijkt me echt ongelooflijk moeilijk. Ik heb een diep respect voor wat jullie allemaal al hebben gedaan om jullie dochter het beste te bieden❤️
Dank je wel! En dat is wel wat ik ook altijd voor haar gehoopt had. Ik weet nog dat de rechter ons na de hoorzitting over de voogdij ons feliciteerde en vroeg of we het nog gingen vieren. Ik vond dat zo ongepast… Ik was ook oprecht verdrietig en had het gevoel dat ons (pleeg)kind haar moeder kwijt was, wat ons betreft niks om te vieren. En ik zie ook wel beren op de weg. Maar dan met name omdat het een ander continent betreft. Of moeder het echt aankan, zullen we pas weten als we het proberen. Maar ergens voelt het zo als de moeite waard om dat goed uit te zoeken. Dank ook voor het delen van je ervaringen.
Dat snap ik, het is niet om de hoek. is het een idee om een proefperiode af te spreken in Nederland? Dat er bijv tijdelijk voor 3 mnd een vakantiehuisje wordt afgehuurd waar moeder en dochter verblijven? Mocht het echt niet gaan ben je in beeld ik probeer mee te denken
Ik heb geen antwoord op je vraag. Wil je wel sterkte wensen en een knuffel geven. Ik herken me erg in je verhaal. Ik heb ook tegen een burn-out gezeten vanwege onze pleegdochter. Wij hebben destijds moeten aangeven dat het hier echt niet meer ging. Ze is naar een groepshuis gegaan. Het heeft echt jaren geduurd voor ik weer mezelf was.
Zijn hele legitieme vragen. Allereerst heb ik haar moeder al flink gewaarschuwd en uitleg gegeven over haar gedrag. En ook dat ze professionele hulp nodig heeft. Het verschil wat mij hoop geeft isdat ik echt compleet op ben. Ik moet iedere dag weer zo hard mijn best doen om positief tegen dochter te zijn en mijn irritaties weg te drukken. Het speelt al zolang dat onze relatie gewoon echt verstoord is. En moeder heeft volgens mij juist hele frisse energie. Ze wil zo graag haar dochter helpen op wat voor manier ook. De problematiek blijft, maar misschien is het net voldoende om haar daar een aantal jaar door te laten brengen, waarbij haar hormonen gaan settelen. Want dat doet nu ook een hoop kwaad. En dan kom ik op die hulpverlening, waar ze al zo lang bekend is: Ik roep al jaren echt jaren hoe zwaar het is. Dat werd altijd een beetje weggewuifd. Waardoor ik dacht, oke het zal wel erbij horen. Schouders eronder en door. En ook het laatse anderhalf jaar echt de noodklok geluid, en ook daar in werd er een hoop gedaan volgens het ‘pappen en nathouden’ principe. Het pojnlijke voor mij os dat ik me ook gewoon niet serieus genomen voel. De laatse weken, ook tijdens het pauzeplan, hebben we zo duidelijk aangegeven dat ze eigenlijk niet meer thuis kan wonen. Dit werd pas een reële optie volgens hun, op het moment dat de boel na 6 wkn escaleerde bij haar weekendpleegmoeder. Toen werd blijkbaar opeens wel duidelijk dat het ook voor ons toch best wel zwaar was (eigenlijk wil ik hier de rolling eyes emojie doen…). Ik ben dus niet zo onverdeeld positief over de jeugdhulpverlening in Nederland… En ook jij bedankt voor je lieve woorden!
En dat is heel fijn, dat je meedenkt. Misschien is dat wel een idee. Ik weet alleen niet hoe lang moeder uit Canada weg kan. Ze is nog bezig met een citizenship, en dat levert wat bureaucratische problemen op met uitreizen. Onze dochter is trouwens Canadees. Ze is daar geboren, dus automatisch Canadees.
Wat naar voor jullie. Dan begrijpen we elkaar goed denk ik… Ik worstel ook wel met het gevoel van falen. Krijg steeds te horen dat ik veel te streng voor mezelf ben. Maar dat neemt dat gevoel niet automatisch weg. Het hakt er echt in hè, ook lichamelijk. Hoe gaat het nu met jullie? En je pleegdochter?
Ik ga dit vanavond even aan mijn man voorleggen. Hij zit oa in dit wereldje (advocaat). Wel even alvast een knuffel voor hoe open je bent en dat je dit post.
Ik weet natuurlijk ook niet of dat kan natuurlijk, Ik weet natuurlijk ook niet of zij in Canada ook nog meerdere kinderen heeft bijv. maar het is misschien wel iets om over na te denken