Dat herken ik wel bij dochter, dat ze op zoek is naar gelijkgestemden. Maar behalve een kind met gedragsproblemen en veel ruzie thuis is ze dan ook nog pleegkind, en de enige donker persoon in een wit gezin. En daar worstelt ze ook mee. Dus terug naar moeder zou haar kunnen helpen zich minder ‘anders’ te voelen. En haar moeder begrijpt dus wel waar ze vandaan komt en aangezien ze zelf heeft geworstelt met haar gedrag in haar jeugd De regels en structuur van een groepshuis of internaat oid zouden haar wel kunnen helpen. Maar ik blijf ook daar de haken en ogen zien.
Ja dat maakt de situatie wel wat meer complex, er zijn meer factoren die meespelen natuurlijk. En een proefperiode bij haar biologische moeder als die wel eenmaal definitief in NL komt wonen? Kijk uiteindelijk moet je een keuze maken en dan weet je pas na geruime tijd of het de juiste keuze is geweest of niet. Dat is op voorhand niet te voorspellen helaas. Maar lastig hoor, jeetje. Wens jullie veel sterkte en succes met de keuze die je moet maken! En als je vragen of iets hebt mag je me gerust een PB sturen.
Ik snap heel goed dat je een plek bij moeder overweegt maar mag jij bepalen dat ze in het buitenland gaat wonen of heeft pleegzorg daar ook nog iets over te zeggen ondanks dat jij voogd bent?
Ja precies, het is een beetje koffie dik kijken. En dank je voor je persoonlijke verhaal! Ook dat geeft weer wat extra input in onze overwegingen. Uiteindelijk gaat het om de meeste kansrijke keuze dan denk ik. En daarbij op het beste hopen.
Wat @Relax inderdaad zegt, dat was ook mijn oorspronkelijke vraag. Maar ik denk dat ik wel heel wat te zeggen heb. En pleegzorg heeft continu voor mijn voeten gegooid dat ze niet zomaar uit huis geplaatst kon worden omdat ik de voogdij heb (wat mij uiteindelijk juist makkelijker lijkt, als een voogd instemt tov ouders die vol in de weerstand gaan, maar goed…) Dat ga ik dus terug voor hun voeten gooien en mijn positie als voogd gebruiken. Daarbij hebben ze continu gezegd dat dochter ‘te goed’ was voor een woongroep en dat een netwerk oplossing beter zou zijn, dus ook die krijgen ze terug. Want moeder is een netwerk oplossing, alleen iets verder weg misschien. En tot slot is het doel altijd al geweest dat dochter terug zou gaan naar moeder. Het is alleen een stuk later dan destijds gewenst was. Bovenstaande ga ik flink inzetten, mochten we besluiten dat moeder inderdaad de beste optie is. En dan ben ik ook bereid daarvoor te knokken. Ik ga al jaren over mijn grenzen, ben al jaren niet echt gehoord en voel me ook echt niet serieus genomen toen ik aangaf dat het niet meer ging. Dus mijn vechtlust om het nu wel goed voor elkaar te krijgen is groot. En gaat pleegzorg in de weerstand, so be it. Dan ben ik bereid naar de rechter te stappen. En dan is dochter natuurlijk ook op een leeftijd dat ze gehoord dient te worden en dat haar mening telt, dus ook dat zou de zaak kunnen vergemakkelijken. Als we dus die kant op besluiten te gaan. Ik ben vooralsnog ook heel benieuwd wat onze therapeuten gaan adviseren. En mochten zij het vooral als voordeel zien, dan zet ik hun ook in om mijn punt bij pleegzorg te maken.
Ik zie in jouw hele verhaal ook eigenlijk alleen maar voordelen. In geen enkel geval zal het ineens een kind zonder problemen worden. Toch zie ik bij de optie voor haar biologische moeder wel de meeste tekenen om het t meest succesvol te laten zijn. Totaal uit de situatie en ergens 'opnieuw' starten, bij je biologische gezin zijn die het nu op orde heeft zodat je kan zijn waar je oorspronkelijk hoorde te zijn, je niet meer anders voelen (op gebied van horen bij je biologische familie, huidskleur, enz), enzovoorts. Zeker met de juiste hulp om haar te begrijpen klinkt het enorm als een goede kans. ♡
Kinderen beïnvloeden elkaar natuurlijk altijd wel, maar de vraag is hoe gevoelig iemand er voor is en wat voor jongeren er al op de groep zitten. De jongeren op onze groep trekken elkaar niet perse mee het slechte in. Tuurlijk zijn er boevenstreken, blowen sommigen wel met elkaar en wordt er wel eens gespijbeld of lukt het een enkeling helemaal niet om school of werk op te starten, maar ze beïnvloeden elkaar ook wel positief. We hebben best wel geïnvesteerd in de weerbaarheid van de jongeren. Dus kunnen ze best wel beoordelen of ze meegetrokken willen worden of juist niet. Je geeft aan dat pleegzorg haar te goed voor een groep vinden. Waar baseren ze dat op? Als ik hoor spijbelen, liegen, stelen, zwart rijden.. Dat punt zijn ze bij ons wel aardig voorbij. Bij ons op de groep zijn de jongeren heel open, goed met ons in contact en vaak eerlijk, er wordt niet gestolen en de afspraken komen ze vaak wel na of anders overleggen ze. De jongeren die bij ons wonen hebben wel allen ouders met psychische klachten en/of verslavingsproblematiek, dus thuis wonen zou betekenen een onstabiele leefomgeving, als de in de thuissituatie wel een stabiele ouder zou zijn, dan zou dat natuurlijk altijd de voorkeur hebben
Dat klinkt best aardig, en eigenlijk ook alsof mijn dochter juist de boel omlaag zou kunnen trekken… Dochters eerste natuur is liegen. Ze zou zelfs kunnen liegen over wat ze als ontbijt heeft gegeten, gewoon omdat dat in haar op komt. Zodra ze ook iets bedenkt, bv een reden voor spijbelen, te laat komen, etc, dan wordt dat haar waarheid. En zelfs met zichtbaar bewijs blijft ze bij hoog en laag vasthouden aan haar ‘waarheid’. Afspraken komt ze alleen na als er controle op is, of als ze er zelf baat bij heeft. Geen idee waar pleegzorg steeds op baseerdedat dochter ‘te goed’ zou zijn. Ik vermoed de gesprekken die ze met dochter hadden. En ja, dan is ze heel aangepast en zelfs welopgevoed. Blijkbaar konden de professionals niet door haar sociale wenselijkheid heenkijken… En ik vermoed ook dat ze me gewoon niet serieus hebben genomen. Iets als ‘ach pleegmoeder roept wel dat het niet gaat, maar we kunnen nog van alles proberen. Want het gaat tenslotte al zo lang goed’. En dan zijn er nog de overleggen met de gedragswetenschappers die een flinke duit in de zak deden, zonder ons of dochter ooit gesproken te hebben. En wellicht op de kinderen die ze al kennen van een woongroep, die misschien toch nog moeilijker zijn dan dochter. Ik begrijp persoonlijk ook niet zo goed dat ze ons vragen om wel in ons netwerk te kijken en dan blijkbaar uitgaan van ons vertrouwen in die mensen of dat wel een goede optie is, en moeder zo makkelijk al ‘geen optie’ werd weggezet.
Maar dat valt me sowieso veel op binnen jeugdzorg. Veel jeugdwerkers kijken naar “het boekje” waaruit ze geleerd hebben en zien overal beren op de weg. Er wordt te veel gepraat over kinderen, maar te weinig met de kinderen. Er wordt te veel gevonden en te weinig onderzocht. Ouders worden sowieso snel gezien als niet capabel.
Jeetje wat heftig allemaal. Ik denk juist goed is een “nieuwe start” in andere omgeving bij haar moeder. Natuurlijk neemt ze haar problemen mee, maar de slechte invloed die ze hier bewust/onbewust krijgt door vrienden ect die blijven achter. En miss eerst nog contact maar vaak verwatert op ten duur ook. Is eerst een vakantie daarheen een optie? Kijken hoe dat gaat..?
Net met onze systeemtherapeut gesproken en zij heeft ook overlegd met dochters therapeut en ze werden wel heel warm van het idee. Ze zagen wel wat beren op de weg, bij een terugkeer naar moeder, maar die zagen ze ook en nog meer/groter bij een woongroep. Ze zagen nu vooral kansen en mogelijkheden. Dus man en ik zijn eigenlijk wel om nu. Dat was ik eigenlijk al wel merkte ik, maar vandaag werd dat gevoel en de visie op terugkeer naar moeder ook wel bevestigd. Dus nu een kwestie van goed aanpakken. Ze gaf aan dat pleegzorg nog wel een melding kan maken bij Veilig thuis als zij het niet zien zitten. En dat we daar niet op zitten te wachten. Dus zij gaan hun zienswijze ook delen met het wijkteam en hoe we pleegzorg ook op dezelfde lijn kunnen krijgen gaan we woensdag bespreken. Ze adviseerde wel dat moeder inderdaad naar Nederland komt en kan laten zien hoe het nu met haar gaat. En met onze steun zou dat ook moeten helpen. En dan is dochter met 15 jaar, natuurlijk ook iemand die een duit in het zakje kan doen. Dus ik hoop dat we de initiële weerstand bij pleegzorg zo weg kunnen halen. Maar dat is dus de volgende stap.
Goede berichten. Geeft het serieus onderzoeken van deze mogelijkheid jou ook wat rust? Ik hoop het! Wat ontzettend mooi dat jullie dochter dan mag voelen dat ze gewenst is door haar eigen moeder. Ongeacht hoe het verder afloopt, en als het doorgaat zal het niet altijd goed gaan, maar dát gevoel heeft misschien al zoveel betekenis voor haar verdere leven. Overigens zou ik niet bang worden van een eventuele VT melding. Uit alles blijkt dat jullie het beste voor hebben met jullie pleegdochter. En je onderneemt de juiste stappen, hebt ook al het een en ander zwart op wit. En Canada is geen derdewereldland. Mochten de pleegzorgorganisatie, VT of de Raad bezwaar zien, dan kan het bijna alleen zijn omdat ze dan uit hún zicht is. Soms kunnen instanties beter over hun eigen schaduw heenstappen en hun energie steken in een warme overdracht naar hun collega's, in dit geval in Canada.
Ja heel veel rust! Zelfs ook gewoon blijdschap! Ik sprak haar moeder net weer, want we moeten nu gewoon gaan kijken wanneer ze hier kan komen, etc. En ik zei tegen haar ‘dan krijg je na al die jaren gewoon je kind terug, hoe is dat?’ En ze zei dat ze het gevoel had alsof ze de loterij had gewonnen. Dus zo gewenst is dochter daar en zo voelt het nu ook een beetje voor mij. Van alle rotoplossingen die er waren, voelt dit gewoon als een goede oplossing. Het zal zeker niet altijd goed gaan, maar ik denk echt dat het zoveel beter is dan het alternatief. Moeder heeft nog wel met wat bureaucratie te maken eer ze kan uitreizen, en haar man had al gezegd dan ga ik nu wel in het vliegtuig. Dus ook hij is blij met dochters komst. Wat pleegzorg betreft, dat komt dan misschien doordat ik zolang niet serieus genomen ben. Dat maakt wat sceptisch. En eigenlijk ook wel slechte ervaring van mijn zus, waar een valse melding bij VT is gedaan en waar een hoop jarenlange ellende van is gekomen, waarbij eigenlijk gewoon niet (maar dan ook echt niet) naar de kinderen is geluisterd en al helemaal niet naar moeder. Dat soort ervaringen neem je wel mee en maken dat ik voorzichtig ben. Maar misschien valt het allemaal mee. En vooral als moeder hier komt en ze kunnen met haar praten dan zal dat al een hoop schelen. En wij steunen moeder daar natuurlijk in, dus misschien als united front, met ook de back up van onze therapeuten, komen we een heel eind.
Ik voel de opluchting al in je bericht. En wat een fijne reactie van haar vader! Zo mooi om te lezen hoe haar bio gezin een front vormen. Ik hoop dat het gaat lukken. Hoe is het voor je andere kinderen? Kan mij heel goed voorstellen dat dit allemaal ook grote impact heeft op hun.
Poeh, wat een verhaal @Adje. Heftig voor jullie. Ik heb niet alles gelezen, maar ik herken deels van wat je schrijft. Mijn oudste zoon (biologisch) woont sinds kort doordeweeks niet meer thuis. Onwijs moeilijke keuze geweest, maar als gezin gingen we er bijna aan onderdoor. Hij heeft ook ernstige gedragsproblematiek (vooral vanwege zijn ASS) en soms werd bijna de halve toko gesloopt. Nu is er voor iedereen meer rust. Ik kan je dus niet helpen, maar wilde je wel even een hart onder de riem steken. Sterkte met jullie beslissing en een dikke knuffel.
Ik heb een zelfde situatie gehad. Uiteindelijk heb ik de pleegkinderen waar ik gezag over had (inmiddels beide 18+) bij hun moeder laten wonen. Ons voordeel was dat hun moeder wel in NL woonde en zelfs redelijk dichtbij dus ik kon goed in contact blijven en ondersteunen waar nodig. Jij als voogd mag dus wel de beslissing maken waar ze gaat wonen, het enige wat je niet kan is moeder het gezag terug geven, dan moet er eerst weer een raadsondrzoek komen. Omdat moeder in buitenland woont in jullie geval weet ik niet hoe het zit met gezag en wonen in het buitenland. Als je vragen hebt mag je altijd een pb sturen, ik kan niet alles zo openbaar beantwoorden ivm privacy van de kinderen.