Ja precies. Als ik dan naar mijn zusje kijk, ze heeft een dochter van bijna 2, super schattig, maar moet er echt niet meer aan denken. Vind het zo fijn dat we weer een beetje kunnen gaan en staan waar we willen.
Dit. Waar ik vroeger dacht: oh schattig ben ik nu heel blij als die schattige baby/ peuter/ kleuter terug richting mama en papa gaat.
Nja dit dus… Ik ben zo blij dat na de zomer de 4e naar school gaat en eind van het jaar de 5e naar de Psz… even wat ademruimte Moet ook echt niet denken aan weer zwanger zijn ed
Ik wist tijdens zwangerschap van derde dat laatste zou zijn. De derde was al een 'extra', een misschien-niet-zo-verstandig-maar-ik-volg-mijn-hart. Toch had ik na bevalling een periode dat ik heel serieus dacht, ach, waarom geen vierde? Achteraf waren dat de hormonen van mijn roze wolk. Het gevoel was het heftigst tussen 2-5 maanden, maar nam daarna snel af. Toen baby 1 jaar was en een pittige, zeer slecht slapende handbindertje werd, dacht ik: hoe heb ik serieus ooit kunnen overwegen...?? Dat gevoel is alleen maar sterker geworden, hoe ouder de jongste werd. En sloeg over naar een angst om ooit weer zwanger te raken en de rotsvaste overtuiging dat ik het dan zou afbreken. Wij kunnen echt, absoluut geen baby meer erbij hebben. De verschillende diagnoses in ons zorg intensieve gezin zijn hierin de belangrijkste overweging.
Ik heb uit interesse je bevallingsverhaal gelezen. Oprechte vraag, is het zo dat je verlangt naar nog een kindje of meer naar een zwangerschap/bevalling? Je bent krap 2 weken geleden bevallen. Eerder dan de geplande inleiding door zwangerschapsvergiftiging. En uiteindelijk niet natuurlijk door complicaties met de navelstreng na het breken van je vliezen. Een spoedkeizersnede onder algehele narcose (dus eerste uren gemist). Hele hectische tijd is dat geweest. Wellicht dat dat meespeelt in je verlangen om weer zwanger te worden?
Na de derde was het 100% compleet. Na de geboorte van onze tweede had ik direct een hele sterke wens voor een derde. De eerste zes maanden nog wel eens getwijfeld door hormonen maar verder nooit eigenlijk. Het klopt helemaal met mijn drie span, het is druk zat en het is helemaal perfect voor mij zoals het is.
Ik denk dat het niet zo heel zwart-wit is dat je dat altijd heel duidelijk voelt en dat het voor de rest van je leven zo is. Na de geboorte van de tweede wilde ik heel graag nog een derde en een vierde. Maar mijn ouders werden allebei ernstig ziek en ik was heel druk daarmee. En toen mijn moeder overleden was kreeg ik een schildklieraandoening waarmee ik een poos niet zwanger mocht worden. En toen was ik ineens 39 en durfde ik eigenlijk niet meer. We hadden eindelijk een beetje rust in de tent, alles liep goed. Ik heb nooit heel duidelijk gevoeld dat we compleet waren, alleen ik heb ook niet alle dagen een zwaar gemis ofzo. Het is gewoon zo gelopen.
Met tijd. Ik zou nog wel 10 kinderen willen maar t is super onverstandig. Het is goed zo. We hebben ons huis en de handen vol. En ik merk hoe fijn het ook is dat de oudste 8 is, dat ik ook steeds meer uitkijkt om uit die tropenjaren en slaapgebrek te zijn. Dat t fijn is om weer meer man en vrouw te worden. Meer tijd voor mijzelf, meer tijd voor elkaar. En ik ben t ook wel zat om.elke keer terug naar 0 te gaan en zo lang te moeten revalideren na elke zwangerschap. 9 maanden verder en ik mag nog steeds niet sporten van de fysio omdat mijn lijf te slecht is. Lijkt mij heerlijk om vooruit te blijven gaan En ik vind mijzelf met 38 ook te oud nu. Dus ook dat speelt zeker mee. Mijn ouders waren 40+ toen ik werd geboren en ik heb als dertiger de zorgen die de meeste mensen pas 10 jaar later hebben mbt ouder wordende ouder(s). In combi met jong gezin is dat pittig Ik zoj mijzelf met liefde een fijne en goede zwangerschap gunnen en een betere ervaring mbt bevallen. Ik denk vooral dat ik verlang naar dat nog een keer doen, dat ik mijzelf die afsluiting gun dan daadwerkelijk weer een kindje erbij. Mijn neef vertelde dat ie voor t eerst vader wordt en ik dacht wel gelijk: ben blij dat wij al 3 hebben en t klaar is voor ons want zo rooskleurig hij er nog in stond... na al die ervaring die wij hebben staan we er een stuk realistischer in. Kinderen zijn heerlijk, maar t is ook stressvol, druk op de relatie, gezondheid etc
Tja hoe weet je dat.. Ik weet dat ik best nog wel een kindje zou willen, maar ik weet dat ik nooit meer zwanger wil (durf! te) zijn. Mijn oudste heeft een hartafwijking die tijdens de zwangerschap werd ontdekt, ik heb 3 miskramen gehad en een kindje verloren. Die angst en die onzekerheid en voornamelijk het verdriet... daar wil ik nooit, nooit meer doorheen. Dus het is goed zo. Nu de jongste naar school gaat en ik ook wat meer aan mezelf toe kom is mijn gevoel het ook steeds meer eens met mijn verstand.
Het verlangen naar mate het einde van de zwangerschap dichterbij kwam werd al groter dat ik er niet klaar voor was dat dit de laatste keer zou zijn. Vandaar dat ik het hele sterilisatie plan ook ingetrokken had. Maar wellicht het missen van een normale bevalling waar ik ook naar uit keek (ookal waren de vorige 2 ook ingeleid met 37+0 net als deze keer) speelt denk ik ook een rol dat het verlangen juist nog sterker word. Alsof ik het ook niet goed heb kunnen afsluiten ja. Ergens nogsteeds het idee dat ik nog "moet bevallen" omdat ik het niet meegemaakt heb. Je bent zwanger en ineens in 30 minuten niet meer. Zonder "moeite" ineens klaar, ze is geboren terwijl ik even sliep zegmaar... Maar daarvoor dacht ik al van. Ik voel me hierna echt nog niet klaar voor een "alles laatste keer". Dus al voor de spoedkeizersnede. Maar het wordt zeker versterkt door het missen van een normale (ingeleide) bevalling. Ik wil het hem niet doen om zwanger te zijn of te bevallen. Want ik weet eigenlijk 99% zeker dat her sowieso een geplande keizersnede zal worden op 37+0 omdat ik dus altijd zwangerschapsdiabetes en zwangerschapsvergiftiging ontwikkel en ze dan liever niet inleiden na keizersnede ivm vergrootte risico's. Maar zelfs dan zou ik echt nog denken... ik wil dit nog een keer ookal zou het zo waarschijnlijk weer een (geplande) keizersnee worden
Ik ben te praktisch ingesteld om dat gevoel door te laten komen. Ik heb een hoog risico op vroeggeboorte, zwangerschapssuiker, ik moet al 2 kinderen missen, hoe geweldig ik het zou vinden, die risico’s wil ik niet lopen voor mijn gezin. Ik ben dankbaar voor wat ik heb. Het is goed zo.
Man en ik hadden beide na de 2e het gevoel compleet te zijn. Op eigenlijk elk vlak zoals het niet meer zwanger willen zijn (HG), niet meer willen bevallen (vind ik heel heftig), genoeg kindjes om van te houden en te verzorgen, het huis nu mooi 'gevuld', druk genoeg zo met die twee in combinatie met een gevoel ook nog een beetje wat momenten voor jezelf te kunnen hebben om in balans te blijven, financieel goed voelen dat we nu kunnen bieden wat we willen en ook qua inkomsten/opvang voor de kinderen de balans hebben (weinig opvang, ik parttime werken en man ook genoeg tijd bij de kinderen). Voor ons beide echt een totaalbeeld wat goed voelde. En zeker dacht ik weleens aan 'wat als', vond ik baby'tjes leuk, enzovoorts. Maar eigenlijk nooit met de conclusie dat er nog eentje mocht komen. Gewoon oké zijn.
Hier heeft het even geduurd, maar vooral na de laatste wijt ik mijn wens voor een 5e echt aan een combi van hormonen en het niet fijn kunnen afsluiten. Mijn schoonvader is overleden op de geboortedag van mijn jongste, dus mijn kraamweek was tegelijk met (het geregel rond) de begrafenis. En daardoor heel hectisch en emotioneel, vooral voor mijn partner natuurlijk. Maar naarmate de jaren verstreken ebde dat gevoel steeds meer weg en nu moet ik er niet meer aan denken om zwanger te zijn weer opnieuw te beginnen met een kleine. En daar spelen natuurlijk ook leeftijd (41 inmiddels) en de leeftijd van de kinderen een rol (oudste wordt 16 dit jaar) Ik krijg steeds weer meer tijd voor mijzelf en mijn partner en ik vind dat heerlijk. Dus hier is, ondanks dat ik dat niet had verwacht van mezelf, de wens compleet verdwenen en kan ik uit volle overtuiging zeggen: we zijn compleet.
Wij zijn niet compleet, maar het is voor alles en iedereen beter dat het bij drie kindjes blijft. Wij zitten aan onze max, en de middelste is.. hoe zullen we het eens zeggen.. intensief voor haar is het ook beter als het niet nog drukker wordt in huis. En we hebben zoveel afspraken en dingen met haar, daar kan geen zwangerschap meer naast of mogelijk nog een kindje met wat problemen bij. Ik zal altijd een tikje verdrietig zijn om het vierde kindje wat er niet gaat komen (baarmoeder is inmiddels ook verdwijderd dus het gaat echt niet meer gebeuren), maar ook ontzettend gelukkig met de drie die ik heb mogen krijgen ❤️ Voor ons was het dus verstandelijk écht klaar, gevoelsmatig écht niet.
Ik wilde er altijd vier en nu heb ik er vier. Man wilde er ooit maar twee, dus hij heeft twee keer wat hij wilde, haha. Wat een bofkont. Ik doe allerlei babyspullen wel weg nu, zonder problemen. De kans dat hier nog een kindje komt is heel klein en dat is goed zo. Maar ergens zou ik er nog wel één bij willen. Ik weet niet eens waarom. Misschien toch ook het hele proces van zwanger worden en zijn dat ik dan romantiseer. Een newborn is super schattig, maar door de kwetsbaarheid ook intens. En dat continu in teken staan van je kind vind ik ook heftig. Alle vier de keren was/ben ik uiteindelijk blij om weer aan het werk te zijn en niet als enige verantwoordelijk voor de slaapjes. Pleegzorg zou ik eventueel ook nog wel willen, maar mijn man volgens mij niet.
Na de derde was ik bang dat het gevoel nooit zou komen. Maar nu na de vierde weet ik zeker dat alles wat ik met hem meemaak de laatste keren zijn. Het is een heerlijk kind. Maar het is goed zo. Het weg doen van de spullen en afscheid nemen van de fases vind ik lastig. Maar ik voel wel heel duidelijk dat die tijd gekomen is en dus voorbij gaat.
Ik vind dit heel fijn om te lezen. Mijn 3e zwangerschap verliep ook heel verdrietig door overlijden van mijn vader en die rouw drukte zo'n stempel op de zwangerschap dat ik alleen daarom al t nog een keer wil. Maar ik verlang ook naar meer ademruimte. Met de oudste uit eten gaan is zo onwijs leuk, de gesprekken die ik kan voeren, of hoe hij gewoon zelf naar een vriendje fietst.... voorproefje van hoe het gaat worden heb daar ook zin in. Die nieuwe fase.
Ik ben nog zwanger van de tweede maar weet nu al dat we na 2 compleet zullen zijn. Heb altijd in mn hoofd gehad heel graag twee kindjes te willen, en drie past gewoon echt niet in mijn hoofd en leven en ik weet gewoon echt heel zeker dat ik dat nooit zou willen. Gelukkig denkt mijn vriend hier precies hetzelfde over. Het lijkt me straks ook heerlijk om alle zwangerschapskleding weg te doen en lekker op te ruimen naarmate de baby straks groter gaat worden. Al probeer ik nu eerst nog volop te genieten van het zwanger zijn en straks de babytijd hoor maar daarna is het took wel echt genoeg voor ons.
Na de 2e was ik klaar. In ieder geval met mijn ex-partner. Toen ik mijn huidige partner leerde kennen vroeg ik of hij een kinderwens had, want hij had geen kinderen van zichzelf. Die had ie niet, dus ik was opgelucht. Uiteindelijk groeide die wens toch en werd ik zwanger van mijn 3e. Al tijdens m'n zwangerschap werd ik verdrietig van de gedachte dat zij de laatste was, dit bleef ook na haar geboorte. Vorige maand is nummer 4 geboren ♡ Daarbij wisten we heel duidelijk: we zijn compleet! M'n vriend heeft zich 3 weken na haar geboorte ook laten sterilisatie. Het is echt goed zo. Dus hier echt puur op gevoel dat we wisten dat we klaar waren
Er komen inderdaad nog zoveel mooie dingen aan in de volgende fases (ook uitdagingen ) dat ik ook voor jou hoop dat je je zowel ‘compleet gelukkig’ als ‘gelukkig compleet’ gaat voelen met je gezin.