Ja echt heel fijn voor nu! Ik sta nu inderdaad met één been op mijn wolkje. Ik hoop echt dat het goed blijft gaan! Het zou echt een wonder zijn!
Dank je wel! Het zou toch echt een wonder zijn als dit kleintje echt mag gaan komen hé! Nu wachten en duimen tot 4 maart!
Ik ga heel erg mijn best doen om er van te genieten, het zal me niet geheel lukken want ik blijf het spannend vinden maar de goede hoop overheerst nu wel de angst
Ik kom nu pas dit topic tegen en ik heb vol spanning en hoop gelezen en wow wat een fantastisch nieuws heb je gekregen!! Ik ben zo ontzettend blij voor jullie ❤️ Als er iemand is die het gegund is dan ben jij het wel. Ik ga heel hard voor je meeduimen dat er 4 maart weer een prachtig gegroeid baby’tje te zien is op de echo
Dank je wel voor je lieve woorden weer! Ik hoop ook heel erg op 4 maart. Wat zou het toch geweldig zijn als er toch nog een kleintje bij komt voor ons.
Vinden jullie de echo er goed uitzien verder? Ik twijfel zo over de ronde bovenkant? Is dat nou het hoofdje of heeft ze de dooierzak meegemeten? Als het de dooierzak is dan is het misschien onterecht zo groot gemeten toch? Pff ik zoek ook altijd iets om me gek mee te maken geloof ik! Ik kan me trouwens niet herinneren dat ik de dooierzak überhaupt los heb gezien op de echo zeg maar
Wat naar van alle spanning en piekers. Ik heb ook echt geen verstand van echo beelden. Hoe is het nu met het bloedverlies?
Ja dat is echt naar idd, ik doe het mezelf ook echt aan. Het is gewoon heel moeilijk nog om te genieten en te geloven. Ik probeer het ook weer weg te stoppen en te denken dat de echo wel gewoon klopt hoor, de verloskundige zal er ongetwijfeld veel verstand van hebben en goed hebben gemeten, ze heeft het zelfs meerdere keren gemeten en kwam telkens om en nabij op hetzelfde uit. Het bloedverlies is sinds vorige week zondag weg, sinds afgelopen dinsdag is mijn afscheiding ook weer compleet wit ipv van dat beige bruinige zeg maar.
Lieve lieve dames, Ik stond vanochtend op met een onverklaarbaar onbestemd gevoel. Ik voelde me onrustig en dit bleef maar aanhouden, ik had geen pijn of bloedverlies maar gewoon echt raar gevoel. Na een aantal uurtjes twijfelen besloot ik toch mijn gyno te bellen en mijn zorgen uit te spreken. Ik mocht langskomen voor een extra echo om me gerust te stellen. Zo gezegd zo gedaan en ik ben ernaartoe gegaan. Helaas was mijn onbestemde gevoel terecht en bleek op de echo het hartje niet meer te kloppen De meting werd gedaan en ik kwam uit op 15,22 mm en 8wkn rond, het zou dus de dag na de echo bij de verloskundige mis zijn gegaan ongeveer. Ik ben er echt kapot van! Ik weet niet meer hoe verder en of ik dit überhaupt nog een keer aankan. Bij mijn vorige miskraam in mei heb ik al met de gyno besproken dat ik een sterilisatie overwoog aangezien dat mijn enige stop bord lijkt op deze vreselijke snelweg! Hij gaf toen aan ervoor open te staan aangezien ik al zoveel achter de rug heb (alles was ook bij hem zeg maar) Mijn partner stond er destijds nog niet voor open en wilde het graag nog één keer proberen. Nu heb ik het weer één keer geprobeerd met wederom deze verdrietige uitkomst, ik weet het allemaal niet meer en overweeg dus om maandag bij mijn afspraak aan te geven dat ik een curretage wil icm een sterilisatie. Mijn partner is verdrietig en boos en zegt nu dat ik dit niet moet doen omdat ik nu te hoog in mijn emotie zit en er niet goed over kan beslissen. Hij wilt het eigenlijk sowieso niet dat ik het doe en heeft nog altijd de hoop dat het ons een keer lukt. Maar.... Ik kan het niet meer, ik ben op, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik heb het geprobeerd en het is nu al 6x mis gegaan sinds de geboorte van ons zoontje. Ik heb dit ook gezegd tegen mijn partner maar bij blijft hopen, hij huilt en heeft verdriet en dat doet me pijn maar ik denk dat ik een grens moet trekken. Hij is 41 en ik ben 37, ergens houd het toch ook gewoon op? Ik vind het zo zo moeilijk omdat we niet op één lijn lijken te komen. Misschien is dit ook niet het moment nog maar ik wil eigenlijk wel beslissen voordat de curretage plaats gaat vinden (ik weet nog geen datum want eerst nog poli afspraak 4 maart) Hij zegt ook wel me te begrijpen maar hij grijpt in het duister en lijkt het gewoon niet te kunnen accepteren...
Oooh wat ongelooflijk kut zeg ;( Zo oneerlijk allemaal!!! Heel veel stermte met dit verlies! Ik sta wel achter je vriend dat je nog hoog in je emotie zit. Die sterilisatie kan bijv ook later nog wel. Ik zou dit eerst een plekje geven alvorens te besluiten om de kinderwens te stoppen door middel van sterilisatie. Dikke knuffel!
Dank je wel! Ik begrijp goed wat je zegt en waarschijnlijk zit ik nu natuurlijk ook te hoog in mijn emotie alleen..... Iedere keer zeggen we dat het genoeg is, maar dan krijgt het verlies een plekje en ga ik na een aantal maanden toch weer mee in de hoop en probeer ik het weer Ik ben dus zo bang dat als ik nu geen kogel door de kerk doe ik dan over een aantal maanden weer de beslissing neem om het te proberen. Ik verleg continu mijn grenzen en ben er eigenlijk al een paar keer overheen gedenderd. Ik weet het gewoon niet meer....
Wat verdrietig heel veel sterkte! sterilisatie zou ik zeker niet doen nog, zeker niet als je partner er niet achter staat, het is ook zijn kinderwens. Ook zonder sterilisatie kunnen je een zwangerschap voorkomen en dan kun je goed de tijd nemen een keuze te maken. nogmaals veel sterkte!
Als dat een terugkerend gevoel is, dan zou ik zeker niet voor een sterilisatie gaan, omdat (ondanks dat je jezelf wilt beschermen) de wens gewoonweg te groot is. Ik ben bang dat je van een sterilisatie veel verdriet en spijt gaat krijgen.
Ohnee wat verdrietig! Ik had het jullie zo gegund! Ik zou ook nog niet per direct sterilisatie overwegen, je zit nu inderdaad hoog in je emoties. Geef dit een plek om het rustig te verwerken. Maar blijf wel goed waken over je eigen grenzen en ga er niet overheen! Heel veel sterkte!
Och nee wat een klote nieuws ik had zulke goede hoop voor je! Mee eens met iedereen dat je nu de keus niet kan maken. En o wat snap ik je gevoel goed. Ik zei deze zomer hetzelfde na 4 miskramen binnen jaar ‘ik trek dit niet nog een keer, als de volgende niet goed gaat dan is het goed zo. We hebben een mooi gezin. Laten we kijken naar wat er wel is.’ Bij ons ging het die laatste keer dus wel goed maar ik weet oprecht niet wat ik had gedaan. Kan je er echt een punt achter zetten. Voelt dat echt ok? Het is zo’n ontzettend moeilijke beslissing om te nemen. En weet je .. dat hoeft niet nu en ook niet binnen 2 maanden. Gun jullie beide eerst dit rouwproces eens. Praat er samen over als jullie niet op 1 lijn zitten evt onder begeleiding van bijvoorbeeld medisch psycholoog uit het ziekenhuis. Heel veel sterkte