Zo kort mogelijk: Mijn ouders hebben geen punten gescoord in mijn opvoeding. Mijn vader was alcoholist en erg dominant, mijn moeder chronisch depressief en hard. Vanaf mijn 20e tot mijn 30e heb ik geen contact met ze gehad. Ik was hun dochter niet meer, zo stelden zij. Ik voldeed niet aan hun verwachtingen. Daarna wel weer contact. Mijn moeder voelde dat ze haar dochter terug had (zei ze), maar van mijn kant heb ik nooit (meer) een familieband gevoeld. Toch heb ik jaren hoop gehad. Gehoopt op een warm nest, een thuis. Maar het was een illusie, zie ik nu. Ik heb gehoopt dat ze dat toch een leuke opa en oma konden zijn voor mijn kinderen. Maar ook dat zijn ze niet en mijn kinderen vinden ze ook niet leuk. Ik merk dat de last en het trauma enorm mijn leven bepaalt en elke keer als mijn moeder belt verloopt het contact stroef. Zo stroef dat ik vriendinnen wel zei: als ze er morgen niet meer zouden zijn, dan zou het een opluchting zijn (dat ik niet meer hoef, niet dat ik ze dood wens). En dus heb ik afgelopen weekend de knoop doorgehakt en mijn moeder laten weten (voorlopig) geen contact meer te willen. Ik voel me schuldig, verdrietig, maar ook zo bevrijd. Wie heeft er nog meer zelf besloten het contact met ouders te verbreken en hoe ging dat? Ik ben heel benieuwd naar andere verhalen.
Zelf niet, maar iemand heel dicht bij mij wel recent. De beslissing is ontzettend moeilijk geweest, maar diegene denkt wel dat het de juiste beslissing was (ik ook), in ieder geval voor nu. Ondanks dat doet het ontzettend veel pijn, is er een hoop verdriet, er zijn waaromvragen naar de ouders, schuldgevoel, enz.. Ik denk dat dat erbij hoort, het is een proces van loslaten en rouwen om wat er nooit is geweest en nooit gaat komen, maar waar je wel zo'n behoefte aan hebt (gehad als kind). Sterkte deze periode, en hopelijk is het uiteindelijk alleen nog maar opluchting!
Wij hebben geen contact met schoonvader. Hun band is al heel jong schreef getrokken omdat ze hem eigenlijk niet wilde. Zijn waarden alcoholisten :beiden: en na escalatie is mijn man naar jaren mishandeling. In de jeugdzorg terecht gekomen. Uit eindelijk lang verhaal kort. Wilde we hem wel de kans geven een goede opa te zijn, maar helaas patronen zijn voor dit soort mensen ' verslaafde' lastig te doorbreken. Uit eindelijk na de geboorte van de jongste was het genoeg en heeft man alle contacten verbroken. Heeft ons super veel rust gebracht. Echter is het contact tussen hem en zijn broer er door wel ook wankel.
Zelf geen ervaring mee maar wel in mijn nabije omgeving. Eerst met vader het contact verbroken en daarna met moeder. Deze persoon heeft er werkelijk nooit spijt van gekregen. Was en is een bevrijding geweest. Soms zijn de verhoudingen zo scheef en ongezond dat je dan op een punt komt dat je hier definitief een einde aan moet maken. Hoe erg het ook is.
Geen contact hier met schoonouders. Schoonouders zijn al heel lang gescheiden, maar beide geen contact. Te lang verhaal om uit te leggen waarom, maar situatie gaf teveel onrust en de kinderen voelden zich niet gewenst door hun opa en oma. Eerder contact verbroken, later nog een kans gegeven maar vertrouwen nooit teruggekomen, wat niet onterecht bleek. Toen definitief de knoop doorgehakt. Schoonvader nu zo'n 8,5 jaar en schoonmoeder nu zo'n 4 jaar. En geen seconde spijt van gehad.
Wat een heftig verhaal en in stukken ook herkenbaar! Ik heb na lang zoeken deze site gevonden: https://metzonderouders.nl/ Zij heeft ook een besloten forum waarin alleen maar (volwassen) kinderen van ouders met een psychische aandoening/verslaving zitten. (Ze is ook op insta te vinden) Daar zijn ontzettend veel mensen die er ook voor hebben gekozen het contact met hun ouders te verbreken. Ook organiseren ze regelmatig wandelingen en webinars. Ik kan je deze site echt aanbevelen, voor mij voelde het als een warm bad en èèn en al herkenning. Ik heb een moeilijke jeugd gehad, oa door mijn moeder met autisme en trauma. Hier heb ik ook zeker trauma aan overgehouden en ik heb mezelf ook de vraag gesteld of ik het contact nog wel wilde. In mijn situatie is er veel positief veranderd waardoor ik heb besloten het contact wel te behouden. Echter begrijp ik je keuze hierin wel ontzettend goed! Heel veel sterkte en weet dat dit je alleen maar ontzettend dapper maakt. Als volwassene kunnen we eindelijk voor onszelf kiezen en dat heb jij nu gedaan.
Ik heb sinds mijn 17de geen contact meer met mijn moeder en het is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Het geeft me heel veel rust en ik mis haar helemaal niet (maar soms wel een moederfiguur..)
Ik heb nu bijna 3 jaar geen contact met mijn moeder en zusjes. Met vlagen heb ik het er nog wel moeilijk mee.
Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Nu een jaar om 8-9 en het is goed zo. De rust die ik ervaar daarin is zo fijn. Ik heb geen seconde spijt gehad. Mijn moeder heeft nog wel is geprobeerd via een hulpverlener contact met mij te zoeken. Maar ik sta daar niet voor open voor. Eerder geprobeerd contact te herstellen voordat ik definitief de knoop doorhakken en dat was 20x niks. Ik ben er echt klaar mee.
Ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader. Het was niet in één keer het contact verbreken, maar werd gewoon steeds minder. Toen ik 5 jaar geleden alweer in Nederland was heb ik nog wel geprobeerd hem te spreken, maar hij nam de telefoon niet meer op. Tja, dan houdt het helaas op. Missen doe ik hem overigens niet, hoe hard het ook klinkt. Hij is al zolang ik me kan herinneren depressief, er is vroeger veel agressie geweest van zijn kant en was gewoon allesbehalve een fijne vader helaas.
Ik heb ook geen contact meer met mn ouders, noch met zusje en andere familieleden. Ik mis wel een familie, maar niet de mijne. Het heeft me vooral rust gegeven en de kans om alle trauma te helen, om er zelf sterker en leuker uit te komen en m'n kinderen veilig te laten opgroeien. Dan is het goed zo.
Ik heb op mijn 20e het contact met mijn vader verbroken. Ik heb 2 zussen, en de middelste is altijd zijn lievelingetje geweest. Kon nooit iets fout doen. Zij is altijd heel sneaky geweest en mijn vader geloofde haar altijd etc. Mijn vader had copd wat steeds erger werd. De middelste woonde bij hem met haar toen verloofde. In Maart 2009 kregen mijn moeder, oudste zus en ik ruzie met middelste zus. Telkens als ik en oudste zus bij mijn vader thuis kwamen flikte ze weer iets; foto's van ons in de prullenbak, onze namen doorgestreept op de verjaardagskalender, met haar verloofde heel over ons praten en dan zo dat wij het hoorde maar mijn vader niet. Met vaderdag waren oudste zus en ik overdag bij mijn vader en middelste zus was bij schoonouders. Omdat wij uit eten zouden gaan met mijn moeder en haar inmiddels ex man hebben wij middelste zus netjes gesmst wat zij deed met eten zodat wij wisten of we voor mijn vader eten moesten regelen. Toen we uit eten waren belde mijn vader mijn oudste zus kwaad op. Hoe wij het in ons hoofd durfde te halen om middelste zus lastig te vallen. Toen ben ik al kwaad geworden. Vlak daarna heeft middelste zus mijn moeder voor h**r en weet ik veel wat nog meer uitgescholden en heb ik haar gebeld. Ze hing steeds op en mijn vader ook. Toen ben ik er naartoe gegaan. Ik had de sleutel maar ze had de deur op de knip gedaan. Toen ze uiteindelijk open deed is er gigantische ruzie gekomen tot vechten aan toe. Mijn zwager greep mij in een wurghouding en mijn moeder ook. Ik had zelfs de blauwe plekken van zijn vingers op me staan. Mijn vader stond erbij en deed of zei niks. Erna zei hij zelfs 'hoezo hij heeft toch niks gedaan'. Toen ik erna thuis kwam heb ik mijn vader gebeld en gezegd dat ik het niet meer kon. Ik was gewoon op en kon er niet meer tegen dat hij haar telkens beschermde en voortrok en nu ook nog eens haar man. 4 maanden erna kregen wij 's avonds een telefoontje dat het heel slecht ging met mijn vader en het niet lang meer zou duren. Hij lag toen blijkbaar al 6 weken in het zkh maar wij wisten van niks. Hij heeft blijkbaar ook op video gezegd dat ik en oudste zus hem in de steek hadden gelaten. Ook in het zkh is er enorm gezeik geweest tussen onze familie en zwager en zijn familie (neef van mijn zwager is getrouwd met een nicht van ons). Zelfs beveiliging bij geweest. Niemand van hun liet ons normaal afscheid nemen van mijn vader. De dag erna is hij in coma geraakt en 's avonds overleden. In het begin heb ik mij heel lang schuldig gevoeld. Ik vond dat ik mijn gevoel gewoon aan de kant had moeten zetten en naar papa had moeten blijven gaan. Erna ben ik ook lange tijd heel kwaad geweest op hem. Ik heb hiervoor therapie gehad en inmiddels besef ik me goed dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Hij was de ouder en had geen onderscheid mogen maken. Inmiddels besef ik me ook heel goed dat hij nooit een geweldige vader is geweest. Hij was nooit thuis, het voortrekken etc. Na dat alles hebben we een hele tijd weer contact gehad met middelste zus, maar 2,5 jaar geleden is dat ook weer geklapt omdat zij gewoon enorm narcistisch is en mijn moeder, oudste zus en ik hebben er gewoon de energie niet meer voor na ruim 20 jaar steeds weer gezeik. Ook met andere familieleden geen contact meer sinds 1,5 jaar. En echt, wat een rust geeft dat! Ik ben dus ook van mening dat ookal is het je bloed, dat dat niet hoeft te betekenen dat je altijd maar contact moet houden en alles moet accepteren. Zeker niet als het ten koste gaat van jezelf. Familie kun je niet kiezen...
Mijn vader past aardig in de beschrijving van jouw vader TS. Mijn moeder overleed toen ik kind was. Mijn vader is al jong begonnen met drinken en dat doet hij (voor zover ik weet) nog altijd. Al 30 jaar inmiddels. Elke dag bezopen. Elke dag vervelend. Toch heb ik me lang verplicht gevoeld het contact goed te houden, wat door zijn dominantie zoveel betekende als dat ik me continu aanpaste aan hem. Voor de kinderen was hij een lieve opa overigens en ik genoot ervan om dat te zien. Toch is het geklapt 2 jaar terug. Omdat hij belde dat hij langskwam en ik niet thuis was vanwege werk. Hij is echt volledig ontploft en zei dat ik hem toegang tot de kleinkinderen ontzegde. Toen was de maat (eindelijk) vol voor me. Ik heb nog geprobeerd om hem tegemoet te komen, maar heb wel aangegeven dat zonder excuses en een stap vooruit van zijn kant, hij niet meer welkom was. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord…
Ik heb geen contact meer met mijn vader én mijn schoonouders. Moeder is overleden. Dat is echt een taboe om zo op te schrijven omdat ik toch ergens altijd een veroordeling voel van jij zal wel lastig zijn, vervelend zijn oid. Mijn eigen jeugd staat vooral bol van fysieke mishandeling en psychische instabiliteit. Mijn ‘schoonouders’ kampen met verslaving, ernstige relatieproblemen (onderling geweld) en mentale problemen. Het hele gezin van mijn partner zit aan de anti depressiva en meer. 60% van zijn gezin heeft een opname in een psychisch ziekenhuis gehad. Ik heb durven kiezen voor rust en mijn gezin maar dat blijft een taboe onderwerp. Zowel mijn vader als schoonouders spelen namelijk schone schijn.
Ik heb ook zo'n 20 jr geen contact meer met vader. Stiefmoeder speelt hier een enorme rol in helaas. Het is jammer dat het gelopen is, maar heeft wel veel rust gegeven. Toen later bleek dat hij hetzelfde wat hij mij geflikt heeft bij mij broer flikte, wist ik dat hij nooit zou veranderen en dat het dus echt niet aan mij ligt.
Later dit jaar is het al 24 jaar terug dat ik het contact heb verbroken. Het was nodig voor mijn gezondheid. Hoewel ik hen niet (!!) mis, mis ik soms wel (!!) een vader of moeder. Maar inmiddels weet ik niet beter, heb er mee leren leven én ik heb andere fijne mensen om mij heen die soort van surrogaatouders voor mij zijn. En toch, toch doet het soms op de meest onverwachte momenten pijn. Niet het ‘gemis’ om hen, maar wel dat ik zo’n belast verleden heb en zo ontzettend graag had gewild dat ik in een ander nest geboren was. Ik heb hier (het verbreken van het contact) namelijk niet zelf voor gekozen. Ik werd nl gedwongen door de omstandigheden dat ik voor mijn gezondheid niet anders kon dan stoppen met hen toe te laten.
Wat een lieve en herkenbare reacties allemaal. Heel eerlijk had ik ook kritiek verwacht (ik loop al wat langer mee op dit forum). Het bekende ‘maar het zijn wel je ouders!!’ Zo fijn te lezen dat er meer mensen zijn die gekozen hebben voor zichzelf en hun eigen toekomst. Ook herkenbaar te lezen dat velen wel ouders missen, maar niet die van hunzelf. Ik blijf dat een lastig proces vinden. Ik omschrijf het altijd de drang naar een plekje waar het vanzelfsprekend is dat je er bent met kerst. Tuurlijk kan ik mezelf uitnodigen of word ik uitgenodigd, maar het is niet hetzelfde. Dank voor het adres van de site. Ik zal er zeker gaan kijken.
Dat is het idd. Het missen van een moederfiguur. Te lang heb ik gehoopt dat ik het weer zou gaan voelen. Zocht het ontbreken ervan als een tekortkoming van mezelf. Het is bitter dat het zo is gelopen. Maar als ik heel eerlijk ben geef ik nu geen band/relatie op. Want die was er helemaal niet. Die wetenschap maakt het moeilijk en makkelijk tegelijk
Die verplichting is zo sterk hè! Mijn halve jeugd heb ik zorg gedragen voor m’n moeder. De ouder-kind relatie was geregeld compleet omgedraaid. Met name naar m’n moeder toe voelt het alsof ik dit ‘niet kan maken’, maar als ik het eerlijk ga beredeneren was mijn moeder misschien nog wel erger (op het narcistische af) dan m’n vader. Verstandelijk weet ik dat ik ze niets verschuldigd ben. Zo verdrietig te lezen dat jij ook zo’n moeizame weg hebt bewandeld.
Zo krachtig om te kiezen voor jezelf en je kinderen! Maar het voelt inderdaad als een taboe. Ik denk met name bij psychische problematiek. Want zij zijn immers ‘ziek’, dus dan heb je natuurlijk begrip… Maar als het zo toxisch wordt dat je eigen gezondheid en functioneren er aan onderdoor gaat, dan moet je wel. Ik haat m’n ouders niet, maar kies voor eigen welbevinden. M’n ouders zijn volwassen mensen die daar, net als ik, hun eigen verantwoordelijkheid in hebben.