Hcg stijgt traag?

Bedankt voor jullie lieve reacties allemaal. Het doet me heel erg goed om jullie advies, steun en begrip te lezen. Ik voel me een soort van gehoord en begrepen. Echt nogmaals dank!

Ik zal zo op een paar vragen nog wat reacties los geven hoor.

Weet je wat het is, ik snap jullie advies over de sterilisatie goed. Echter heb ik soms het gevoel dat het me enige uitweg is. Sinds het verlies van ons zoontje op 20 wkn in 2015 staat mijn hele leven in het teken van zwanger zijn/ zwanger worden. Het heeft zelfs dwangmatige verhoudingen aangenomen. Al die jaren gaat het al in zwanger zijn, zwanger worden of zwanger blijven. Het beheerst mijn hele leven/ gedachten. Als ik niet zwanger ben dan probeer ik het te worden en dat gaat inmiddels ook al op een dwangmatige manier, ovulatietesten, verplichte seks en dan de vreselijke wachtdagen tot testen, iedere dag denk ik zal het? Om vervolgens of negatieve testen te hebben en alles weer te herhalen of je hebt een positieve test waar ik nog niet eens een dag van geniet omdat dan angst meteen om de hoek komt kijken.

Oploop streepjes test checken, zorgen erom maken. Bloedverlies. Eeuwig internet afstruinen. Vervolgens HCG opvolgen, vervolgens echo met steeds dezelfde uitkomst: Het vruchtje loopt achter, het hartje klopt, het hartje klopt niet meer.... Het heeft steeds hetzelfde beloop en het put me uit

Ben ik niet zwanger dan draait alles om zwanger worden, ben ik wel zwanger dan gaat het weer niet goed.

De zwangerschap van mijn zoontje die geboren is op 30 wkn idem dito, hij bleef plakken maar daar is dan ook alles mee gezegd. De spannende eerste 12 wkn waren killing, dan de plaatsing van de cerclage op 16 wkn en de wekelijkse cervix metingen. Het was spannend en beheerste alles natuurlijk. Uiteindelijk braken de vliezen alsnog op 30 wkn met alle gevolgen vandien. Ik ben ontzettend blij dat hij er is hoor houd me ten goede maar het was geen zorgeloze zwangerschap zeg maar

Anticonceptie hebben we geprobeerd maar ik ga daar totaal niet lekker op. De pil deed het nog het beste maar die nam ik niet trouw in omdat ik toch steeds weer hoopte op een goede zwangerschap. Ik weet dus ook wel dat ik met deze gevoelens misschien juist niet voor een sterilisatie moet gaan maar ik vrees dat er geen andere optie is om dit een halt toe te roepen. Ik ga mezelf niet stoppen en ga continu over mijn grenzen heen, eigenlijk nog het meeste voor mijn partner aangezien zijn wens groter is als die van mij. Ik heb het gevoel dat ik faal omdat ik hem niet kan geven wat hij het allerliefst zou willen en als hij dan huilt om de miskraam breekt mijn hart in duizend stukjes. Ik vind het eigenlijk erger om zijn verdriet en onmacht te zien dan dat ik het erg vind voor mezelf. Hij zegt uiteraard dat ik zo niet moet denken maar dat doe ik wel.

Kortom, het put me eigenlijk allemaal al uit sinds 2015. Voor mijn gevoel is mijn route op deze weg gelopen en kan ik niet meer verder. Maar ik weet ook dat als mijn cyclus weer op gang is ik waarschijnlijk toch weer verder ga.... Moeilijk

 

Het beheerst alles maar dan ook echt alles al jaren lang. Vanaf cyclus dag 1 tot 8 is er rust. Dan komen de ovulatietesten, dan komt er de gedwongen seks, dan komen de wachtweken en begin ik al te testen op 7 dpo met een hoop tuur uurtjes tot gevolg. Dan komt de menstruatie en geloof ik pas dat het negatief is OF ik krijg in de dagen na 7 dpo toch een streep en begint de volgende rollercoaster. Mijn hoofd staat continu in het teken van zwanger worden.

Ik heb nu 6x een kloppend hartje gehad achter elkaar en 6x gaat het mis. Ik geloof er niet meer in..

 

Dank je wel! Ik zie inderdaad dat er bij jullie ook definitief geen 2e komt, het is heel moeilijk... Ik snap ook wat je zegt over de sterilisatie en anticonceptie. Anticonceptie heb ik al geprobeerd maar dat weerhield mij er niet van om het te laten "liggen" en het toch te proberen. Ik doe het bijzonder slecht op hormonen en een spiraal heb ik laten verwijderen. Eigenlijk alles wat onomkeerbaar was deed ik. Tuurlijk ga ik dan mee in de gedachte dat ik dan spijt ga krijgen van de sterilisatie en dat is ook wat mijn partner zegt. Maar ja, ik ben zo op... Echt op

 

@Loveischocola
Wel hebben inderdaad alle onderzoeken die er in Nederland zijn gehad. Stolling, immuunziektes, DNA, kariotypering, cellenkweek etc gehad. Er zijn ook meerdere vruchtjes opgestuurd voor onderzoek. Dit alles zonder resultaat of oorzaak.

Een aantal jaar geleden dachten ze adhv mijn stollingsonderzoek dat ik het Antifosfolipidensyndroom had, deze waarde bleek boven de 20 te zijn en dat zou een bevestiging zijn. Ik moest dit onderzoek na 3 maanden weer herhalen voor de bevestiging. Toen kwam hij weer boven de 20 uit maar wat bleek? In die 3 maanden was het protocol veranderd en zijn na nieuwe onderzoek resultaten de waardes verhoogd naar 60. Ik zat dus boven de eerdere grens van 20 maar onder de grens van 60 dus kreeg uiteindelijk de diagnose Antifosfolipidensyndroom niet.

Echter heeft mijn gyno toen overleg gehad met de internist uit het Erasmus MC van de herhaalde miskramen poli en besloten ze me wel de medicatie te geven die voorgeschreven werd bij die diagnose

Ik kreeg toen, fraxiparine, acetylsalicylzuur en utrogestan. Helaas ook met die medicatie nog 3 miskramen gehad dus dat hielp ook niet.

 

Ik heb je even getagd in een andere reactie

 

Wat herken ik wat je omschrijft. Ik vind het heel dapper van je dat je er zo mee omgaat en ook goed van je partner door vast houden aan de keuze en jou zo te helpen die keuze vast te houden.

Hier is het tegenovergestelde eigenlijk aan de orde, mijn partner is juist degene die er (nog) heb berusting en vrede in kan vinden en heeft zo erg de hoop dat het nog een keer gaat lukken, we hebben een zoontje dus hij weet dat het "kan". Hij benoemd vaak wel dat hij zich een egoïst voelt en weet dat ik al te vaak over grenzen ben gegaan maar toch..

Het genieten van ons zoontje heb ik ook vaak als strohalm gebruikt, ik probeer te kijken naar wat we wel hebben ipv wat we niet hebben, ik probeer dit ook aan hem mee te geven en hij zegt dan ook dat hij het snapt maar volgens mij snapt hij het niet.

Ik weet nog goed dat hij zei: als ik 40 ben stoppen we want dat is de grens. Hij is inmiddels 41... Hij bewaakt zijn grenzen dus net zo slecht als ik. Ook merk ik dat hij zich veel laat meeslepen door de omgeving, het ideale plaatje van het hebben van 2 kinderen? Vrienden, familie etc iedereen heeft meerdere kinderen. Alsof het een beeld is waar je aan niet voldoen.

Regelmatig krijgen we ook de vraag of we nog voor een tweede gaan of waarom ons zoontje nog geen broertje of zusje heeft. Het maakt het allemaal niet makkelijker..

 

@Mya ik tag je even erbij

Sorry de afgelopen dagen was ik niet echt in staat om op de pagina te komen.

Ik weet eigenlijk niet hoe het gaat, ik voel van alles tegelijk maar ik merk dat ik vooral heel boos ben op de één of andere manier.

Zojuist bij mijn gyno geweest en we hebben uitgebreid gesproken, qua opties heb ik nu eigenlijk alles wel gehad: fraxiparine, acetylsalicylzuur, progesteron en prednison dus op zijn gebied houd het echt op. Hij is het met mij eens dat er iets mis is maar dat we niet kunnen vinden wat. Hij kan mij als ik dat wil doorsturen naar het Erasmus MC en dan kom ik weer op de herhaalde miskramen poli.

We hebben het ook over sterilisatie gehad, hij staat er nog steeds achter als ik dat zou willen maar niet nu. Hij zegt dat ik en mijn partner eerst samen naar de psycholoog moeten om overeenstemming te krijgen en dat het voor mij beter zou zijn als ik de sterilisatie niet tijdens een miskraam doe maar pas op het moment dat er rust is en ik de stap dan echt kan nemen omdat ik er zelf achter sta en het wil ipv dan er boosheid of verdriet is om deze miskraam, ik begrijp wat hij zegt en misschien is dat ook het beste.

Ik vroeg hem wel dat als mijn partner het er echt niet mee eens blijft zijn of hij het dan alsnog wil doen, gelukkig stemde hij daar mee in zei me dat hij het doet voor me als ik het dan nog steeds wil dus dat geeft me rust.

Hij heeft nog een echo gemaakt maar er zijn helaas nog geen tekenen van een miskraam, alles nog op zijn plek en geen bloedverlies... Ik haat mijn lichaam echt!

De curretage staat gepland voor 14 maart.

 

Ik weet niet of ik het aan zou kunnen om daarheen te gaan. Het is wel al eens door mijn hoofd gegaan dat wel.

Hoe kom je daar?