Hier een beetje eenzelfde verhaal. Vage klachten, heel veel afvallen, toch ook elke keer iets in bloed maar bleef wazig. Uiteindelijk bleken het toch niet direct de darmen, maar was het Lyme.
Bah wat een onzekerheid. Zowel voor jou als je vader zelf! Snap je zorgen. Maar idd zolang er niets uitgesproken is kan het vanalles zijn. Hij is nu in de juiste handen en ze pakken zo te horen door. Hopelijk horen jullie snel wat meer!
De mijne mankeerde al t nodige door een herseninfarct, hij dipte wel vaker. Maar die keer ging de dip wel erg diep en draaide ook niet meer omhoog zeg maar. Viel veel af, eetlust verdween gaandeweg. Lockdown blues kon t ook niet echt wezen en man en ik hadden al een slecht gevoel van t complete plaatje. T klopte gewoon niet en we kenden maar 1 ziekte die zoiets kon veroorzaken en vreesde t ergste (mede omdat hij zorgmijder 3.0 was en je wist dat hij met klachten echt niet naar een dokter ging) Met pijn en moeite (lees met ladderwagen van de brandweer) uiteindelijk naar t ziekenhuis weten te krijgen. Initieel voor zn longen maar aangezien ze m toch hadden keken ze ff verder. Mja, prostaatkanker met uitzaaiingen in de botten en longen. Meneer liep al heel lang met klachten, maar zorgmijder en deed aan geen enkel bevolkingsonderzoek mee. Viel nog wel te behandelen, alhoewel dat enkel nog een pauzeknop zou zijn en met een best heftig traject als kostprijs voor iemand die qua energie en levensvreugde al veel had moeten inleveren. Hij koos voor niet behandelen en overleed nog geen 3 mnd na die uitslag. Oom van mn man was wel met klachten naar een arts gegaan, daar was t nog keurig ingekapseld en ookal is t best een pittig revalidatietraject met dingen waar je je overheen moet zetten, hij loopt fier en vrolijk weer in de rondte. Er zijn vele opties, ook niet kanker gerelateerd en vele uitkomsten. Laten we hopen op iets gunstigs.
Fijn dat het toch goed af is gelopen. Mentaal doet het zeker veel met je.denk dat je die angst nooit helemaal kwijt raakt
Dankjewel voor je woorden. Wat ontzettend rot om te lezen dat het bij jullie foute boel bleek te zijn... is dat al lang geleden?
He bah, wat een schrik Ik snap je zorgen heel goed, zeker als je al een ouder kwijt bent. Ik hoop dat het geen kanker is, en als dat het wel is, dat het goed te behandelen is.. heel veel sterkte in elk geval!! Mijn vader kwakkelt ook al een hele tijd met zijn gezondheid en was vorig jaar ook ineens heel dun geworden in zijn gezicht, schrok er ook zo vanAlsof mn papa ineens een opaatje was, ineens echt oud.. mijn oom heeft prostaatkanker en mijn vader is er heel bang voor, maar mijn vader heeft vooral heel erg last van slikken, zijn eten kan niet goed door zijn slokdarm en blijft steeds hangen.. maar daar zoeken ze ook al 2 jaar naar wat dat nou kan zijn
Vanaf maart vorig jaar kreeg hij klachten, de diagnose kwam in oktober, dus nu bijna een halfjaar verder. Vooral de onzekerheid vooraf is lastig, het kan zo veel kanten op. Het hoeft niet direct het ergste te betekenen natuurlijk, maar heel begrijpelijk dat je je veel zorgen maakt.
Ah gossie, dat doet vast pijn om te horen. En dat hij er dan zo lang in z'n uppie mee rondgelopen heeft. Arme man. Hopelijk valt de uitslag mee.
Vandaag zijn we er weer geweest. Hij gaat echt zienderogen achteruit..... De afspraak donderdag bij de huisarts hoefde niet door te gaan. In heb vanmiddag de huisarts nog gebeld maar ze waren afwezig ivm studie. Mijn broer wil morgen kijken hoe het dan gaat, mochten het morgen nog zo slecht gaan als vandaag dan wil hij de hap bellen.
Wat ontzettend triest zeg. En belachelijk als je vader zo erg achteruit gaat dat ze niet zorgen dat er een achterwacht is door wie hij gezien kan worden. Gewoon bellen hoor morgen. Jullie kennen jullie vader. Heel veel sterkte.
Wat gaat er slechter? Ik zou ook gewoon bellen voor overleg morgen. Wat een stress voor iedereen zegt, sterkte