Hoi allemaal, Ivm herkenbaarheid houd ik mijn vraag wat algemeen, maar hopelijk zijn er hier mensen/psychologen die me wat gerust kunnen stellen. (Per pm wil ik hier eventueel wel meer op ingaan). Ivm traumatische gebeurtenissen in mijn adolescentie heb ik eindelijk de stap gezet om te starten met trauma-therapie. Helaas ben ik, tav die traumatische gebeurtenissen, eenmalig in contact geweest met Veilig Thuis. Er is toen een gesprek geweest en gelukkig kwamen de medewerkers direct tot de conclusie dat er geen gevaar was voor mijn zoon en dat hij een veilige thuisbasis heeft. Echter heeft dit er voor mij wel behoorlijk ingehakt en sindsdien ben ik steeds bang dat er weer ergens een melding wordt gedaan. Dat maakt dus ook dat ik bang ben om in de therapie alles over die traumatische tijd te vertellen (ondanks dat de situatie nu totaal anders is). Ergens is er een angst dat de psycholoog me toch op terugwerkende kracht een slechte moeder vond/vindt bijv. Maar ik wil natuurlijk wel de therapie zo open en eerlijk mogelijk ingaan. Is mijn angst terecht? Zijn er bepaalde dingen die ik misschien toch beter niet kan vertellen? Alvast bedankt!
Ga je EMDR doen? Als je alles uit je therapie wilt halen, zul je alles wat ook maar een beetje met je angsten en het verwerken daarvan te maken heeft, moeten bespreken met je psycholoog. Zeker met traumatherapie moet je proberen geen muur op te trekken. Dan helpt het nl niet, dan kom je niet bij dat angstgevoel, wat je juist wel nodig hebt bij trauma therapie. Ik heb tijdens mn emdr therapie schaamte gehad, waardoor ik ook moeite had om open te zijn. Mn psycholoog verzekerde me toen dat haar niets te gek klinkt en dat ze nergens een persoonlijke mening over heeft. Ik denk dat je daar bij iedere psycholoog wel van uit mag gaan. Veel sterkte.. Hoop dat het je goed doet.
Veilig thuis meldingen worden niet gedaan om ouders in een slecht daglicht te stellen, maar om in te kunnen grijpen waar nodig. Wij hebben afgelopen jaar 3 veilig thuis meldingen gehad (konden wij als ouders niks aan doen, gedrag van de oudste 2). Voor die tijd hadden wij zelf al hulp ingeschakeld via de gemeente. Omdat wij er niet meer uit kwamen met het gedrag van de oudste. Deze meldingen hebben ons alleen maar gesterkt in onze keuze om hulp in te schakelen. Inmiddels zitten we in een intensief traject en wij zijn heel open over onze situatie en alles wat er is gebeurd. Wij krijgen hierover juist complimenten. Ook kunnen de hulpverleners je beter helpen als je open bent. Ik zou zeker niks achter houden. Dan hou je alleen maar de hulpverleners en jezelf voor de gek. En dan haal je misschien wel minder resultaat uit de therapie. Sterkte!
Wat vervelend, kan me voorstellen dat je nu een rem/grens voelt. Ik denk dat je alles kan zeggen. Alleen als jij vertelt dat je jouw zoon wat aandoet, dan zullen ze Daar wellicht iets mee moeten. Maar een psycholoog trekt geen conclusies over jou als mens of moeder door wat jou is overkomen! Juist door dat allemaal duidelijk en eerlijk te vertellen kan je het hopelijk verwerken en wordt je een NOG leukere moeder. Veel sterkte, je bent superstoer dat je dit aangaat
Wat fijn om te horen dat jullie er zoveel steun/hulp uit halen! Zoals gezegd: mijn situatie is momenteel helemaal goed en stabiel, mijn angst gaat over dingen die er zijn gebeurd/mij zijn overkomen toen mijn zoon nog jong was. Ik zat toen in een onmogelijke, uitzichtloze situatie en neem mezelf nog regelmatig kwalijk dat ik mijn zoon niet meer heb beschermd. Ik ben ontzettend bang dat de psycholoog daar een bepaald oordeel uithaalt en het gaat melden. Ergens weet ik ook dat mijn angst niet geheel terecht is maar het zit er nou eenmaal...
Oh, het heeft gelukkig nooit iets te maken gehad met mìjn gedrag, het was meer een ander die er voor zorgde dat ik mijn zoon niet in een veilige omgeving kon laten opgroeien, iets wat ik mezelf nog regelmatig verwijt. Ik heb momenteel veel last van de trauma's maar dat speelt zich vooral in mijn hoofd af, ik probeer er altijd zoveel mogelijk voor te zorgen dat mijn zoon hier niets van mee krijgt. (En dat lukt me denk ik ook aardig). Maar dit soort bevestiging geeft al meer rust, dankjewel!
Ik zou dit direct in je eerste sessie op tafel gooien. Dan heb je daarna lucht en vrijheid om te praten. Zet m op!!
Ik zou je toewensen dat het je lukt om helemaal open te zijn. Alleen dan kun je het maximale uit de therapie halen. Een psycholoog gaat na of er bij cliënten met ernstige problemen (bijv. verslaving) aanwijzingen zijn dat het voor kinderen in het gezin niet veilig is. Daarbij gaat het om een acute situatie, dus niet een situatie uit het verleden. Aangezien je aangeeft dat het nu allemaal goed zit, hoef je je nergens zorgen over te maken. Maar ben vooral open over je angst, dan kan je psycholoog je daarin ook gerust stellen.
Ja maar als jij bijv. Vertelt dat je kinderen nu elke dag slaat en dreigt met dat je ze gaat vermoorden moet je dit wel melden als hulpverlener.
Klopt ik had misschien expliciet moeten benoemen dat het bij ts juist niet het geval was. Ts ik heb jaren therapie gehad en regelmatig gehad over hoe ik ook tekort schoot naar mijn kinderen ( depressie, veel opnames) Mijn therapeut heeft me eens samen met mijn meiden gesproken en bleef daarna maar benadrukken dat ik me echt geen zorgen hoefde te maken. Dat ik er niet voor gekozen had en ze niet twijfelde aan mij als moeder. Wat anderen al zeiden, ga daar over in gesprek Juist dat je er nog mee bezig bent maakt je een goede , liefdevolle moeder.