Jij bent volgens mij zo wat de enige die in de berichten van Adje leest dat ze haar dochter afschilderd als slecht. Dat is helemaal niet zo. Ze geeft aan dat dochter alle grenzen opzoekt en overheen gaat en zij het niet meer trekt. Als ze haar dochter echt zo slecht zou vinden zou ze haar in een woongroep laten plaatsen en haar handen ervanaf trekken. Dan zou ze niet alles proberen om haar veilig te houden en haar het beste te geven. Ze heeft heel lang het kind achter het gedrag in oog gehouden maar er zijn grenzen aan wat iemand aankan. En dat heeft helemaal niks te maken met of Adje haar dochter 'slecht' vindt. Wij lezen hier alleen de 'slechte' ervaringen omdat Adje hier haar frustraties uit, een uitlaatklep heeft. Dat houdt niet in dat ze helemaal niks leuks meer beleeft of wat dan ook met haar dochter. Dit topic is van een moeder die al een hele lange tijd zwaar over haar grenzen heen is gegaan, die iedereen probeert te helpen en die met haar rug tegen de muur staat. De wanhoop spat er vanaf en zoals jij reageert is gewoon niet oke.
Wat ik ontzettend mooi vind, je blijft haar gewoon je dochter noemen ♡ Ik proef zoveel liefde in je berichten en zoveel wanhoop en onmacht. Je hebt meer dan je best gedaan. Je hele gezin heeft meer dan zijn best gedaan. Je hebt als een leeuwin gevochten voor haar welp. Als ze straks bij haar bio moeder is, zorg dan ook goed voor jezelf. Vaak merk je als de rust terug keert, dat je dan juist zelf nog meer in kan storten
Hahaha romantiseer maar raak hoor! Doe ik ook! Zo denk ik dat tijd hier ook een kansrijke factor gaat zijn. Haar moeder heeft nog ladingen frisse energie, waar dat hier natuurlijk niet het geval is. Moeder is nog vol vertrouwen ook in dochter, ik heb dat helaas niet meer (iets met door schade en schand wijs worden…), maar dat geeft natuurlijk wel een positieve sfeer en heel misschien genoeg voor dochter om dat vertrouwen niet te willen beschamen. Daarbij is het terug gaan naar familie en zeer gewenst worden daar hopelijk een helende factor die ook tijd biedt. Ze zal in eerste instantie zich ook wel sociaal wenselijk gedragen, maar ook dat biedt tijd, want ook daar gaat ze professionele hulp krijgen en dus kunnen ze e.e.a. misschien voor zijn. Dus ik zie een hoop kansen en de tijd waarin ze moet wennen aan alles wat op haar afkomt is daar 1 van. Zich de taal eigen maken en de cultuurverschillen voeg ik daar gewoon aan toe!
Lief dat je het voor me opneemt! En dank voor je lieve woorden! En ik neem je advies mee, ik laat alle emoties straks toe en zie wel waar het me brengt. We moeten straks allemaal herstellen, dus gaan we gewoon kijken hoe.
Misschien is dat het wel. Ik laat het maar gewoon van me afglijden. Kan me in een hoop dingen niet herkennen, dus dat maakt het makkelijker. Dank je! ❤️
Ik hoop het wel. Had me wel voorgenomen om de zorg ook al zoveel mogelijk over te dragen aan haar moeder zodra ze hier is. Zo kunnen we allemaal al een beetje wennen. De rollen draaien gewoon om. En ik heb nooit ook maar enige competitie gevoeld met moeder, en zij ook niet met mij. Daarbij weet ik dat haar moeder altijd boven alles is gegaan bij dochter, dus dit mag er gewoon zijn straks, en daardoor ddenk dat ik dit wel kan overdragen. Dit is ook altijd het doel gweest, alleen vele jaren later dan we eigenlijk voor ogen hadden. En we hebben 6 wkn lang wel wat rust in huis gehad toen dochter als pauzeplan even bij haar weekendpleegmoeder ging wonen. Ik hoop dat ik gewoon weer die rust kan ervaren en kan voelen dat ik weer mezelf wordt. Had me toen bewust voorgenomen om me daar ook niet schuldig over te voelen, dus dat doe ik nu weer. Maar even afwachten wat het echt aan emoties met zich mee gaat brengen.
Daar leg je de plek op de zere vinger. Een vraag die ook door de hulpverlening gesteld is: wat hebben jullie nog aan leuke ervaringen? En die zijn er gewoon bijna niet. En daarnaar op zoek gaan kost ook zoveel energie omdat het vertrouwen in elkaar ook weg is. En heel soms hebben we een heel goed gesprek waarin ik denk haar duidelijk te kunnen maken dat alles wat we doen juist uit liefde komt. En dan denken we even door te dringen, maar echt soms een uir later gebeurt er iets waardoor we de deksel op de neus krijgen. Ze is dus echt net die zeef die @Featherr (was jij toch, sorry als ik in de war ben en het mis heb) waar dat water doorheen spoelt. Maar weet je, die paar negatieve berichten tegenover de overspoeling van ontzettend mooie, bemoedigende en begripvolle berichten kan ik naast me neer leggen. Ik kies nu gewoon voor wat voor mij waardevol is om mee te nemen, en ik krijg hier echt een hoop! ❤️
Lieve @Adje, ik volg dit topic al vanaf het begin maar wist nooit wat en hoe te reageren. Wat een ontzettend verdrietige situatie, en wat een goede moeder ben je ❤ Als er iemand is op dit forum die ik bewonder ben jij het wel! Dat wilde ik toch even gezegd hebben denk ik. Dikke knuffel! Ik hoop écht dat jullie de komende periode in rust afscheid van elkaar kunnen nemen.
Ja dat is ze ook en zal ze altijd blijven, Ooit, toen bleek dat haar moeder was geëmigreerd, en dochter ons papa en mama bleef noemen en wij onszelf nog bij onze voornamen tegonover haar aanspraken, hebben we haar gevraagd wat zij wilde. Want het leek ons ook een afwijzing als zij ‘mama’ zou zeggen en ik mezelf ’Adje’ zou blijven noemen. Dus ik denk dat we toen echt haar ouders zijn geworden. Ik noem haar ook alleen maar mijn pleegdochter als dat voor een situatie, die uitleg vraagt, nodig is. En we hebben haar ook uitgelegd dat ze altijd bij ons zal horen, maar dat we gewoon niet samen meer kunnen wonen. En dat laatste ga ik op letten! ❤️
En dat zegt dan ook genoeg, als je die dingen niet meer kan benoemen. Ik bedoel vooral ook dat wij niet heel het plaatje kennen. En dan denk ik: als hier al de wanhoop van het scherm spat, hoe moet het dan wel niet in het echt zijn. En daarom vind ik haar opmerkingen gewoon echt niet oke. Maar idd, neem de mooie, begripvolle berichten mee. Jij weet hoe het zit en dat je alles hebt gegeven ❤️
Ja dat was ik van die zeef. En ik noem haar eigenlijk ook nooit pleegdochter. Ze groeit bij ons op. Haar ouders hebben toestemming gegeven om ons papa en mama te noemen en dat doet ze al sinds ze 2 is. Zij is onze dochter. Misschien niet biologisch maar wel in ons hart.
Jouw taak? Schiet bij mij even verkeerd, sorry. Ik denk ook niet dat het passend is in deze om met vingers te wijzen. Het hele systeem rondom de dochter van Adje is op dit moment krom, scheef gezakt en bodems zijn weggeslagen van zowel de (pleeg)ouders, bio moeder en dochter zelf. De trein is gaan rijden, maar niet volgens de route die iedereen wilde en hoopte. Er zijn haltes voorbijgekomen die voorbij gereden zijn waarop een bordje stond: hier stoppen. Je reactie(s) lijken erop (ik zeg niet dat het zo is) alsof je het verhaal niet helemaal kent. De pijn, moeite en liefde die erin is gestopt is echt oneindig geweest en pas sinds kort zijn er, misschien in de ogen van anderen consequenties verbonden aan het gedrag van dochter. Je lijkt het doen overkomen als een puber die voor de eerste keer alleen in haar kamer moet eten, maar zo is het niet. En echt, ik bedoel het niet om aanvallend te zijn maar jouw (en van een paar anderen) reactie passen niet in een enorm kwetsbaar topic als dit. Er ligt een hele geschiedenis en ik ken ouders zoals @Adje vanuit m’n werk en denk, nee weet, dat ze nu het juiste doet. Opkomen voor een kind is belangrijk en dat snap ik als gezinsvoogd/jeugdbeschermer helemaal, maar niet in deze ‘casus’…
O maar die mag verkeerd bij je schieten hoor. Wij verschillen van mening. In mijn beleving is opkomen voor een kind ook in deze casus belangrijk. Als de hulpverlening Adje haar hulpvraag eerder serieus genoeg had genomen, dan had het namelijk niet zo ver hoeven komen. Dat dat niet gebeurd is kan haar dochter niks aan doen, maar ze zit wel met de gevolgen opgescheept
Weet je wat denk ik het probleem is? Ze is ons inderdaad gaan zien als casus. Maar wel een casus die ze én niet goed gelezen heeft, en waar ze zelf allemaal informatie extra ingestopt heeft. Woorden als ‘niet in mijn gezichtsveld kunnen verdragen’, ‘dochter als vijand zien’, ‘slecht kind’, etc etc, komen direct bij haar zelf vandaan. En gebruikt ze daarna om een oordeel te vellen. Daarbij geeft ze geen één keer een inhoudelijke reactie op mijn verduidelijkingen. Ze komt niet terug op dat dochter volgens haar beter bij haar seksueel misbruikende vriendje kan zijn, ipv thuis, waar we simpelweg wat afstand creëren. Iets wat ook overigens besproken is met onze hulpverleners, letterlijk afstand creëren als de emoties hoogoplopen, en waar tevens dochter in meegenomen is. Wat ik dan wel krijg is een sarcastische reactie, die noch inhoudelijk is noch onderbouwd wordt. Dus voor mij is ze geen serieuze gesprekspartner meer. Ik kan prima feedback verdragen, geef en heb mezelf ook genoeg kritiek gegeven de afgelopen tijd. En ongefundeerde bullshit hoort daar dan weer niet bij. Maar triest dat het komt van een jeugdzorgwerker die prat gaat op haar ervaringen vind ik het wel. Of misschien eerder nog zorgwekkend… En haar taak om voor mijn kind op te komen? Tja, ik wilde ook dat laten gaan. Want dat is gewoon zichzelf op de borst kloppen over de rug van mijn kind. Mijn kind heeft daar geen anonieme forumsschrijfster voor nodig. Klinkklare onzin, aangezien het letterlijk niks bijdraagt en mijn dochter daar ook niks aan heeft en niks mee kan. Wij komen zelf voor ons kind op, samen met haar moeder. En dat ik hier mijn frustraties en wanhoop ventileer, doet daar niks aan af. Tot slot kijk ik liever ook inderdaad niet terug naar wat had gemoeten, vanuit hulpverlening of vanuit onszelf. ‘Hindsight is always 20/20’ vind ik daar wel bij passen, en dat helpt ons niet in net ‘nu’. We hebben inmiddels therapie gehad, we hebben ambulante hulpverlening, straks belt de pleegzorgbegeleider weer, mijn dochter heeft ook nog haar ‘eigen’ pleegzorgbegeleider die ze altijd kan appen/bellen en het wijkteam is betrokken. En of dat allemaal te laat is of niet doet er niet meer toe. En ik denk dat we uiteindelijk hoe dan ook op dit punt waren uitgekomen. Dat was altijd al duidelijk in de ontwikkeling die dochter wel/niet doormaakte, waarbij de puberteit alles gewoon in een stroomversnelling heeft gebracht. Maar goed, ik waardeer wel dat je geprobeerd hebt het gesprek aan te gaan. En ik waardeer zeker je mooie woorden en inzichten ❤️
Wat mooi dat jullie toestemming hebben gekregen. Dat is voor jullie dochter ook waardevol, dat ze weet dat ze bij jullie mag zijn. Biologie is in mijn opinie ook alleen maar belangrijk voor ons om te onthouden waar ze vandaan komt en dat ook dat bij haar hoort, maar dat kan prima naast elkaar bestaan. Ik hoop met heel mijn hart dat ‘de zeef’ van jullie dochter tzt toch dichtslipt ❤️