Dat trauma herken ik heel erg van mezelf. Heb ik nu ook emdr voor gehad. Geen concrete trauma gebeurtenissen, maar het gevoel dat bepaalde situaties opleverde. Het hele niet erkent worden. Ik ben thuis heel erg aan het oefenen met laten vertellen wat ze fijn en niet fijn vindt op school. En kijken of ze weet wat ze nodig heeft. Maar dat lukt nog niet zo. Het feit dat ze zo’n gesprek mag met juf zal ook al helpen om vertrouwen te winnen. We blijven bezig.
Hier ook even een update tussendoor (sorry, ik kom hier veel te weinig, maar vind het fijn dit even "kwijt" te kunnen). Zoon is doorgestroomd naar groep 7 en lijkt veel beter op zijn plek te zijn. Niet zozeer qua werk, want hij vindt alles nog steeds erg makkelijk zoals hij dat altijd zegt. Maar hij heeft nu al 300% meer vriendjes als in groep 6. Dus wat ons betreft een vooruitgang. HB onderwijs lukt gewoon niet (nergens plek in de regio), maar dit is al een opsteker. Voor dochter hebben we inmiddels een HB test ingepland staan, vergoed door de gemeente (dit was nog een dingetje omdat ze bij zoon nooit hebben mee willen werken). Maar dit is dus gelukt! Ook kreeg zij vandaag de uitslag van de doorstroomtoets. Het advies vanuit school had ze al (mavo/havo), maar daar kwam de verrassing weer, ze heeft havo/vwo gescoord. Volgende week zijn we weer uitgenodigd voor een gesprek op school om te zien of haar advies evt nog aangepast moet worden. Eindelijk lijkt het een beetje de goede richting in te gaan allemaal. Zo fijn dit!
Jongste zoon was afgelopen weekend ziek. Thuis gehouden gisteren. Elke nacht weer aan het dromen, huilen, schreeuwen in zijn slaap. Vannacht paracetamol willen geven tegen de koorts zodat hij ook rustiger zou slapen. Hij maakte er een enorm drama van want... Hij wilde ziek zijn zodat hij niet naar school hoefde. Vanmorgen vroeg ik hoe hij zich voelde. Blij koppie dus leek in orde. Meteen flapte hij er een "goed!'" Uit, gevolgd door een "nee, niet goed, ik ben nog ziek" en een heel serieuze blik. Nog een dagje schoolziek dus. Dochter boos want zij moest wel naar school. Dat belooft nog wat voor vanmiddag
Gisteren is mijn dochter dan eindelijk getest. Het uitgebreide rapport volgt nog, maar de scores hebben we vast gekregen. Ze scoort op 2 van de drie onderdelen op begaafd. Waaronder fluid redeneren 123. Op visueel ruimtelijk scoort ze echter een 109. Wat het tiq ook naar beneden trekt uiteraard. Is er met deze waardes dan al sprake van een disharmonisch profiel. Toen ik daar nl gisteren op ging zoeken herken ik zo onwijs veel. De lijst met dingen die opvallen bij deze kinderen (zowel thuis als op school), zijn voor 80% de reden dat wij een aantal jaar geleden hulp hebben ingeschakeld. Niet kunnen plannen, organiseren. Geen meerdere taken kunnen uitvoeren. Vergeten wat je ook alweer moet doen. Problematische grove en fijne motoriek etc. En dat terwijl onze (en die van school) verwachtingen zo hoog zijn omdat het een pienter kind is. Als je dit leest kan ze zonder goed begeleiding die verwachtingen nooit waarmaken. Ze heeft nu een leerkracht die haar heel goed begeleid en nu gaat het idd goed op school. Maar de afgelopen jaren was het min of meer drama… Ben benieuwd naar jullie inzichten/ervaringen.
Dat vind ik dus het waardevolle aan testen. Deze inzichten zou je niet kunnen krijgen door gewoon aan te modderen, te proberen. Nu weet je waarom er problemen zijn en wat ze dus precies zijn en waar en hoe je kan ondersteunen. Ondersteuning zal ook zoveel meer effect hebben als je weet wat je moet ondersteunen (logisch!). Ik ben heel blij voor jullie dat jullie deze kennis nu hebben! Ik kan me voorstellen dat met de leeftijd ze zelf ook veel kan hebben aan deze info waardoor ze zachter kan worden naar haarzelf. De lat lager leggen dan waar zij (en omgeving) hem misschien willen hebben. Hoe oud is je dochter? Het is niet uitzonderlijk dat (jonge) kinderen een disharmonisch profiel hebben (als daar sprake van is natuurlijk). Ze zijn nog volop in ontwikkeling, het zou vanzelf / met training gewoon nog dichter bij elkaar kunnen groeien. Over intelligentiekloven zijn de opvatting wat (behoorlijk) verdeeld geloof ik. Veel mensen (ook testers) gaan er vanuit dat een kloof automatisch problemen heeft, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Problemen kunnen ook ergens anders vandaan komen, of net zo goed zijn er helemaal geen problemen. Kloven komen ook vaker voor bij mensen met (zeer) hoge intelligentie. Verklaring kan zijn omdat testen minder betrouwbaar worden naarmate de intelligentie hoger is omdat er niet veel gegevens zijn van deze groep want 1) kleine groep en 2) niet accurate gegevens omdat het een kleine groep is . Maar kloven hoeven op zich niets te betekenen dus en in kinderen komen kloven van 15 - 25 punten veel voor. Geeft het wel problemen (want dat kan ook natuurlijk) dan moet dat echt per geval bekeken worden. In zijn algemeenheid kan er eigenlijk niets over worden gezegd. Het wordt dan denk ik maatwerk en samenwerkingen tussen tester / psycholoog / lerares en jullie om een plan van aanpak te maken. Ik heb zelf een kloof (werkgeheugen en verwerkingssnelheid liggen een stuk lager) en ik ondervind daar heel veel problemen van. Dat is ook typisch ADHD, en ook typisch HB wel. Niet uitzonderlijk dus, maar wel echt rete-irritant, en het is eigenlijk niet te fixen. Je (ik dan) moet ermee leren omgaan. Kennis en acceptatie zijn voor mij de sleutels. Maar bij kinderen kan er nog een hoop gebeuren, en ik denk dat ondersteuning bieden waar nodig echt een verschil kan maken in het geluk van een kind
Ik hoop ook dat ze met de juiste ondersteuning er mee aan de slag kan. Wat ik zeg: ik zie nu al een verschil door alleen al een andere leerkracht. Ze is net 10. Probeer nu zelf wat concreter te zijn. Ze moest haar kamer opruimen. En normaal zeg ik dan: kamer opruimen en mopper ik naderhand dat het niet zo netjes is. Nu wat concreter gezegd: ik wil dat je je spullen van de grond opruimt en die op de plek neerlegt waar het hoort. Ik ben benieuwd of het beter gaat nu haha
Zou serieus zomaar het verschil kunnen zijn Het zijn soms echt de kleine dingen waardoor je brein op slot gaat of juist overgaat in actie.
Inderdaad, dergelijke klein lijkende aanpassingen, kunnen heel veel verschil maken. Mbt verschil: mijn dochter is nog met de WISC-III getest, daarbij werd nog gesproken van verbaal en performaal. Het verschil daartussen is bij haar bijna 30 punten (perceptuele organisatie lag lager, dus daarbij een nog groter verschil). Ze is verbaal heel sterk, maar heeft moeite met andere zaken en wordt daardoor snel overschat (en aan de andere kant soms ook juist onderschat). Te complexe taken werkt hier echt heel slecht, dat overziet ze niet. Door ze (soms samen met haar) op te breken in deeltaken behoudt ze het overzicht. Lastige is alleen dat ze erg autonoom is en zich lastig laat sturen, ze wil het liefst alles zelf doen en ziet vrijwel iedere poging tot hulp als kritiek of een aanval. Blijft zoeken, ook voor haarzelf.
En wat ook kan helpen is om top bottom te gebruiken. Voor mij is dat echt dé tip om dingen overzichtelijk te krijgen. Ook de kleine dingen. 1) Wat is het doel en waarom. (een opgeruimde kamer, waarom?) 2) Wat is een opgeruimde kamer? (grond leeg en gezogen, bed opgemaakt, kast georganiseerd en stofvrij) 3) Hoe ziet jouw opgeruimde kamer eruit (en/of hoe wil je dat hij eruit ziet) (mogelijke stap 4) ; hoeveel tijd denk je dat het gaat kosten?) 4) (of 5 )Er liggen spullen op de grond en spullen op het bureau en spullen op je bed. Dat zijn 3 groepen. Welk oppervlak is de grootste? (of juist de kleinste, of juist de rommeligste, of juist het makkelijkste op te ruimen (snelst effect kan belonend werken)) Daar begin je mee. .. en dan kan je nog verder gaan als dat nodig is : 5) We ruimen op per groep, en na een opgeruimde groep kan je een pauze nemen (beloning) , of je kan doorgaan als je lekker in de flow zit (is ook een beloning) 6) Groep A is de grond en de grond ligt vol met kleding, speelgoed en rommeltjes. Kleding maakt de grootste troep en moeten uit de kamer. Verzamel alle kleding en gooi ze op de gang. Daarna haal je alles onder je bed vandaan, uit hoekjes en schuif je allemaal op 1 hoop in het midden. Verdeel je speelgoed in kleinere groepjes en de rommeltjes gaan op een apart hoopje. Daarna breng je elk hoopje speelgoed naar de juiste bak / plek / plank. De rommetjes verdeel je verder in weggooien en kleinere aparte hoopjes en breng je daarna naar het juistje laadje / bakje. 7) de kleding op de gang. Verdelen tussen schoon, vies en 'niet van mij'. De hoop vieze was breng je naar de wasmand. De hoop 'niet van mij' breng je naar de badkamer. De hoop schone was vouw je waar je bent. Na het vouwen breng je ze naar de kast. 8) enz enz.. Zoals bekend : details zijn super belangrijk, haha Het verschilt van persoon tot persoon wat de meest fijne volgorde is van top down. Maar veel gemaakte misser is denk ik dat mensen denken dat HB'ers alleen op school of werk top-down nodig hebben. Maar dat is niet logisch natuurlijk, hb ben je overal, het zit hem overal in, zelfs dus in het leren en aanpakken van opruimen. (niet elke hb'er heeft dit zo sterk natuurlijk he. Veel kunnen beide, of leren zichzelf hun top bottom aan, of leren het automatisch want hun ouders zijn ook hb. Maar er zijn er ook die daar wat meer ondersteuning in nodig hebben, en dat is niet erg. Maar wel handig om te weten )
Een dergelijke gestructureerde en wellicht wat ‘langdradige’ aanpak zonder actie wekt hier helaas flinke boosheid op. Wij doen dus alleen dingen die vergelijkbaar zijn met stap 6 en 7. Al hebben we het natuurlijk ook wel over waarom opgeruimd prettig is (je spullen kunnen vinden, is hier de voornaamste reden).
Oh ja ik zou daar ook helemaal het geduld niet voor hebben om aan te horen, haha maar zo werkt het wel in mijn hoofd, voor mijzelf dus. Mijn hoofd gaat een stuk sneller dan woorden (en de meeste uitleg) , maar dacht hem gewoon even uit te schrijven voor anderen om een kijkje te kijken in hoe een top-down opruimsessie eruit kan zien. Misschien ipv vertellen kan je het voorleven? Kinderen leren vooral door te kijken tenslotte. Geen idee, ik lul ook maar wat waarschijnlijk
Voorleven is inderdaad iets wat ik (ook) probeer zoveel mogelijk te doen. En het werpt zijn vruchten af, want ze kan uitstekend opruimen (soms wellicht juist wat te goed ). Alleen ze doet het niet gepland, maar als het in haar opkomt, zeg maar, dus een paar keer per jaar en dan heel rigoureus (en tot ver in de nacht ed ). Verder werkt een ‘PDA-aanpak’ hier vrij aardig.
Helaas was mijn concrete vraag niet concreet genoeg want de vloer lag nog bezaaid met vuile was, knutsels en beddengoed. Ze had wel een deel gedaan en besloot dat het goed zo was haha
Ik zat ook al met "mjaaaaa dat herken ik wel". De winkelkarretjes met 23 watermeloenen bij rekenen waren voor mij ook erg vertragend overigens. "Hoe past dat in een kar? Welke winkel heeft er 23 liggen in t fruitschap, dat past nooit! Wat ga je daar allemaal mee doen?!? Hoe krijg je dat thuis? Hoeveel zullen er dan wel niet vallen als je de drempel over moet met je winkelkarretje? Dat blijft toch nooit liggen? Worden wel veel ijsjes. Past dat wel in de vriezer...als je om en om legt of is op zn kant dan beter. Hoeveel water moet je geven om 23 meloenen te groeien? Zal ook wel een flinke tuin zijn dan, wat staat er dan nog meer bij? En intussen tikt de tijd voor je toets verder... Ik heb mezelf de "ja maaaaaaaar" keihard af moeten leren. DIT wil je weten, DAT is je antwoord. Dat er nog 100 andere issues zijn met je vraag/verhaal zal ik maar voor me houden. Bij wiskunde hadden we bijv regels hoe je een vraag moest aanvliegen. Dat was echt een fijn stramien. Dan isoleerde je EERST de vraag Zette je een stuk klaar voor t antwoord met daarbij eenheid (of hoeveel decimalen afronding) Noteerde je de feiten (uit de tekst), De berekening vulde je de berekening met de feiten die je al had (en zocht je naar evt nog ontbrekende elementen) De uitkomst van de berekening kopieerde je naar t antwoord stuk Vervolgens nog een controle of je t antwoord wel goed afgerond/aangepast had naar de gevraagde eenheid (wat ik dan markeerde als c in een rondje) Wanneer ik 1 waarde om wat voor reden niet kon vinden "uitgaande van c = 35" deed het ook altijd goed. Dan kon ik dat loslaten en door naar de volgende vraag. Had ik aan het einde tijd over ging ik weer terug naar die vraag om de werkelijke waarde van c alsnog te zoeken. Klinkt alsof t onmogelijk lang duurde maar dat valt echt reuze mee. Je duikt meer als ware op het gericht zoeken naar informatie om het antwoord op te lossen als dat je je hoofd kan laten verdwalen in de tekst en hele filmscenario's in zo'n koppie afspelen. Het werkt efficienter en taakgerichter. "Ik zoek c....waar is c... [scan scan scan]" En al is het antwoord niet goed, voor (deel)berekeningen konden er dan altijd nog punten gegeven worden. Of men kon achterhalen waar in de lijn de kink in de kabel zat. Vriendin van me had moeite met de leesvragen met rekenen en vroeg of ik kon helpen. Die heb ik 4 kantjes berekeningen laten maken, het antwoord stond letterlijk in de vraag. Haar grootste probleem was de stress te weinig tijd te hebben, rekenen was niet dr hobby en een vak waar ze huiverig voor was (pabo). Dus ze las wel maar niet goed genoeg en miste elementen en daardoor slechtere cijfers als dat nodig was. Na 4 kantjes zwoegen om vervolgens het antwoord letterlijk in de vraag te zien was dat wel grotendeels verholpen. Die methode zou ik niet aanraden bij een HB'er overigens...dat werkt doorgaans averechts bij iemand die zich onzeker voelt of juist al te moeilijk denkt. Zou dat alleen doen bij iemand die wel wat kan hebben en simpelweg zichzelf voorbij rent en de helft daardoor mist.
G heeft eerste gesprek gehad met cp van wijkteam, meer een kennismaking. Toen dr een gevoelige snaar voorbij kwam spontaan buikpijn. Ik had gelukkig vanmorgen al ingeseind wat voor nacht we hadden gehad... Maar blij dat ze het wel terugkoppelde want dan kan ik t hier weer afvangen. Anders krijg je gesprek 2 er gegarandeerd niks meer uit. Dit is al een lastige want gevoel uitleggen als je 7 bent... Maar we gaan het meemaken.*dunno*
@Vero0504 , ik volg je helemaal Lap tekst met feiten, no problem. Ik scan als een malle. Maar onzin leidt me af. Niemand koopt 23 watermeloenen, niemand telt het aantal bakstenen van een muur en berekent op die manier de oppervlakte, niemand wil weten wat 20% is van de leeftijd van je broer als jij 10 bent en je broer 2/3e ouder is dan jij en je opa is groen. Het is geen situatie, nooit niet, dus doe niet zo raar Plaatjes erbij vond ik al helemaal drama. Het gaat om de auto, maar ik zie ook een boom. Ze zouden de boom niet tekenen als dit niet nodig was. Toch? Of wel? Of niet? Staat er misschien een auto achter de boom? Stelt de boom een seizoen voor? Is het zomer? Maakt dat iets uit voor het antwoord? Denk het wel dan? ohhhh shit..
Waar denken ze/jullie aan? (hb gok ik gezien het topic, duh) Maar zijn er dingen waar je dochter / de school / jullie tegenaan lopen?
HS en vermoedelijk HB gezien t beeld maar we staan aan t begin van de zoektocht, door mensen met de opleidingen, om daar wat van te vinden. Dat hoofd gaat heel heel heel hard en diep. Prikkels kon ik mee helpen (al sinds mini opgepakt en die tools werken gelukkig voldoende meestal) maar nu een stuk waar ik te weinig in mn arsenaal heb voor haar leeftijd (de emotionele kant /zelfbeeld er van). Voelt zich eenzaam, anders, niet begrepen etc. Voor een deel kan ik daar "bij" komen en ze praat wel met mij er over omdat ik haar wel begrijp (haar woorden). Maar in haar ogen begrijpt de rest van de wereld haar niet. Ik kan luisteren en dingen buigen of andere invalshoeken geven maar dit gaat vrij diep bij dr door en als dit met 7 al is, wat moet met 13 in godesnaam dan wel niet gaan komen (toen had ik vergelijkbaar met wat zij nu heeft). Achter t masker van de eeuwige lach zit een ander stukje. Hopelijk wat meer handsvaten om dat aan te pakken, naar haar leeftijd/niveau , en ruim op tijd onder de knie voordat hormonen mee gaan draaien. Dus geen acute dienst of allerhanden rampen, maar ze draait niet lekker. Ik kan dr nog overeind houden maar we voorzien problemen.
Dat inderdaad of het antwoord vrij snel weten, gevoelsmatig TE snel Om je heen kijken en dan de rest van de klas zien zwoegen en je dan afvragen of je ergens een valkuil gemist hebt. Nemen ze me nou in de maling??? Waar zit de catch? Strikvraag? Pas jaren naderhand je beseffen dat jij een "scannend lezer" bent de rest "letter lezers". Dat onderscheid had wel wat eerder benoemd mogen worden...(kwam pas op t HBO)