Zit bij VUmc. Ze bieden inderdaad maatschappelijk werk, verpleegkundigen en evt medisch psychologen waar je mee in gesprek kan. Als het echt om de praktische kant gaat heb ik er niet zo veel aan denk ik. Heb met werk goede afspraken en begrip bij collega's wat wel heel fijn is, maar daar zit het probleem dus niet. Denk dat ik eerst maar het gesprek met de poh afwacht, en dan misschien in het ziekenhuis iets regel als ik mijn arts weer spreek. Eerste stap is in ieder geval gezet
Herken wel dat het op een bepaalde manier makkelijker is met collega's, zij staan er toch wel nuchterder in dan ofzo En wat ongelooflijk irritant inderdaad zeg. Je weet zeker dat het mis is? Stiekem hoop ik voor je dat het toch raak is hoor!
@WelcomeWondertje goh, voorlopig nog niet, maar blijkbaar zou een TESE wel nog goed vergoed zijn door mutualiteit en heb je minder eigen inbreng. We zullen wel zien, rekening volgt pas over een maand of 2 denk ik. In ieder geval is mijn hospitalisatie wel in orde, dus voor vervolg van het traject gaat het toch allemaal op mijn naam staan. Al een geluk. Fijn dat jij op reis geholpen bent kunnen worden. Ben je er al uit of je deze ronde nieuwe poging doet of dat je een pauze neemt? @Daydreamer89 en @Basilicum wat vervelend dat het altijd zo'n geregel is he. Is al moeilijk genoeg met werk, als je dan ook nog voor oppas moet zorgen. Ik begrijp wel dat je niet altijd alles wil vertellen. Mijn man en ik zijn tot nu toe heeeeel erg open geweest in de omgeving omdat het lange wachten en de uitstel zo ondragelijk was geworden. Maar nu informeren mensen natuurlijk naar uitslag, en dat is kei lief dat ze zo meeleven. Al merk ik dat man er nog niet klaar voor is om met bepaalde mensen te delen dat hij dus volledig onvruchtbaar is en dat we met donor gaan werken. En dat is wel lastig, want we hebben nu gezegd dat er verder onderzoek nodig is in het labo en we dus nog niets weten, maar gaan het niet kunnen blijven uitstellen. we voelen ons ook niet in staat om te zeggen dat het positief nieuws was, want dan gaan ze kei vrolijk zijn (en kei lief dat ze zo meeleven) maar we kunnen zelf niet vrolijk meedoen. Dus nog even nadenken hoe we dat gaan aanpakken. @Flora85 Fleur is een prachtige naam, die stond zeker ook op ons lijstje :-D We zijn alleen een beetje bang voor hoe mijn mama het gaat uitspreken. Ze heeft een beetje een erg plat Kempisch accent en dat is zo jammer voor zo'n mooie naam.
Ugh wat kunnen die testen ons mentaal toch wat in de zeik nemen he. Heb je een fotootje voor ons dat we kunnen meeturen? 14 dagen na ovitrelle toch nog streepje is wel lang hoor en dat van collega's begrijp ik wel. Dat heeft mijn man, tegen zijn collega's kan ie gemakkelijk het hele verhaal doen over ingreep en wil die gerust blijkbaar ook het resultaat zeggen, maar tegen bepaalde familieleden dichterbij (zoals zijn broer) niet.
@Basilicum, je mag die persoon altijd taggen, heb zonet een topic geopend op het donorforum. Bedankt!
Ah, zo’n psycholoog doet misschien nog wel wat anders! Ik ben na mijn tumor bij een medisch maatschappelijk werker geweest, maar veel verder dan: je moet nog niet zoveel werken en misschien moet je eens relatietherapie proberen kwam die niet. Maar je kunt dan inderdaad prima eerst eens met de poh sturen en daarna alsnog zien wat je doet. Het wat je zegt: het is in gang gezet! En hoe voel je je daarbij? Opgelucht, of?
Ik denk eerlijk gezegd dat wij het hier in Brabant ook niet echt zo mooi uitspreken zoals het zou kunnen
Ja zonder bruin/bloedverlies zou ik misschien nog durven hopen, maar ik vind hem én dan weer te licht voor 12 dpo en dat bruin/bloed neemt ondanks 3x pd 200 utro alleen maar toe.. Ik heb geen fotos gemaakt en ben nu onderweg haha. Ik verwachtte gewoon echt een witte test zodat het duidelijk was. Zal vanavond ff foto maken maar dan is hij wel opgedroogd natuurlijk. Zal braaf doorgaan met de bolletjes tot dinsdag officiele testdag hoor
Niet doen als je niet wilt hoor, maar misschien kunnen we meekijken? Heb je foto’s van je testen? Wil je geen valse hoop geven, maar bruinverlies kan een bijwerking zijn van de utro. En misschien is een late innesteling denkbaar (ik heb wel eens op menstruatiedag wit getest en die werd later toch positief, maar dat was wel “natuurlijk” zeg maar)?
Is dat ook niet (van die collega’s wel en familie niet), omdat je die er ook een soort van verdriet mee doet? Ik heb dat bij mijn ouders. Mijn pijn doet hen pijn zeg maar.
Ah dat snap ik wel dat dat ook de reden kan zijn. In dit geval bij mijn man niet, zijn ouders en zus wou hij het net wel vertellen. Maar hij is bang dat zijn broer ongepaste opmerkingen of "grapjes" gaat maken. En zijn zus begrijpt het helemaal (ook wrm hij het niet aan zijn broer wil vertellen). Dat is ook de reden waarom hij zeker niet aan zijn broer wil vragen om zaad te doneren. Hij is bang dat hij ooit (al dan niet onder invloed van een glaasje alcohol te veel) wel eens zou durven grappen dat ons kind dan op zijn vader (doelend mee op zichzelf) zou lijken. Of dat hij op een of andere manier toch denkt aanspraak te maken op dat kind en de opvoeding. Ook qua karakter zijn mijn man en zijn broer complete tegenpolen. Wel vriendelijk hoor maar totaal andere doelen en belangen in het leven. Ik zou zelf ook nooooit matchen met zijn broer (en omgekeerd, ik voldoe zeker niet aan zijn uiterlijke eisen voor een vrouw)
Ja, wel opgelucht. Alleen al uitspreken en begrip krijgen was al heel fijn. Ga er niet vanuit dat het nu magisch allemaal opgelost is, maar ben in ieder geval minder paniekerig al. Dus hopelijk kan ik nu kleine stapjes vooruit blijven zetten en positief ivf 2 in
Ja hier nog een die heel benieuwd is. Donkerder klinkt mij positief. Heb je zelf nog stiekem hoop @Lief?
@Lief Omg het zal toch niet!! Ik duim. We wachten je foto af Sorry dat ik niet meer gereageerd heb, lig nog steeds ziek op bed. Al wel aan de beterende hand gelukkig @Basilicum ik snap je gevoel maar net als Lief en ik een goed gevoel bij deze tp voor jou. Voor de dames die proberen voor een eerste, ik voel met jullie mee. Het is hartstikke zwaar en beangstigend Wat betreft de dames die gaan voor een tweede en toch, net als ik, al vrij "snel" de hoop verliezen. Misschien is het omdat we ook eigenlijk moeten verwerken dat we wéér dat ziekenhuis nodig hebben, en weer die rollercoaster ingaan? En omdat je vaak leest dat t de tweede keer makkelijker gaat, dat je die hoop ook hebt? Voor mn gevoel, bij mijzelf dus, is mijn geduld minder groot. Misschien omdat je al eerder jaren bezig bent geweest. I don't know.. Ik had deze gevoelens iig niet echt van mezelf verwacht (maargoed, ik dacht dus ook heel hoogmoedig dat t poging 1 of 2 raak ging zijn ) @Panda95 wat rot van die naam.. kan me dat precies voorstellen wat je zegt, alsof zij het kindje krijgen wat jullie nu hadden willen/kunnen hebben. Maar heel goed om die naam gewoon alsnog te doen als jullie een meisje krijgen. (Een voordeel van een donor is trouwens wel dat je nooit slechte zaadjes krijgt ) Wat is er zelf het lastigste aan vind, is dat we het nooit natuurlijk kunnen proberen. Al zou die kans maar miniem zijn, de kans is er dan tenminste in een cyclus zoals ik nu heb die afgekapt moet worden maar waarin er wel een eitje springt. Ik merk zelf wel dat ik redelijk goede hoop heb voor poging 3 Vandaag moest ik even huilen, omdat ik terug dacht aan de bevalling ( en erover gedroomd had), en zo bang was dat ik dat niet nog een keer zou mogen meemaken. Hahah als ik dit, drie dagen na mn bevalling had gelezen, had ik mezelf niet herkend Maar ik bedoel meer het laatste stukje van geboorte en daarna @Boompje88 wat hartstikke goed van je dat je hulp hebt gezocht meis.
Ik vergeet soms gewoon dat hier meiden zijn die voor een eerste gaan, omdat ik nu niet in die situatie zit. En als ik daar aan denk kan ik alleen maar gruwelijk blij zijn dat wij onze 'puber' al mochten krijgen. Ik gun het oprecht de rest dan ook meer dan mezelf als ik daar over denk, omdat ik het al heb mogen meemaken. Voor mij maakt dat álle verschil waardoor ik wel weer snel opkrabbel na een teleurstelling. Nu kan dat voor iedereen anders voelen he ik bedoel niet dat het voor een 1e, 2e of 5de anders móet voelen!! Puur vanuit mijn gevoel dit. Maar ik weet het wanhoopsgevoel nog van het misschien nooit mama mogen worden. Dat heb ik nu niet, en ook al zou ik het heel erg jammer vinden bepaalde dingen niet nog eens mee te mogen maken, ik hoef het fotoboek er maar bij te pakken en ik kan me 'laven' aan het gevoel van toen En ik loop voor het slapen gaan even haar kamer in elke avond en besef juist nu extra wat een rijkdom het is. Oke dat was even een zweefteefliefmoment ik geef haar nog ff een extra dikke knuffel haha. Hier t fotootje, hij lijkt zo alleen bewerkt maar hij is alleen uitgeknipt en dus wat ingezoomd. Oja die test van eergister zat scheef in zn hoesje vandaar die gekke afdrukken. Daar was echt amper meer streepje Nu opgedroogt is het écht maar zo'n flauw ovitrellestreepje hoor. Blijkbaar blijft dat bij mij lang en fluctueert t ofzo. Oprecht 0 hoop, bruine bloeddrap wordt alleen maar meer.
Helemaal mee eens. Toen ik destijds in groepjes zat met mensen die zeiden dat t niet uitmaakte of je voor een 1e of 2e ging, was ik t daar stilletjes altijd niet mee eens Hoe immens groot mijn wens voor een 2e ook is. Het verschil tussen geen kinderen en 1 kind, of 1 en 2 kinderen is echt een groot verschil. En mooie test. Dat is echt heel donker vind ik voor n ovitrelle streepje. Volgens mij gaat dit gewoon de goeie kant op..