Man van huis voor werk

Hier gaat dat eigenlijk altijd wel oke. mijn werk is zo afgestemd op de schooldagen en opvang dat ik zonder mn man alles kan regelen. Mijn jongens vinden het prima als ik er alleen ben. Weten waar ze aan toe zijn. Toen ze kleiner waren vonden ze het soms wel lastig, dan zeiden ze we missen papa. En dan praten we er even over en ging het weer over.
Ik maak het mezelf wel makkelijk, een keer iets eten wat de kinderen willen, prima. Een kwartier later naar bed of logeren bij elkaar op de kamer, prima. Ik ga het voor mezelf niet moeilijker maken. Komt het wassen, strijken, poetsen er niet van, dan regel ik dat wel op een moment dat het wel lukt.
Kost het meer energie, absoluut. Ben ik moe na die dagen. Zeker weten. Maar voor ons is het prima en acceptabel.
ieder kind is anders, ieder gezin heeft een ander ritme, iedere moeder/vrouw is anders, dat het bij jullie niet fijn is dat kan. Dat kun je niet vergelijken met andere, jullie realiteit is er.

kijk vooral wat je kunt doen om het makkelijker voor jullie te maken. Is dat een keer een sport niet doen, de kinderen alle 3 op 1 middag bij vriendjes te laten spelen. is dat makkelijker zijn over eten. Is dat een extra knuffel of nachtje bij mama in bed slapen. Even geen was vouwen etc. Een aftel kalender tot papa er weer is.
Probeer wat op een rij te zetten. En jezelf te helpen.

 

Het hoort gewoon bij zijn baan. Erg vervelend voor hem dat jij hier iedere keer zo over valt. Dat geeft natuurlijk onderling stress en gedoe. Genoeg alleenstaande ouders of mensen in ploegendiensten of uniformberoepen die het alleen moeten doen.

Tijd om een duidelijke en strakke routine te ontwikkelen met je kinderen. Zorg dat ze weten waar ze aan toe zijn. En dat jij in staat bent je zelfstandig te redden met je kinderen. Kinderen reageren uiteindelijk ook op hoe jij en jullie omgaan met de situatie. Dit is zo te lezen al jaren zo of in ieder geval geen onbekende situatie. Dus geen reden om totaal van slag te zijn.

Zorg voor een goede planning en voorbereiding. Wees duidelijk en consequent.

 

Kan een gepland videobel moment een en ander niet makkelijker maken?

Normaliter ben ik de steevaste huismus dus toen ik gepland een paar dagen weg was had G een GPS horloge waar ze mee kon videobellen. Gewoon de mogelijkheid dat ze ZELF me kon bereiken was wel een dealbreaker. Zou wel afspraken qua tjden maken, ik vond 0500 lokale tijd best vroeg voor een hyper blij verslag dat ze zelf een boterham met hagelslag had gesmeerd.

Bij ons was de kraamtjjd van R nog redelijk vers in t geheugen en die had ik iets rigoreuzer geprept dan met G destijds (ik ging uit van huilbaby en 2 nachtbrakers en nagenoeg geen slaap). Dus die pakte ik als leidraad toen ik weg moest.

Was wat overkill voor die 3 dagen, maar ik had nog een hele relaxte week erna daardoor.

 

Als eerste: dat je man zegt dat “andere er nooit problemen mee hebben” hoeft natuurlijk niet waar te zijn hè. Mijn man zal ook schetsen dat het “bij ons geen probleem is” maar toch verwacht ik wel van hem dat hij in die periodes meedenkt rondom het oplossen van alles thuis. Want ook al hoort het bij zijn werk- het legt op dat moment wel ook druk op mij (die ook gewoon 4 dagen werkt) en die dan dubbel zo hard mag werken om alles alleen op te vangen. En dat is best wat bij ons want met 3 kinderen (waarvan een peuter) is het vaak toch echt belangrijk dat we met zijn tweeën zijn. Neem bijv voetbal bij ons op zaterdagochtend: ik heb twee zoons die op dezelfde tijden voetballen en een peuter die dan mee moet. Daar moeten we dan toch echt logistiek naar kijken - afstemmen met andere ouders etc. En vaak is mijn eigen sociale leven die periode ook wat anders want “even alleen iets doen” gaat niet, voordat ik in de avond zit is weer net wat later dan “normaal” en normaal sport ik veel maar ik kan niet al die momenten externe oppas fiksen.

Dus ja, ook al is het zijn werk - ik moet dan toch echt aanpassingen doen. En dus is er druk bij mij. En dus mag hij daar in mee denken. Ik ben er ook niet boos over maar ik sta ook niet elke keer te juichen Overigens komt andersom hier ook regelmatig voor en ik regel dan zelfs alles tot in de puntjes zodat mijn man eigenlijk alles vrij relaxed geregeld heeft. En ook hij doet er gewoon normaal over maar staat ook niet elke keer te dansen hoor

Ik denk dat het hier dus vooral gaat over een beetje begrip en erkenning. Van je man naar jou over dat het inderdaad pittig voor jou en de kinderen kan zijn en het nadenken hierover. En ook voor hem dat het zijn werk is en de situatie dus gewoon zo is en jullie samen tot een goede uitvoer moeten komen.

Verder loopt hier dan gewoon alles zoveel mogelijk door en dat gaat allemaal prima. Maar mijn kinderen reageren er nagenoeg niet echt op behalve dat ze vaak vanalles tegelijk willen en ik mezelf niet kan splitsen en ze dus echt moeten wachten. Maar ja, een peuter en een kleuter hebben daar natuurlijk niet altijd direct boodschap aan. En mijn oudste is dan toch altijd net wat meer op zichzelf aangewezen (als in: ik moet dan bijv met voetbal mee met de middelste en hij moet zelf/met vriend/komt even niemand kijken. Of hij moet zelf naar training fietsen in de avond of meerijden want ik kan om 20 met een peuter in bed hem niet halen.. zulke dingen)

Ik maak het mezelf (maar dat doe ik altijd al) wel wat makkelijker. Boodschappen bestel ik elke week, we hebben een hulp (die dan ook wast) etc.

Overigens gaat het bij ons wel over vaak kortere periodes. 3 weken vind ik ook best lang inderdaad.

 

Je leven is vaak nu eenmaal ingesteld op hoe je leven dagelijks is. Als twee oudergezin, dus met twee ouders. Dat maakt een verandering aanpassen en sommige dingen zou je niet doen als je altijd alleen met de kinderen was, gewoon omdat het praktisch niet haalbaar zou zijn. (Ivm lichamelijk klachten van mijn man, heb ik langere tijd veel alleen moeten doen, toen heb ik veel nagedacht over het hoe en waarom ed. )

Mijn man is wel eens van huis, maar nooit langer dan een week. Ik verwacht van hem dat hij dan helpt met enige planning qua oppas ed. Verder probeer ik het mezelf wat makkelijker te maken. Dus bv. een keer niet naar sport als dat niet haalbaar is, een keer eten bestellen en sowieso eten wat de kinderen ook lekker vinden (ik stel wel als eis dat er het merendeel van de dagen groente bij moet zitten ), ‘s avonds nog wat lekkers (eventueel met een film ofzo), als ze een keer wat later op bed liggen, so be it. Boodschappen haal ik zoveel mogelijk voor dat hij weg gaat (of ik laat ze door hem halen ). Door het zo in te vliegen, vinden ze het niet heel vreselijk als hij een keer weg is; er staan immers ook leuke dingen tegenover.

Hoe het bij anderen gaat, boeit me eerlijk gezegd vrij weinig, in die situatie zitten wij immers niet. Als mijn man over dat soort dingen begint, dan heeft hij aan mij ook een verkeerde.

 

het is ook vervelend omdat je man niet ziet wat er allemaal anders gaat. Hij denkt maar alles is toch gewoon hetzelfde, minus mij. waarom zou het anders dan anders gaan.
Maar omdat hij er niet is gaat het gewoon anders, hij zit er niet bij aan tafel sochtends en savonds, hij is er niet om met ze te spelen of op bed te leggen. de routine die je man iedere dag doet ontbreekt gewoon, en sommige gezinnen, of kinderen gaan daar niet fijn op. ik snap je wel, en snap ook dat het frustreert dat je man niet snapt dat als er 1 persoon gewoon niet is dat de dynamiek dan verandert.

Hij hoort van collega's dat alles bij hun goed gaat, terwijl dat misschien helemaal niet zo is. De kinderen ouder zijn, of jonger zijn, of geen 3 kinderen, maar maar 1 kind hebben, of waarbij de partner misschien niet laat weten dat die op zijn/haar tenen loopt als de partner er niet is.

overigens vind ik 3 weken ook wel lang hoor, mijn man gaat meestal een aantal dagen tot max 1 week, en dat is vaak goed te regelen. maar 3 weken is echt een andere planning. en zeker voor kinderen een hele lange tijd, dan kun je idd niet even op adem komen, dan is het alleen maar door ploeteren, maar dan zou ik wel kijken naar structurele veranderingen, extra schoonmaakhulp, kunnen de kinderen een dag extra naar opvang of oma/opa zodat je aan huishoudelijke dingen toe komt, of aan even rust? Kun je die weken een dagje niet werken om toch wat rust voor jezelf te nemen, en op adem te komen.

Verder denk ik ook dat het gevoel van je man en jezelf niet met elkaar rijmt, hij denkt, wow chill leuk avontuur, leuke werk uitdagingen, en jij ziet, super leuk voor hem maar ik zit met 3!! weken huilende kinderen en gedoe.
Vind dat je man daarin best wat meer begrip mag tonen, al is het maar zeggen dat hij het snapt dat het anders is voor jou!
ik zou hier wel over blijven praten met je man.

 

Bijzonder, ik las dit en het enige wat direct in me omhoog plopte was 'dit moet Amberxx zijn die dit schrijft'....één blik omhoog bevestigde dit

Ik denk dat het vooral de hij=oké, jij=de zeikert houding is die meteen schittert . Het is bij jou altijd sneu voor de man en de vrouw moet niet zeuren.

OT:
Wat vervelend voor je dat je in deze situatie zit.
Je kunt er natuurlijk niets aan veranderen, hij heeft nou eenmaal deze baan en daar hoort dit blijkbaar bij.
Er zit in situaties zeker verschil. Ik ken gezinnen waarbij de verantwoordelijkheid voor de kinderen nog steeds bij beide ligt, waarbij ze samen zorgen dat alles goed is geregeld, afgesproken, de agenda doorgenomen of er ergens knelpunten zijn en hoe ze die kunnen opvangen, waar er regelmatig contact is en mee gedacht wordt. Ook hoor ik weleens van gezinnen waar de man amper betrokken is, net als bij jou makkelijk 'het hoort er nou eenmaal bij' zegt en een beetje een 'zoek het maar uit, ik ben er niet' houding heeft. Daarnaast kende ik ook een gezin waarbij de man steeds 3 weken weg was en 3 weken terug en waarbij de vrouw juist steeds een week moest wennen aan wanneer hij er wél weer was. Het gezin was zo'n geoliede machine wanneer hij van huis was. Wanneer hij terug kwam probeerde hij direct z'n betrokkenheid weer te tonen, teugels strak aantrekken, hoppa......verschrikkelijk, dat werkte altijd averechts.
Allerlei situaties, verschillende soorten manieren en bovenal karakters. Er zal dus nooit één manier goed zijn. Er zal wel iedereen één manier het beste passen. Je bent duidelijk zoekende wat voor jou werkt.
Ik denk overigens dat je man te makkelijk aanneemt dat er alleen bij jullie gedoe is. Wanneer zijn collega's dit niet aan hem vertellen weet hij dit simpelweg alleen niet.
Het lijkt me het belangrijkste dat jij vrede met de situatie hebt, want de situatie is natuurlijk zoals hij is. Wanneer jij vrede hebt met de situatie straal je dat ook meer uit naar de kinderen. De onvrede voelen zij namelijk ook en daar zullen ze ook op reageren.
Misschien als gezin een samen om de tafel (hoe jong zijn de kinderen?) om de situatie te visualiseren. Wat is er anders, hoe voelen we ons dan, hoe reageren we, wat kunnen we doen met onze gevoelens en heel praktisch hoe voeren de de dingen uit. Soms werkt exact hetzelfde ritme volgens, soms is er een ander beter passend ritme. Is er vaker een oppas in te huren, hoe doen we het organisatorisch? Wat laten we lekker wat meer uit de handen vallen of wat doen we juist voor leuks als papa weg is. Zo maak je die periode ook juist iets bijzonders hebben en een beetje leuker.
Wat kan papa doen, ook al is hij niet thuis?
Kan hij vooraf wat makkelijke maaltijden bereiden voor in de vriezer, grote boodschappen doen voor een voorraad, leuke briefjes/tekeningetjes voor ze schrijven. Vaste videobelafspraken, enzovoorts.
Bovenal is het belangrijkste dat jij er meer vrede mee gaat hebben, pas de dingen aan zodat het voor jou werkt. Wanneer jij dat uitstraalt krijg je de kinderen daar ook beter in mee.
Ze mogen papa missen en verdrietig zijn. Maar ook wij kunnen het samen zonder papa. Ook dan zijn we een team, hebben we t gezellig en kunnen we de moeilijke momenten doorstaan.

 

Heel herkenbaar, mijn man gaat elke 2 maanden 3 dagen weg.
En ja ik heb er een bloedhekel aan, en laat dat ook weten. Dat hoort bij zn werk, maar dat betekend niet dat ik het leuk hoef te vinden of dat ik moet doen dat ik het prettig vind.
Als mijn man geïrriteerd zou raken van mijn "geklaag" erover dan zou ik daar heel boos van worden, want voor hem is het makkelijk praten.

Hier is het dus ook drama, zoon is compleet van slag en mist zijn papa elke keer opnieuw enorm. En alle gedoe rondom de oudste komt allemaal op mij neer.
En dan heb ik het nog niet eens over de practische zaken.

 

Hier gaat dat prima meestal 1 maand achter elkaar per jaar
Ja de kinderen vinden het niet leuk maar we maken er altijd het beste van en doen leuke dingen
We maken een aftelkalender
Ze slapen om de beurt bij mij en ze weten gewoon dat dit erbij hoort

Ik ben na deze maand wel moe en dan neemt hij daarna ook alle taken op zich zodat ik weer wat kan bijtanken

 

Hier is het ook regelmatig aan de orde, maar over het algemeen niet langer dan een week. Ivm mijn werk hebben wij wel wat hulp voor schooltijd vooral omdat hij normaal de kinderen naar school brengt op mijn werkdagen. Ze gaan dan vroeg naar opa en oma en gaan dan zelf naar school of worden nog gebracht. Ze zijn hier al wel iets ouder.

Wat mij/ ons helpt is vooruit plannen en duidelijkheid. Een afstreepkalender of kaart tot papa weer thuis komt.

Planning met wat we elke dag eten, met wie ze evt meerijden naar sport. Normaal regelen wij dat zelf maar in je eentje lukt niet alles. Kijk of je hulp kunt inschakelen, misschien kan een andere, in ons geval, voetbalmoeder of -vader jouw kind even ophalen en thuisbrengen zodat ze wel kunnen trainen? Lukt dit niet, ook prima, maar schrijf het dan in je planning en heb die gesprekken met je kind/kinderen vooraf. Ook hierin in kan papa ondersteunen, en dit uitleggen/ meedelen voordat hij weg is.

Plan in wie welke dag in het grote bed slaapt, zodat je er op het moment zelf geen gedoe meer over hebt.

Bovenstaande kun je prima zelf in een soort weekplanning/ maandplanning invullen vooraf, evt samen/ in overleg met de kinderen. Hoe duidelijker het vooraf is, hoe makkelijker het wordt (evt op termijn) om hier steeds naar terug te verwijzen.

En nogmaals, dit kan ook allemaal samen met papa uitgelegd en besproken worden. Hij is er op het moment niet, maar kan vooraf wel helpen om dingen te regelen en/of uit te leggen aan de kinderen. Maak het jezelf zo makkelijk mogelijk door zoveel mogelijk vooraf duidelijk te hebben, scheelt jezelf tijd en voor iedereen hangt het schema om te zien hoe of wat die dagen/ weken.

Wij proberen vaak rond etenstijd bij papa nog even te videobellen, maar ook weer niet te vaak, want daar gaan de kinderen papa ook weer van missen ..

Je geeft aan dat 1 van de kinderen erg bang is, vooral als papa er niet is, weet je waar dit vandaan komt? Is dit altijd al zo? Zou je hier iets aan kunnen doen/ veranderen? Zou je dat willen? En dan wellicht hier juist aan werken als papa er gewoon is? Zomaar even een aantal dingen die mij zo te binnen schieten.. is een lastige situatie.

Even off topic; ben jij wel eens meerdere dagen van huis geweest zodat papa alles zelf moet regelen? Heeft hij dat wel eens ervaren? Zo’n ervaring wil de ogen ook wel eens openen van hoe het voelt dat je alleen bent met de kinderen en alles zelf moet doen of regelen..

 

Maar dit weet je toch al voor je aan kinderen begint? En ook bij kind 1? Tenzij hij zonder overleg met TO deze baan later heeft aangenomen. Maar dat zal niet het geval zijn. Er zijn tal van beroepen waarbij een ouder (kan ook de moeder zijn) onregelmatig thuis is of dagen/weken afwezig. Dat zijn zaken om samen over na te denken als je een relatie begint en ook als er kinderen komen. En ook om te evalueren tijdens je relatie. Een partner heeft er niets aan als er continu gedoe is thuis en een ontevreden partner. Hij kan er ter plaatse niets aan veranderen.

Mijn collega heeft een partner in het leger. Die is regelmatig maanden van huis. Communicatie is dan wisselend en de situatie natuurlijk niet altijd veilig. Die kinderen weten niet beter. Zij ziet zichzelf als een soort alleenstaande ouder. Alles draait gewoon door. Ze is gewend om het huishouden en de opvoeding alleen te doen. En heeft een eigen sociaal leven en neemt haar eigen beslissingen. Hij geeft haar ook dat vertrouwen en die vrijheid en voegt zich bij thuiskomst weer in haar ritme (en niet andersom). Dat zou niet mijn leven zijn. Maar dat is iets waar ze beiden voor kiezen en wat vanaf het begin duidelijk was.

Uiteindelijk is het de mindset als partner die van belang is. Ben je zelfstandig en onafhankelijk of verwacht je dat je partner het samen met jou doet.

 

Als dit er opeens bijkomt en het eerder niet was heeft hij dus eigenlijk een nieuwe functie. In dat geval is het aan hem om in overleg met jou te kijken of hij dit daadwerkelijk wil. Normaal mag je verwachten dat je hierover overleg hebt in een relatie (het is eigenlijk een heel andere baan dan eerder). En uiteindelijk zijn eigen keuze om daar of in die functie te blijven werken. Als jullie relatie goed genoeg is kan je daarover communiceren. Ook over hulp en draagkracht voor jou.

Als jullie er samen voor kiezen dat hij daar blijft werken dan weet je dat dit de toekomst is. En dan heb je dat te accepteren. En er wellicht rekening mee te houden dat het nog meer kan worden in de toekomst (misschien goed om daar eens naar te informeren).

 

Jeetje @Amberxx93 kun je je stellige betweterige mening nou niet eens een keer voor je houden?

Pik je zelf nou echt niet op dat TS niets heeft aan jouw manier van reageren? Ze zoekt juist tips en handvatten en geen dooddoeners of “dit had je kunnen weten”.

En ja dit is een forum, iedereen mag z’n mening geven bladiebla…. Maar een beetje inlevingsvermogen en weten wanneer je beter niks kunt zeggen is ook niet weg.