Dat vind ik dus het lastige: thuis loop ik natuurlijk niet zo strikt te doen zoals op de psz. Maar ik snap ook wel weer dat een school regels nodig heeft om te kunnen functioneren en dat respecteer ik uiteraard. Ik denk dat ik de basisschool juf zelf alvast hierover na wil laten denken. Want de strategie: "wij houden voet bij stuk" werkt dus al een jaar niet ... Als ik de juf was zou ik dan dus kijken naar een andere strategie. Dat lijkt mij althans praktisch. Ook om je eigen energie als leerkracht een beetje okey te houden. Mijn persoonlijke ervaring is dat je het niet zo groot moet maken. Geef het geen brandstof en het waait vanzelf weer over. (Hoe irritant het ook is.) Maar hoe je dat in een klas met 30 kinderen doet? Echt geen idee. Het is overigens niet zo dat mijn dochter brutaal is, dingen kapot maakt, anderen slaat, hyperactief of onoplettend is. En zojuist had ze toch iets gedeeld met haar zus. Uit zichzelf. Omdat ze zag dat haar zus teleurgesteld was dat zij het niet had. Ik denk dat ze vooral heel graag zelf de controle wil ofzo. Heel extreem eigenwijs.
De leidster van mijn dochter herhaalt steeds dat M moet leren haar eigenwijsheid vóór zich te laten werken. Dat heb ik steeds niet zo serieus genomen, omdat ze nog zo jong is. Maar zojuist heb ik een (ook voor mijzelf) leerzaam artikel over eigenwijsheid gelezen. Het begint met het kernkwadrantenmodel: Linksboven schrijf je een kernkwaliteit, bijvoorbeeld ‘autonoom‘. Rechtsboven, je valkuil: egoïsme / eigenwijsheid (te veel van je kernkwaliteit) Rechtsonder, je uitdaging: verbinden (het positief tegenovergestelde van je valkuil) Linksonder, je allergie: zelfopoffering (te veel van je uitdaging) Nu zijn mijn oudste dochter en ik sterk in verbinden en kunnen voor de lieve vrede onszelf opofferen. (Zij wordt bv geliefd door de kinderen om haar heen, heeft veel vrienden en wordt vaak uitgenodigd op kinderfeestjes). Maar misschien werkt dat dus juist niet goed bij M en zouden wij juist wat van haar eigenwijsheid kunnen leren. (Zij wordt bv heel erg herkend door iedereen. Steelt somehow de show bij vooral volwassene. Ik verbaas me er altijd over hoeveel volwassenen haar herkennen en dan een leuk praatje met haar houden.) Ik had tot zover altijd de opvatting dat je er als persoon het beste uit komt als je je aanpast aan de groep. Genetisch zijn we zo gebouwd dat we koste wat kost bij de groep willen horen, dus onze aandacht gaat steeds uit naar het verkrijgen van waardering en steun. Nu, (als volwassene) in de 21e-eeuw, ben je eigenlijk iets vrijer, en mag je wat meer op jezelf vertrouwen, los van het oordeel van de groep. Ik las ook dat wie eigenwijs is, moet leven met het feit dat het soms in je voordeel en soms in je nadeel werkt. Als volwassene kan je daar allerlei tools op toepassen: je kunt het gebruiken als een kracht, maar wel altijd kritisch blijven op je eigen handelen. Probeer open te staan voor meningen van anderen en weeg alle feiten en omstandigheden goed af. Dat kunnen jonge kinderen natuurlijk nog niet. Ik voel het wel als mijn taak om haar te helpen zien dat ze de verbinding aan blijft gaan met mensen om haar heen, en niet doorschiet in egoïsme. Ben nog zoekende maar het helpt wel om haar eigenwijsheid ook als iets goeds te kunnen zien.
Wat een mooie inzichten @Gember Die kwadranten theorie heb ik ook ooit voor mezelf mogen invullen (training persoonlijke ontwikkeling op het werk). Mooi dat je die in je gezinssituatie zo kan toepassen en ervan kan leren. Mag ik je na het lezen van dit topic nog 1 ding meegeven? Ja: lees verder Nee: sla het volgende stukje maar over Ik las een paar keer iets over 'scoren'. In je openingspost dat je met haar intelligentie/leergierigheid nog wel wat pluspunten kon scoren bij school. En ergens dat je met je oudste dochter nog wel goed scoort (zoiets). Daar gingen mijn stekels een beetje van overeind staan. Want je kinderen heb je uiteraard niet om het mooie plaatje, waarmee je punten scoort. Een dom kind is net zoveel liefde en aandacht waard als een slim kind. En met je drukke pittige dochter mag je net zo goed ergens komen als met je brave rustige meisje. (T is alleen wat vermoeiender). Wat de buitenwereld daarvan vind is de buitenwereld zijn probleem. Verder herken ik veel in je verhaal. Mijn oudste is ook zo makkelijk. Altijd geweest. En met de jongste is altijd iets aan de hand. Oorzaak hier is anders dan bij jou. Ik heb zo vaak gedacht dat het goed is dat ik de oudste heb. Het 'bewijs' dat we wel kunnen opvoeden. Want met alles wat we met de jongste meemaken heb ik daar vaak aan getwijfeld. Heb je er al eens over nagedacht haar te laten onderzoeken? Of iemand te laten observeren om te beoordelen of dat zinvol kan zijn? Wat betreft je eigen verleden. En voorkomen van herhaling. Onderneem regelmatig iets 1 op. Dus een keer alleen met je oudste ergens heen. Alle aandacht voor haar. En op een andere dag alleen met de jongste. Doen we hier ook af en toe. Dan neem ik de jongste mee naar mijn moeder bijvoorbeeld (vind hij geweldig, want lekker knuffelen en puzzelen met oma en daar is een speeltuin waar we fijn kunnen spelen samen) . En dan gaan oudste en mijn man samen wat leuks doen. Of andersom. Ik met oudste naar de bioscoop, en man met jongste thuis film kijken of iets anders leuks. Met oudste praat ik er ook vaak over. Dat het lastig is dat zijn broertje veel aandacht opeist. Dat het zo fijn is dat hij makkelijk is. Maar dat dat niet moet betekenen dat hij zich gaat wegcijferen.
Dat is inderdaad het dilemma voor leerkrachten en pm'ers. Want het is heel goed om elk kind op zijn manier te benaderen, maar niet echt realistisch in een grotere groep. En dat is helaas wat veel ouders niet snappen. Jij wel gelukkig en door dat inzicht sta je al 1-0 voor op school, leerkrachten waarderen dat echt. Maar leerkrachten met zelf veel inzicht kunnen vaak door kleine aanpassingen veel bereiken. Mijn zoon werd "verdacht" van ADHD maar nog vrij jong om getest te worden in groep 1, dus die had met bepaalde aspecten grote moeite bij de kleuters. Vooral het onrustige maakte chaos in zijn hoofd. Bijvoorbeeld het vormen van de rij: elk kind heeft een vast maatje en een vaste plaats in de rij. Maar met allemaal 4,5 en 6 jarigen duurt dat best even en krioelt door elkaar. Daar kreeg hij echt kortsluiting van. De juf zag dat heel snel en loste dat op door te zeggen dat hij naast haar mocht komen staan tot de rij stond en dan kon hij naast zn maatje gaan staan.
Ik denk dat je hier precies de kern te pakken hebt. Sterk in verbinden is 1 ding, maar verbinden is níet hetzelfde als jezelf opofferen voor de lieve vrede. Dat is over je grenzen heen laten lopen. Dat is geen eigen mening mogen uiten. En kijk, laat dat nou net zijn waar je jongste dochter fantastisch goed in is! Grenzen aangeven, die eigen wil naar voren brengen. Ja dat zit in jouw allergie omdat je bang bent dat het egoïsme is... maar gezonde assertiviteit is niet egoïstisch, dat is de categorie een nee tegen een ander is een ja voor mezelf en daarmee voorkom ik dat mensen over me heen lopen. Dus als je dat eens van haar leert... en je haar tegelijk voordoet hoe je soms mee kunt bewegen met anderen, niet voor alles strijden maar soms een stukje meegaandheid en harmonie.. dan zijn jullie er al
Ik ben dankbaar voor deze post! Hij is heel goed, dankjewel! Ik kan me heel erg vinden in wat je zegt. Ik ga je adviezen overnemen. Bedankt voor je feedback naar mij als ouder. Ik had die ook zeker nodig. En wat je verder schrijft voelt heel herkenbaar voor mij. Ik sta idd open voor testen op het moment dat het ook op school ook niet wil en de leerkracht het niet weet.
Wat leuk! Wat een heerlijk positieve benadering zeg! Ik moet echt even alles wat ik geleerd heb in een boekje opschrijven :-D. Dit geeft ineens een hele positieve draai en een leukere manier om de intake in te gaan. Ik blijf natuurlijk de realistische kant van evt problemen hierin ook benoemen, maar we mogen allemaal leren toch? Ook ik, ook mijn dochters, ook de leerkracht. Ik ben heel erg voor een sportieve samenwerking .
Je kan leerkrachten ook zelf wat laten ervaren. Je hoeft niet persé een opsomming te maken van zaken die eventueel een probleem kunnen zijn. Want een probleem voor de 1ne is prima mee om te gaan voor de andere.
Nog even terugkomend op @Mamafiets en haar stekels . Deze feedback had ik echt nodig. Het liet me nadenken over waarom ik daarop wil scoren. Ik ben erop gericht om te compenseren. Even platgeslagen: om "slecht" sociaal-emotioneel gedrag te kunnen compenseren met "goed" leergedrag. Maar waarom compenseren? Dat is echt iets krampachtigs van mezelf. Ik denk de hele tijd dat ik iets wat slecht gaat, goed moet maken. Maar misschien moet ik stoppen met denken in termen als slecht en goed. Ik laat dit nog even sudderen. Maar ik begrijp in elk geval al wel dat ik mijn idee om te moeten compenseren wil verminderen.
True ... hoewel ze bij de psz hetzelfde probleem ervaarden, kan ik dit ook zien als een nieuwe kans (kan alleen mijn eigen spanning niet negeren)
Ik ben me even gaan verdiepen in compensatiegedrag. Compensatiegedrag komt voort uit menselijke kwetsbaarheid die je voor jezelf als te spannend beoordeelt. (Zoals dat ik het spannend vind tov van mijn omgeving om zo'n intense dochter te hebben). Ik zie nu wel dat mijn compensatiegedrag (heel hard werken om haar te leren zich te voegen naar de maatschappij) niet functioneel is door mijn eigen verkeerde mindset. Mijn dochter mag het zichzelf dan misschien wel onnodig moeilijk maken op de psz, maar laat ík het dan als moeder in elk geval ons niet onnodig moeilijk maken. Het wordt hoog tijd voor een andere benadering. Mijn dochter is goed in wedijveren en strijden, iets wat ik vermijd en wat mijn allergie is. Ik kan van haar leren om zelf ook bekwaam te worden om te strijden, want het is ook een functionele eigenschap. Pas als ik dat ook kan en doe en zelf ervaring in op doe, kan ik haar inspireren om te leren zien waartegen je wel en niet moet strijden. Strijden betekent in die zin ook aanpassen (iets wat zij moeilijk vindt). Kortom: het is in ieders belang om te leren inschatten wanneer de strijd om een confrontatie vraagt en wanneer om aanpassing. En dan wordt je weerbaar. Weerbaarheid betekent nl soms ook meebuigen. Ik las het volgende interessante: Je laat geen kansen liggen door conflictvermijding en je bederft je kansen ook niet door te sturend, te dominant of te egoïstisch te zijn.