Misschien een heel zwaar onderwerp, maar merk dat ik er soms tegen aanloop. Allebei (veel) werken, 2 pubers die de nodige zorgen met zich mee brengen, groot gedeelte van het inkomen gaat naar de vaste lasten en daardoor het gevoel dat je werkt voor de rekeningen, en dan dus de vraag komt is dit dan de zin van het leven en hoe kan ik dit anders invullen. Dan bedenk ik mij wat zou me gelukkig maken.. Dan kom ik al snel uit op ergens in de zon, het minimale aan werk doen bij een tentje op het strand en verder genieten van mijn man en grote kinderen die lekker een chill leventje op en om het strand hebben bij een kroegje of de watersport. Maar is dit dan een realistisch beeld. Ben heel erg benieuwd of dit gevoel herkenbaar is bij jullie en wat jullie ideale leven dan zou zijn en is dat dan haalbaar? Hier flinke overwaarde op ons huis dus opzich niet ondenkbaar...Ben niet ongelukkig maar stel mijzelf vooral de vraag hoe ik gelukkiger kan worden
Aller eerst wil ik je veel sterkte wensen in deze periode. Ik denk dat de meeste mensen (vooral in koude landen) verlangen naar een leven aan het strand. Ik heb geen pubers dus ik kan daar niet echt iets over zeggen . En dat je het gevoel hebt te werken en voor de rekeningen, ja, dat herkennen wij hier wel. Er blijft idd weinig over om een eventuele leuke vakantie te boeken (in het buitenland)met alle leuke activiteiten .. want tja een vliegticket kost ook behoorlijk veel tegenwoordig. wat eventueel wel een idee kan zijn, is vanuit hier een (klein) eigen bedrijf financieren in het buitenland, lekker aan het strand. En dan stap voor stap daarheen emigreren.. zodat jullie daar kunnen zijn, met alsnog een vorm van inkomen, meestal hoef je in het buitenland niet veel aan belastingen betalen ( hangt ook echt van t plekje af natuurlijk) en Ehm vanuit daar verder kijken..
Op zich heeft het leven geen enkele zin en dat heeft als voordeel dat je zelf kan bedenken wat jij zinvol vindt. Voor mij is dat een goed mens proberen te zijn en genieten van dingen als muziek maken, lezen, borrelnootjes en met de kinderen naar een museum.
Ook wel heel mooi verwoord. Ieder moet natuurlijk het leven aangenamer maken voor zichzelf en familie!
Absoluut niet! Mijn geluk is angstaanjagend afhankelijk van mijn wekelijkse portie borrelnootjes Nou ja, idealiter voor de hele mensheid natuurlijk, maar jezelf en familie is een goed begin. Ik zou het zelf heel leeg vinden, om elke dag alleen maar te lanterfanten op een strand...
Ik denk dat je voor jezelf zou moeten kijken waar je je geluk uithaalt. Dat is in ieder geval mijn idee van ‘zin van het leven’. Zo haal ik dat ook uit mijn werk. Niet altijd, maar als ik bv eindelijk een kind tot 20 heb leren tellen na heel veel oefenen, dan voelt dat wel heel zinvol. Maar ook afspreken met mijn vrienden, uit eten, ons weekendtoetje op zondag, naar een concert, een filmavondje met dochters, etc, etc. word ik heel blij van. Dat zijn grotere en kleinere dingen naast elkaar, die alles de moeite waard maken.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat dit een realistisch beeld is. Zit zelf natuurlijk ook wel eens weg te dromen over vanalles, maar ben wel vrij nuchter met beide benen vrij snel weer op de grond. Wat hierboven ook al aangegeven werd, je zult zelf die invulling moeten geven. En dat kan zeker lastig zijn om dat te vinden, want je zult dan ook rekening willen/moeten houden met hoe je partner er in staat. Een iets andere insteek voor je gevoel dat het leven om werken draait en puber perikelen (even heel kort door de bocht genomen), kun je misschien ook kritisch kijken naar jullie huidige leven, wat zou je daar op korte termijn in kunnen veranderen zodat jouw gevoel wat minder negatief wordt?
Op een ander forum werd een keer deze oefening gedeeld: Pak een vel papier en noteer 1 tot 100 en schrijf alle dingen op die je graag zou willen zien, doen, beleven, hebben en ervaren als tijd geld en energie geen bezwaar zouden zijn en je alles zou durven. Dit mag groot en klein zijn (van recept proberen, iets kleins kopen tot een verre reis of een bedrijf beginnen) Mij heeft dat enorm geholpen. Misschien ook iets voor jou?
Dat beeld wat je hebt is natuurlijk vrij rooskleurig. In zo strandtentjes werk je namelijk vooral als uw vrienden en familie in vakantie zijn . Dus ik zou toch meer kijken naar wat nu haalbaar is om te veranderen en aan te pakken. Moet je veel werken om rond te komen of kan je gerust wat inkomen missen ? Dan kan je mss wzt minder werken als je dat wat lijkt.
Het is niet zo dat ik depressief op de bank zit te kniesen over het leven, maar meer hoe kan ik er voor zorgen dat ik/we ons beste leven leven. Opzoek naar een stukje onbezorgdheid, genieten. Dat doen we ook zeker, hebben het niet slecht maar heb zo het gevoel dat het ook anders kan. Komt misschien ook door iemand in de innercirkel met uitgezaaide kanker en pas net 60 is.
Door lief te zijn voor andere mensen, door vertrouwen te hebben in de goedheid van de mensheid, door anderen te helpen. Tevreden zijn met wat je hebt en alles wat daar bij komt als mooi meegenomen rekenen.
Hoe groter mijn dromen op het moment zijn, hoe meer ik de kleine leuke dingen uit het oog verloren ben. Bewuster daarvan worden kost imo minder energie dan emigreren.
probeer je dromen niet uit te stellen.. maar nu te leven... wat zijn dromen van jou en je gezin? Ook op kleinere schaal? Probeer ze waar te maken. Ik was altijd nogal van het sparen, maar nu geven we het geld ook wel uit.. En mijn man werkt 40 uur maar krijgt er 36 uitbetaald zodat we ook de vrije tijd hebben om dingen te doen. Weg met de caravan (niet zo duur) . Maar ook andere uitstapjes. We besteden geen geld aan etentjes buiten de deur. Zijn op bepaalde vlakken zuinig - maar gaan volgend jaar weer wel 2 weken met een huurcamper door schotland. Dit jaar naar Europapark trouwens. Nu gaan de kinderen nog mee, nu genieten. Maar wat iemand zei; breng je dromen en wensen eens in kaart...
Ik heb al 33 bonusjaren, elke dag een feestje. Ook de mindere dagen die je t liefst onder je deken opgerold door wilt brengen. Lig ik morgen om, heb ik toch mooi heel wat extra daagjes mee mogen maken. Al baal ik ervan dat de fotoalbums, boekjes van de kinderen en de zolder dan nog niet "bij zijn" en ik de grote momenten van die nu nog ukkies dan niet mee kan maken. Dus alles waar ik dan van zou balen is voor nu maar ff mn doel, voor zover logisch haalbaar he. Kan nu nog niet G dr trouwjurk gaan maken. Ik leef mn leven naar eer en geweten, probeer dienstbaar te zijn aan hen die mijn hulp nodig hebben en waar hun zorg aan mij is toevertrouwd dit naar beste kunnen te doen of te regelen. Hen te beschermen tegen ellende en te waken waar gewenst. Ik probeer de kinderen op te voeden met de kennis en de kunde die mij is geleerd, opdat zij ongeacht de situatie zich fysiek en mentaal staande kunnen houden in de wereld. Ik geef ze de middelen, of ze de wijsheid hebben er iets mee te doen wanneer een situatie dat vergt ligt niet in mijn handen. Ikzelf heb gewoon de lol er in om zoveel mogelijk te kunnen en streef naar 100% zelfredzaam in alle facetten. Al is theorie kennis ook goed hoor, ik ga geen dakkapel eigenhandig op mn huis takelen en installeren bijv., maar mijn nieuwsgierigheid is eindeloos en ik heb daar echt ontzettend veel lol in als er ineens een nieuw werkveld/nieuwe hoek voorbij komt. Heb ik weer een zoektochtje, bezigheidje.
Ik zorg ervoor dat wat ik heel graag wil, ik nu doe (mits het enigzins kan, en anders onderzoek ik hoe ik het kan realiseren) Mijn dromen laat uitkomen zodra het kan. Tijd, ruimte en geld spelen daarin ook een rol. En nee, niet alles kan in een keer. Maar ik stel niet uit als het wel kan. Ga niet zitten wachten op een beter moment oid. Daarom heb ik nu ook 2 paarden. Dat wilde ik heel graag. En toen het kon ook gedaan. Nog geen minuut spijt gehad. Onderzoek wat jou echt gelukkig maakt en hoe je dat zoveel mogelijk kan nastreven.
Ik houd me altijd voor dat het gras aan de overkant altijd groener lij́kt, maar lang niet altijd groener ís. Tijdens Corona en met name tijdens de lockdowns, waarin op een gegeven moment steeds minder mocht, wel bedacht ‘waar word ik nou gelukkig van?’ (en daarmee samenhangend: ‘waar wil ik om die reden ‘meer’ van?’). Eigenlijk vergelijkbaar met wat Vulpen hierboven (heel mooi! <3) schrijft dus. Ik kwam uit op ‘mijn gezin, dieren, buiten zijn en actief/bezig zijn’. Veel sporten kan ik helaas niet meer, waardoor veel afvalt, maar heb bewust gezocht naar dingen die wél mogelijk zijn. Dit heeft voor ons bv. (mede) geresulteerd in een verhuizing naar een huis met een grotere tuin (zodat ik daar meer in kan doen), dat we een hond hebben (dier en buiten wandelen én de kinderen wilden het al jaren heel graag), dat ik ben gaan paardrijden (dier en buiten bezig zijn) en dat we ietsje vaker verdere reizen zullen maken (herinneringen als gezin). Mijn werk vind ik gelukkig super leuk! Dat is voor mij altijd een eerste vereiste geweest: leuk werk en leuke collega’s (natuurlijk fijn als je er voldoende mee verdient om rond te komen enzo, maar als ik geen energie uit mijn werk zou halen, dan zou ik heel snel op zoek gaan naar iets anders). Ik werk overigens niet fulltime, dat is voor mij/ons niet haalbaar. En ja, ook ik heb (nog steeds) momenten waarop ik me afvraag waar ik alles voor doe en wat het nut of de zin van het leven is. Dat die er (voor mij) niet is, daar ben ik al een jaar of dertig uit. Daarom vind ik de omschrijving van Vulpen zo mooi en warm, én wat ik voortaan in mijn hoofd ga houden (en ook aan mijn kinderen mee zal proberen te geven, één van hen stelt deze vraag namelijk ook regelmatig)! <3
Ik vind vrienden en familie en andere mensen helpen zingevend. Alleen maar reizen en op een strand zitten is ook zo oppervlakkig! Ik heb 8 jaar voor mijn vader mogen mantelzorgen en dat was soms gekmakend zwaar, maar nu hij er niet meer is voelt het soms ook leeg en zinloos. Ik zoek eigenlijk een nieuwe adoptiebejaarde
Ik bedenk me nog iets wat het leven juist de moeite waard maakt en wat ik ook aan mijn kinderen meegeef: juist de tijdelijkheid van alles maakt dat het leven divers is en dat de leuke dingen er tussenuit springen. Alles verandert op de duur en soms is dat lastig, maar het opent ook nieuwe deuren. Mijn kinderen zijn dol op de Efteling, maar iedere dag naar de Efteling is natuurlijk intens vervelend. Het weekend is juist fijn na een drukke werkweek en na een paar weken ben ik de vakantie wel weer zat en snak ik naar een gewoon school/werk ritme. Ik ben dol op lezen, maar de hele dagen op mijn krent zitten met een boek in mijn handen, zou ik ook niet voor elkaar krijgen En ook fancy uiteten vind ik geweldig, maar dat is juist zo genieten omdaat het maar eens in de zoveel tijd is. etc. En zelfs die zon: die is voor mij juist extra heerlijk na een regenachtige koude dag! En ook de fases waar je zelf of je kinderen in zitten verandert. Super leuk die baby fase, maar een volwassen gesprek met mijn volwassen dochters heeft toch ook wel wat. Dus een tentje op het strand, voor de rest van je leven… Het is maar de vraag of dat echt is wat je gelukkig zou maken. Ik zou het er 3 wkn uithouden denk ik. Maar iedereen is natuurlijk anders.