Haha zeer begrijpelijk. Ik heb dat al met die van ons en 2 dagen kamp. Het loslaten is een groot leerpunt ( nog lastiger omdat er 2 pestkoppen in de groep zit en ze het vooral voorzien hebben op onze knul) Italië is wel super gaaf, waar gaat hij naar toe? Succes voor jou!!
Ah ja, dat is loslaten 2.0 Het begint te wennen nu ze het al vaker hebben gedaan. En helemaal nu ze gewoon zelf vakanties boeken en dan gaan ze niet naar de veluwe Iedere keer toch weer fijn om ze weer veilig thuis te hebben. Zeker na het laatste schooltripje van onze ene zoon....
Zo een heerlijke tijd voor hen e. Onze middelste ging vorig jaar met een bus vol onbekenden mee richting Spanje voor 9 dagen. Buiten we zijn aangekomen, wat foto's en we zijn vertrokken hoorden we van de begeleiding niets en zelf stuurde hij iedere avond HET WAS LEUK TOT MORGEN . Dit jaar gaat hij 9 dagen mee naar Italië. Ze worden zo snel groot e .
Mijn opa wou ook nooit hulp. Ik ben een aantal jaar zijn poetshulp geworden, zoon deed de boodschappen en papierwerk, dochter de was maar wildvreemden in zijn huis? Thuisverpleging kwam 1st voor een wonde en die probeerden hem wat te overtuigen dat een beetje extra hulp mss wel handig was. 1 keer in de week mochten ze hem wassen en geen gezaag over zijn kledij, want dan was het klaar. Hij was al bijna 95 toen hij richting een flat ging ( nog zelfstandig wonen) en daar kwam een mannelijke verpleger en die vond hij geweldig. Toen ik ziek werd en zijn poets niet meer kon doen heeft die man ervoor gezorgd dat er toch een poetsvrouw mocht langskomen ( was een grote nieuwbouwflat). De 1ste die kwam stuurde hij naar huis want ze deed niets goed en de 2de betrok hem bij alles en dat was de perfecte voor hem. Ik deed het zelf ook altijd zo bij hem, hem het gevoel geven dat we hem echt wel nodig hadden om ons werk te kunnen doen . Op zijn 98 is hij naar een woonzorg centrum gaan wonen en daar deed hij weer wat moeilijker. Zijn verpleger kwam daar niet meer ( logisch daar is personeel) en de poetsvrouwen stuurde hij regelmatig weg. Hij is 101 mogen worden en heeft eigenlijk tot het einde gedacht dat hij nog fit genoeg was en geen hulp nodig had. Want hulp dat is voor mensen die niets meer kunnen en hij trok ( volgens hem, was dus helemaal geen waar) zijne plan.
Ik denk dat dit vooral te maken had met zijn jongste broer. Die stuurde iedere avond een spraak berichtje en daar kwam reactie op. Zijn planning zat vorig jaar ook zo vol dat hij volgens mij ook echt doodmoe was Toen koos hij voor een enorm actieve vakantie met raften, canyoning , kajak, trektocht door de bergen. Dit jaar gaat hij het iets rustiger aandoen. Hij heeft gekozen voor een vakantie waarbij ze vanalles doen maar ook veel chillen . Voor volgend jaar heeft hij ook alweer gekozen, dan wil hij mee naar Oostenrijk
Och ja; zo moet ik altijd lachen om mijn moeder, die woont in een bejaardenflat. Daar organiseren ze ook leuke dingen, optredens, knutseldagen, bingo. maar mijn moeder wil daar dus nooit naartoe, want dat is echt niet leuk, het zijn allemaal van die oude mensen…. mijn moeder is bijna 81 …
Is het een idee dat er thuiszorg ingezet word, vanuit de huisarts.. ik werk in de thuiszorg, en we worden regelmatig ingezet bij cliënten die zichzelf niet meer goed kunnen verzorgen. Eerst een vertrouwensband opbouwen en misschien accepteert ze het op den duur wel?
Klinkt allemaal supergaaf! Hier komt er af en toe een foto of reactie in de gezinsapp. Maar ook gerust dagenlang niks.
Ja zo herkenbaar hoor. Loopkarretje duuwde hij met veel show aan de kant en zei: geef dat aan die ouwe hiernaast. Tja die ouwe is 15 jaar jonger als u hoor . Activiteiten deed hij niet mee , want dat was volgens hem voor degene die een slag van de molen hadden.
Over ouderen. Om in aanmerking te komen voor een seniorenwoning moet je 55 jaar zijn. 55 jaar! Wie voelt zich dan al oud?
Ik , zie me daar over een aantal jaren echt nog niet wonen (moet ik de pubers meenemen vrees ik met de woningmarkt van tegenwoordig)
Dat is mooi dat het op die manier geregeld kan worden, maar dat gaat ons zelf niet lukken en eerlijk gezegd zie ik dat zelf ook niet zitten. Het is nu al af en toe een uitdaging om thuis alles rond te krijgen, de zorg voor schoonmoeder en haar huishouden kan er echt niet bij. Boodschappen zal zeker mogelijk zijn, al koken we nu al regelmatig voor haar of ze blijft bij ons eten. Ik heb vaker aan man aangegeven of hij inzage in haar financiën mag hebben, maar dat wil ze ook niet.
Dat hebben we geprobeerd, maar daar is ze nog 'te goed' voor. Huisarts is langs geweest bij haar samen met m'n man, een maatschappelijk werkster, de praktijkondersteuner nog een keer en nu afgelopen week iemand voor huishoudelijke hulp vanuit een regionale instantie.
Ja in principe wel, maar zelfs haar buurvrouw heeft bij ons aan de deur gestaan om aan de bel te trekken. Ze rookt veel, ze drinkt regelmatig buiten de deur en heeft bijna wekelijks weer nieuwe schade aan haar auto omdat ze ergens tegenaan is gereden, maar volgens haar is het altijd de schuld van een ander. Mijn man weet het ook niet meer. We hebben haar ook laten zien waar een buurtcentrum zit bij haar in de buurt waar ze andere mensen kan ontmoeten.. maar dan zegt ze 'ohja daar kan ik ook heen', maar vervolgens doet ze dat niet. Het is gewoon lastig, je wilt haar helpen omdat het je moeder blijft, maar als diegene niets wilt of zelf geen moeite doet, waar ligt dan de grens he..
Misschien een uitkomst voor mensen met MS of een andere ziekte waardoor ze minder goed ter been zijn bijvoorbeeld...?