Nou, dat is bijna niet meer te doen. Een goed gesprek over wat zijn gedrag met óns doet is wel wat hem raken kan. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Want écht lering eruit trekken doet ie niet aangezien hij dezelfde fratsen een seconde/ dag/ week later wéér uithaalt. Toen hij jonger was, was het iets makkelijker. Geen filmpje of geen snoepje was dan iets waar je hem nog wel mee kon raken. Geen filmpje is dus geen optie meer, voor uitleg zie één van m’n reacties hier net boven. Geen snoepje haalt ook niks meer uit. Afgesloten kasten haalt ie alsnog gewoon open. En verstopte sleutels zoekt ie gewoon op net zolang tot ie ze vindt. Daarbij: we willen de komende periode eens kijken wat op een gezonde manier het faciliteren van die snackbehoefte van m gaat doen (zie uitleg ook weer eerdere berichten van me), dus lijkt me dat wegnemen weer een trigger van het volgende probleem (dat ie dus weer etenswaren gaat jatten). En voor je het weet zit je dan weer in zo’n negatieve, neerwaartse spiraal waar je maar moeilijk uit komt, dus: geen optie helaas.
Dit idd. Ik heb je draadje gelezen. Wat me vooral opvalt is dat je uitgaat van kalenderleeftijd. Als hij 8 is, zou hij deze verantwoordelijkheid aan moeten kunnen of als hij 8 is zou hij moeten weten dat. Maar wat een kind aankan heeft voornamelijk te maken met zijn sociaal-emotionele leeftijden en niet met zijn kalenderleeftijd. Natuurlijk kan er een vorm van autisme/ADD/ADHD onder liggen. Maar een achterstand op sociaal-emotioneel niveau kan zeker ook dit gedrag verklaren. Je zoon heeft dan een hele andere benadering nodig dan een gemiddeld kind met de kalenderleeftijd van 8 jaar. Ook verantwoordelijkheden die een kind aankan zijn dan heel anders. Ik denk dat ik in jou geval mijn zorgen zou bespreken op school en vragen of er onderzoeken ingezet kunnen worden zodat je meer handvaten krijgt die werkelijk aansluiten bij jullie zoon.
Hoe meer ik over hem opschrijf, hoe meer ik me afvraag of het toch geen ADD zal zijn bij hem. Heb ik nooit gedacht, tot ik kort geleden iets daarover las (heb ik wel vaker gedaan, maar nooit de link gelegd) en dacht: hmm, zou het? En ik lees hier ook regelmatig reacties van jullie met jullie kinderen met AD(H)D en zie toch écht veel overlap. Wat iemand schreef: beter naar de HA dan naar het wijkteam is wat er de afgelopen 16 maanden (zolang zijn we nu met hem bezig met hulp) meerdere keren door m’n hoofd is gegaan, maar elke keer voor dat moment besloten dat het ons beter leek om het bij de huidige hulp te houden. Niet alleen voor ons kind (teveel “moet”-afspraakjes in de week maken hem uit balans), als wel voor mezelf -dus ons gezin (omdat ik zelf ASS heb en mentaal uit balans kan raken wanneer ik meerdere personen op de hoogte moet houden). Maar ga het toch eens overleggen met m’n man. En misschien meteen even de bal opgooien wat híj daarin zou kunnen betekenen (doorgaans doe ik al dat soort afspraken, omdat hij fulltime werk en ik tbm ben). Nog even dit: mijn streven blijft om op iedereen persoonlijk te reageren, maar merk dat dat amper haalbaar is nu en de komende tijd. Dus sorry als ik niet direct reageer.
Dank je. Ik snap goed wat je bedoelt. Ik heb het nummer gekregen van een ergotherapeute (via het wijkteam). Op eigen aanvraag. Niet omdat zij zeggen dat we daarnaartoe moeten (bij die van ons moet je zélf aankaarten wat je nodig denkt te hebben ). Wel vraag ik me nu af wat wijsheid is qua volgorde van stappen: met die ergotherapie beginnen en onderhand via de HA een psychologisch onderzoek in laten zetten? Of juist éérst dat onderzoek, dan wachten wat eruit komt en dan alsnog (indien dat naar voren komt uit dat onderzoek) de ergo inschakelen? Denk dat velen die dit sec lezen zullen zeggen: beter beiden inzetten en dan af schalen indien nodig. Maar: lees even m’n reactie hier zojuist boven a.u.b. In ons geval is dat nog niet zo makkelijk namelijk (omdat er dan weer andere problemen bij komen kijken)
In mijn ogen schrijf je wel veel weg onder de noemer dat je zoontje zo creatief, autonoom en ontdekkend is. Dat geloof ik zeker. Maar hij accepteert daarin geen grenzen en dat is wel problematisch. Plassen in een speelgoed bak heeft niks met creativiteit te maken. Maar dat is grensoverschrijdend en dat weet hij zelf ook echt wel. Daar ben ik van overtuigd. Met alleen faciliteren van zijn creativiteit etc kom je er echt niet. Ik zou veel meer gaan voor duidelijk grenzen en concequenties. Op de gang zetten bijv voor enkele minuten? Hij is nu 7. Waar gaat het heen als hij ouder wordt en geen gezag accepteert. En gezien het feit daf je zelf ASS hebt is denk ik een uitgebreid psychologsch onderzoek echt wel geindiceerd om uit te zoen waar zijn gedrag door wordt veroorzaakt.
Ik zou met je man kijken of hij bv volledig die ergotherapie op zich kan nemen en dan voor nu samen vragen voor doorverwijzing voor een onderzoekstraject (hier kijken ze dan ook naar ASS en wordt een intelligentietest gedaan, dus breed onderzoek), dan tegen de tijd dat er bv een intake is weer samen kijken hoe jullie die extra afspraken regelen samen? Hier moesten we bij de onderzoeken eigenlijk altijd allebei aanwezig zijn als ouders, maar het waren in totaal maar 4 afspraken van intake tot diagnose-gesprek, daarna wel afspraken voor medicatie en controles, maar daar is maar 1 van ons bij en die waren eerst maandelijks, nu ieder half jaar. Qua tijd kostte dat onderzoek ons niet veel toen dochter eenmaal aan de beurt was, maar qua wachttijd voordat het zover was ging het wel om 4 maanden. Dus daarom lijkt me starten met ergo al wel handig, helemaal als jouw man dat kan doen zodat het voor jou ook te behappen blijft.
Ja, dat is iets waar ik me ook al langer zorgen om maak: waar gaat het heen als hij nooit gezag leert accepteren? Goeie ook die laatste zin Ben het overigens met je eens dat hij met bepaalde dingen écht wel dondersgoed weet dat wat hij doet, grensoverschrijdend is. We zijn nu, na al die slopende jaren, geloof ik op het (overigens ook niet bepaald goede) punt gekomen dat we het in grote lijnen maar laten, omdat al die andere tienduizenden manieren van aanpakken tot nu toe ook niet het gewenste resultaat hadden. Dit, omdat het anders momenteel helemáál niet meer leefbaar is voor onszelf en z’n jongere zus. We zijn gewoon radeloos, op, kapot, klaar, moedeloos. Het is niet voor niets dat ik, hoeveel ik ook van hem hou, al meerdere keren heb aangekaart dat het mij soms écht beter lijkt als ie tijdelijk even niet meer thuis woont Maar daarvoor moet het kennelijk nóg meer escaleren, ik weet het ook niet…
Tegen wie zeg je dit dan? Tegen je man of tegen je zoon? Als het je echt zo hoog zit zou ik direct maandag een afspraak maken bij de huisarts.
Zijn niet meer bereikbaar @blij83: ik heb het niet in die exacte woorden tegen m’n zoon gezegd, maar wel iets in die lijn. Ik weet het: absoluut niet goed, maar de frustraties lopen hier soms zó hoog op dat je op een gegeven moment dingen eruit flapt die totáál niet meehelpen. Verder heb ik dit soort uitspraken meerdere keren bij m’n man aangekaart, bij andere bekenden van ons (familie/ vrienden), als ook bij de coördinatrice van het wijkteam en de vrijwilligster die nu hier sinds 8 maanden vrijwel wekelijks over de vloer komt als sparringspartner en ventilatiekanaal voor mij. Weet even niet meer of ik deze uitspraak ook naar school heb gekoppeld, maar die coördinatrice van het wijkteam is ook regelmatig op school en juf weet ook wel dat het met vlagen echt niet gaat hier, dus zal me niks verbazen als juf dit sowieso linksom of rechtsom heeft gehoord.
En nu bv die coördinatrice nog bellen vandaag en aangeven dat jullie zo’n onderzoekstraject zouden willen opstarten? En je kan heel concreet benoemen dat je bv aan adhd of ass denkt en dat dus onderzocht wil hebben. Ik heb zelf 1 ding bij mijn jongste erg duidelijk geleerd, en dat is dat er veel mensen met goede bedoelingen zijn, maar er is niemand die zo kan ‘strijden’ voor mijn kind als ik. Dus als jij onderzoek wil, ga ervoor en als die coördinatrice vandaag niks voor je kan betekenen qua bv doorverwijzing, dan maandag de huisarts. Of je man doet dat als het voor jou te veel is.
Hoe zeer ik je oplopende frustratie herken, vind ik het wel echt een verdrietige en onveilige situatie voor je kindje als hij dergelijk uitspraken hoort. Het lijkt alsof je er al langer doorheen zit. En een vrijwilliger is natuurlijk heel goes om als sparringspartner te gebruiken, maar is geen daadwerkelijke hulpverlening. Ik vind al je signalen heel duidelijk om nu wel echt na het weekend de huisarts te bellen. En in je onderschrift staat dat je nkg voor een 3e kindje wil gaan? Klopt dat? Lijkt me nu toch niet het moment???
Sorry, maar ook jóuw post komt niet heel lekker op me over. Laten we het alsjeblieft gewoon ter zake houden: dat het met onze oudste niet lekker loopt is al erg genoeg. Je opmerking, met nota bene ook nog DRIE vraagtekens, over mijn kinderwens voor een derde en dan zo blunt zeggen dat het jou niet het juiste moment lijkt (dat is waar het op neer komt)… denk je nou écht dat ik zélf denk dat dit een goed moment is? En kun je nou echt zélf niet bedenken dat een wens nog altijd los staat van het beslúit dat je (in ons geval) als stel neemt? En dan nog.., zelfs als wij zouden bedenken dat het wél een goed moment is, dan is dat toch niet aan jou om je er mee te bemoeien? Ik zal ongetwijfeld extra fel reageren vanwege alles, maar het is jammer te merken dat de rest van je post, wordt overschaduwd door het onnodig negatief neerzetten van onze capaciteiten als ouders.
Ik lees al veel zaken waar je mee aan de bel kan trekken. Jullie hebben echt alle reden om naar de huisarts te gaan. Vooral als je er zo doorheen zit. Eens met @blij83 Dit is naar mijn idee geen creativiteit meer… maar ik snap dat dat moeilijk is.
Ik denk echt dat je zsm aan welke bellen dan ook moet trekken. Probleem in de jeugdzorg (even als algemene term misschien niet correct gebruikt, maar je snapt vast wel wat ik bedoel) is dat alles lang duurt, wachtlijsten, maar ook knokken om duidelijk te maken dat de situatie ook echt niet houdbaar is. Iets wat ik in ieder geval zo heb ervaren. En iets wat ik ook terugkreeg van onze hulpverleners, dat zij al moesten knokken tegen protocollen om iets voor elkaar te krijgen, laat staan hoe dat voelt voor jou als ouder. En bovenop de moedeloosheid en radeloodheid van het gedrag van je zoon kan dat er nog bij komen. Wat mij heeft geholpen om ook volledig open en eerlijk te zijn tegen de hulpverleners over mijn aandeel, oftewel onvermogen, om met het gedrag van dochter om te gaan, en ook mijn wanhoop dat het niet vol te houden was. Waar ik de eerste jaren nog graag wilde dat het zou lukken en ik hoopte dat ik er nog wel beter mee om zou leren gaan, is dat simpelweg niet gelukt. Ook omdat het gedrag altijd in een neerwaartse spiraal liep, maar ook omdat ik steeds moedelozer werd en me steeds weer voelde falen als ik iets niet volledig pedagogisch correct aan pakte. Inmiddels weet ik dat ik te streng voor mezelf was, want sommige problematiek is soms gewoon niet of nauwelijks mee te leven. Maar dat is iets wat je alleen voor jezelf kan bedenken. En daarbij zou ik jezelf dus goed in de gaten houden, want je kan daar inderdaad ook overspannen van raken of in een burn out terecht komen. Tot slot: laat de opmerkingen hier die mogelijk kwetsend zijn je niet raken. Het is voor sommige mensen niet voor te stellen hoe moeilijk sommig gedrag kan zijn. En hoe dodelijk vermoeiend het is als je dagelijks steeds weer tegen dezelfde problemen aanloopt, zonder het zien van vooruitgang, of vooruitgang die maar heel kort werkt, etc. Een kind wat gewoon compleet zijn eigen gang gaat ongeacht de consequenties, vreet gewoon energie. En jij wil als moeder hem van alles leren, omdat je weet wat veilig is en hoe de wereld werkt. En ook dat je in een gezin samen moet functioneren, waardoor niemand compleet zijn eigen gang kan gaan en waarbij je je kinderen wil leren om rekening met elkaar te houden. Als dat niet aankomt bij je kind, betekent dat dus ook dat een heel gezin kan lijden onder dat gedrag en ook dat draag je weer mee. Dus laat het van je afglijden, je kan dat nl nooit helemaal duidelijk aan mensen die hier niet mee te maken hebben.
Alvast even héél kort op deze van jou reageren, beloof dat ik dat later uitgebreider doe, maar bij deze de virtuele hartjes emoticon die ik naar jou stuur. Heel erg lief, dankjewel.
Als antwoord op je vraag vanuit professioneel perspectief zou ik zeggen zorg eerst dat er gedegen onderzoek komt zodat je weet welke hulp je moet inschakelen en nog belangrijker. Dat de hulpverlening ook weet met welke problematiek ze te maken hebben. Maar ik snap ook als t allemaal heel veel is samen nu op dit moment en je gewoon behoefte hebt aan iemand die met jullie mee kijkt. Als dat een ergo is op korte termijn zou ik t ook snappen als je dat doet.
Ja, als het nu gewoon echt veel te veel is, zou ik de focus volledig leggen op die doorverwijzing voor onderzoek en dan vanaf daar verder kijken wat jij/jullie nu nodig hebben om bv die tijd te overbruggen (en daar kan wijkteam en die vrijwilliger vast ook mee helpen). Als er ruimte is, is ergotherapie een idee, is het te veel, dan dat voor nu gewoon niet.
Als je denkt dat teveel mensen en afspraken niet haalbaar is/alleen maar zorgt voor meer stress ed, dan zou ik eerst inzetten op onderzoek. En afhankelijk van wat daar uitkomt kijken wat nodig is.