Het spijt me dat mijn reactie zo verkeerd bij je is aangekomen. Dat is echt niet mijn bedoeling! Ik merk juist dat ik me zorgen om je maak. En mijn opmerking over een 3e kinderwens was ook uit zorg. Ik snap als geen ander dat een wens enorm groot kan zijn en dat je vanuit een wens misschien ook niet verstandige besluiten zou kunnen nemen. Vandaar dat ik er iver begon. Uiteraard is dat geheel aan jullie. En ik hoop gewoon vooral dat je niet nog extra belast wordt. Want get is allemaal al zoveel, zo klinkt het temminste Ik vind het gewoon zorgelijk en hoopte dat vooral uit te spreken. Wat hier ook genoemd werd hierboven, zijn overal lange wachttijden. Des te meer reden om snel aa de bel te trekken. Voor je zoon, voor jezdlf en jullie als gezin.
Belachelijk ook eigenlijk, he? Ik blijf het krom vinden dat zorg zo afhankelijk is van waar je woont en met wie je gemeente een contract heeft. En vaak ook nog wie je bij de gemeente treft (als casemanager e.d.). Bij mijn zoon hadden wij een waardeloze consulent die echt niets van begreep en alleen maar dwars lag, we moesten zelfs juridische stappen nemen. Paar jaar later voor dochter een andere consulent en die is echt meedenkend en vooral goed luisterend.
Ik zou beide tegelijk inzetten. Wachtlijsten kunnen echt lang zijn, en een gedegen verslag/bevindingen van ergotherapeut kan zelfs bijdragen aan diagnostiek. Je kunt dan eventueel, als je aan de beurt bent bij psychiater/zorginstelling de ergotherapie even op een laag pitje zetten om te voorkomen dat je teveel afspraken in korte tijd krijgt. Ik heb bij mijn huisarts begin januari aan de bel getrokken, toen zijn we op wachtlijst gezet, deze bleek best een tijd te zijn... Toen in maart gestart bij kinderfysio voor in kaart brengen van sensorische integratie, die prikkelverwerkingsstoornis vaststelde en ons (en school) gerichte tips en adviezen gaf hoe mee om te gaan en wat helpend is. Het verslag van fysio heeft later bijgedragen aan de diagnostiek (want 1 van de huidige criteria voor autisme in DSM is afwijkende zintuiglijke prikkelverwerking). De officiële onderzoeken hebben in juli/augustus plaatsgevonden en wij hebben de officiële diagnose begin september gekregen. Daarna moesten we nog 3 maanden wachten op een plek op poli om medicatie op te starten, 2 maanden wachtlijst voor ouderbegeleiding, 6 maanden wachtlijst voor SOVA training, etc.... Bij zoon was dat ook zo. Vanaf moment dat wij aan bel trokken tot gerichte start van behandeling/begeleiding, daar zat 11 maanden tussen.
Ik vind het heel idioot. En nog veel idioter dat ze niet zelf op het idee komen om iemand die zich aanmeldt met een verkeerde verwijzing even te laten weten dat de verwijzing via een andere weg moet. En als je dan na een x aantal maanden belt, dan krijg je echt een lullige reactie. Terwijl op hun site dus staat dat het wel kan. Allerlei slappe smoezen kwamen voorbij. Vond het echt kwalijk. Heb boeide het helaas helemaal niets.
Wat vervelend dat je op dit punt zit @hummeltje5. Ik herinner me nog een OP van jou van enige tijd geleden, waarin ik toen mijn 8-jarige nog wel herkende. Maar veel van wat je nu beschrijft herken ik niet bij hem. Het klinkt heel slopend en jouw grens is duidelijk bereikt. Ik gun je dat je na het weekend wat mensen kunt spreken die jou weer verder kunnen helpen en vind het knap dat je nog de energie hebt om nieuwe dingen te proberen, zoals die voedselbak. En zijn er nog dingen die je principieel liever niet zou willen, maar misschien eigenlijk wel helpend kunnen zijn? Zoals zo'n GPS horloge? Take care! ♡
*virtuele knuffel voor jou* Laatst had ik een gesprek met passend onderwijs (zoon 8 vind geen aansluiting bij zn klasgenoten en had wat moeite met bepaalde dingen oa autoriteit, nu inmiddels aardig zenn en flinke stappen gemaakt) Daar sprak ik de iber, logopediste(waar hij bij loopt om zich beter te kunnen uiten), de juf, een jeugdarts en dacht iets van een pedagogisch..... Weet niet meer precies iemand van passend onderwijs. Conclusie was dat die jeugdarts zei van wil eerst uitsluiten of hij sws niet lichamelijk/geestelijk voorloopt. (Ik vind het een halve puber en vervolgens weer een jochie van 8 maar van iemand van 8 verwachten mensen gedrag enz wat bij een 8 jarige hoort en meestal heeft hij geen gedrag van een 8 jarige maar eerder van een puber, is ook veel groter dan zn klasgenoten en deed bijv in groep 3 al boodschappen bij de Supermarkt ging daar ook alleen heen, nu denken vaak mensen als zij hem zien van Ohh je zit zeker al op de middelbare) Wat ik wil zeggen is zou het op school aankaarten en eens om de tafel gaan zitten en evt zo een jeugdarts erbij halen, die zien een hoop kids, gedrag enz en daar zit misschien gelijk de juiste verwijzing aan vast. Hoop dat je er wat aan hebt en pas op jezelf!
Overal is de zorg anders geregeld. 9 jaar later is er helaas nog niks verandert. Dus ik weet niet of dit jou zou helpen. Maar bij ons loopt de hulp en diagnostiek nu best snel. Dit loopt nu via de jeugdhulp binnen de school. Zoon heeft met deze hulp gesprekken gehad over hoe hij kan handelen in situaties waarin hij bijvoorbeeld erg boos wordt. En tegelijk is alles aangevraagd voor diagnose en begeleiding. Tot nu toe heb ik nog niet het gevoel gehad dat we echt hebben moeten wachten sinds de beslissing er was om dit pad te gaan belopen. Zij hebben ook meer zicht op de kortste routes.
Ik zie eigenlijk helemaal geen kind dat ernstige problematiek heeft. Ik zie zijn heel ondernemend en pittig karakter en een kind dat te weinig begrenzing heeft gehad waardoor hij zijn impulsen niet de baas kan.als ik het lees denk ik dat hij gewoon een stevige aanpak nodig heeft. Ik lees meermaals in je berichten dat straffen niet meer mogelijk is in jouw ogen. Ik denk dat je hiermee aan de slag moet. Hij weet dat hij eigenlijk geen echte straf meer voor zijn gedrag krijgt en dus kan hij doorgaan met wat hij wil. Op school weet hij zich goed te gedragen en hij heeft ook al eens tegen je gezegd dat hij eigenlijk wel weet dat het niet oké is en dat is goed nieuws. Hij heeft dus echt wel een goed ontwikkeld geweten. Alleen lukt het hem niet om zijn impulsen in toom te houden en dat komt denk ik ook doordat hij een ondernemend karakter heeft. Ik zou dus echt als ouders de mouwen opstropen en hem steviger aanpakken. Je gaf aan dat geen schermtijd geen optie is want dan straf je je dochter. Dit begrijp ik niet want je kunt je dochter toch prima wel gewoon schermtijd geven terwijl hij voor straf op zijn kamer zit. Luistert hij niet als je zegt Ga naar je kamer Dan zet je er een tandje bij totdat duidelijk is wie hier de regels bepaalt. Ik heb het gevoel alsof je zelf het idee hebt dat je hem niet meer de baas bent en daar moet echt een knop om. Hij moet weer gaan voelen wie hier nou de ouder is en als hij iets uit heeft gevreten dan komt er straf. Hoe je dat wil invullen is denk ik aan jou maar dit kan in de vorm van op zijn kamer zitten in plaats van schermtijd of klusjes voor jullie doen zoals stofzuigen of iets anders wat jou iets oplevert en hem raakt. Ik denk echt dat daar de sleutel tot de oplossing zit. Hulpverlening zoeken is sowieso niet zalig makend en uiteindelijk kan die ook maar van een afstand iets doen, jullie zijn uiteindelijk elke dag weer bij hem Zet hem op!! Probeer te zien waar zijn sterke en minder sterke kanten zitten en hem op die manier te begeleiden!
Denk je niet dat die juist kunnen helpen met hoe je weer grenzen kan stellen? Want het klinkt leuk: zet hem op zijn kamer. Maar wat als hij weigert? Je kan proberen hem erheen te sleuren, dan wordt het een hele strijd die je niet per se wint. Dan zit hij in z'n kamer, moet je de deur blokkeren. Ik weet niet hoe het bij ts is maar ik word altijd afwisselend ziedend en lacherig van zulke situaties, wat ook niet heel productief werkt. In mijn ervaring werkt het beter om er relaxter mee om te gaan, maar ja, dan heb je dus inderdaad het risico dat je uiteindelijk alles maar laat gebeuren, dat is óók niet goed. Ik zou denken dat hulpverlening hier wel degelijk mee kan helpen. Ik ben het hier wel mee eens, met de kanttekening dat we hem natuurlijk niet echt kennen en meemaken.
Ik denk dat de hele context wel problematisch is, en dan is hulp vragen wel een goede stap. Ook om bv uit te zoeken waarom het problematisch verloopt, hoe bv hem te begeleiden hierin, hoe ouders te begeleiden, hoe school te begeleiden - het kan prima dat bv een andere aanpak al zorgt voor minder die grenzen over gaan door hem. Maar nu zitten ze in een overweldigende cirkel en is het heel lastig alle invloeden los te zien, is zijn gedrag een reactie op iets, of is het zijn gedrag dat een reactie veroorzaakt etc. En dan zijn er dus meerdere ‘contexten’ mee gemoeid (thuis, school, etc). Ik wou wel nog zeggen dat ik thuis stiekem snoep pakken eigenlijk nooit zie als ‘stelen’. Een kind van 8 dat stiekem snoep pakt, vind ik eigenlijk volkomen normaal. Een kind van 8 dat stiekem een zak snoep uit een winkel steelt, vind ik dus wél stelen. En qua geld pakken, ligt het bij mij ook wel aan de context of ik het ‘stelen’ zou noemen of ‘brutaal een euro of twee pakken voor snoep’ bv - hier zouden ze het gewoon terug moeten betalen als ze stiekem geld uit mijn potje pakken, en zeg ik dat ik dat écht niet leuk vind, dat ze zakgeld krijgen etc. Maar daar houdt de ‘straf’ ook op.
Dat laatste ben ik met je eens, maar wat daar ook belangrijk in is, is de omtwikkeling die een kind doorgaat. Iede kind pakt weleens een snoepje of koekje. Ik heb zelfs weleens gehad dat een kind een hap uit een deoge wrap had genimen en zo had teruggelegd (alsof niemand dat zou zien). Maar gaat een kind steeds verdr daarin, dan vind ik het wel duidelijk probleem gedrag. Dus steeds meer, steeds vaker, en dan weer een stukje verder van snoep/koek, naar andere artikelen. Zo moesten mijn dochters op een gegegevn moment echt hun kamer op slot gaan doen, want jongste dochter ging echtsnuffelen wat er te halen viel. Tha, dan ben je wel een grens over. Zo pakt zoon van 7 jr ook weleens wat stiekem, maar dan bespreek je het en leert hij er wat van. En dan duurthet weer even voor het weer gebeurt, totdat ze op een leeftijdkomen dat ze echt snappen dat het niet netjes is of dat vragen net zo prima werkt (ik heb nl weinig grenzen op snoepen, dus ze mogen eigenlijk altijd wel als ze het vragen. Het moment dat die leercurve uitblijft, en het structureel wordt, dan duidt dat in mijn ogen wel op een probleem. Zo kan ik bij zoon het ook gewoon weleens laten gaan en net doen of ik van niks weet. Op het moment dat ik dat bij jongste dochter deed, nam ze die ruimte meteen als bevestiging dat ze nog wel vaker/meer kon pakken. En het is aan ts om te zien waar ze haar zoon in herkend.
We hebben dus reeds een telefoonnummer van 2 verschillende ergotherapeuten, gekregen op eigen aanvraag, via het wijkteam. Nou heb ik ook al vaker goede verhalen over een SI-therapeut gehoord (aan degenen met verstand van dit soort gedrag bij kinderen, hoef ik vast niet uit te leggen wat dit in houdt). Ik heb het overigens geloof ik nog niet uit de doeken gedaan in dit draadje, maar naast dit gedrag (waar we nog niet echt goed mee om kunnen gaan omdat we het a. niet begrijpen en b. niet de juiste handvatten voor hebben), is het ons wel kristalhelder dat hij zowel van over- als onderprikkeling last heeft. Voor degenen die al meer hulp hebben gekregen dan wij op dit vlak: zouden jullie eerder een SI-therapeut of toch een ergotherapeut inschakelen? PS: de contactgegevens van de ergo heb ik juist via het wijkteam gevraagd, omdat ik enkele andere ouders goede verhalen had horen vertellen over dat de ergo hun inzichten had gegeven in hoe het in het koppie van hun kind werkt en zij als daardoor beter hebben leren omgaan met hun kind. Sidenote: hij is ook nog niet nachtzindelijk.
Ik vind een SI therapeut het handigst, maar dat zijn vaak ergotherapeuten of kinderfysiotherapeuten met extra aantekening. Het is dus maar net wie in je omgeving beschikbaar is. Ik heb voor mijn jongste Sensory Profile laten bepalen (in mijn geval via een kinderfysio met extra opleiding hierin), hiermee kwam onder andere ook bovendrijven dat ze op school zo veel energie/aandacht kwijt was met haar prikkelverwerkingsproblemen dat ze niet aan leren kon toekomen (en dat zagen we inderdaad ook terug). Tav je sidenote: 7 jaar is niet heel opvallende leeftijd om nog niet nachtzindelijk te zijn, dat zijn nog best wat kinderen. Als er problemen in prikkelverwerking zijn, dan kan dat ook langzamer ontwikkelen. Ik heb afgewacht bij mijn kinderen, omdat ze er zelf geen last van hadden. Het kwam vanzelf, mijn zoon was 7,5 jaar, mijn dochter (zonder diagnoses) 5 jaar, en mijn jongste 9 jaar.
Ik snap wat je zegt en ben het in die zin met je eens dat OP DIT MOMENT we de teugels op bepaalde punten wellicht iets teveel laten vieren. Maar het is zéker niet zo dat dat altijd al zo is geweest. Zoals een ander in een reactie tussen de jouwe en de mijne al zei: het kan (in dit geval ons) zeker helpen om júist dáár hulp bij te krijgen, want kennelijk -ook al doen we nog zó ons best- loopt het nog lang niet altijd op rolletjes. En het is natuurlijk ook niet voor niets dat we aan de bel hebben getrokken én ik ook hier wat goede inspiratie op wil doen. Doorgaan met wat hij wil doet hij toch wel, of we hem nu straffen of niet. Dus dat is te makkelijk gezegd als buitenstaander, kan ik na 8 levensjaren van hem wel stellen. Vwb. het niet begrijpen waarom we ook onze dochter straffen wanneer we besluiten om hem geen filmpje te geven: dat heb ik reeds in een eerdere reactie uitgelegd. Vraag van mij aan jou: hoe zie jij dat voor je, het “er een tandje bij zetten” als hij niet naar z’n kamer wil als wij hem daarmee zouden straffen? En: heb je zelf ervaring met een kind dat een ongelofelijke dwingeland is? In ons geval hebben we gemerkt dat als wij nóg meer autoritair optreden, het alleen nog maar meer escaleert. Als je de gouden tip hebt wat we zouden moeten doen om hem aan te pakken, dan hoor ik het graag. Dank je voor de woorden ‘zet hem op’. Die zijn helpend Vwb. je laatste zin: daar ben ik al jaren heel bewust mee bezig: z’n mooie kanten vergeet ik gelukkig niet!
Dank voor je bericht/ aanvulling. Dit is precies zoals het is (kwam zo te lezen op deze reactie van jou terug, in mijn reactie hierboven van zojuist ).
Eens met je eerste alinea. Vwb. de 2e: dat heb ik misschien niet heel handig verwoord nee met m’n “jatten”. Dat neigt meer naar stelen uit winkels, dan wat hij doet (spullen van óns pakken). Dat jonge kinderen af en toe een koekje of snoepje pakken zonder het te vragen is wat ieder kind zal doen. Dat is m’n heikele punt wat dit betreft ook niet. Waar ik wél moeite mee heb: - de frequentie waarmee hij het doet - de hoeveelheid die hij dan pakt - dat het dus niet alleen bij eten blijft, maar ook andere dingen (waarin ik het ene meer kan snappen vanuit zijn creatieve brein; zoals touwtjes, of tandenstokers… maar waarin hij dus óók spullen van ons pakt van een heel ander kaliber, zoals een kunstwerk van m’n overleden vader of geld). Nb. qua eten krijgt én eet ie genoeg (wil het op aanvraag best uittekenen hoor). Tuurlijk heeft hij soms groeispurten, dus tijdelijk wat meer nodig, maar dan vraagt hij gewoon een derde boterham zodat wij weer weten dat er een groeispurt gaande is, en dan krijgt hij weer voor een x-lange tijd 6 boterhammen ipv. 4, net zolang totdat die derde boterham weer een paar dagen achter elkaar niet opgegeten wordt en dan gaan we weer terug naar 4 Het lijkt hem dus vooral te zitten in de drang naar zoetigheid. Daar hopen we nu met “de etensbox” die we nu sinds donderdag gebruiken, “de angel mee uit te halen”, om het zo maar even te zeggen.. Over dat hij z’n zusje in zijn rooftocht naar eten “mee trekt”: daar hoor je mij nog niet eens over. Want daarin zie ik echt wel dat hij nog een jong kind is en ik kan niet van hem verwachten dat hij z’n zusje corrigeert hierin. Dat is ook niet aan hem, maar aan ons. Wat dat betreft zijn we -al zeg ik het zelf- ook wel goed bezig, door dat echt gescheiden van elkaar te houden: hij heeft zíjn leerproces hierin, en zij de hare, en zo begeleiden we ze hier ook bij.
Precies dat is wat ik vanavond (wéér) met m’n man besprak: dat hij op bepaalde vlakken ‘niet lerende’ lijkt.
Bijna 8 En nu zonder dollen: ik snap wat je bedoelt: ze zeggen niet voor niets dat het heel normaal is om zéker tot en met 7 nog niet nachtzindelijk te zijn en dat je om die reden in principe (uitzonderingen daargelaten) pas vanaf 8 voor verder onderzoek/ hulp doorgestuurd kan worden hiermee. Overigens is de nachtzindelijkheid hier ook geen “ding” gelukkig. Bovendien zit het aan mijn kant van de familie erin dat het heel wat jaren kan duren (inclusief bij mezelf vroeger), dus wat dat betreft “laat dat ook wat makkelijker los” zogezegd. De sidenote had ik er enkel even bijgezet vanuit m’n vraag ‘beter ergo of SI- therapie’, omdat vanuit jullie ervaring/ kennis dit wel een stukje toegevoegde waarde/ informatie kan zijn zodat jullie beter een gedegen antwoord kunnen geven DANK voor je eerste zin! Dat is precies waarom ik het híer vroeg: omdat jullie kenners dat soort informatie dus wél al weten, terwijl ik dat soort info nog níet wist. Nu kan ik er wat mee Dat op school zoveel energie kwijt zijn aan alle prikkels en daardoor niet aan leren toe komen is mogelijk ook hier ‘the key’. Zoals ik al in eerdere berichten liet weten, heb ik dus al langer door dat hij soms zwaar overprikkeld kan zijn door school (en sinds dit jaar ook ineens van spelen met andere kinderen buiten schooltijd, of dat nu z’n beste vriend is of iemand met wie ie praktisch nooit speelt, en of dat nu na een schooldag is (we houden het sowieso al bewust kort) of in een weekend waarin we niks gepland hebben staan). Qua schoolse prestaties lukt het hem overigens wél om een groeicurve te laten zien. Maar het kan zéker zo zijn dat het leren dáár nog net aan lukt, maar dat z’n emmertje daarna écht te vol zit, om zich thuis óók nog eens bepaalde dingen eigen te maken ja. Bedankt voor dit inzicht!!!
Ik heb alleen wat ervaring met de eerste. Maar ik denk dat het op de eerste plaats belangrijk is dat de problemen begrepen worden. Inzicht van de uitvoerende persoon verandert koers daar waar nodig. Dit miste ik totaal bij de SI therapeut die mijn jongens hadden. Op het moment dat ik echte vragen stelde na uren inlezen stonden de vraagtekens op haar hoofd, de therapeut leek zelf de reacties van mijn jongens niet te kunnen lezen/plaatsen en minder belangrijk maar de locatie was ronduit smerig. Dat was dan DE locatie in mijn omgeving. Een bepaalde therapie is het niet per se wel of niet. Het belangrijkste is het aanvoelen of iets het wel of niet is en dat weten te vertalen in duidelijke redenen.