Mijn middelste zoon kan ongelofelijk dwingend zijn. In zijn hoofd hoeft hij alleen tandjes bij te gaan zetten om zijn zin te gaan krijgen. Dat zorgt hier ook voor een autoritaire reactie. (Dat autoritaire probeer ik dan weer met nabijheid te compenseren op momenten die wel lopen). Maar zolang die reactie zo veel mogelijk zonder emotie is heb ik wel het idee dat het hier in ieder geval helpt. Dit zorgt ervoor dat hij regelmatig zijn vrijheden/privileges verliest. Maar over de lange duur helpt het, hier in ieder geval, wel om het gedrag te reguleren. Het is lastig op het moment dat alles dan om hem draait, net zo lang tot hij zich over geeft. Maar ik denk wel dat het einde zoek is als ik niet voet bij stuk blijf houden. Als hij het idee krijgt dat er manieren zijn om toch zijn zin te krijgen. Dan pakt hij dat en gaat hij ermee rennen. Ik heb het nadeel dat deze 'baas' ook helaas op meerdere dingen op hb niveau zit.
Goed punt. Al blijft dat natuurlijk een kwestie van aanvoelen en is dat lastig van een website te halen Vervelend dat je ervaring met deze therapeut niet goed was
Ja, dat is herkenbaar. Dat laatste is hier niet getest. En we krijgen vanuit school ook nul komma nul indruk alsof ze hieraan denken (wat ik ze niet aan kan rekenen, want hij presteert op school op bepaalde vlakken echt ondermaats, als in: dat ie niet laat zien wat ie kán). Maar dat ie cognitief in ieder geval voorloopt, dat kunnen we ook zonder labeltje wel stellen in ieder geval. Begin vorig jaar, toen hij 6 was, heeft ie een aantal maanden met de IB-er gesprekken gevoerd en ook heeft ie in die tijd creatieve therapie gehad (die zijn overigens beiden na 4-5 maanden gestopt met begeleiding bieden, omdat ze onafhankelijk van elkaar zeiden ‘wij kunnen hem niet meer helpen’). Wat ze óók beiden zeiden (en wat ik zelf al jaren zie) is ‘dat we ervoor moeten waken dat ie nog maar 6 is (toen dus), want je denkt heel gauw dat ie al 8 is’.
Daar heb ik helaas geen tips voor. Ik heb mijn gevoelens vaak moeten uitschakelen. Daardoor gaat het misschien sneller. Ik krijg het helaas niet makkelijk weer ingeschakeld.
Haha ik moet een beetje lachen om je vraag, omdat ik hem heel goed snap Maar ondanks dat de vraag niet aan mij als to gericht is, snap ik wel wat @Zonnestralen zegt én kan ik dat (in ons geval) beamen dat dat veel beter binnen komt bij ons kind. Maar makkelijk (alsof het een aan- en uitknop is die je even om kan zetten) is het het allerminst, nee…
Mij lukt dat uitschakelen dus meestal niet. Mijn kind is overigens een stukje jonger hoor, maar ik herken wel de wanhoop die ts beschrijft bij het stellen van grenzen omdat dat gepaard gaat met veel strijd en het 0 effect lijkt te hebben. En bij mij is overduidelijk dat dat niet aan m'n kind ligt, maar aan mij. Ik snáp het ook gewoon niet, waarom een kind iets doet dat niet mag. Ik was en ben zelf superbraaf haha.
Wb het scherm niet kunnen wegnemen: Ik lees alleen maar dat jullie een televisie hebben en dat hij Vanuit de gang door het raam alsnog zou kunnen kijken en dat je het zielig vindt om hem op zijn kamer te zetten, Klopt dit? Dit begrijp ik niet. Het is toch prima om hem op zijn kamer te zetten als straf? Het is niet voor niets dat hij op school zich wel weet te gedragen: Hij zal hebben gemerkt dat er consequenties komen wanneer hij dat niet doet En met een tandje bij zetten bedoel ik: duidelijk maken dat als hij bijvoorbeeld als straf op zijn kamer zit en daar ook weer rottigheid uithaalt , de volgende straf een stukje verder gaat: bijvoorbeeld drie dagen geen schermtijd, of stofzuigen voor jou of een ander klusje voor jou.of speelgoed van zijn kamer afpakken. Drie dagen geen snoep. Het is essentieel dat hij weer leert papa en mama maken hier de dienst uit. En ja, mijn 2e en 4e kind zijn ook heel pittig net bv, we zitten op een vakantiepark en de 4e klom bijna het raam in op de 1e verdieping, levensgevaarlijk. Dus ik heb met uitgestoken vinger hem toegesproken op heel strenge toon: als ik jou dat ooit nog zie doen dan heb je een groot probleem! En trouwens met mijn laatste opmerking over goede en minder goede kanten bedoelde ik eigenlijk net iets anders: Het is denk ik belangrijk als ouder om te kijken naar je kind om te weten hoe je het moet aanpakken/opvoeden. Een heel zachtaardig kind zal op heel zachte manier kunnen worden bijgestuurd maar een pittiger kind heeft duidelijke en stevige Grenzen nodig.
dat zeg je wel mooi. Ik heb ook een pittig zoontje. (overigens ook heel loief hoor, maar soms ok heel uitdagend). Ik merk dat wij hem tijdig moeten bij sturen. Bijv. als hij baldadig is, moet ik hem op tijd begrenzen om te voorkomen dat het 'ontspoort'. bijv. mijn schoonzus heeft een kindje in dezelfde leeftijd en dat kindje is veel makkelijker. ZIj vindt dat bijv. 'dat ik snel bij stuur'. Maar inmiddels heeft zij ook gezien, dat als ik dat niet doe, de situatie dan bijv. 'veel erg wordt/ ontspoort' en het dan dus juist niet gezellig en fijn is. Mijn zoontje is ook het type 'geef hem 1 vinger, en dan pakt hij je hele hand/arm'. Het is een enorme onderhandelaar. Als ik nee zeg en zou toegeven nadien, dan is het hek vd dam. Voor ons gezin werken grenzen juist erg goed. En soms ook juist dingen voor zijn. Dus als grenzen/keuze/ alternatieven bieden, voordat iets een punt van strijd is.
Dat hoeft niet hoor. Mijn dochter vertoonde op de basisschool ook heel aangepast gedrag. Was puur sociaal wenselijk gedrag en dat kostte haar zoveel energie dat dit er thuis, waar ze zich wel veilig genoeg voelde, allemaal uit kwam in de zin van zeer explosief en negatief gedrag. Daarbij heb ik zelf altijd wat moeite met mensen die roepen dat ze heel pittige kinderen hebben en hoe je die dan maar even aan moet pakken. Hoe vaak ik niet heb gehoord ‘ach ja, pubers’, alsof het gedrag van mijn dochter wel mee viel en gewoon puber gedrag was. Maar goed, dat was dan gewoon onwetendheid over wat nou echt ‘pittig’ gedrag is. Alles valt of staat daarbij ook met intensiteit en frequentie van het gedrag. Oftewel, je jongste klimt bijna het raam uit, je spreekt hem streng toe en dan? Als hij het nooit meer doet, lijkt mij dat gedrag dus helemaal niet zo pittig. Ja tuurlijk, even schrikken op het moment, maar dat is voor mij niet meer dan een incicent. Hij vertoont dan immers een leercurve, net als dat jij misschien hebt geleerd om geen ramen open te laten staan met een ondernemende 3-jarige. Op het moment dat hij structureel (dagelijks of meerdere keren per week) uit het raam klimt en van streng toegesproken worden simpelweg ‘leert’ dat hij het de volgende keer anders aan moet pakken om er mee weg te komen, zou ik dat gedrag als pittig benoemen.
Daarbij valt me op dat je het eigenlijk nooit goed kan doen in de ogen van anderen achter een beeldscherm. Zo was ik juist rete streng en te consequent voor mijn eigen bestwil. Dochter had dat nodig, maar ook dan was het geen houdbare situatie. Als straffen/belonen niet helpt, als loslaten niet helpt, als de teugels scherper aantrekken niet helpt, dan doe je wat je kan. En soms laat je dan de teugels juist even vieren omdat de situatie haalbaar moet blijven. Oordelen vanachter een scherm dat er meer of minder maatregelen/consequenties zou moeten volgen op basis van weinige informatie die je krijgt, is wel heel makkelijk. Zo moet ts hier veel strenger zijn, maar waar ik ‘streng’ was en mijn kind als consequentie op bepaald gedrag een aantal dagen op haar kamer moest eten werd hier gezegd dat ik mijn kind als een beest behandelde. Dus nogmaals @hummeltje5 trek het je niet persoonlijk aan. Niemand weet hoe het er nou echt bij jou thuis aan toe gaat. Niet de frequentie van het gedrag als de intensiteit, en ook weet men niet hoe lang het al speelt, want je bent natuurlijk niet plotseling ‘op’. Daar zal een hoop aan vooraf zijn gegaan en je zal al een hoop geprobeerd hebben. En zal je het altijd perfect doen, vast niet. Maar dat doet geen enkele moeder, ook als sommige denken van wel. En dat geeft ook niet, we zijn tenslotte allemaal ook gewoon mens.
Volgens mij gaf ze eerder aan dat ze hem niet kan vertrouwen op zijn kamer. Het is erg fijn wanneer een kind onder de indruk is van zo'n dreigement (en anders de straf). Maar ik gok zomaar dat het kind van TS dat niet zo is. En daarnaast: welk groot probleem heeft je kind dan wanneer hij het toch doet? Straf neem ik aan natuurlijk, maar wat voor straf precies? Ik kan mijn 4 jarige nog wel bij kop en kont pakken en in zijn kamer zetten. Hij zal daar ook niet de boel afbreken maar heel erg boos en verdrietig zijn. Die time-out leert hem beter te luisteren de volgende keer. Maar mijn (bijna) 7 jarige kan ik niet meer bij kop en kont pakken, en ook kan hij niet alleen zijn in zijn kamer als hij bijvoorbeeld heel erg boos is. Zoals ik lees kan de zoon van TS ook niet alleen zijn in zijn kamer want hij gaat wraak nemen / de boel afbreken / ontsnappen / weetikveel wat voor gevaarlijks doen. En ook denk ik dat er weinig sprake meer is van respect naar de ouders in zo'n situatie. Hij doet wat hij wil. Dat is niet persé kwaad wil, het is gewoon een verdediging mechanisme wat heeft kunnen ontwikkelen; een effectieve manier om onder een straf uit te komen. Hij weet hoe; en zal dat blijven doen totdat het niet meer kan of hoeft. (en dat 'niet kunnen' of 'niet hoeven' is niet enkel te bereiken via autoriteit. Er zijn ook andere manieren om een kind te leren een straf toe te staan) @hummeltje , Ik heb geen ervaring met de problematiek die jullie hebben, maar ik zit een beetje te denken wat zou werken. Je kan denk ik 2 kanten op : zelf nieuwe straf-techniek proberen en zelf achterhalen waar het probleem nou precies zit. Of hulp inschakelen van buitenaf. Hetzij hulp in de opvoeding, hetzij een onderzoekstraject. Ik zou zelf de 2e optie kiezen. Ik zou het dan bij de kern aanpakken en dus een psycholoog / orthopedadoog inschakelen en een richting qua therapie/onderzoeken laten adviseren. Ik zou niet zozeer zelf therapien gaan proberen omdat er een kans is dat het niets uithaalt. Op die manier verlies je enkel tijd (en energie, en geld). Harder aanpakken zou misschien de oplossing zijn. Maar misschien ook niet. Hoe dan ook lopen jullie tegen het probleem aan dat je heus wel wil maar gewoon niet weet hoe. Ik zou daarom (via de huisarts? wijkteam?) hulp inschakelen hiervoor. Lijkt me no big deal Je kan alleen maar winnen denk ik
Hoezo zou je het niet persoonlijk moeten aantrekken, Het is toch heel precieze feedback op het verhaal wat TS geeft? Ik vind het juist heel knap als mensen hier om advies van anderen vragen. Elke moeder loopt er toch wel eens tegenaan dat je je even geen raad meer weet en dan is het heel fijn als mensen hun mening geven. Met het ene advies kan je meer dan het andere. Mijn advies is goed bedoeld, net als dat van vele anderen hier. Het is aan TS om te zien waar ze wel of niet iets mee kan.
Mijn mening: je hebt advies zonder oordeel en je hebt advies met oordeel. En mijn persoonlijke mening is dat ts zich de oordelen in sommige adviezen niet persoonlijk zou moeten aantrekken. Tuurlijk mag ze dat helemaal zelf weten. Net zo goed als ze zelf mag weten met welke adviezen ze wat gaat doen. En net zo goed als dat ik mijn mening over die adviezen mag geven. Een advies bv waarin benoemd wordt dat haar kind te weinig begrenzing heeft gehad, ze een tandje bij moet zetten en haar zoon gewoon een stevige aanpak nodig heeft, of dat het op school wel goed gaat omdat hij daar wel begrenzing krijgt, vind ik een hoop oordelen in zitten. Oordelen die gebaseerd zijn op enkele stukjes tekst en misschien alleen op ervaring met eigen kinderen die lang niet vertellen wat ts meemaakt met haar zoon. Of wat ze allemaal al geprobeerd heeft, wat wel/niet werkt etc.
Dit. Je haalt in topics als deze, de mensen zonder ervaring er al snel uit. Het lijkt allemaal zo simpel. Ah doe dit of dat. Tja....
Ja, en hier bv ook juist de omgekeerde ervaring bij mijn oudste; strenger handhaven werkte averechts, juist meer vrijheid (maar ook meer verantwoordelijkheid) werkte ontzettend goed. Dus ipv meer begrenzen, kan het net zo goed zijn dat ze minder moet begrenzen. Of anders. Uiteindelijk doet het er nu ook niet zo toe; ergens gaat iets echt niet goed, TS geeft aan dat haar grens eigenlijk al lang bereikt is, dan is het tijd voor (meer) hulp en aan bellen gaan trekken.
Eigenlijk zijn forum gewoon totaal ongeschikt om complexe situaties te bespreken. Veel te lastig om een geheel beeld te krijgen.
Misschien een stomme tip maar ik lees mee en m’n zoontje kan ook de gang/slaapkamer helemaal afbreken als hij straf krijgt, ik ga met hem mee als hij straf heeft. Ik zit naast hem en verbied hem uit z’n bed te gaan. Met een wekker er naast hoe lang de straf duurt. Dus je zou eens kunnen proberen; zusje op tv/scherm en samen ‘straf’ boven hebben en dan gewoon met je armen over elkaar op een stoel zitten, kijken en bijsturen. Bij mij resulteerde het in continu beet pakken en corrigeren, knuffelen vlogen om m’n oren, erna huilen dat zn bed leeg was. Gewoon negeren en niks terug geven, tot de straf over is.
Ik wil nog even hier op aanhaken. Het heeft vaak weinig te maken met consequenties, maar alles met veilig voelen. Alleen daar waar we ons veilig voelen, uiten we echt onze emoties. Veel kinderen doen het op school 'prima', maar ontsporen thuis, omdat ze daar echt durven te laten zien wat ze voelen/ervaren en dan komt alles wat op school onderdrukt is eruit (coke-bottle effect). Er zijn verschillende soorten stress reacties, die we vanuit overlevingsinstinct op verschillende momenten inzetten, afhankelijk van hoe we inschatten dat onze 'overlevingskansen' zijn. De bekendste zijn fight and flight, maar je hebt ook freeze (bevriezen, afsluiten, terugtrekken), fawn (heel meegaand worden), flop (slap worden). Sommige herkennen ook fib (liegen, uitvluchten zoeken) en funster (clown uithangen) als verdedigingsmechanismen, cq mildere stress reacties. Het is een klassieke misvatting om te denken dat een kind dat op school zich netjes gedraagt geen (grote) problemen kan hebben, of dat het probleem van negatief gedrag thuis (alleen) bij ouders ligt...