@MamaMan0n zoo jammer meid ik had echt goeie hoop na die klachten.. wanneer waren die krampen enzo? Want volgens mij kan het nog een wel een week duren voordat je dan positief test. @Loulou12 klinkt goed!
Nou zeg, wat lief! Vind ik van jullie allemaal ook hoor Jeutje, hoe komt dat dan? Of geen idee? En waarom checken ze dat allemaal? Snap dat dit als een eindeloze wachtbank voelt, om de hoeveel tijd moet je het opnieuw laten controleren? En slik je nu ook iets wat het kan verbeteren of is het afwachten en hopen op spontaan herstel?
Vrijdagochtend heftige steken in mn buik en beetje roze bloedverlies. Vrijdagavond laat kreeg ik rugpijn. Dat was heel het weekend op en af en zondagnacht was het op zijn ergst. Maandagmiddag toen ik wakker werd was het weg. En toen waren ook de rest van de symptomen weg. Dus misschien dat het tijdens innesteling mis is gegaan? Ik moet nog 2 dagen tot nod. Maar ik geloof er allemaal niet zo meer in
Ik wil geen anderen die heel hard wensen voor een tweede of derde voor de kop stoten (snap die wens zelf ook maar al te goed), maar lijkt me extra moeilijk als het om je eerste gaat. Ik vind het hebben van een kind dan toch wel een grote troost. En afleiding! Je hebt wel nog 2 pogingen toch? Twijfel je dan over je hierna bezinnen op andere manier of ziekenhuis/kliniek? Hopelijk gewoon helemaal niet nodig natuurlijk!
Wat goed dat je vertrouwen hebt dat het wel goed zit. Wat een heerlijk gevoel. Ondanks de kwaaltjes, geniet er maar lekker van meid
Jeetje, wat lang al! Wat slopend? Weet je? Meer dan alles eraan doen, kun je ook niet. We hopen natuurlijk op het beste en ook maar 1 embryo kan m zijn. Maar de teleurstelling is zwaar steeds he? En dan overweeg je tóch te stoppen. Herken het wel.
Blijft spannend hoor! Hij is nog niet weg dus ik hoop dat er morgen wat oploop is. Kan beide kanten op want ovitrelle kan ook wat langer in je bloed blijven de ene of de andere keer. Je urine kan ook gewoon wat minder geconcentreerd zijn. Ik ben benieuwd naar morgen! Duimduimduim!
Pfff, wat heftig om dat zo te voelen wel he?! Ik heb het ook. Rouw en hoop door elkaar. En inderdaad dat toch al tegenvaller voor tegenvaller een beetje afscheid nemen van dat plaatje wat je in je hoofd had. Niet het ideaalbeeld van anderen of de maatschappij, maar hoe jíj jouw leven voor je zag. Dat is hard. Maar als het je tegelijkertijd relaxter maakt, levert het je toch ook wat op.
Ach nee, hoe komt dat dan? Misschien lopen er andere dingen niet zo lekker? Of raak je vermoeid van het traject en alle hormonen? Hopelijk gaat deze ronde dan een beetje snel (en succesvol!) voor je.
Spannend wel. Begint het al een beetje te kriebelen? Kan uit ervaring vertellen: je hoeft echt niet altijd wat te voelen bij een zwangerschap hoor. Bij mijn enige doorgaande, voelde ik zelfs het minste! Tot ik rond week 7 misselijk werd dan, haha
Ja, dat overweeg ik zeker. Evenals voor een laatste poging uitwijken naar België. Dus ik geef nog niet op, haha. Nee ja, maar van wat ik ook hoor, is er bij kunstmatige cyclus ook weer meer kans dat er nog minder groeit. Of van mindere kwaliteit (omdat een “oud” lichaam schijnbaar zelf dan nog iig de beste eitjes klaarlegt als het zelf beslist, zegt “men” dan he, ik weet het ook niet, haha). Dus ja, vind het lastig. Zou graag vertrouwen op oordeel van de arts, maar ben een beetje te bang voor “protocoldenken”. Ach, we zullen het zien bij de evaluatie denk ik!
Waarom wilden ze die lucrin dan? Misschien toch overwegen? Als je dan meer kansen hebt. Toch? Ik weet het niet hoor, twijfel zelf ook enorm over alles en hoe nu verder. Maar als ze met onderbouwd advies komen, zou ik het wel in overweging nemen. Toch? Kijk ook even wat die rustmaand je brengt. Aan gevoel zeg maar. Niet verkeerd om mentaal en fysiek toch even pauze te nemen.
Dit wordt poging 2, dus hierna nog 1 vergoede poging over als dit niks wordt. En denk dat we die ook echt nog wel zullen doen hoor, maar op dit moment moet ik er niet aan denken nog even. Het is vooral dat mijn leven eigenlijk al sinds de MA van 2022 in het teken is komen te staan van ziekenhuisbezoek en wachten. Eerst voor de endometriose en nu dan weer voor ivf. Het staat eigenlijk al bijna 2 jaar on hold op deze manier, en denk dat er wel een punt komt dat ik dat niet meer trek en gewoon wil gaan leven. Dus wel die verre reis maken die nu telkens uitgesteld wordt bijvoorbeeld, of die studie naast mijn baan gaan doen maar waar ik nu geen ruimte voor heb in mijn hoofd. Dus overweeg ik een langere pauze als deze poging niet lukt. Tegelijkertijd word ik dit jaar 36 en lijkt mijn eicelvoorraad nu al niet denderend. Dus dat is dan ook weer een angst, dat het daarna helemaal niet meer lukt. Plus de endo die misschien weer erger wordt/terugkomt als ik niet ga onderdrukken Anyway, ik hoop gewoon echt dat deze zorgen allemaal niet nodig blijken en de volgende tp gewoon blijft plakken. Heel hard duimen maar
Nou, wat een lief berichtje van je zeg! Zou er bijna van blozen, hihi. Had zelf nooit verwacht dat ik zo’n pechgeval zou zijn. Maar doorgaan is uiteindelijk de enige optie denk ik. Met leven, met proberen, met er wat van maken! Dankjewel voor je mooie woorden in ieder geval