Rust en vrede? Tja. Ik heb al wel veel zaken losgelaten en heb lage verwachtingen. Maar het is eenzaam en onzeker. Omgeving die het niet begrijpt (en vooral ook veel kritiek heeft), geen passende zorg, geen onderwijs, geen enkel idee wat toekomst gaat brengen. Zeer zorgintensief, 24/7. Ik vond mijn zoon en alles wat daar bij kwam kijken erg pittig en heeft vele tropenjaren geduurd voordat er stabilisatie en groei is gekomen. Maar eerlijk gezegd was dat peanuts vergeleken met wat we nu laatste jaren doormaken met dochter...
@Kache: Een grote knuffel! Hoewel het soms zo voelt, ben je niet alleen! En op basis van wat ik hier op het forum lees, hebben je kinderen geluk dat ze jou als ouder hebben ‘getroffen’!
Knuffel meis! Ik snap je! Ik kan me voorstellen dat een flink verschil zit in de (gebrek aan) kennis bij de hulpverleners door de complexiteit van je dochter. Meisjes presenteren zich toch vaak anders en wanneer er sprake is van duo-diagnose, maskeren, en watnogmeer. Heel verdrietig dat jullie onbegrip oplopen. Juist met zorgenkinderen heb je een village nodig, maar als je kinderen niet goed begrepen worden dan is je village niet veilig. Dat is heel erg zwaar, en soms erg eenzaam ja Ik ken het in mindere mate ook wel. knuffel!