Jouw korte lontje? Eh, zoon Jansen moet lekker opbokken. Niks geen kort lontje van jou! De waarheid mag ook wel eens gezegd worden. Hij heeft jullie zoon van de trap geduwd he? Ik was direct al klaar met hun geweest. Je man zijn taak om de buurman aan te spreken dat als zoon Jansen nog 1x met zijn tengels aan jullie kind zit dat hij klaar is met de vriendschap. Daaaaaag
Zeker hoor maar je kwetsbaar opstellen als ouder is zo moeilijk als je kids dingen doen die je gewoon niet wil. Terwijl je er alles aan doet. Moet zeggen mn zoon van 8 gaat echt super nu. Als ik zie hoe zijn ontwikkeling is en geen kind van 8 is hetzelfde maar heb er een hoop van gehoord dan maak ik mij wel zorgen om het verhaal van deze 8 jarige, want begreep dat ze emotioneel ook een ontwikkeling meemaken met rond de 8. Mijn zoons hebben ook niemand bloedneuzen geslagen en of kids geduwd van hoge hoogte van die extreme dingen. Ben benieuwd hoe deze jongen verder functioneerd. Denk dat ik zo een gesprek wel aan zou gaan als het vrienden zou zijn van mijn partner wie weet hebben ze wel hulp nodig en staan ze er voor open.
Als je kind 4x de kans krijgt om anderen pijn te doen dan doe je er niet alles aan. Zo simpel is het. Bij de eerste keer moest vader Jansen zijn kind aanspreken (of bij het spel blijven om in te grijpen als kind Jansen niet de mogelijkheid heeft om zich in te houden). De verantwoordelijkheid bij de andere kinderen te leggen (‘sla maar terug als hij slaat’) is belachelijk. Neem je verantwoordelijkheid als ouder. Slachtoffers horen zichzelf niet te verdedigen, de volwassenen horen ze te verdedigen. Tot thuis wachten om te bespreken dat hij niet kinderen mag schoppen is absurt. Wanneer een situatie fysiek wordt stel je op dat moment de grenzen, leg je de regels uit en geef je consequenties. Achteraf doen haalt niets uit. Als je kind leert door te voelen (wanneer het advies is aan andere kinderen om maar terug te slaan) dan moet je je kind dus zelf ook laten voelen. Dat doe je door direct in te grijpen wanneer hij fysiek wordt, want dat voelen ze. @TS , ik zou in geen miljoen jaar mijn excuses aanbieden. Vader Jansen is een zak hooi zonder ruggengraat. Dat is zijn probleem. Jij verdedigt jouw kinderen, dat is je rol als ouder.
Ik zou er niet over beginnen als de man er zelf niet over begint. Als hij er wel wat over zegt, zou ik mij wel excuseren. Niet omdat ik iets gezegd heb maar wel om de manier waarop. De IK boodschap is hier goed .
Tja zo'n kind hoef ik niet bij mijn kind. En c was ook heel onhandig en soms dus te aanwezig. Met dus slaan en schoppen. Maar nooit heeft ze dus alleen gespeeld zonder toezicht. Pas de laatste 2 jaar sta ik wat verder af. Aanspreken deed ik gelijk vaak zag ze het niet. Na 3 keer was het naar huis. Dus hoezo kort lontje? Kind word dus gewoon niet gecorrigeerd. Wat een leuk dagje moest zijn is al gauw een vervelen dagje. Dit noemen ze pesten en niet opvoeden. En ik vind nog dat je rustig bleef dat was mij na 2 keer niet meer gelukt. Hoe staat school hierin? Mochten zij op de zelfde school zitten gebeurt dit denk ik ook daar. Sterkte en nee zou geen excuus aanbieden. Zou ze eerder een opvoed deskundige aanbieden (foldertje).
Ik zou zeker niet zelf mijn excuses gaan aanbieden. Vader Jansen moet dat! Als die jongen bezig blijft en vader er niks van zegt, dan sta jij volledig in je recht om er wel wat van te zeggen. Moet niet gekker worden dat vader nu boos wordt op jullie. Zijn kind doet meermaals jouw kind pijn. Logisch dat je voor je kind opkomt. Stel het gaat wel om een kind met issues, dan horen ouders er helemaal kort op te zitten. Juist om te voorkomen dat jouw kind een ander kind pijn doet oid. Dus niet pas thuis straf geven, maar direct ingrijpen.
precies ja. Juist als je kind geneigd is om anderen pijn te doen dan blijf je erbij, voor alle partijen. Ter bescherming van de anderen, maar ook voor je eigen kind om te leren hoe je wel goed speelt en wat wel te doen als het in een situatie terecht komt waarin het normaal gesproken fysiek wordt.
Blijf erbij denk dat er waarschijnlijk wel meer aan de hand is en hoop dat deze ''fam Jansen'' geholpen word, dan zijn deze escalaties er ook niet meer en word het voor iedereen gezelliger.
Ik zou er niet over nadenken om mijn excuses aan te bieden. Je hebt hem zelf voldoende mogelijkheden en ruimte geboden om zelf op te treden wat hij niet gedaan heeft. Dit is het gevolg, daar moet hij maar mee dealen. Mocht vader Jansen in gesprek willen over het voorval dan zou ik daar wel voor open staan gezien de vriendschap tussen de mannen. Maar ik zou daarin duidelijk aangeven dat jij elk kind dat een ander kind fysiek aanvalt corrigeerd als de aanwezige verantwoordelijke dat niet doet maar dat je felle reactie misschien wat te emotioneel was. Ik had persoonlijk bij de 2e keer al ingegrepen, fysiek geweld wordt hier niet getolereerd. Mijn kinderen leer ik ook het volgende. De eerste keer waarschuw je het kind dat je het niet prettig vindt en los je het onderling op. Als dat niet werkt bij een 2e keer naar een volwassene (juf of ouder), na de 3e keer doe het maar terug en zoek dan de volwassene op. Door deze tactiek (in overleg met school in ons geval) is het pestgedrag op school sterk verminderd en komt het bijna nooit meer tot stap 3..
Mag ik vragen waarom je niet eerder tijdens de verjaardag op een normale manier het gesprek met vader aan bent gegaan? Vanuit nieuwsgierigheid ipv vanuit vijandigheid. Het kan namelijk nuttig zijn om erachter te komen waarom vader doet wat hij doet. Nu heb je onuitgesproken verwachtingen gehad en doordat je dat niet heb uitgesproken ben je uiteindelijk ontploft omdat er anders is gehandeld dan jij had gewenst. Mijn zoon heeft ook wel een tijd gekend waarin hij fysiek kon worden naar anderen. Vanuit overprikkeling kon hij moeilijk gedrag vertonen, dit moeilijke gedrag zorgde voor veel afwijzing. Het gevoel van afwijzing zorgde ervoor dat hij fysiek kon worden. Dit is overigens iets wat moeilijk door alleen de inzet van ouders opgelost kan worden. Daar had mijn zoon ook anderen voor nodig en ik als moeder ook. En in zo’n situatie heb je niet nog meer afwijzing nodig, maar juist handvatten en begrip. Als ik vijandigheid of afwijzing bespeurde kwam ik ook niet in beweging, omdat je het voor velen nooit goed kan doen. Een kind moet niet alleen maar horen wat hij niet goed doet, maar juist wat hij dan beter kan doen en tips krijgen hoe hij dit beter kan doen. En dit in gesprek te gaan met vader kan je misschien er achter komen wat het kindje nodig heeft om gezellig te spelen. Je kan de ander niet veranderen, dus zal er zelf iets in moeten aanpakken. Er moet een cirkel doorbroken worden. Of je moet kiezen om deze situatie in stand te houden, maar dat is best lastig als het om vrienden gaat.
Maar als er meer speelde en vader hulp nodig had, vind ik dat die bal om daarover in gesprek te gaan bij hem lag en absoluut niet bij TS. TS’s eerste verantwoordelijkheid ligt gewoon bij haar eigen kind, dus als die een bloedneus krijgt omdat een ander kind hem opzettelijk tegen z’n neus trapt en vader niet al veel eerder bv dat in dat gaten hield als hij weet dat z’n zoon door overprikkeling zich zo kan gedragen, dan heeft TS gewoon prima gehandeld. Als die jongen een andere aanpak nodig heeft, hoort vader dat actief uit te dragen ipv passief ergens te gaan staan en uiteindelijk boos weg te gaan als de grens bereikt is.
Niet in beweging komen omdat je misschien afwijzing bespeurd? Wat een slappe hap! Die jongen gaat grenzen over: van de trap duwen vanaf boven, op iemands neus stampen...daar moet je altijd direct op ingrijpen als ouder zijnde. Ik zou, net als ts, dan niet gaan bedenken om een rustig gesprek te voeren met vader over hoe we zijn zoon kunnen helpen leren om leuk te spelen. Sterker nog. Ik zou niet eens willen dat mijn zoon nog met hem speelde.
Als er inderdaad iets meer aan de hand is zullen die escalaties er altijd zijn, het enige waarop je dan kunt hopen is dat de ouders geleerd hebben hoe ermee om te gaan en er ook naar te handelen ipv helemaal niets doen, het negeren en vervolgens boos worden omdat een andere ouder wel ingrijpt.
Over mn lijk dat ik excuses aan zou bieden. Een kind met problemen is welkom, maar dan wel met actieve inzet van ouder(s) ter correctie of een carte blanco dat ik ingrijp. De veiligheid van MIJN kind is MIJN verantwoording. En als JOUW kind dat in geding brengt door diens handelen, verwacht ik dat er accuraat, tijdig en doeltreffend ingegrepen wordt. Ik zit nu ook elke keer weer op de speeltuin, in roulatie met andere ouders. G kan prima alleen spelen daar zonder toezicht (is naast het huis en G hoor je wel), ware het niet dat we een stoomketeltje in de buurt hebben gekregen die zich ineens fysiek uit. Zolang ik er zit, gebeurd het niet. Ben ik er niet dan worden er stenen gegooid naar andere kindjes (jonge meisjes die gewoon zelf in een huisje moedertje zitten te spelen, geen enkele relatie of opmerking naar hem) of wordt er ineens met een tak vol op iemand gemept (gewoon omdat dat leuk is). Dan ga ik er dus maar weer zitten...thermoskan koffie, boekje/haakwerk mee.
Een verklaring van gedrag is geen vrijspraak voor zulk gedrag inderdaad. Dat sommige dingen niet aangeboren of makkelijk aangeleerd worden betekent als ouder gewoon je kind (langer) in de gaten moet houden en ingrijpen, zeker ook bij zoiets als geweld gebruiken.
Als ik het lees is mijn gedachte dat er gewoon totaal geen opvoeding achter zit. Als er een stoornis achter zit zou vader (en/of moeder) alsnog moeten ingrijpen om de veiligheid van de andere kinderen. Als hij wil meppen mept hij maar lekker tegen een boom of muur ipv een kind
Hoe had ts dat dan kunnen formuleren? Ik kom niet verder dan: 'hé wat vervelend hè, dat er zoveel gedoe is in plaats van dat ze lekker spelen. Kun je je kind niet even streng toespreken of mee naar huis nemen?' Ik weet niet, lijkt me lastig om de juiste toon te treffen...
Nou, je doet niks. Vader jansen heeft zijn kansen laten liggen om zijn zoon te corrigeren, meerdere malen. Dan is het een logisch gevolg dat de andere ouder dat doet. Bij zulke dingen is het heel simpel: zelf ingrijpen of accepteren dat anderen ingrijpen. En hoe langer de situatie duurt hoe groter die kans. Bij een random kind in een grote speeltuin is dat mogelijk makkelijker te negeren en zelf met je kind uit de situatie te gaan. Met vriendjes/neefjes/buurkindjes is het geen eenmalige ontmoeting en is meer/andere actie nodig. En de vriendschap tussen de mannen kan ook prima bestaan zonder de vrouwen en kinderen. Dat is hun pakkie an wat ze daar nu mee willen. Gecondoleerd